Γράφει ο Δημήτριος Νικ. Δασκαλάκης, Δικηγόρος Αθηνών
Όπως πολλές φορές έχουμε γράψει, η κυβέρνηση επιχειρεί να συνδέσει την υποχρεωτική έκδοση και χορήγηση του προσωπικού αριθμού με ένα νέο εθνικό σύστημα ηλεκτρονικής ταυτοποίησης των πολιτών, που υπόσχεται την απλοποίηση των διαδικασιών, την πάταξη της γραφειοκρατίας και την αποτελεσματικότερη εξυπηρέτηση του πολίτη από το κράτος.
Στην πραγματικότητα, όμως, με την θεσμοθέτηση του προσωπικού αριθμού, το κράτος επιδιώκει να υλοποιήσει την βαθύτερη επιδίωξή του, που συνίσταται στον έλεγχο και στην χειραγώγηση των ανθρώπων, μέσω ενός συγκεντρωτικού συστήματος συλλογής, καταχώρισης, αποθήκευσης και επεξεργασίας των προσωπικών τους δεδομένων.
Η παρακολούθηση των πολιτών μέσα από ένα κεντρικό πληροφοριακό σύστημα ελέγχου αποτελεί διακαή στόχο όχι μόνο των αυταρχικών καθεστώτων, αλλά και κάθε άλλης απολυταρχικής κυβέρνησης με δημοκρατικό προσωπείο, η οποία με το πρόσχημα του εκσυγχρονισμού του κράτους επιβάλλει ψηφιακά εργαλεία επιτήρησης των πολιτών.
ΨΗΦΙΑΚΗ ΣΚΛΑΒΙΑ
Κομβικό σημείο στην καθοδική πορεία της Ανθρωπότητας προς την άβυσσο της παντοτινής ψηφιακής σκλαβιάς, αποτελεί η νομοθέτηση του Προσωπικού Αριθμού του Πολίτη.
Mε την καθιέρωση ενός ενιαίου κωδικού αριθμού, δηλαδή του προσωπικού αριθμού, επιτυγχάνεται η ενοποίηση και η διαλειτουργικότητα όλων των κρατικών μητρώων (φορολογικό, ασφαλιστικό, μητρώο αστυνομίας κ.λ.π.) και η ηλεκτρονική διασύνδεση μεταξύ των πληροφοριακών συστημάτων του Δημοσίου και των προσωπικών δεδομένων των πολιτών.
Είναι σχεδόν μαθηματικά βέβαιο ότι στο άμεσο μέλλον ο προσωπικός αριθμός (Π.Α.) θα εξαφανίσει την χρήση οποιουδήποτε άλλου αναγνωριστικού αριθμού ταυτοποίησης του πολίτη. Ο προσωπικός αριθμός θα αποτελέσει τον μοναδικό αριθμό, που θα χρησιμοποιεί ο κάθε πολίτης στην συντριπτική πλειονότητα, όχι μόνο των ηλεκτρονικών του συναλλαγών, αλλά και σε κάθε άλλη συναλλαγή του με φυσική παρουσία με τους φορείς του δημοσίου και του ιδιωτικού τομέα.
Κάθε φορά, που ο πολίτης θα επισκέπτεται κάποια δημόσια υπηρεσία π.χ. Εφορία, ΕΦΚΑ, περιφέρειες, δήμους, κτηματολόγιο κ.λ.π. θα είναι υποχρεωμένος να αναφέρει μόνον τον προσωπικό του αριθμό και κανέναν άλλον, διαφορετικά θα αποκλείεται από την συναλλαγή, αποτελώντας πολίτη δεύτερης κατηγορίας στην Ψηφιακή Ελλάδα, την οποία οραματίζεται ερήμην του ελληνικού λαού η κυβέρνηση του κ. Μητσοτάκη.
Οι πολίτες οφείλουν να μην τρέφουν αυταπάτες, αλλά να συνειδητοποιήσουν ότι ο ψηφιακός ολοκληρωτισμός, φορώντας την μάσκα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, βρίσκει την καλύτερη και πιο επιτυχημένη έκφρασή του στο μοχθηρά χαμογελαστό πρόσωπο του Έλληνα Πρωθυπουργού. Η Ελληνική κυβέρνηση προτίθεται να εκμεταλλευτεί στο έπακρο τα προηγμένα συστήματα ψηφιακής τεχνολογίας και τεχνητής νοημοσύνης, με σκοπό να επιβάλει ένα αδυσώπητο σύστημα πανοπτικού ελέγχου, που θα επιτρέπει την αδιάλειπτη ψηφιακή επιτήρηση των πολιτών σε 24ωρη καθημερινή βάση.
Ο Π.Α. θα έχει ευρύτατη εφαρμογή, καθώς θα απαιτείται η πληκτρολόγησή του και η εν γένει αξιοποίηση και χρήση του σε κάθε ηλεκτρονική πλατφόρμα του Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα (π.χ. για την λήψη κοινωνικών επιδομάτων, όπως π.χ. των επιδομάτων μητρότητας, ανεργίας, ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος, ανηλίκου τέκνου).
Επίσης, κρίνεται πολύ πιθανό και οι τράπεζες να θέσουν ως αναγκαία προϋπόθεση για την καταβολή των μισθών και των συντάξεων στους πολίτες την προηγούμενη επικαιροποίηση των οικονομικών τους στοιχείων, απαιτώντας την γνωστοποίηση του προσωπικού αριθμού. Στην παράλογη απαίτηση των τραπεζών για την διαρκή επικαιροποίηση των προσωπικών και οικονομικών μας στοιχείων, εμείς οφείλουμε να απαντήσουμε με την «πνευματική επικαιροποίηση» των Ιερών Μυστηρίων της Εκκλησίας, κυρίως της Μετάνοιας και της Θείας Ευχαριστίας.
ΑΡΙΘΜΟΣ «ΧΑΡΑΓΜΑ»
Οι δυστυχείς πολίτες, πληκτρολογώντας στις ηλεκτρονικές πλατφόρμες ή ανακοινώνοντας στον αρμόδιο υπάλληλο τον προσωπικό τους αριθμό, θα εισέρχονται στον ψηφιακό κόσμο της Δυστοπίας, θυσιάζοντας μια για πάντα, στον βωμό της ευκολίας, της άνεσης και της ταχύτητας, την ασφάλεια των προσωπικών τους δεδομένων και την προστασία του ιδιωτικού τους βίου.
Δηλαδή με άλλα λόγια, οι άνθρωποι οφείλουν να κατανοήσουν ότι το ψηφιακό δημόσιο δεν θα αναγνωρίζει πλέον πρόσωπα, αλλά αποκλειστικά και μόνο αριθμούς. Ο πολίτης, προκειμένου να έχει πρόσβαση σε κάθε υπηρεσία της ηλεκτρονικής διακυβέρνησης, θα ταυτοποιείται υποχρεωτικά και αναγκαστικά, μέσω του προσωπικού και μοναδικού του αριθμού. Αδιάψευστος μάρτυς είναι τα χείλη του κ. Υπουργού Ψηφιακής Διακυβέρνησης Δημήτρη Παπαστεργίου, ο οποίος, μιλώντας πέρυσι στις αρχές Ιουλίου στο Πρώτο Πρόγραμμα της ΕΡΤ είχε δηλώσει επί λέξει τα ακόλουθα:
«Ο πολίτης θα πρέπει να ξέρει και να χρησιμοποιεί μόνο τον προσωπικό του αριθμό»1.
Συνεπώς, ο Προσωπικός Αριθμός θα επέχει στην πραγματικότητα θέση ανεξίτηλου «αριθμού-χαράγματος», ενώ θα απενεργοποιείται μόνο με τον θάνατο ή την κήρυξη σε αφάνεια του φυσικού προσώπου. Φιλοξενούμενος στο στούντιο του Πρώτου Προγράμματος ο Υπουργός Ψηφιακής Διακυβέρνησης είχε πάλι δηλώσει ανερυθρίαστα ότι, μόλις γεννιέται ένα παιδί, θα αποκτά τον προσωπικό του αριθμό, επιδιώκοντας δηλαδή το βρέφος να μην ορίζεται ως πλάσμα του Άγιου Τριαδικού Θεού, αλλά ως ψηφιακός κρατούμενος της δαιμονικής Νέας Τάξης Πραγμάτων. Ως εκ τούτου, ο προσωπικός αριθμός του πολίτη θα αποτελέσει το ακοίμητο «ηλεκτρονικό μάτι» της ολοκληρωτικής εξουσίας, που θα συλλέγει, θα επεξεργάζεται και θα αποθηκεύει στοιχεία, πληροφορίες και δεδομένα από την πρώτη στιγμή της γέννησης του ανθρώπου μέχρι και το τελευταίο λεπτό του θανάτου του.
Επομένως, ο πολίτης από την στιγμή εκείνη, που παραλαμβάνει ή αξιοποιεί άμεσα ή έμμεσα τον προσωπικό του αριθμό, συναινεί στην απομείωση της αξίας του ανθρωπίνου προσώπου. Ο Άνθρωπος, πλασμένος «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν» του Θεού, υποβιβάζεται σε απρόσωπο, άβουλο, αριθμοποιημένο ον, υποτασσόμενος στην κοσμική δύναμη του «Θηρίου-Αριθμού».
Η αλόγιστη (και υποχρεωτική) ψηφιοποίηση της καθημερινότητας του πολίτη συνιστά την μεγαλύτερη απειλή για τις συνταγματικές ελευθερίες του ανθρώπου, αφού μέσω των πολυάριθμων ηλεκτρονικών πλατφορμών το κράτος παρακολουθεί, επιτηρεί και ελέγχει την ζωή των πολιτών, αποκτώντας πρόσβαση στα πολυπόθητα προσωπικά τους δεδομένα.
Υπό τις συνθήκες της αδιάλειπτης ηλεκτρονικής παρακολούθησης, η ζωή του πολίτη τίθεται στο μικροσκόπιο της πονηρής εξουσίας, η οποία θα «φιλοτεχνεί» το ψηφιακό του προφίλ, με αποτέλεσμα το κράτος, αξιοποιώντας τους αλγόριθμους τεχνητής νοημοσύνης να διαθέτει την ικανότητα πρόβλεψης και ανάλυσης της ανθρώπινης συμπεριφοράς.
Η δυνατότητα των κρατικών υπηρεσιών να σχηματίζουν το ψηφιακό προφίλ του πολίτη πλήττει ευθέως την ασφάλεια των προσωπικών δεδομένων και αίρει κάθε έννοια ιδιωτικότητας, και κατ’ επέκταση προσβάλλει βάναυσα την ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητας του ατόμου (άρθρο 5Σ), στο μέτρο κατά το οποίο το κράτος, δημιουργώντας ένα συγκεντρωτικό φορέα συλλογής και αποθήκευσης δεδομένων, ικανοποιεί την βαθύτερη επιδίωξή του, που συνίσταται στον έλεγχο και στην χειραγώγηση των ανθρώπων.
Κάθε δοσοληψία που συντελείται στον ψηφιακό χώρο ανιχνεύεται, καταγράφεται, δηλαδή αφήνει το ψηφιακό της ίχνος, το οποίο είναι ικανό να αποκαλύψει την ταυτότητα των συναλλασσομένων μερών και το είδος της συναλλαγής. Στο περιβάλλον της ψηφιακής διακυβέρνησης κάθε έννοια ιδιωτικότητας εξαφανίζεται και η προσωπική ζωή του πολίτη καθίσταται διάτρητη και απόλυτα διαφανής.
Την ίδια στιγμή, η διευρυνόμενη επέκταση της ψηφιοποίησης σε κάθε πεδίο της ανθρώπινης δραστηριότητας τείνει να εξελιχθεί στο «μακρύ χέρι» του εωσφορικού συστήματος εξουσίας, που κρούει την «θύρα» της Αποκάλυψης, αφού ένας πανοπτικός μηχανισμός ελέγχου θα απλωθεί επάνω σε ολόκληρη την Γη, κατασκοπεύοντας ακόμη και την παραμικρότερη κίνηση των πολιτών και ακυρώνοντας την ελευθερία της ανθρώπινης βούλησης.
Ο Δημήτρης Δασκαλόπουλος, προλογίζοντας το εξαιρετικό βιβλίο του Ηλία Βενέζη «Το νούμερο 31328, το Βιβλίο της Σκλαβιάς» (Βιβλιοπωλείο της Εστίας, Έκδοση πεντηκοστή, Αθήνα 2007), ένα πραγματικό κόσμημα της Νεοελληνικής λογοτεχνίας, που περιγράφει τα τρομακτικά βάσανα και την φρικτή κακοποίηση των Μικρασιατών Ελλήνων στα περιβόητα τάγματα εργασίας (Αμελέ Ταμπουρού) του κεμαλικού καθεστώτος, αναφέρει πολύ εύστοχα τα ακόλουθα:
«Σε αυτή την θλιβερή και ετοιμοθάνατη πομπή, που μετακινείται συνεχώς, ο άνθρωπος παύει να έχει προσωπικότητα, γίνεται ένας αριθμός, χωρίς παρελθόν, χωρίς ιστορία και χωρίς μέλλον. Μετατρέπεται σε άθυρμα στα χέρια των αντιπάλων του, μια ύπαρξη χωρία καμία, κανενός είδους αξία, μέσα στην φρίκη, τον παραλογισμό και την παραφροσύνη του πολέμου» («Το νούμερο 31328» ό.π., σελ. 11 και 12).
Συνεπώς, καθίσταται φανερό ότι η Ελληνική κυβέρνηση, επιβάλλοντας την αυτοματοποιημένη έκδοση του προσωπικού αριθμού σε κάθε Έλληνα πολίτη, αντιμετωπίζει συνολικά την κοινωνία ως μια πνευματικά και ψυχικά απονεκρωμένη μάζα ανθρώπων που περιφέρεται –εν είδει κοπαδιού σταμπαρισμένων ζώων– μέσα σε ένα αόρατο ψηφιακό στρατόπεδο συγκέντρωσης, υπακούοντας πειθήνια στα κελεύσματα των χαμογελαστών τυράννων της διεφθαρμένης εξουσίας.
Οι πολίτες μεταβάλλονται σε απρόσωπες, αριθμοποιημένες μονάδες που δίνουν τον αγώνα της σκληρής επιβίωσης, μέσα στη μέγγενη της ψηφιακά μετασχηματισμένης κοινωνίας, εκλιπαρώντας για «ένα κομμάτι ψωμί», προσφέροντας όμως ως αντάλλαγμα την προσωπική τους ελευθερία και αξιοπρέπεια.
Η εξαναγκαστική αριθμοποίηση του πολίτη με την αντίστοιχη εκμηδένιση της σημασίας του βαπτιστικού του ονόματος και συνακόλουθα του επωνύμου του –ως θεμελιώδους στοιχείου προσωπικής ταυτοποίησης– θα οδηγήσει μοιραία στην υποβάθμιση της ανθρώπινης αξίας και θα τον μεταβάλλει σε τυποποιημένο άψυχο προϊόν της παγκόσμιας νεοταξίτικης αγοράς, όπου ο προσωπικός αριθμός θα επέχει θέση κωδικού αναγνώρισης-ταυτοποίησης του ανθρώπινου προϊόντος, ενώ το μόνο που θα υπολείπεται για την ολοκλήρωση του απόλυτου ελέγχου και την πλήρη καταρράκωση της προσωπικότητας και αξιοπρέπειας του ανθρώπου θα είναι το σφράγισμά του στο δεξί χέρι ή στο μέτωπο.
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΘΕΡΜΟΠΥΛΕΣ
Οι πολίτες εκείνοι, οι οποίοι έχουν ταχθεί να φυλάξουν «Πνευματικές» Θερμοπύλες, αρνούμενοι την αποδοχή και την χρήση του προσωπικού αριθμού ψηφιακής επιτήρησης, θα βρεθούν αντιμέτωποι με έναν σκληρό, απάνθρωπο και αδιανόητο οικονομικό, επαγγελματικό, υγειονομικό και κοινωνικό αποκλεισμό, που όμοιός του δεν έχει καταγραφεί στην Ανθρώπινη Ιστορία.
Ο διαφαινόμενος αποκλεισμός από κάθε έκφανση της πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής ζωής έχει ήδη επισημανθεί πριν από δύο χιλιάδες χρόνια από τον Ευαγγελιστή Ιωάννη, προετοιμάζοντας για το «καμίνι των θλίψεων», όσους αποφασίσουν να αντιταχθούν στο πολιτικό-οικονομικό σύστημα διακυβέρνησης του πιο σατανικού παγκόσμιου ηγέτη, δηλ. του «υιού της απωλείας».
Η συντριπτική πλειονότητα των πολιτών αδυνατεί να συνειδητοποιήσει ότι στην επιβαλλόμενη ψηφιοποίηση κάθε πεδίου της προσωπικής, οικονομικής, επαγγελματικής και κοινωνικής ζωής του ανθρώπου υποκρύπτεται η δυστοπία του επερχόμενου ψηφιακού ολοκληρωτισμού, που θα διαμορφώσει συνθήκες ακραίου κοινωνικού ελέγχου και επιτήρησης.
Με όρους πολιτικής, ζούμε τον επιθανάτιο ρόγχο της ανθρώπινης ελευθερίας και το τέλος της ιδιωτικότητας. Με όρους πνευματικούς, ζούμε στην Εποχή των Εσχάτων και Αποκαλυπτικών Χρόνων, που προειδοποιούν για την εμφάνιση του Ανόμου στην Ανθρώπινη Ιστορία, η δημόσια παρουσία του οποίου σηματοδοτεί την πνευματική υποδούλωση των ανθρώπων στα κοσμοείδωλα ενός θεοποιημένου τεχνολογικού πολιτισμού και την ηθική τους διαφθορά.
Όμως, η Άφατη Αγάπη του Φιλάνθρωπου Θεού θα ανακόψει τον δαιμονικό κατήφορο προς την ψηφιακή άβυσσο του προσωπικού αριθμού, δωρίζοντας στην ανάξια ανθρωπότητα μια τελευταία ευκαιρία για την πνευματική της ανάνηψη.
Ανεξάρτητα, ωστόσο, από το σχέδιο του Θεού για την σωτηρία του Ανθρώπου, εμείς οφείλουμε να μην υποκύψουμε στον διαφαινόμενο οικονομικό και κοινωνικό αποκλεισμό, που θα προκληθεί από την γενναία απόρριψη της χρήσης του προσωπικού αριθμού –για όσους ασφαλώς επιλέξουν να απέχουν από κάθε ηλεκτρονική συναλλαγή με το δημόσιο και ιδιωτικό τομέα–, αν θέλουμε να διατηρήσουμε αναλλοίωτα τα δύο βασικά συστατικά της ανθρώπινης ύπαρξης: Την Ελευθερία και την Αξιοπρέπεια.
Αν πέσουμε εμείς, αν συνθηκολογήσει η δική μας γενιά, αν εμείς δεν αγωνιστούμε για την Ελευθερία και για το θεμελιώδες δικαίωμά μας στο απαραβίαστο της προσωπικής ιδιωτικής ζωής, τότε οι επόμενες γενιές δεν θα έχουν καμία απολύτως ελπίδα. Αν εμείς οι μεγαλύτεροι δεν αντισταθούμε, κινδυνεύουμε να χαρακτηριστούμε από τις επερχόμενες γενεές ως «ο πιο αδύναμος κρίκος» της Ιστορίας, και σε αυτή την περίπτωση το όνειδος θα παραμείνει αιώνιο και ανεξίτηλο!
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Το παρόν άρθρο δημοσιεύτηκε σε συμπτυγμένη μορφή στην εφημερίδα «ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ», 6-7-2025, σελ. 57.
