Γράφει ὁ κ. Κωνσταντῖνος Βαθιώτης, τέως Ἀναπληρωτὴς Καθηγητὴς Νομικῆς Σχολῆς Δ.Π.Θ.
ΜΕΡΟΣ Β΄
Πέραν ὅσων ἐγράφησαν στὸ Α΄ Μέρος τοῦ παρόντος ἄρθρου, ἕνας ἄλλος λόγος ἐξαιτίας τοῦ ὁποίου, σύμφωνα μὲ τὸν Καζύνσκι [1], ἡ τεχνολογία εἶναι μία τόσο ἰσχυρὴ κοινωνικὴ δύναμη ποὺ λειτουργεῖ ὡς ὁδοστρωτήρας τῆς ἐλευθερίας, σχετίζεται μὲ τὸ γεγονὸς ὅτι, μέσα στὸ πλαίσιο μίας δεδομένης κοινωνίας, ἡ τεχνολογικὴ πρόοδος βαδίζει μόνο πρὸς μία κατεύθυνση. Δὲν μπορεῖ ποτὲ νὰ ἀντιστραφεῖ.
Ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ εἰσάγεται μία τεχνολογικὴ καινοτομία, οἱ ἄνθρωποι συνήθως ἀρχίζουν νὰ ἐξαρτῶνται ἀπὸ αὐτήν, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ μὴ μποροῦν νὰ κάνουν πλέον χωρὶς αὐτήν, ἐκτὸς κι ἂν ἀντικατασταθεῖ ἀπὸ κάποια ἄλλη, ἀκόμη πιὸ προχωρημένη καινοτομία. Οἱ ἄνθρωποι ὄχι μόνο ἐξαρτῶνται ὡς ἄτομα ἀπὸ ἕνα νέο εἶδος τῆς τεχνολογίας, ἀλλὰ καὶ τὸ σύστημα συνολικὰ ἐξαρτᾶται ἐπίσης ἀπὸ αὐτὸ (φανταστεῖτε τί θὰ συνέβαινε στὸ σύστημα ἄν, γιὰ παράδειγμα, καταργοῦνταν οἱ ὑπολογιστές). Ἔτσι, τὸ σύστημα μπορεῖ νὰ κινηθεῖ μονάχα πρὸς μία κατεύθυνση, δηλαδὴ πρὸς τὴν μεγαλύτερη τεχνολογικοποίηση (technologization). Ἡ τεχνολογία ἐπανειλημμένως ἀναγκάζει τὴν ἐλευθερία νὰ κάνει ἕνα βῆμα πίσω, ἐκτὸς ἂν ἀνατραπεῖ ὁλόκληρο τὸ τεχνολογικὸ σύστημα.
Μεγάλη βοήθεια γιὰ νὰ κατανοήσουμε τὸν τεράστιο κίνδυνο ποὺ ὑποκρύπτεται γιὰ τὸν ἄνθρωπο σὲ αὐτὸ τὸ χαρακτηριστικὸ γνώρισμα τῆς καλπάζουσας τεχνολογίας δίκην ὁδοστρωτῆρος προσφέρει ἡ μεστὴ παρουσίαση τῶν δύο καθοδηγητικῶν ἀρχῶν τοῦ τεχνολογικοῦ συστήματος ἀπὸ τὸν Γερμανὸ φιλόσοφο Ἔριχ Φρὸμ (Erich Fromm) στὸ βιβλίο του «Ἡ ἐπανάσταση τῆς ἐλπίδας. Γιὰ μία ἀνθρώπινη τεχνολογία» [2]:
Ἡ πρώτη ἀρχὴ εἶναι τὸ ἀξίωμα ὅτι ἕνα πρᾶγμα πρέπει νὰ κατασκευαστεῖ, ἐπειδὴ τεχνικὰ εἶναι δυνατὴ ἡ κατασκευή του. Ἂν εἶναι δυνατὴ ἡ κατασκευὴ πυρηνικῶν ὅπλων, τότε πρέπει νὰ κατασκευαστοῦν, ἀκόμα κι ἂν αὐτὸ μπορεῖ νὰ μᾶς καταστρέψει ὅλους. Ἂν εἶναι δυνατὸ νὰ πᾶμε στὸ φεγγάρι ἢ στοὺς πλανῆτες, πρέπει νὰ πᾶμε, ἀκόμα κι ἂν πρόκειται νὰ θυσιάσουμε πολλὲς ἄλλες ἀνάγκες ποὺ θὰ πρέπει νὰ καλυφθοῦν πάνω στὴ γῆ. Αὐτὴ ἡ ἀρχὴ σημαίνει τὴν ἄρνηση ὅλων τῶν ἀξιῶν ποὺ ἔχει καλλιεργήσει ἡ οὑμανιστικὴ παράδοση. Αὐτὴ ἡ παράδοση ἤθελε νὰ γίνεται ἕνα πρᾶγμα, γιατί χρειαζόταν στὸν ἄνθρωπο γιὰ τὴν ἀνάπτυξή του, γιὰ τὴ χαρά του καὶ γιὰ τὴ λογική του, γιατί εἶναι καλό, ὡραῖο ἢ ἀληθινό. Μία κι ἔχει γίνει ἀποδεκτὴ ἡ ἀρχὴ ὅτι ἕνα πρᾶγμα πρέπει νὰ γίνεται, ἐπειδὴ εἶναι τεχνικὰ δυνατὸ νὰ κατασκευαστεῖ, ἐκθρονίζονται ὅλες οἱ ἄλλες ἀξίες καὶ ἡ τεχνολογικὴ ἀνάπτυξη μετατρέπεται σὲ βάθρο τῆς ἠθικῆς.
Ἐπικαλούμενος ὁ Φρὸμ ἕνα ἄρθρο ποὺ διάβασε, κατὰ τὴν θεώρηση τοῦ χειρογράφου τοῦ βιβλίου του, γιὰ τὸν θρίαμβο τῆς τεχνολογίας (γραμμένο ἀπὸ τὸν Χασὰν Ὀζμπεκιὰν [Hasan Ozbekhan]) [3], ἡ πρώτη αὐτὴ ἀρχὴ λειτουργίας τοῦ τεχνολογικοῦ συστήματος εἶναι τὸ σύνθημα: Τὸ «μπορεῖ» σημαίνει «πρέπει»!
Ἡ δεύτερη ἀρχὴ εἶναι ἡ ἀρχὴ τῆς μέγιστης δυνατῆς ἀποτελεσματικότητας καὶ ἀπόδοσης. Ἡ ἀπαίτηση τῆς μέγιστης δυνατῆς ἀποτελεσματικότητας ὁδηγεῖ σὰν συνέπεια στὴν ἀπαίτηση τῆς ἐλάχιστης δυνατῆς ἀτομικότητας. Ἡ κοινωνικὴ μηχανὴ ἐργάζεται πιὸ ἀποτελεσματικά, ὅπως πιστεύεται, ἂν τὰ ἄτομα μποροῦν νὰ περιοριστοῦν σὲ καθαρὰ ποσοστιαῖες μονάδες, ποὺ νὰ μποροῦν οἱ προσωπικότητές τους νὰ ἐκφραστοῦν πάνω σὲ διάτρητες κάρτες. Αὐτὲς οἱ μονάδες μποροῦν νὰ διευθύνονται καλύτερα ἀπὸ γραφειοκρατικοὺς κανόνες, γιατί δὲν δημιουργοῦν φασαρία ἢ τριβή. Γιὰ νὰ φτάσουμε σὲ αὐτὸ τὸ ἀποτέλεσμα, οἱ ἄνθρωποι πρέπει νὰ ἀποατομικοποιηθοῦν καὶ νὰ διδαχθοῦν νὰ βρίσκουν τὴν ταυτότητά τους περισσότερο στὸν συνεταιρισμὸ παρὰ στὸν ἑαυτὸ τους [4].
Η ΕΦΕΥΡΕΣΙΣ ΤΟΥ ΩΡΟΔΕΙΚΤΟΥ
Κομβικῆς σημασίας γεγονὸς στὴν εὐρωπαϊκὴ ἱστορία γιὰ τὴν ἐξάρτηση τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὴν λειτουργία τῆς μηχανῆς ὑπῆρξε ἡ ἐφεύρεση τοῦ ὡροδείκτη, ὁ ὁποῖος, σύμφωνα μὲ τὴν διατύπωση τοῦ σπουδαίου Ἕλληνα φιλοσόφου Σπύρου Δ. Κυριαζόπουλου, «ἀπέσπασε τὸν ἄνθρωπον ἐκ τῆς φύσεως καὶ τὸν ἔθεσεν ὑπὸ τεχνικὸν ἔλεγχον» [5] (τὸ νῆμα τῆς ζωῆς του κόπηκε τὸ 1977, στὴν ἡλικία τῶν 45 ἐτῶν, ὅταν τὸ αὐτοκίνητό του, στὸ ὁποῖο ἐπέβαινε ἡ ἐπίσης ἀδικοχαμένη σύζυγός του Δώρα, συνεκρούσθη στὴν Φωκίδα μὲ λεωφορεῖο ΚΤΕΛ, καθὼς μετέβαινε στὸ Πανεπιστήμιο τῶν Ἰωαννίνων, ὅπου ὑπηρετοῦσε ὡς καθηγητὴς Φιλοσοφίας· μαζί του μετέφερε ἀντίτυπα τοῦ νέου του βιβλίου «Σοσιαλιστικὸς Ρεαλισμὸς στὴ Ζωγραφική», προκειμένου νὰ τὰ παραδώσει στοὺς φοιτητές του).
Σύμφωνα μὲ ἕνα χαρακτηριστικὸ ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο του «Ἡ καταγωγὴ τοῦ τεχνικοῦ πνεύματος»: [6] Τὸ ὡρολόγιον ἀπέσπασε τὸν ἄνθρωπον ἐκ τῆς φύσεως, διὰ νὰ τοῦ ἐπιβάλη τὸν μεταφυσικὸν ρυθμὸν μίας ἀτέρμονος κατευθύνσεως. Ὁ ἄνθρωπος τοῦ ὡρολογίου δὲν ἐπανέρχεται, ἀλλ’ ἐπεκτείνεται, δὲν σκέπτεται τί ὑπάρχει, ἀλλὰ τί εἶναι δυνατὸν νὰ συμβῆ, δὲν ἀκολουθεῖ τὴν φύσιν, ἀλλὰ τὴν κατευθύνει διὰ τῆς ὑπακοῆς του εἰς μίαν τάξιν, ἡ ὁποία ἀπουσιάζει ἐκ τῆς φύσεως. Ἐνῶ προηγουμένως τὸ φυσικὸν γεγονὸς καθώριζε πότε θ’ ἀρχίση καὶ πότε θὰ τελειώση τὴν ἐργασίαν του, ἐντολοδότης τοῦ ἀνθρώπου γίνεται τώρα ἡ τεχνικὴ συσκευή.
ΕΠΙΒΟΛΗ ΕΠΙ ΤΗΣ ΦΥΣΕΩΣ
Καὶ καταλήγει ὁ Κυριαζόπουλος, περιγράφοντας στὴν οὐσία μία ἔκφανση τοῦ ἀνάποδου κόσμου μας: [7] Ἀφ’ ὅτου ρυθμίζει τὸν χρόνον ἡ μηχανή, ἡ φύσις χάνει τὴν προστακτικήν της σημασίαν καὶ ὁ ἄνθρωπος τὴν ἐλευθερίαν τῶν κινήσεών του. Τὸ ὡρολόγιον δὲν ὑπῆρξε μόνον πλῆγμα ἐναντίον τῆς αὐθεντίας τῆς φύσεως, ἀλλ’ ἔθεσε τὸν ἄνθρωπον ὄπισθεν τοῦ ἔργου του, ὥστε ν’ ἀντιστραφοῦν οἱ ὅροι τῆς ἐντολῆς. Ἐντὸς καὶ ἐκτὸς τοῦ ἐργοστασίου ὁ τεχνικὸς ἄνθρωπος πρέπει νὰ «συγχρονισθῆ» πρὸς τὸ μηχάνημα· τὸ μηχάνημα ὅμως εἶναι τροποποίησις τοῦ ὡρολογίου, μία παραγωγικὴ διάταξις τοῦ χρόνου, μία χρονικὴ τάξις ἀντικειμενικῶν διαστάσεων. Τὸ μηχανικὸν ὡρολόγιον εἶναι τὸ πρότυπον ὅλων τῶν τεχνικῶν διαρρυθμίσεων, διὰ τῶν ὁποίων ὁ ἄνθρωπος ἐπεβλήθη τῆς φύσεως, ἐφ’ ὅσον ὁ ἴδιος προσηρμόσθη εἰς τὸν νέον ρυθμόν.
Βεβαίως, τὰ πρῶτα μηχανήματα ὑπῆρξαν προεκτάσεις τῶν μελῶν τοῦ σώματος, ὥστε νὰ ἐντάσσονται εἰς τὴν φυσικὴν διάθεσιν τοῦ ἀνθρώπου. Σήμερον, ὅμως, τὰ μηχανήματα τείνουν νὰ μιμηθοῦν τὸ ὡρολόγιον, νὰ γίνουν αὐτόματα, νὰ ἐπιβάλουν εἰς τὸν ἄνθρωπον, πότε καὶ πῶς ἀκριβῶς πρέπει νὰ ἐνεργήση, πρᾶγμα τὸ ὁποῖον συνήθως σημαίνει νὰ παρακολουθήση τὴν κίνησιν καὶ νὰ ἐφαρμόση τὴν ὑπόδειξιν μίας ἄλλης διατάξεως τοῦ χρόνου.
Ἀφ’ ὅτου τὸ ὡρολόγιον ἐνεφανίσθη εἰς τὴν ἱστορίαν ὡς πρόδρομος τῆς μετατροπῆς δυνάμεων εἰς ἔργον χωρὶς μεσολάβησιν τοῦ ἀνθρώπου, τὸ μέγα μάθημα τῶν πολιτισμῶν, ἡ μίμησις τῆς φύσεως, ἐγγίζει τὸ ἱστορικόν του τέλος. Διὰ τοῦ ὡρολογίου εἰσάγεται εἰς τὴν ἱστορίαν ἡ imitatio machinae. Ὁ μηχανικὸς ρυθμιστὴς τοῦ χρόνου διχοτομεῖ διὰ τοῦτο τὸν ἀνθρώπινον κόσμον. Τὸ πρῶτον τμῆμα ἀτενίζει τὴν φύσιν, τὸ δεύτερον παρακολουθεῖ τὸν ὡροδείκτην, τὸν ὁρίζοντα ἐπὶ τοῦ ὁποίου δύει ὁ αἰὼν τῆς φύσεως καὶ ἀνατέλλει ὁ αἰὼν τῆς τεχνικῆς.
Κι ἔτσι, ὀλίγον κατ’ ὀλίγον, ὁ ἄνθρωπος «πῆρε διαζύγιο» ἀπὸ τὴν φύση, ἡ ὁποία κατέστη ἀντικείμενο τῆς κυριαρχίας του. Καὶ πάλι μὲ τὰ λόγια τοῦ Κυριαζόπουλου: [8] Ἡ βαρύτης, λοιπόν, τῆς γῆς δὲν ὑπερενικήθη διὰ πρώτην φορὰν μηχανικῶς, ὅταν ἐξεσφενδονίσθη εἰς τὸ διάστημα ὁ πρῶτος τεχνικὸς δορυφόρος, ἀλλ’ ὅταν ὁ ἄνθρωπος ὑπεχρέωσε τὴν φύσιν νὰ ὑπαχθῆ εἰς τὸν ρυθμὸν τοῦ μηχανήματος.
Ἐν τέλει, συνεχίζει ὁ Κυριαζόπουλος [9], ὁ κόσμος μετεβλήθη εἰς συνάρτησιν χρόνου καὶ ἀριθμοῦ. Ἐὰν ὁ ἄνθρωπος ὑπελόγιζε χρονικὰ διαστήματα συμβουλευόμενος τὰ φυσικὰ φαινόμενα, δὲν εἶχε τὴν ἀνάγκην τοῦ ἀριθμοῦ ἢ τὸν ἐχρειάζετο ὡς ὑποτελῆ τῆς φύσεως. Τὸν ἀριθμὸν κατέστησε κύριον τῆς φύσεως ὁ ὡροδείκτης. Τὸ πρότυπον τοῦ κόσμου ἦτο διηρημένον εἰς ἀριθμούς· ἄρα, εἰς τὸν ἀριθμὸν ἐδίδετο ἡ ἐντολὴ νὰ κατατάξη καὶ νὰ ρυθμίση τὸν κόσμον.
ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΣ ΔΑΙΜΟΝΑΡΙΘΜΟΣ
Δὲν χρειάζεται νὰ διαθέτει κανεὶς ἰδιαίτερη εὐφυΐα, γιὰ νὰ μπορέσει νὰ συνδέσει τὴν προαναφερθεῖσα ἐφεύρεση τοῦ ὡροδείκτου μὲ τὴν προσπάθεια ἀριθμοποίησης τῶν πολιτῶν διὰ τῆς αὐτοματοποιημένης, καθολικὰ ὑποχρεωτικῆς ἐκδόσεως τοῦ Προσωπικοῦ Ἀριθμοῦ, καλουμένου καὶ Δαι-Μοναδικοῦ Ἀριθμοῦ ἤ, ἁπλούστερα, Δαιμοναριθμοῦ. Ὅπως ὁ ὡροδείκτης καθυπέταξε τὴν φύση, ἔτσι καὶ ὁ ἀριθμὸς ποὺ θὰ ἀναγράφεται καὶ ἀποθηκεύεται στὴν νέα ἠλεκτρονικὴ (ψευτο)ταυτότητα (διάβαζε ὀρθῶς: κάρτα φακελώματος τοῦ πολίτη) ἀποσκοπεῖ στὴν καθυπόταξη τοῦ πολίτη ἐπ’ ὠφελείᾳ ἐκείνων ποὺ τὸν θέσπισαν, ἐπικαλούμενοι παραπλανητικῶς τὸ ἑωσφορικὸ τρίπτυχο «γρήγορα – εὔκολα – σίγουρα»!
ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑΙ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ
Ὅποιος αἰσθάνεται ἀτρόμητος ἀπέναντι στὴν καλπάζουσα τεχνική, ὑποτιμώντας τοὺς κινδύνους γιὰ τὴν ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου, οἱ ὁποῖες ὑποκρύπτονται στὸ δαιμονικὸ δίδυμο τῆς κάρτας φακελώματος τοῦ πολίτη καὶ τοῦ δαιμοναριθμοῦ, ἀξίζει νὰ διαβάσει ὀλίγες ἀράδες ἀπὸ τὸ σημαντικὸ βιβλίο τοῦ Σουηδοαμερικανoῦ φυσικοῦ, ἐρευνητῆ μηχανικῆς μάθησης καὶ συγγραφέα Μὰξ Τέγκμαρκ (Max Tegmark) μὲ τίτλο «Life 3.0, Τί θὰ σημαίνει νὰ εἶσαι ἄνθρωπος στὴν ἐποχὴ τῆς τεχνητῆς νοημοσύνης;» [10]:
Σήμερα […] διαθέτουμε τεχνολογίες ποὺ θὰ ἐπέτρεπαν σὲ ἕνα μελλοντικὸ παγκόσμιο ὁλοκληρωτικὸ κράτος νὰ καταγράφει ὅλες τὶς τηλεφωνικὲς κλήσεις, ὅλα τὰ ἠλεκτρονικὰ μηνύματα, ὅλες τὶς ἀναζητήσεις καὶ ὅλους τοὺς ἱστοτόπους στὸ διαδίκτυο καὶ ὅλες τὶς συναλλαγὲς μέσῳ πιστωτικῶν καρτῶν ποὺ διεξάγει κάθε πολίτης στὴ Γῆ, καθὼς καὶ νὰ παρακολουθεῖ ποῦ βρίσκονται ὅλοι οἱ πολίτες ἀξιοποιώντας πληροφορίες ἀπὸ τὰ κινητὰ τηλέφωνά τους καὶ ἀπὸ κάμερες παρακολούθησης ἐφοδιασμένες μὲ ἀναγνώριση προσώπου. Ἐπιπλέον, ἡ τεχνολογία μηχανικῆς μάθησης ποὺ σήμερα ἀπέχει ἀκόμα σημαντικὰ ἀπὸ τὴν Τεχνητὴ Γενικὴ Νοημοσύνη ἀνθρώπινου ἐπιπέδου, μπορεῖ νὰ ἀναλύσει καὶ νὰ συνθέσει ἀποτελεσματικὰ ὅλο αὐτὸ τὸν ὄγκο δεδομένων κι ἔτσι νὰ ἐντοπίσει ὕποπτες συμπεριφορές, ἐξουδετερώνοντας τοὺς ἐπίδοξους ταραχοποιούς, πρὶν προλάβουν νὰ ἀποτελέσουν σοβαρὴ ἀπειλὴ γιὰ τὸ κράτος.
ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ
Ἀμέσως μετά, ὁ Τέγκμαρκ κρούει τὸν κώδωνα τοῦ ὀργουελικοῦ ἐφιάλτη: [11] Μολονότι οἱ πιέσεις ἀπὸ πολιτικὰ κόμματα ἔχουν μέχρι σήμερα ἐμποδίσει τὴν καθολικὴ ἐφαρμογὴ ἑνὸς τέτοιου συστήματος, ὡς εἶδος βρισκόμαστε ἤδη σὲ πορεία, ἡ ὁποία ὁδηγεῖ στὴν κατασκευὴ τῶν ὑποδομῶν ποὺ ἀπαιτοῦνται γιὰ τὴν ἀπόλυτη δικτατορία – στὸ μέλλον, δηλαδή, ὅταν οἱ κατάλληλες δυνάμεις θὰ ἔχουν ἀποκτήσει ἀρκετὴ ἐξουσία, τὸ μόνο ποὺ θὰ χρειαστεῖ γιὰ τὴν ὑλοποίηση ἑνὸς τέτοιου σεναρίου τύπου 1984, θὰ εἶναι τὸ γύρισμα ἑνὸς διακόπτη.
Ὅπως στὸ μυθιστόρημα τοῦ Τζὸρτζ Ὄργουελ, συμπληρώνει ὁ Τέγκμαρκ, ἡ ἀπόλυτη ἐξουσία στὸ μελλοντικὸ παγκόσμιο κράτος δὲν συγκεντρώνεται στὰ χέρια ἑνὸς παραδοσιακοῦ δικτάτορα, ἀλλὰ στὸ ἴδιο τὸ γραφειοκρατικὸ σύστημα ποὺ δημιουργήθηκε ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο. Ἀτομικὰ δὲν ἀσκεῖ κανένας ἀπόλυτη ἐξουσία, ἀλλὰ ὅλοι εἶναι πιόνια σὲ μία παρτίδα σκακιοῦ, τῆς ὁποίας τοὺς δρακόντειους κανόνες κανεὶς δὲν μπορεῖ ν’ ἀλλάξει.
ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ
Ὅσοι, ὅμως, ἔχουν ἐντρυφήσει στὴν Ἁγία Γραφή, γνωρίζουν ὅτι τὸ κατὰ Τέγκμαρκ σενάριο τῆς ἀπρόσωπης, ἀπόλυτης δικτατορίας δὲν πείθει. Διότι ὁ ἀπόλυτος παγκόσμιος κυβερνήτης-δικτάτωρ ἔχει προφητευθεῖ ὅτι θὰ εἶναι πρόσωπο, καὶ δὴ ἐξοπλισμένο μὲ τὶς δαιμονικὲς δυνάμεις τοῦ σατανᾶ: ὁ Ἀντίχριστος· τὴν μορφὴ τοῦ ὁποίου, μάλιστα, ἀναγνωρίζουν ὅλες οἱ θρησκεῖες! Δὲν μπορεῖ δὲ νὰ εἶναι τυχαῖο ὅτι, ὁδεύοντας πρὸς τὴν ὁλοκλήρωση τῆς τρίτης δεκαετίας τοῦ 21ου (ἀπατ)αἰώνα, διεξάγεται διεθνῶς μία ἔντονη συζήτηση σχετικὰ μὲ τὸ ἐνδεχόμενο νὰ βρισκόμαστε πολὺ κοντὰ στὴν ἐπίσημη ἐμφάνιση καὶ στέψη τοῦ ἀνόμου στὸν Γ΄ Ναὸ τοῦ Σολομῶντος.
ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΙΣ ΔΙΑ ΚΑΛΟΝ ΣΚΟΠΟΝ;
Προσοχή: Ὁ Τέγκμαρκ ἐξετάζει τὸ ἐνδεχόμενο ἐγκαθίδρυσης μίας παγκόσμιας κυβέρνησης ἀλλὰ γιὰ καλὸ σκοπό, δηλ. ὡς τὸν «μόνο βιώσιμο δρόμο πρὸς τὴ μαζικὴ ἐγκατάλειψη τῆς τεχνολογίας», ὁ ὁποῖος θὰ ἐπιβληθεῖ ἀπὸ «ἕνα παγκόσμιο ὁλοκληρωτικὸ κράτος» [12].
Διευκρινίζει δὲ ὁ ἐν λόγῳ συγγραφέας ὅτι: Στὸ ἴδιο συμπέρασμα καταλήγει καὶ ὁ Ρέι Κούρτσβαϊλ (Ray Kurzweil) στὸ βιβλίο του “The Singularity is Near”, ὅπως καὶ ὁ Κ. Ἔρικ Ντρέξλερ (K. Eric Drexler) στὸ βιβλίο “Engines of Creation”. Ὁ λόγος εἶναι καθαρὰ οἰκονομικός: ἂν μερικοί, ἀλλὰ ὄχι ὅλοι, ἐγκαταλείψουν μία ἐπαναστατικὴ τεχνολογία, τότε τὰ ἔθνη ἢ οἱ ὁμάδες ποὺ θὰ συνεχίσουν νὰ τὴν χρησιμοποιοῦν θὰ ἀποκτήσουν σταδιακὰ ἀρκετὸ πλοῦτο καὶ ἀρκετὴ δύναμη, γιὰ ν’ ἀναλάβουν τὴν ἐξουσία.
Ὅπως, ὅμως, θὰ ἀναλυθεῖ σὲ μελλοντικὸ ἄρθρο, ἡ ἐγκαθίδρυση τῆς Παγκόσμιας Κυβέρνησης μόνο γιὰ τὸ καλὸ τῶν λαῶν δὲν προορίζεται.
(Συνεχίζεται…)
Σημειώσεις:
[1] Καζύνσκι, Ἡ βιομηχανικὴ κοινωνία καὶ τὸ μέλλον της, μτφ.: Σ. Γιαννέλης, ἔκδ. Ἔξοδος, Ἀθήνα 2019, σελ. 111. [2] Μτφ.: Δ. Θεοδωρακάτος, ἔκδ. Μπουουμάνη, Ἀθήνα 1979, σελ. 50 ἑπ. (πρβλ. τὴν μετάφραση τοῦ Ἄρη Δικταίου, ἔκδ. Ἄλ. Ρούγκα, Ἀθήνα 1975, σελ. 58 ἑπ.) [3] Φρόμ, ὅ.π., σελ. 51, ὑποσ. 7. [4] Φρόμ, ὅ.π., σελ. 52. [5] Σπ. Δ. Κυριαζόπουλος, Ἡ καταγωγὴ τοῦ τεχνικοῦ πνεύματος, Ἀθῆναι 1965, σελ. 220. [6] Κυριαζόπουλος, αὐτόθι. [7] Κυριαζόπουλος, ὅ.π., σελ. 221. [8] Κυριαζόπουλος, ὅ.π., σελ. 222. [9] Κυριαζόπουλος, ὅ.π., σελ. 223. [10] Μτφ.: Ν. Ἀποστολόπουλος, ἔκδ. Τραυλός, Ἀθήνα 2018, σελ. 291. [11] Tegmark, ὅ.π., σελ. 291/292. [12] Tegmark, ὅ.π., σελ. 290.
