Διήγηση Γέροντα Ιωακείμ Γρηγοριάτη:
Πριν πάω στο στρατό, προσεβλήθην από υπεροξεία ισχιαλγία, περιοδική μεν, μα αφόρητη. Δεν μπορούσα να σταθώ στα πόδια μου, όταν μ’ έπιανε, κι έπεφτα κάτω, όπου κι αν βρισκόμουν. Κανένα ιατροφαρμακευτικό μέσον, ούτε θερμόλουτρα, ούτε ο στρατός μπόρεσαν να με θεραπεύσουν.
Μόνιμη, μαρτυρική η κατάσταση.
Κάποια μέρα έφεραν σιτάρι στην παραλία [στην Ιερά Μονή Οσίου Γρηγορίου όπου ήταν Μοναχός], και κατά τη συνήθεια έπρεπε όλοι να το ξεφορτώσουμε.
Σαν άρχισε το ξεφόρτωμα, μ’ έπιασε ξαφνικά το μόνιμο βάσανό μου, κι έπεσα κατάχαμα, συστρεφόμουν σπασμωδικά, βογκούσα από τους πόνους.
Έτρεξαν δύο-τρεις πατέρες, κοντά σ’ αυτούς κι ένα σεβάσμιο ενάρετο γεροντάκι. Αρσένιος, Αρτέμιος, δεν θυμάμαι.
Με ρώτησαν τι έχω.
Όταν τους είπα το πάθημά μου, το μετέφεραν στους άλλους και άρχισαν τα σχόλια.
Πολλοί με λυπήθηκαν, άλλοι ταλαντεύονταν να με πιστέψουν, άλλοι απιστούσαν.
Μερικοί νόμιζαν ότι το κάνω για ν’ αποφύγω τον κόπο.
Κάποιοι μ’ εχαρακτήρισαν υπερβολικά ως «μάγκα πειραιώτη».
Τα υπέμεινα όλα. Μόνο ο Γέροντάς μου με παρηγορούσε:
«Μην κλαις παιδί μου. Μην απελπίζεσαι. Σε πιστεύω.
Θα πείσω και τους άλλους πατέρες για την ειλικρίνειά σου. Μα θα σου δώσω μια συμβουλή, και σε παρακαλώ να με ακούσεις.
Εμείς εδώ έχουμε δικό μας γιατρό, την αγία Αναστασία τη Ρωμαία με τα λείψανα και το παρεκκλήσι της.
Όταν λειτουργήσει, να ξαγρυπνήσεις από βραδύς, να προσευχηθείς μ’ όλη σου την καρδιά, να χύσεις και κανένα δάκρυο.
Κι όταν τελειώσει η λειτουργία το πρωί, ν’ αλείψεις το μέρος που σε πονάει με λάδι απ’ το καντήλι της αγίας, παρακαλώντας την με δάκρυα να σε κάνει καλά· και έλα να με δεις».
Ακολούθησα πιστά την υπόδειξη, κατά γράμμα.
Κι όταν πλέον αλείφθηκα, τι χάρις ήταν εκείνη!
Άρχισα ξαφνικά να κινούμαι ελεύθερα, χωρίς παραμικρό πόνο. Έχουν περάσει εξήντα χρόνια. Δεν ξαναενοχλήθηκα.
Από το περιοδικό ο «Όσιος Γρηγόριος». Ετήσια έκδοσις της Ιεράς Κοινοβιακής Μονής Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους, περίοδος β’, έτος 1983, αριθμός 8.
Πριν πάω στο στρατό, προσεβλήθην από υπεροξεία ισχιαλγία, περιοδική μεν, μα αφόρητη. Δεν μπορούσα να σταθώ στα πόδια μου, όταν μ’ έπιανε, κι έπεφτα κάτω, όπου κι αν βρισκόμουν. Κανένα ιατροφαρμακευτικό μέσον, ούτε θερμόλουτρα, ούτε ο στρατός μπόρεσαν να με θεραπεύσουν.
Μόνιμη, μαρτυρική η κατάσταση.
Κάποια μέρα έφεραν σιτάρι στην παραλία [στην Ιερά Μονή Οσίου Γρηγορίου όπου ήταν Μοναχός], και κατά τη συνήθεια έπρεπε όλοι να το ξεφορτώσουμε.
Σαν άρχισε το ξεφόρτωμα, μ’ έπιασε ξαφνικά το μόνιμο βάσανό μου, κι έπεσα κατάχαμα, συστρεφόμουν σπασμωδικά, βογκούσα από τους πόνους.
Έτρεξαν δύο-τρεις πατέρες, κοντά σ’ αυτούς κι ένα σεβάσμιο ενάρετο γεροντάκι. Αρσένιος, Αρτέμιος, δεν θυμάμαι.
Με ρώτησαν τι έχω.
Όταν τους είπα το πάθημά μου, το μετέφεραν στους άλλους και άρχισαν τα σχόλια.
Πολλοί με λυπήθηκαν, άλλοι ταλαντεύονταν να με πιστέψουν, άλλοι απιστούσαν.
Μερικοί νόμιζαν ότι το κάνω για ν’ αποφύγω τον κόπο.
Κάποιοι μ’ εχαρακτήρισαν υπερβολικά ως «μάγκα πειραιώτη».
Τα υπέμεινα όλα. Μόνο ο Γέροντάς μου με παρηγορούσε:
«Μην κλαις παιδί μου. Μην απελπίζεσαι. Σε πιστεύω.
Θα πείσω και τους άλλους πατέρες για την ειλικρίνειά σου. Μα θα σου δώσω μια συμβουλή, και σε παρακαλώ να με ακούσεις.
Εμείς εδώ έχουμε δικό μας γιατρό, την αγία Αναστασία τη Ρωμαία με τα λείψανα και το παρεκκλήσι της.
Όταν λειτουργήσει, να ξαγρυπνήσεις από βραδύς, να προσευχηθείς μ’ όλη σου την καρδιά, να χύσεις και κανένα δάκρυο.
Κι όταν τελειώσει η λειτουργία το πρωί, ν’ αλείψεις το μέρος που σε πονάει με λάδι απ’ το καντήλι της αγίας, παρακαλώντας την με δάκρυα να σε κάνει καλά· και έλα να με δεις».
Ακολούθησα πιστά την υπόδειξη, κατά γράμμα.
Κι όταν πλέον αλείφθηκα, τι χάρις ήταν εκείνη!
Άρχισα ξαφνικά να κινούμαι ελεύθερα, χωρίς παραμικρό πόνο. Έχουν περάσει εξήντα χρόνια. Δεν ξαναενοχλήθηκα.
Από το περιοδικό ο «Όσιος Γρηγόριος». Ετήσια έκδοσις της Ιεράς Κοινοβιακής Μονής Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους, περίοδος β’, έτος 1983, αριθμός 8.
Κατάσβεση πυρκαγιάς το 1890
Το 1890 πυρκαγιά εξερράγη στο δάσος της Ιεράς Μονής μας μεταξύ των περιοχών Αλωνάκι και Άγιος Θεολόγος. Οι πατέρες, όταν είδαν τη φωτιά, πήραν αξίνες, πριόνια, τσεκούρια και άλλα σχετικά για την κατάσβεση. Πήραν μαζί τους και ένα μουλάρι, πάνω στο οποίο κρέμασαν ένα τορβά (ταγάρι) με τα τίμια λείψανα της αγίας Αναστασίας της Ρωμαίας, και έσπευσαν ταχέως προς το πυρπολούμενο δάσος. Όταν πλησίασαν αρκετά στη φωτιά, μια αντίθετη πνοή ανέμου έστρεψε αντίθετα τις φλόγες προς την πλευρά που βρίσκονταν οι πατέρες. Φοβισμένοι οι αδελφοί μήπως κυκλωθούν από τις φλόγες, άρχισαν να απομακρύνονται, εγκαταλείποντας το μουλάρι μόνο του. Το μουλάρι είχε ήδη πολιορκηθεί από τις φλόγες, ενώ οι πατέρες απαρηγόρητοι θρηνούσαν την απώλεια των τιμίων λειψάνων. Σε λίγα λεπτά διαπίστωσαν ότι το μουλάρι παραδόξως διέσχισε τριακόσια περίπου μέτρα φλογισμένης περιοχής, χωρίς να πάθει τίποτε, μεταφέροντας άθικτο το ιερό φορτίο. Μόλις το ζώο βγήκε από τις φλόγες, η φωτιά έσβησε μόνη της.
Εξάλειψη ακρίδων το 1912
Το 1912 πυκνότατα νέφη ακρίδων απλώθηκαν πάνω από τη χερσόνησο της Σιθωνίας. Εκεί ευρίσκοντο πολλά μετόχια αγιορειτικών Ιερών Μονών, μεταξύ των οποίων και το δικό μας, στην περιοχή του Νέου Μαρμαρά, πλησίον του χωριού Παρθενών. Οι ακρίδες έπεσαν επάνω στα εκατό ελαιόδενδρα του μετοχίου, τα οποία αποξήραναν τελείως. Εν όψει ολοσχερούς καταστροφής της βλαστήσεως του μετοχίου, ο οικονόμος αυτού Γέρων Ανδρέας Γρηγοριάτης εζήτησε να του στείλουν εσπευσμένως, έναν ιερέα από την Μονή μας με άγια λείψανα.
Η Μονή τότε έστειλε τον τότε ιερομόναχο παπα-Αθανάσιο με το αριστερό πόδι και τη θήκη με το αίμα της αγίας Αναστασίας της Ρωμαίας. Φθάνοντας στο μετόχι ο παπα-Αθανάσιος, έψαλε, ετέλεσε αγιασμό και παράκληση. Αμέσως μετά τον αγιασμό οι ακρίδες έκαναν την εξής εργασία. Άρχισαν να τρώγουν όλα τα άχρηστα χόρτα και τα ζιζάνια, και έτσι άφηναν τα χρήσιμα οπωροκηπευτικά να αναπτυχθούν ελεύθερα. Αυτό απάλλαξε το μετόχι και από πρόσθετη κηπουρική εργασία και από πολλά αγροτικά χέρια. Κατόπιν εμφανίστηκαν χιλιάδες γλάροι, που έπεσαν πάνω στις ακρίδες και τις κατέφαγαν. Αυτόπτης μάρτυς του θαύματος ήταν και ο Μητροπολίτης Κασσανδρείας Ειρηναίος.
