Είναι ενδιαφέρον και σημαντικό, για την κατά Θεό προκοπή μας, να δούμε βάσει της Βίβλου πόσο αγαπά και πόσο τιμά ο Θεός τους αγίους του. Παραθέτουμε κάποια παραδείγματα.
Α΄. Διάλεξε ο Θεός ανάμεσα σ' όλους τους ανθρώπους τον Αβραάμ για να πραγματοποιήσει την ενανθρώπισή του. Και του είπε: «Βγες από τη χώρα σου κι από τη συγγένειά σου κι από τον οίκο του πατέρα σου κι έλα στη χώρα που θα σε δείξω. Και θα σε κάνω έθνος μεγάλο και θα σε ευλογήσω και θα κάνω το όνομά σου μεγάλο, και θα είσαι ευλογημένος. Και θα ευλογώ όσους σε ευλογούν, και θα καταρώμαι όσους σε καταρώνται· και θα ευλογηθούν με σένα όλες οι φυλές της γης» (Γεν. 12, 1-3).
Ζητά απόλυτη αφοσίωση ο Θεός από τους ανθρώπους του και τελεία αυταπάρνηση, αλλά δίδει και μεγάλα και απίστευτα δώρα. Ο Αβραάμ θα γίνει πατέρας μεγάλου έθνους και το σπουδαιότερο θά είναι ο ευλογημένος από τον Θεό. Ο Θεός θα ταυτιστεί απόλυτα με τον αγαπημένο του Αβραάμ. Θα ευλογεί όσους τον ευλογούν και θα καταριέται όσους τον καταρώνται. Δηλαδή με απλά λόγια οι φίλοι του Αβραάμ θα είναι φίλοι του και οι εχθροί του εχθροί του Θεού! Ο Θεός αγαπά όλους τους ανθρώπους αλλά πρώτιστα τους αφοσιωμένους εις αυτών. Για το χατήρι τους θυσιάζει τους άλλους...
Στην Αποκάλυψη (3,8) ενισχύοντας τον επίσκοπο Φιλαδελφείας τού γράφει· «ιδού δέδωκα ενώπιόν σου θύραν ανεωγμένην, ην ουδείς δύναται κλείσαι αυτήν· ότι μικράν έχεις δύναμιν, και ετήρησας μου τον λόγον και ουκ ηρνήσω το όνομά μου». Επειδή, παρόλο που δεν έχεις μεγάλα προσόντα, τήρησες τα λόγια μου και δεν αρνήθηκες το όνομά μου, σου ανοίγω θύρα ιεραποστολής που κανείς δεν μπορεί να στην κλείσει. Κανείς δεν θα μπορέσει να σταματήσει το έργο σου. Και γράφει αμέσως μετά ότι οι Ιουδαίοι, που ουσιαστικά είναι από τη συναγωγή του Σατανά και δεν ανήκουν στον λαό του Θεού της Παλαιάς Διαθήκης και ψεύδονται όταν το υποστηρίζουν αυτό, θα αναγκαστούν από μένα να έρθουν και να σε προσκυνήσουν, για να μάθουν ότι είσαι ο αγαπημένος μου και δεν μπορούν να πάνε κόντρα μαζί σου.
Ακόμη κι όταν – για λόγους που δεν γνωρίζουμε – επιτρέπει ο Θεός το θάνατο των αγίων του, φυσικό ή μαρτυρικό, φαίνεται πόσο τρυφερός είναι μαζί τους και πόσο τους αγαπά. Στην Αποκάλυψη (2, 12-13) γράφοντας στον επίσκοπο Περγάμου αναφέρει για τον μάρτυρα Αντίπα, τον οποίον φόνευσαν οι ειδωλολάτρες τις ημέρες εκείνες και τον ονομάζει «ο μάρτυς μου ο πιστός». Πόσο τρυφερά μιλά ο Θεός για τον μάρτυρά του! Ο μάρτυς μου ο πιστός... Όπως λέγει μια μητέρα «ο Κώστας μου», «η Μαρία μου», «ο Γιάννης μου». Έτσι ο Θεός προσωπικά συνδέεται με τον μάρτυρα, γίνεται πατέρας, αδελφός, φίλος, οικείος. Μπορεί να επέτρεψε το μαρτύριο του, όπως και σε τόσους άλλους αγίους, αλλά είναι ο δικός του, ο ευνοούμενός του, ο εκλεκτός του. Που θα απολαμβάνει αιώνια και ακατάπαυστα τη θεία δόξα και θα μετέχει στη χαρά και την μακαριότητα του Θεού.
Β΄. Όταν ο Μωυσής ζούσε στην έρημο της Μαδιάμ βόσκοντας τα πρόβατα του πεθερού του Ιοθόρ, παρατήρησε κάποια στιγμή ένα περίεργο φαινόμενο. Μια βάτος φλεγόταν, χωρίς όμως να καίγεται. Πλησίασε κοντά για να διαπιστώσει τι συμβαίνει και άκουσε μία φωνή να βγαίνει μέσα από την βάτο και να του λέγει· Μωυσή μη πλησιάζεις στη βάτο, λύσε και βγάλε τα υποδήματα των ποδιών σου, γιατί ο τόπος που πατάς είναι άγιος. Εγώ που σε μιλώ είμαι ο Θεός του πατέρα σου, Θεός Αβραάμ, Θεός Ισαάκ, Θεός Ιακώβ. Αποφάσισα να σας ελευθερώσω από τους Αιγυπτίους που σας καταπιέζουν και να σας φέρω σε χώρα γόνιμη που ρέει μέλι και γάλα. Τότε ρώτησε ο Μωυσής τον Θεό όταν πω στους Ισραηλίτες ότι με στέλνει ο Θεός των πατέρων μας και κείνοι μου πουν τι όνομα έχει, τι θα τους πω; Θα τους πεις ότι εγώ είμαι ο ών (Εξ. 3 κεφ.).
Τι συγκλονιστικό ο Θεός να δέχεται να ονομάζεται από τους πιστούς δούλους του! Θεός Αβραάμ, Ισαάκ και Ιακώβ. Και ὀταν τον ρωτά ο Μωυσής ποιό είναι το ιδιαίτερο όνομα του, απαντά ότι είναι ο Ων. Ο Υπάρχων, ο Αληθινός Θεός. Οι θεοί των ειδωλολατρών είχαν ονόματα. Δίας, Άρης, Ερμής, Αθηνά, Αφροδίτη και άλλα. Όπως ονόματα έχουν και οι άνθρωποι. Ο Θεός όμως σαν ένας και ξεχωριστός δεν έχει όνομα. Είναι ο Ένας, ο Αληθινός, ο Πραγματικός. Πάντως ο ίδιος δέχεται να ονομάζεται κι από τους δούλους του!
Γ΄. Όταν ο Ηλίας έκανε με τους ιερείς του Βάαλ το πείραμα ποιός είναι ο αληθινός Θεός, προσπαθώντας οι ιερείς του Βάαλ αλλά και ο ίδιος να έρθει η φωτιά που θα έκαιγε στο βωμό το βόδι που προσφέραν, χωριστά ο καθένας, είπε προσευχόμενος Θεέ του Αβραάμ, του Ισαάκ και του Ισραήλ (Ισραήλ είναι το άλλο όνομα του Ιακώβ) άκουσε την αίτησή μου και στείλε φωτιά στο βωμό για να καταλάβουν όλοι ότι εσύ είσαι ο Θεός του Ισραήλ (Γ΄Βασ. 18, 36). Και πράγματι έπεσε φωτιά από τον ουρανό και κατέφαγε τα πάντα, ακόμη και το θυσιαστήριο.
Επίσης όταν ο Κύριος επρόκειτο να πάρει ψηλά με θύελλα τον Ηλία, με κατεύθυνση προς τον ουρανό, ο Ηλίας με τον Ελισαίο ξεκίνησαν από Γάλγαλα και πέρασαν από Βαιθήλ, Ιεριχώ, και έφθασαν μπροστά στον Ιορδάνη, όπου απέναντι βρισκόταν 50 προφήτες, μαθητές του Ηλία. Τότε ο Ηλίας παίρνει την μηλωτή του και την φέρνει μια γύρα στον αέρα και χτυπάει με αυτήν το νερό και το νερό χωρίζεται στα δύο, αριστερά και δεξιά, και πέρασαν απέναντι οι δυό τους. Τότε ο Ηλίας του είπε· «Ζήτα μου τι θέλεις να σου κάνω, προτού να αναληφθώ από σένα». Του λέει ο Ελισαίος· «να έρθει πάνω μου η διπλή δύναμη πνεύματος από αυτή που έχεις εσύ». Αναλήφθηκε ο Ηλίας και πέταξε σαν δώρο την μηλωτή του στον Ελισαίο. Εκείνος αφού έσχισε τα ρούχα του από θλίψη και ανεφώνησε με θαυμασμό «Πατέρα, πατέρα εσύ ήσουν τα άρματα και το ιππικό του Ισραήλ», πήρε την μηλωτή και χτύπησε το νερό όπως προηγουμένως ο Ηλίας αλλά το νερό δεν σχίστηκε. Τότε γεμάτος έκπληξη και απορία ο Ελισαίος είπε· «Που είσαι λοιπόν Θεέ του Ηλία» και ξαναχτύπησε το νερό του Ιορδάνη και κείνος σχίστηκε στη μέση όπως πριν (Δ΄Βασ. 2 κεφ.).
Μόλις ακούστηκε η φράση «Θεέ του Ηλία», ενήργησε η χάρη του και το θαύμα έγινε.
Δ΄ . Στα χρόνια του αγίου Δημητρίου, όταν ο Νέστωρ αποφάσισε να μονομαχήσει με τον ειδωλολάτρη Λυαίο που προκαλούσε τους χριστιανούς προσευχήθηκε και είπε· «Θεέ του Δημητρίου, βοήθει μοι». Ο Νέστωρ πρέπει να ήταν κατηχούμενος, δεν είχε βαπτιστεί ακόμη, δεν έφερε το όνομα Χριστιανός και γι' αυτόν ίσχυε το δίκαιο της Παλαιάς Διαθήκης, που επιτρεπόταν η σωματική και διά των όπλων επιβολή. Κάνει χρήση λοιπόν το όνομα του Θεού που συνηθιζόταν στην Παλαιά Διαθήκη. «Θεέ του Δημητρίου».
Πάντως κι εμείς σήμερα αν θέλουμε να αποσπάσουμε ταχύτερα την εύνοια του Θεού, ας τον ονομάζομαι ως «Θεό των αγίων του...». Τον «αναγκάζουμε» ενθυμούμενο την αγάπη και την υπακοή και το μαρτύριο των αγίων του να μας συνδράμει ταχύτερον. Αμήν· γένοιτο.
ΑΡΧΙΜ. ΜΕΛΕΤΙΟΣ ΑΠ. ΒΑΔΡΑΧΑΝΗΣ
