π.Στέφανος Στεφόπουλος
Μιά μικρή απορία. (34)
Προ ολίγων ημερών έλαβα ένα ηλεκτρονικό μήνυμα από το Υπουργείο Υγείας, γιά λογαριασμό προφανώς του Εθνικού Οργανισμού Μεταμοσχεύσεων, που καλούσε σε αποδοχή της ιδέας της προσφοράς οργάνων.
Και με απίστευτη επιστημονική ελαφρότητα υποστηρίζουν πως “Πίσω από κάθε μεταμόσχευση, υπάρχει κάποιος που έδωσε ζωή μέσα από το δικό του τέλος”.
Δε θα σχολιάσω τίποτα άλλο παρά μόνο αυτό το “τέλος”.
Αν διαβάσει κανείς όλο το κείμενο θα διαπιστώσει πως λείπει η επίμαχη φράση. Ένας καινοφανής όρος πάνω στον οποίον στηρίζονται οι μεταμοσχεύσεις στην συντριπτική τους πλειοψηφία.
Ο όρος ” Εγκεφαλικός Θάνατος”.
Βαριά αρνητικός όρος που επιδέχεται εδώ και δεκαετίες οξύτατη κριτική και αμφισβήτηση από πολλούς ιατρούς-επιστήμονες, ερευνητές, βιολόγους, θεολόγους κλπ.
Ένας όρος – ορισμός θανάτου που επιστρατεύθηκε γιά να συνηθίσει ο κόσμος στην ιδέα του εγκεφαλικού θανάτου και να αυξηθούν έτσι τα διαθέσιμα μοσχεύματα.
Δε θα μπώ σε καμμία ανάλυση επί των ιατρικών επιφυλάξεων αφού δεν είμαι ιατρός με σχετική ειδικότητα, αλλά θα μείνω στην εκκλησιαστική πλευρά του θέματος.
Η Συνοδική Επιτροπή επί της Βιοηθικής είχε προ πολλών ετών εισηγηθεί στην Ιεραρχία κι εκείνη υιοθέτησε μιά σειρά θέσεων που σε γενικές γραμμές αντικατοπτρίζουν την στάση που θα έπρεπε να έχει η Εκκλησία.
Υπάρχουν, δυστυχώς, και πολλές αστοχίες και λάθη από πλευράς πατερικής θεολογίας και ηθικής όπως η θέση αυτή που λέει πως η μηχανική υποστήριξη (αναπνευστήρας) στους “εγκεφαλικά νεκρούς” δεν αναχαιτίζει την αναχώρηση της ψυχής από το σώμα του ανθρώπου!!!
Δηλαδή, κηρύσσουμε τον άνθρωπο σε κατάσταση “εγκεφαλικού θανάτου”, ενώ ακόμα ζει στην πραγματικότητα, τον διασωληνώνουμε, και κάποια στιγμή η ψυχή του αναχωρεί, δηλαδή πεθαίνει ο άνθρωπος και άρα γιατί να τον κρατάμε μηχανικά στη ζωή; Τραβάμε τα σωληνάκια και απλά του παίρνουμε τα όργανα!
Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς εδώ;
Τον σχολαστικισμό;
Την αποδοχή του θανάτου ως αναχώρηση της ψυχής από το σώμα;
Και που ξέρετε εσείς την στιγμή της αναχώρησης της ψυχής;
Άρα παραδέχεστε ότι δεν υπάρχει άλλος ορισμός του θανάτου παρά ο χωρισμός ψυχής και σώματος;
Ή μήπως μπορεί και να μην αναχωρήσει η ψυχή αλλά ο άνθρωπος να παραμένει νεκρός λόγω της εγκεφαλικής βλάβης;
Πολλά ακόμη θα μπορούσα να γράψω αλλά δεν επιθυμώ στην παρούσα φάση να ανοίξω τους ασκούς του Αιόλου.
Με εκείνο που θα συμφωνήσω με την
Συνοδική Επιτροπή Βιοηθικής είναι η αντίθεσή της στη δόλια τακτική της
Πολιτείας και του ΕΟΜ (Εθνικού Οργανισμού Μεταμοσχεύσεων) να εφαρμόζουν
το μέτρο της “εικαζόμενης
συναίνεσης”, δηλαδή να παίρνει τα όργανα αυτών που δεν έχουν ακόμη
εκφραστεί εγγράφως αρνητικά οπότε εικάζουν την συναίνεσή τους.
Φανερώστε, λοιπόν, με υπεύθυνη δήλωσή σας την αντίθεσή σας να γίνετε δωρητές οργάνων όταν και αν σας θεωρήσουν “εγκεφαλικά νεκρούς” και στείλτε τη στον ΕΟΜ.
Αυτό, βέβαια, δε σημαίνει ότι δεν υπάρχουν και ανώδυνες δωρεές οργάνων και ιστών ακόμη και μετά τον θάνατό μας με την κλασσική έννοια του όρου αλλά και εν ζωή, αλλά αυτό χειριστείτε το με τους προσωπικούς σας ιατρούς.
