ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΗΝΑ
«Οὐδείς ἀγαθός εἰμή εἷς ὁ Θεός». Ἀγαθός ὁ Θεός Πατήρ, ὁ ἐξαποστείλας στόν κόσμον τόν ἀγαθόν Υἱόν, τόν ἐνανθρωπήσαντα ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆς Παρθένου.
Φύλαξον ἄνθρωπε τήν ὁμολογίαν ταύτην, τήρησον τάς ἐντολάς καθ’ ὅλον τόν βίο σου.Ἐάν θέλεις νά εἶσαι τέλειος κατά τήν πίστιν, ὁμολόγησε τόν Χριστόν Θεόν ἀληθινόν, χωρίς ψευτο-εὐγένειες, ἐπιπόλαιους συναισθηματισμούς καί ἐπιφανειακές ἐξάρσεις. Κάθε ἄλλη προσφώνηση παρ’ ἐκτός αὐτῆς τοῦ Θεοῦ Πατρός: «Οὗτος ἐστίν ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπητός», εἶναι ἀπορριπτέα καί ἀπαράδεκτη ἀπό τόν Μεσσίαν, δηλαδή ψευδή ὁμολογία.
Χρειάζεται ἡ θεοποιός Χάρις καί ἐνέργεια γιά τήν κατανόηση τοῦ μυστηρίου τῆς θείας Οἰκονομίας, τῆς ἐλεύσεως στόν κόσμο τοῦ ἀγαθοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ καί Πατρός καί τήν παρουσία τοῦ Παρακλήτου· ὥστε νά κατανοήσει ἡ ψυχή τό μέγα μυστήριο: «Θεός ἐφανερώθη ἐν σαρκί, ἐδικαιώθη ἐν Πνεύματι, ὤφθη ἀγγέλοις, ἐκηρύχθη ἐν ἔθνεσιν, ἐπιστεύθη ἐν κόσμῳ, ἀνελήφθη ἐν δόξῃ»[1].
Βλέπεις, χριστιανέ μου, ὅτι εἶναι θεοπρεπής ἡ πίστις καί ὑπερβολικά μεγάλη ἡ εὐλογία, ὅταν μέ ὕμνους καί ὠδές πνευματικές αἰσθανόμεθα καί ἀποδεχόμεθα ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι, τήν ἀγαθότητα τοῦ Θεανδρικοῦ προσώπου τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ Θεοῦ ἡμῶν. Χρειάζεται ἡ ἔμπνευση τοῦ Παρακλήτου, διότι ἡ μνημόνευσις τοῦ ὀνόματος τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ, εἶναι ἀπόδειξη ὅτι τό Πνεῦμα τό Ἅγιον, ἐνοικεῖ στίς καρδιές τῶν ὁμολογητῶν.
Τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ, εἶναι ἡ ἀπάντηση στήν διαστροφή καί κακή συνήθεια τῶν ἐπιπόλαιων ἀνθρώπων, ὅπου αὐτή ὑπάρχει, ἕως ὅτου ὁμολογήσουν καί ἀποδεχτοῦν τήν Ἀλήθεια. Πράγματι, ἁγία γερόντισσα, οἱ Ἀπόστολοι, οἱ Ἀποστολικοί Πατέρες καί ὅλοι οἱ Ἅγιοι, στά συγγράματα, σέ ὅλα τά κεφάλαια περί ἀγαθοῦ, μᾶς διδάσκουν ὅτι ἡ τελεία ἀγαθότης δίδεται κατά Χάριν, διά Ἰησοῦ Χριστοῦ καί ἐκτείνεται μέχρι τά ἔσχατα.
Ἡ ἄμωμος Ἀμνάς, ἡ ἀνωτέρα τῶν Χερουβείμ, ἡ Δέσποινα Θεοτόκος, ἔδειξε στόν κόσμον μέ τήν καθαρότητα καί ὑπακοή της, τά σπλάχνα τῶν οἰκτιρμῶν, τήν πρόνοια τοῦ Θεοῦ καί τοῦ Χριστοῦ στούς ἀνθρώπους· σήμερα ἑορτάζουμε τήν κατάθεση τῆς Τιμίας Ζώνης καί τά θαυμαστά σημεῖα πού ἐπιτελεῖ εἰς εὐεργεσίαν τῶν ἀνθρώπων.
Ἐν τούτοις, «οἱ σοφοί» τοῦ αἰῶνος τούτου, μή αἰσθανόμενοι τήν ἀγαθότητα τοῦ Ἰησοῦ καί τή δική Της μεσιτεία καί ὄντες σχεδόν ἀχάριστα κτίσματα περί τόν Εὐεργέτην ἀπαρέσκονται, ὡς αὐτοκατάκριτοι, τούς ὕμνους καί τήν δοξολογίαν στό πανάγιον Πρόσωπό της. Ἐμεῖς ὅμως φρονοῦμε, ὅτι σέ ὅλους τούς καθαρμένους ἀπό τήν κακία, θά παραθέσει ὁ Θεός τά οὐράνια ἀγαθά Του, μέ τήν μεσιτεία τῆς Παναγίας, γιά τά ὁποῖα λέγει ἡ Γραφή, ὅτι οὔτε ὀφθαλμός εἶδε, οὔτε ἀκοή δέχθηκε, οὔτε σέ λογισμούς ἔγιναν ἐφικτά[2].
Συνεπῶς, προσοχή ἀδελφοί· ἡ λογική καί νοερή ψυχή ἔχει βέβαια οὐσία τήν ζωή, ἀλλά δεκτική τῶν ἐναντίων, δηλαδή τῆς κακίας καί τῆς ἀγαθότητος. Δεικνύεται ἔτσι ὅτι δέν ἔχει οὐσία τήν ἀγαθότητα, ὅπως οὔτε τήν κακία.Ἑπομένως δέν παρευρίσκεται τοπικά ἡ ἀγαθότητα, ἀλλά μόνον ὅταν ἡ νοερή ψυχή, ἀφοῦ ἔλαβε τό αὐτεξούσιο ἀπό Ἐκεῖνον πού τήν ἔκτισε, στραφεῖ πρός αὐτήν καί θελήσει νά ζεῖ σύμφωνα μ’ αὐτήν.
Οὔτως κατανοεῖται ὁ λόγος τοῦ Ἰησοῦ στόν Νεανίσκο: «τήρησον τάς ἐντολάς». Στήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησία, χριστιανοί μου, ὁ ἄνθρωπος ἑνώνεται γιά πρώτη φορά στήν ἱστορία τῆς ὕπαρξής του μέ τόν Αἰώνιο, μέ τόν Θεό-Λόγο καί διά τοῦ ἀνθρώπου καί ὁλόκληρη ἡ κτίση. Φρονοῦμε λοιπόν ὅτι ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι χριστιανοί ἀγαποῦν καί φυλάσσουν τήν δημιουργία τοῦ Θεοῦ, ὡς ὄντες κατά χάριν Οἰκολόγοι.
Ἔτσι, ὁ χρόνος ἑνώνεται μέ τήν αἰώνιότητα· ἑνώνεται τό ἐν χρόνῳ, μέ τόν Ἀΐδιο· τό κτίσμα μέ τόν Κτίστη. Κατ’ αὐτόν τόν τρόπο, καθίσταται ξεκάθαρη ἡ παν-ἀληθής εὐαγγελία: ὁ Κτίστης, ὁ Θεός Λόγος, εἶναι «πρωτότοκος πάσης κτίσεως»[3]. ( Ἄραγε, θά τό μάθουν κάποτε καί οἱ Αἱρετικοί;)
Κάθε κτίσμα ἔχει τήν ἀρχή του, ἐν τῷ χρόνῳ καί σύν τῷ χρόνῳ.
Ἐν τούτοις, ὁ Χριστός δέν ἔχει χρονική ἀρχή· γεννήθηκε ἐκ τοῦ Πατρός πρό πάντων τῶν αἰώνων, γεννήθηκε ἀνάρχως, εἶναι καί ὁ Ἴδιος ἀΐδιος, ὅπως καί ὁ Πατήρ, ὁ Ὁποῖος Τόν γέννησε.
Οἰαδήποτε ἄλλη προσέγγιση τοῦ Θεανδρικοῦ προσώπου τοῦ Χριστοῦ Ἰησοῦ, εἶναι βλάσφημη καί κολάσιμη.Ὁ Πατήρ, εἶναι ὁ αἰώνιος Πατήρ, ἐπειδή ὁ Υἱός εἶναι ὁ αἰώνιος Υἱός. Τό «Πρωτότοκος πάσης κτίσεως» τονίζεται, γιά νά μή συγχέουμε τόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, τόν Παντοδύναμο Δημιουργό, μέ τά κτίσματα. Παντοδύναμο Δημιουργό; Ναί, ἀφοῦ «ἐν αὐτῷ ἐκτίσθη τά πάντα, τά ἐν τοῖς οὐρανοῖς καί τά ἐπί τῆς γῆς, τά ὁρατά καί τά ἀόρατα, εἴτε θρόνοι, εἴτε κυριότητες εἴτε ἀρχαί εἴτε ἐξουσίαι· τά πάντα δι’ αὐτοῦ καί εἰς αὐτόν ἔκτισται»[4].
Οἱ ἄνθρωποι ἀδελφοί μου, δέν κατορθώσαμε ἀκόμη νά μάθουμε οὔτε κατ’ἐλάχιστον τί ἔχει δημιουργηθεῖ πάνω στήν ἴδια τή γῆ, πόσο μᾶλλον σέ ὁλόκληρο τό σύμπαν ἤ στόν ἀόρατο κόσμο. Μόνον οἱ σεσωσμένοι· οἱ ἁγιασμένοι, ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ Θεῷ. Μάρτυς ἀληθής ὁ ἅγιος Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης, ὁ ἅγιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης καί πάντως, ὄχι οἱ αἱρετικοί τοῦ αἰῶνος τούτου πού, «φάσκοντες εἶναι σοφοί, ἐμωράνθησαν».
Στόν Θεάνθρωπον Ἰησοῦν τόν Μεσσία, ἡ Δόξα, τό Κράτος, ἡ Βασιλεία, εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν.
