ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΗΝΑ
«…· ὀλιγόπιστε! εἰς τί ἐδίστασας;». Ἡ δειλία εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς ὀλιγοπιστίας. Ἡ βύθιση τοῦ Ἀπ.Πέτρου, δόθηκε μ’ἕναν βαθύ καί ἑρμηνευτικό τρόπο. Ἀποκάλυπτε στόν κόσμο τήν τραγωδία τῆς ὀλιγοπιστίας, ἡ ὁποία ἐμπόδιζε τίς θεϊκές ἡλιακές ἀκτῖνες νά εἰσέλθουν στήν ψυχή, στόν νοῦ καί ἡ καρδιά νά καταστεῖ ἀνδρεία.Ὅποιος ἔχει βέβαια ὀξυμένο πνευματικό αἰσθητήριο, θά πιάσει τόν συμβολισμό-τό νοούμενο καί θά ἀποφεύγει τήν πτώση τῆς ὀλιγοπιστίας.
Μέ ἕναν λόγο, σεβαστή γερόντισσα, ἡ ἀμφιβολία ἀλλοιώνει ὡς ἕνα βαθμό αὐτό πού εἶναι ὁ ἄνθρωπος καί δέν συνιστᾶ ἀρετή· ἀντίθετα εἶναι ἀπόκλιση ἀπό τόν αἰώνιο προορισμό τοῦ ἀνθρώπου, δηλαδή νά γίνει θεός κατά Χάριν. Βλέπουμε σήμερα χριστιανοί μου, ποῦ ὁδηγεῖ ἡ ἀμφιβολία στόν λόγο τοῦ Μεσσίου καί τίνι τρόπῳ ὁ Χριστός μας, προβιβάζει τόν Ἀπόστολο Πέτρο βαθμιαῖα στήν Ἀλήθεια, στήν Ὀρθόδοξη πίστη· δείχνοντας συγχρόνως ὅτι ἡ αἰτία τοῦ καταποντισμοῦ τῆς κοινωνίας τῶν ἀνθρώπων, εἶναι ἡ ἀκοινωνησία καί ἡ ἔλλειψη ἐμπιστοσύνης στό σωτήριο λόγο τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Πραγματικά ἀδελφοί, ἀφοῦ διδάχτηκαν καί ἐπίστευσαν οἱ Ἀπόστολοι βλέποντας τό φοβερό σημεῖο πού ἐπετέλεσε ὁ Χριστός ἐνώπιόν τους στήν τρικυμιώδη θάλασσα, ἀπεστάλησαν στή συνέχεια νά διδάξουν καί νά φωτίσουν τόν κόσμο. Μάλιστα, ἐάν θέλεις κι ἐσύ χριστιανέ μου νά ἀποφύγεις τό σκοτάδι καί νά γίνεις σοφός κατά Χάριν, δίδαξε καί ἀνακοίνωσε παντοῦ καί πάντοτε ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ὁ μόνος καί μοναδικός Μεσσίας καί Λυτρωτής τοῦ κόσμου· ἐπίσης ἡ ἁγία Του Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἡ μοναδική κιβωτός σωτηρίας. Ἔτσι θά ἀποκτήσεις τό ὕψος καί τήν δόξα καί τήν λαμπρότητα τοῦ ἀϊδίου φωτός πού χορηγεῖ ὁ Πατήρ τῶν φώτων Τριαδικός Θεός.
Δίδεται λοιπόν ἡ ἀπάντηση, πῶς μποροῦν οἱ ἄνθρωποι νά πορευθοῦν ἀπλανῶς μέ πίστη εἰς τόν Ἕνα τῆς Τριάδος Θεάνθρωπον Χριστόν, κοινωνοῦντες ἐσαεί μέ τήν ἁγία Τριάδα. Ἀλήθεια ἀδελφοί, φρονοῦμε, μόνον ἐφ’ ὅσον εἴμαστε «ἐῤῥιζωμένοι καί ἐποικοδομούμενοι ἐν Αὐτῶ»[1]. Δηλαδή ὅταν τό θεμέλιο τοῦ εἶναί μας ἐδραιωθεῖ στόν Πανάγιο Χριστό ἐξαγιάζεται, καθίσταται ἅγιο. Ἐξαγιάζεται τότε, γίνεται ἁγία καί ὁλόκληρη ἡ ζωή μας. Ἡ ἐξαγιασμένη ψυχή, στή συνέχεια, γεννᾶ τούς ἁγίους λογισμούς ἀπόλυτης ἐμπιστοσύνης στόν λόγο τοῦ Θεοῦ Λόγου( ἅγιος Παϊσιος).
Ἡ προαίρεσις ἐξαγιασμένη πυρπολεῖ τήν καρδιά μέ ἅγιο ἀνδρεῖο φρόνημα, ἅγια ἔργα· ἅγιες ἀρετές πού ἐμποδίζουν τήν ὅποια ἀμφιβολία προσπαθήσει νά ἐνσπείρει μέσα της ὁ ψεύστης καί ἀνθρωποκτόνος διάβολος. Συνεπῶς ὅταν ὁλόκληρο τό θεμέλιο τοῦ εἶναί μας βρίσκεται ἐν Χριστῷ, ἤτοι μέσα στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, τότε καί ὁλόκληρη ἡ ζωή μας κοινωνεῖ τόν Μεσσίαν· εἶναι ἐκ τοῦ Χριστοῦ ἔχοντας τό ἴδιο φρόνημα μέ Αὐτόν.
Λέγει ὁ Ἀπόστολος: «ἐποικοδομούμενοι ἐν αὐτῶ», δηλαδή ἐν τῷ σώματι τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, μέσα στό Ὁποῖο οἰκοδομοῦμε τούς ἑαυτούς μας διά τῶν ἱερῶν μυστηρίων καί τῶν ἁγίων ἀρετῶν. «καί ἐμβάντων αὐτῶν εἰς τό πλοῖον ἐκόπασεν ὁ ἄνεμος»· τοῦτ’ἔστιν τό πλοῖο-ἡ Ἐκκλησία ἀποδεικνύεται, ὡς ἡ μοναδική κιβωτός σωτηρίας· ἡ ὀρθόδοξος πίστις καί παράδοσις ὡς παν- ἀρετή.
Ἀδελφέ μου ἄν θέλεις τό λοιπόν νά εἶσαι φίλος τοῦ Χριστοῦ, «ὑμεῖς φίλοι μου ἐστε…», μάθε ἀπό τόν Ἴδιο πόσο μεγάλο κακό εἶναι ἡ ὀλιγοπιστία- δειλία· ποῦ ἀκριβῶς ὁδηγεῖ ἐάν δέν προσέξουμε, δηλαδή στήν ἀπιστία!! Θεός φυλάξοι. Λένε οἱ Πατέρες: «Τό ἄριστο εἶναι νά πεθάνει κανείς γιά τόν κόσμο, νά θανατώσει τό κοσμικό φρόνημα καί νά ζήσει γιά τόν Χριστό καί μέ τόν Χριστό. Γιατί διαφορετικά δέν μπορεῖ νά ἀναγεννηθεῖ, σύμφωνα μέ τά λόγια τοῦ Κυρίου[2]· καί ἐάν κανείς δέν ἀναγεννηθεῖ, οὔτε στή βασιλεία τοῦ Θεοῦ μπορεῖ νά εἰσέλθει».
Ἐν τούτοις, θεωροῦμε ἁγία γερόντισσα, χρειάζεται νά δεχτοῦμε πρωτύτερα μέσα μας τόν σπόρο τοῦ Σπορέως Θεοῦ Λόγου· σέ ἄλλη περίπτωση ἄν διστάσουμε, θά ἀκούσουμε: «ὀλιγόπιστε, εἰς τί ἐδίστασας»; Χρειάζεται λοιπόν, νά μποροῦμε νά ἀναγεννηθοῦμε καί νά υἱοθετηθοῦμε άπό τόν Θεό Πατέρα, δι’ Υἱοῦ, μέ τῇ συνεργείᾳ τοῦ Παρακλήτου.
Στῶμεν καλῶς ἀδελφοί, ἀλήθεια λέγω· ἐκεῖνος πού δέν ἔγινε ἀγαπητός υἱός, ἀγαθοῦ Πατέρα καί ἔτσι δέν ἀναγεννήθηκε ἀπό τόν Λόγο καί τό Πνεῦμα, πῶς θά γίνει ὁ ἴδιος ἀγαθός πατέρας ἀγαθῶν υἱῶν καί πῶς θά γεννήσει ἀγαθά πνευματικά τέκνα, ὅμοια στήν ἀγαθότητα μέ τόν Διδάσκαλο; Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι κατά τό δέντρο θά εἶναι ὁπωσδήποτε καί ὁ καρπός του[3].
Δέν εἶναι λοιπόν δυνατόν νά ἀποφύγει κανείς τόν καταποντισμό στήν τρικυμιώδη θάλασσα τοῦ κόσμου, ἐάν δέν καταφρονήσει τό ἴδιον θέλημα καί δέν ἀνυψωθεῖ πάνω ἀπό τήν ἡδονή καί τήν ὁδύνη, ἀτενίζοντας κατά πρόσωπο τόν Ἰησοῦν Χριστόν καί πιστεύοντας ἀπόλυτα στόν λόγο Του. Ἀξιώνεται ἔτσι, ὅπως στή συνέχεια ὁ Ἀπόστολος Πέτρος ἀξιώθηκε, νά βλέπει τά τέλη τῶν πραγμάτων καί νά στρέφει τίς αἰσθήσεις του καί ὅλα του τά ἐνδιαφέροντα πρός τόν Σωτῆρα Χριστό, τόν Δυνάμενον, νά σώσει καί νά ἁγιάσει εἰς τέλος.
Σ’ Αὐτόν ἡ Δόξα, τό Κράτος, ἡ Βασιλεία, εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν.
