ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΗΝΑ
«…Κύριε ἐλέησόν μου τόν υἱόν, ὅτι σεληνιάζεται καί κακῶς πάσχει». Τό πρόσωπο τοῦ δαιμονισμένου παιδιοῦ εἶναι τραγικό· καί ὁ πόνος τοῦ πατέρα μεγάλος.
Τό πονηρό πνεῦμα πού πλήγωνε τόν νέο καί τόν ὁδηγοῦσε σέ κινδύνους γιά τήν ψυχή καί τήν ὕπαρξή του ὁλόκληρη, ἦταν φοβερό καί ἀδυσώπητο. Ἔμοιαζε ὡς ἕνα μεγάλο ὄρος πού χρειαζόταν μεγάλη πίστη γιά νά μετακινηθεῖ καί νά πέσει στήν θάλασσα.
Οἱ Ἅγιοι Πατέρες μας τό ὀνομάζουν «χαλεπόν, ἐπικίνδυνον καί ἐπίπονον αὐτό τό γένος τῶν δαιμόνων». Ἐνεργοῦσε, μᾶς τονίζει σήμερα ὁ ἅγιος Εὐαγγελιστής, ἐπάνω στό νέο παιδί, κατά τήν περίοδο τῆς σελήνης καί τοῦ εἶχε πληγώσει-ἀφαιρέσει τήν ὁμιλία καί τήν ἀκοή.
Ἀλήθεια, ἁγία γερόντισσα, πόσο θά πρέπει νά προβληματιστοῦν ἐκεῖνοι οἱ ἀνευθυνο-ὑπεύθυνοι, πού κάθε πανσέληνο ἀνοίγουν δωρεάν τούς ἀρχαιολογικούς χώρους πού λατρεύονταν καί λατρεύονται κρυφά ἤ φανερά οἱ δαίμονες στίς σατανολατρεῖες! Σέ πόσους ἄραγε κινδύνους σπρώχνουν μέ δόλο τούς νέους μας, ἀφοῦ τούς ὁδηγοῦν στή φωτιά τῶν σαρκικῶν παθῶν πίνοντας ποτά καί «οὐσίες» καταστροφικές γιά τή ζωή τους.
Οἱ νέοι μας σήμερα, ἀβοήθητοι, κινδυνεύουν νά καοῦν καί νά πνιγοῦν σέ ἄσχημα καί βορβορώδη καμώματα. Ἐνῶ θά ἔπρεπε ἡ Πατρίδα μας νά τούς παιδαγωγεῖ καί νά βοηθᾶ, ὥστε νά ἀγαπήσουν τόν Ὀρθόδοξο τρόπο ζωῆς, τό βίωμα τῶν ἁγίων μας· νηπτικό ἦθος, ἐγκράτεια, νηστεία καί προσευχή. Τρόπους δηλαδή, ὀρθοδόξου βιοτῆς καί αὐταπάρνησης πού καίγονται τά δαιμόνια καί χαίρονται οἱ ἅγιοι Ἄγγελοι, κι ὅπου ἡ Μητέρα ἄκτιστος Χάρις ἀνυψώνει τόν νοῦ στό εὔλογον καταργῶντας τό ἄλογον.
Ὁ Χριστός ἀδελφοί, γιά νά διαλύσει τίς ἀμφιβολίες τοῦ πλήθους πώς καί ὁ Ἴδιος, ὅπως πρίν οἱ Ἀπόστολοι, ἀδυνατεῖ νά βοηθήσει τό παιδί, ἐπετίμησε τό δαιμόνιο καί εὐθύς μέ μόνον τόν λόγο Του τό πλάσμα τοῦ Θεοῦ ἐλευθερώθηκε καί ἐθεραπεύθη. Κυρίαρχος καί Δεσπότης τῶν ἀπάντων ὁ Ἰησοῦς, μᾶς ἔδωσε καί τά ὅπλα τά πνευματικά· τήν πίστη, τήν νηστεία, τήν προσευχή, ὥστε νά πολεμήσουμε μέ αὐτά τούς δαίμονες καί τέλος νά ἐξέλθουμε νικητές μέ τήν ἄκτιστον Χάριν τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, μέ παρθενία καί ἀγάπη πού εἶναι τά συστατικά στοιχεῖα τῆς προσωπικότητος τοῦ κατ’εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωση ἀνθρώπου.
Μακάριοι οἱ πιστοί πού μέ ὑπομονή εἰσακούονται, προσκαρτεροῦντες σ’ αὐτές τίς εὐλογημένες ἀρετές τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, βοῶντες· «σπεῦσον Κύριε· ζητῶντας βοήθεια, ἀπολαμβάνοντας τήν μυστική τράπεζα πού παρέχει ἡ Ὀρθόδοξος ἐμπειρική πίστις, συνοδευομένη ἀπό νηστεία καί προσευχή».
Ἡ Ὀρθόδοξος πίστις χριστιανοί μου, ἡ νηστεία, ἡ προσευχή, εἶναι δωρεές ἄνωθεν τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ καί τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ στούς ἀνθρώπους· καί μακάριοι ἐκείνοι πού θά τίς ἀποδεχτοῦν, ἐνεργοποιοῦντες τά πνευματικά αἰσθητήρια τῆς ψυχῆς, καθ’ ὅτι καί τό συνημμένο σῶμα γεύεται τότε μαζί μέ τήν ψυχή τίς ἅγιες Χάριτες τοῦ Θεοῦ.Ὁ φιλάνθρωπος Χριστός ἦλθε στόν κόσμο γιά νά ξεσκεπάσει τόν Σατανᾶ, νά λύσει τά δεσμά τοῦ ψεύστη καί ἀνθρωποκτόνου, νά φανερώσει τήν κακία του ἐναντίον ἡμῶν.
Πῶς μποροῦν λοιπόν οἱ ἄνθρωποι νά πορευτοῦν μέ τόν Θεάνθρωπον Χριστόν; Ρωτοῦν πολλοί. Μόνον ἐφ’ ὅσον εἶναι «ἐῤῥιζωμένοι καί ἐποικοδομούμενοι ἐν αὐτῷ»[1]. Ὅταν τό θεμέλιο τῆς ὕπαρξής μας, ἐδραιωθεῖ στήν Πέτρα τῆς πίστεως, στόν πανάγιον Χριστόν, ἐξαγιάζεται, καθίσταται ἅγιο· καί τότε ἐξαγιάζεται καί ὁλόκληρη ἡ ζωή μας.
«Εἰ καί ἡ ρίζα ἁγία, καί οἱ κλάδοι»[2]. Ριζώνουμε στόν Χριστό μέ τά ἱερά μυστήρια καί τίς ἅγιες ἀρετές. Κυρίως μ’ αὐτές πού μᾶς τονίζει ὁ Κύριος σήμερα. Πίστις, προσευχή, νηστεία. Τότε καί ὁλόκληρη ἡ ζωή μας εἶναι ἐκ τοῦ Χριστοῦ, τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν. Φρονοῦμε, ἀδελφοί, ὅτι ὡς γονεῖς ὀφείλουμε νά προστατεύσουμε τά παιδιά μας. Καί αὐτό ἀπό τρυφερῆς ἡλικίας· ἄς τά παιδαγωγοῦμε λοιπόν ἐν Χριστῷ.(Ἅγιος Πορφύριος ὁ μεγάλος παιδαγωγός).
Μέσα στόν παραλογισμό καί τήν ἀστοχία τοῦ ἀποστατήσαντος κόσμου, πού οἱ περισσότεροι κτυποῦν, κλωτσοῦν καί μαχαιρώνουν ἀλλήλους, (ἀκόμη καί μικρά σέ ἡλικία παιδιά), ἄς ἔχουμε παρακαλῶ σας, ἐμεῖς, ἄς ἔχουμε τόν ἀντίλογο τῆς πίστεως, τῆς προσευχῆς, τῆς νηστείας σέ κάθε παρεκτροπή, ἀνυπακοή καί ἁμαρτία.
Γνωρίζουμε ἀπό τήν ζωή τῶν Ἁγίων μας, ὅτι ὡς ἄλογος καί ἀντίλογος δύναμη ἡ ἁμαρτία, ἀπωθεῖ ἀπό τόν ἄνθρωπο ὅ,τι ἔλλογο ὑπάρχει σ’ αὐτόν. Καί διά τοῦ ἀνθρώπου ἀπωθεῖται ὅ,τι τό ἔλλογο καί ἀπό τόν κόσμο πού περιβάλλει τόν ἴδιο τόν ἄνθρωπο.(βλέπε οἰκολογικές καταστροφές ἐξαιτίας τῆς ἀπληστίας καί τῆς ἁμαρτίας).
Ἔτσι, διδάσκουν οἱ Ἅγιοι, ὁ φιλάμαρτος ἄνθρωπος βιώνει ἀδιάκοπα τόν ἑαυτό του καί τόν περιβάλλοντα κόσμο, ὡς ἀδικαιολόγητο παραλογισμό, ὡς ἀνόητη τραγωδία καί ἐξαναγκαστική τυραννία. Ἴσως ἐδῶ βρισκόμαστε τώρα.
Θεωροῦμε, ἀδελφοί, ὅτι κατ’ αὐτόν τόν τρόπον ἴσως μποροῦμε νά κατανοήσουμε καί τήν τυραννία τοῦ διαβόλου πού ἀκούσαμε σήμερα στό Εὐαγγέλιο, εἰς τό πάσχον παιδίον, ὅπου ἐπετίμησε ὁ Κύριος καί ἐθεράπευσε.
Ἐν τούτοις, ἁγία γερόντισσα, ὁ Ἰησοῦς εἶπεν: «Ὤ γενεά ἄπιστος καί διεστραμμένη! ἕως πότε ἔσομαι μεθ’ ὑμῶν; ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν;» Ἡ ἐποχή μας, ὁμολογοῦν πολλοί, εἶναι ἡ χειρότερη ἀπό κτίσεως κόσμου σέ ὅτι ἀφορᾶ τήν ἀπιστία, τήν ἀπληστία καί τήν διαστροφή.
Συνεπῶς, ἀνάλογα μέ τήν ἐσωτερική διάθεση τῆς ψυχῆς, ἀλλοιώνεται μαζί κι αὐτή ἡ φύσις τῶν πραγμάτων. Ὁ ἅγιος Πορφύριος τόνιζε ὅτι ὁ Θεός ἐργάζεται ἀθόρυβα, ἁπαλά, ὥστε σιγά-σιγά ὁ κόσμος ἀπογοητευμένος νά ἐπιστρέψει στήν Ὀρθόδοξη Παράδοση. Ἐπίσης ἔλεγε μέ πόνο ὅτι ἡ κατάθλιψη πού μαστίζει σήμερα τούς ἀνθρώπους, εἶναι ἀποτέλεσμα μή μετοχῆς στή θεία Λειτουργία καί περιφρόνησις στά ἅγια Θεῖα Μυστήρια.
Φθάνουμε ἄραγε, ἁγία γερόντισσα, στό τραγικό ἀδιέξοδο καί τόν «σάλο» πού μᾶς μίλησαν οἱ Πατέρες μας; Θά δείξει. Μακάρι σ’ αὐτήν τήν ἔσχατη ὥρα νά ἀνανήψουμε ὅλοι καί νά ἐμπιστευθοῦμε τόν Χριστόν Ἰησοῦν, τόν Θεόν, ἐπιστρέφοντες στήν Ὀρθόδοξον Πίστιν καί ζωήν, τῶν Ἁγίων μας.
Σ’ Αὐτόν ἡ Δόξα, ἡ Τιμή, τό Κράτος καί ἡ Προσκύνησις στούς αἰῶνας. Ἀμήν.
