«Πνευματική φαρέτρα τοῦ Ὀρθοδόξου Χριστιανοῦ»
Σέ βλέπω μέ τῆς ψυχῆς τά μάτια ὅπως ἤσουνα τότε μέ τήν πραεῖα μορφή,
σάν τῶν ἁγίων, καί τήν γλυκειά σου φωνή.
Μέ τῆς ζωῆς τόν σάκκο στήν πλάτη μέ τό βάδισμα ἀργό,
εἶχες συχνά τά δάκρυα καί στήν καρδιά σου ἕνα κενό.
Ἦταν ἁγία σου ἐπιθυμία πού δέν ἐκπληρώθηκε πλέον
νά ζήσης τόν λίγο σου βίο ὡς μοναχή σέ μιά σκήτη.
Καί τήν μεγάλη δυσκολία, γιαγιά, ἐγώ τήν γνωρίζω:
Εἶμαι ἐγώ ὁ ἄθλιος, πού γράφω αὐτά τώρα.
Ἐγώ ἤμουνα φορτίο στούς ἀδύνατους ὤμους σου,
γιατί παρέμεινα στόν κόσμο ἀπό μικρός χωρίς γονεῖς.
Σύ μ᾿ ἔφερνες στήν πλάτη στόν δρόμο γιά τόν ἀγρό
καί ἀγρυπνοῦσες κοντά στό μικρό σου «κειμήλιο».
Ἐγώ τήν ἀγάπη τῆς μάνας σέ σένα εὐρῆκα
καί τόν φόβο τοῦ Κυρίου πάντοτε μέ δίδαξες.
Ἐν εἰρήνη ἀναπαύσου στόν οὐρανό, γιαγιά μου,
ἐκεῖ ὅπου ὁ νοῦς μου συχνότατα πετᾶ.
Ἐξεπλήρωσες τόν σκοπό σου μεγαλώνοντάς με τόν ἄθλιο,
δέξου τώρα τό δῶρο τοῦ μνημοσύνου ἀπ' αὐτόν!
Καί ἄν εὐρῆκες ἀλεος στόν άγαθό Πατέρα,
παρακάλεσε Τον νά συγχωρέση καί τόν ἐγγονό σου!
Ὑποσημείωσις: Ὁ εὐγνώμων ἐγγονός εἶναι ὁ ταπεινός ἱερομόναχος μεγαλόσχημος Ἰωάννης Ἰακώβ. 22 Ιουλίου 1955.
Ἀπόσπασμα ἀπό ἐδῶ
