Του. Κωνστ. ΒαθιώτηΜετά την Αττική, ήρθε, λοιπόν, και η ώρα της Αχαΐας και, ειδικότερα, της Πάτρας, όπως θα έρθει η ώρα και άλλων πόλεων.
Ολίγον κατ’ ολίγον ένα «τέλειο ολοκαύτωμα», που τα σατανικά μυαλά όσων μας κυβερνούν έχουν φροντίσει να το καμουφλάρουν με συνεχείς εκκενώσεις μέσω 112, με αλλεπάλληλες απαγορεύσεις πρόσβασης σε άλση και βουνά, με πρόστιμα για ακαθάριστα οικόπεδα, με σλόγκαν μηδενικής ανοχής του τύπου «δεν ανάβουμε φωτιά για κανέναν λόγο» κ.ο.κ.
Εκπληκτικός ο σχολιασμός του Αντώνη Ανδρουλιδάκη πριν από λίγες ώρες στον λογαριασμό του στο φέισμπουκ, ο οποίος, κατ’ ουσίαν, επισημαίνει μία ακόμη έκφανση της λογικής του ανάποδου κόσμου, συνδυασμένη αφ’ ενός με το πνεύμα του Ιταλού φιλοσόφου Τζιόρτζιο Αγκάμπεν για την «γυμνή ζωή», αφ’ ετέρου με την απύθμενη, λαϊκιστική-προπαγανδιστική υποκρισία της παρούσας κυβέρνησης:
H «εκκένωση» δεν είναι απλά μια βολική τακτική των μηχανισμών κυριαρχίας, που δεν θέλουν με τίποτα να σκάσει στη βάρδια τους το κακό – «όπως έσκασε στους άλλους στο Μάτι».
Είναι κυρίως (ακόμη) μια συστημική ψυχοεκπαίδευση στην νέτη σκέτη επιβίωση.
Μια ψυχοεκπαίδευση που αναγορεύει την σκέτη επιβίωση σε κυρίαρχο αίτημα ζωής, και οδηγεί σε υπαρξιακή ανακούφιση όταν αυτή επιτυγχάνεται. «Ευτυχώς εμείς την βγάλαμε καθαρή!».
Επιπλέον είναι μια ψυχοεκπαίδευση στην κανονικοποίηση του ανυπεράσπιστου σπιτιού, ζώου, Άλλου, που λέει «είναι εντάξει να εγκαταλείπεις το ανυπεράσπιστο, αρκεί να σωθείς εσύ».
Ολίγον κατ’ ολίγον ένα «τέλειο ολοκαύτωμα», που τα σατανικά μυαλά όσων μας κυβερνούν έχουν φροντίσει να το καμουφλάρουν με συνεχείς εκκενώσεις μέσω 112, με αλλεπάλληλες απαγορεύσεις πρόσβασης σε άλση και βουνά, με πρόστιμα για ακαθάριστα οικόπεδα, με σλόγκαν μηδενικής ανοχής του τύπου «δεν ανάβουμε φωτιά για κανέναν λόγο» κ.ο.κ.
Εκπληκτικός ο σχολιασμός του Αντώνη Ανδρουλιδάκη πριν από λίγες ώρες στον λογαριασμό του στο φέισμπουκ, ο οποίος, κατ’ ουσίαν, επισημαίνει μία ακόμη έκφανση της λογικής του ανάποδου κόσμου, συνδυασμένη αφ’ ενός με το πνεύμα του Ιταλού φιλοσόφου Τζιόρτζιο Αγκάμπεν για την «γυμνή ζωή», αφ’ ετέρου με την απύθμενη, λαϊκιστική-προπαγανδιστική υποκρισία της παρούσας κυβέρνησης:
H «εκκένωση» δεν είναι απλά μια βολική τακτική των μηχανισμών κυριαρχίας, που δεν θέλουν με τίποτα να σκάσει στη βάρδια τους το κακό – «όπως έσκασε στους άλλους στο Μάτι».
Είναι κυρίως (ακόμη) μια συστημική ψυχοεκπαίδευση στην νέτη σκέτη επιβίωση.
Μια ψυχοεκπαίδευση που αναγορεύει την σκέτη επιβίωση σε κυρίαρχο αίτημα ζωής, και οδηγεί σε υπαρξιακή ανακούφιση όταν αυτή επιτυγχάνεται. «Ευτυχώς εμείς την βγάλαμε καθαρή!».
Επιπλέον είναι μια ψυχοεκπαίδευση στην κανονικοποίηση του ανυπεράσπιστου σπιτιού, ζώου, Άλλου, που λέει «είναι εντάξει να εγκαταλείπεις το ανυπεράσπιστο, αρκεί να σωθείς εσύ».
Πρόκειται, δηλαδή, για μια ολοσχερή αντιστροφή της ίδιας της έννοιας της κοινωνίας, για την πλήρη αποδόμηση της θυσιαστικής αυταπάρνησης ως συνεκτικού δεσμού, για την ηθικά νομιμοποιημένη αποθέωση της πάρτης μας.Η εκκένωση είναι μια αποανθρωποποίηση καλυμμένη με τον μανδύα υπεράσπισης της ανθρώπινης ζωής. Είναι η απανθρωπιά που παριστάνει τον ανθρωπισμό.
Πρόκειται εν τέλει για μια κουλτούρα αδειάσματος της ουσίας της ανθρώπινης ύπαρξης, που βάζει σιγαστήρα στην υπαρξιακή κραυγή για αληθινή και πλήρη αξιοβίωτη ζωή. Είναι μια εκπαίδευση στην εγκατάλειψη όχι μόνο του Άλλου, αλλά και του ίδιου του αληθινού εαυτού.
Το παραπάνω σχόλιο αποτελεί και μια έμμεση πλην σαφή επίκριση της κυρίαρχης τάσης των φωστήρων της Νέας Δικτατορίας να εθίζουν τον λαό σε μια μεθηρωική στάση:
Το σύγχρονο πρότυπο του πολίτη είναι ο κάτοικος-λαπάς ή, sit venia verbo, του ιδιοκτήτη χέστη, που κοιτάζει να σώσει μόνο το τομάρι του, αδιαφορώντας για την φύση που τον ψυχοθεράπευε μέχρι πρότινος.
Όπως εύστοχα επεσήμανε και ο Βασίλης Κοκοτσάκης, και στο παρελθόν είχαμε μεγάλους καύσωνες, θυελλώδεις ανέμους και εν γένει αντίξοες καιρικές συνθήκες, αλλά διαθέταμε όχι μόνο ηγέτες υψηλόβαθμους και χαμηλόβαθμους, αλλά και τους πολίτες δίπλα μας να είναι αρωγοί στην προσπάθεια της κατάσβεσης και όχι τρομοκρατημένα πλάσματα που το βάζουν στα πόδια
