«Πνευματική φαρέτρα τοῦ Ὀρθοδόξου Χριστιανοῦ»
Ἡ μόνη ἐργασία μου στόν κόσμο εἶναι ἡ σωτηρία μου. Ἐάν ἐγώ γι' αὐτήν δέν φροντίζω ποιός ἄλλος θά φροντίση;
Σῶμα καί ψυχή μαζί μου δόθηκαν ἀπό τόν Κύριο καί μόνο ἐγώ γι' αὐτά γνωρίζω τί ἐργάσθηκα.
Τό ἔργο τῆς σωτηρίας μου εἶναι γιά τήν αἰωνιότητα καί δέν εἶναι δοσμένο νά γίνεται παρά μόνο ἀπό ἐμένα.
Ἡ ἀπόφασις ἔχει δοθῆ: Πρέπει νά πεθάνω! Δέν γνωρίζω ὅμως πότε· ἴσως αὔριο ἤ στό προσεχές μέλλον.
Ὕστερα δέν γνωρίζω ποιά ὥρα: Μπορεῖ τώρα ὅπου κοιμοῦμαι, ἤ ὅταν βρίσκομαι ἔξω, στό σπίτι εἴτε στόν δρόμο.
Ἐπίσης δέν γνωρίζω οὔτε τόν τρόπο πού μέλλω νά πεθάνω: Στήν μετάνοια θά βρίσκομαι ἤ ἀκόμη δοῦλος τῶν ἁμαρτιῶν μου;
Ἐάν δέν πεθάνω ξαφνικά κάποια ἀρρώστια θά μοῦ τό ἀναγγείλη- ἀλλά μέ τό βάρος της ἀρρώστιας θά μπορέσω νά διορθωθῶ;
Ὁ νοῦς μου ἀκόμη τώρα ὑγιαίνει, ὅμως τότε στήν φρίκη τοῦ θανάτου, θά ἔχη καιρό νά ἐρευνήση μέχρι τότε τήν ζωή μου;
Ἴσως τότε ἡ καρδιά μου νά λειώνη ἀπό μετάνοια, ἀλλά ἀναρωτιέμαι: Θά ἔχω ἐπίγνωσι τῶν πράξεών μου;
Τριγύρω μου οἱ ἀδελφοί μέ δάκρυα θά στέκουν κι' ἄλλοι ἴσως θά ἐρευνοῦν περί χρημάτων καί διαθήκης!
Ἐάν θά εἶμαι πλούσιος θά ἐπωφεληθοῦν τῆς εὐκαιρίας νά μ' ἐρωτήσουν βέβαια γιά ἑτοιμασία τῆς διαθήκης!
Ἴσως αὐτοί λόγῳ φροντίδων λησμονήσουν νά καλέσουν, τόν ἅγιο Πνευματικό γιά τήν θεία ἐξομολόγησι!
Θά 'ρθῆ κι' αὐτός στό τέλος νά μέ ρωτήση γι' ἀμαρτίες άλλ' ἴσως δεθῆ ἡ γλῶσσα μου καί ὁ νοῦς νά μή σκέπτεται πλέον.
Διότι πιό πολύ στόν ἄλλο κόσμο ἡ σκέψις μου τότε θά εἶναι καί τήν μετάνοιά μου τότε δέν γνωρίζω ἄν Ἐκεῖνος τήν δεχθῆ!
Φαντασίες φοβερές τά μάτια μου τότε θά ἰδοῦν κι' ἐγώ δέν θά καταλαβαίνω πώς ἐπῆρα τά Ἅγια δῶρα πού μου πρόσφεραν!
Γιά νἄχω θάνατο καλό ἄς ἑτοιμάζομαι ἀπό τώρα μέ τά ἐφόδια τῶν ἀρετῶν νά τἄχω τότε στόν δρόμο!
Ἄς μαζεύω τώρα ἐγκαίρως αὐτά πού νομίζω ἀναγκαῖα διότι τήν ἐσχάτη ἡμέρα δέν θά μπορῶ ν' ἀγωνισθῶ.
Καθαρή ἐξομολόγησι μέ ταπεινό πνεῦμα καθώς καί προσοχή σέ ὅλα, ὅσα προκαλοῦν τά τραύματα.
Ἐάν ἡ θεία ἐξομολόγησις δέν εἶναι τελείως καθαρή ὁ καιρός του χωρισμοῦ θά μᾶς εἶναι πολύ φοβερός!
Διότι τότε βαρύ θά μᾶς εἶναι, νά βλέπουμε τίς πτώσεις μας καί ἀπό τά φοβερά τελώνια δέν πρόκειται νά γλυτώσουμε!
Μεγάλος φόβος μας κυριεύει διότι δέν ξέρουμε, στήν αἰωνιότητα, αἰώνια βάσανα μας περιμένουν ἤ ἀνέκφραστη θυμηδία;!
Ὁπότε, ἄς ἔχουμε, πάντα στόν νοῦ ὅτι γρήγορα θά πεθάνουμε κι' ἀπ' τό θνητό μας σῶμα θά χωρισθῆ ἡ ἀθάνατη ψυχή!
Ἐάν τώρα αὐτή ἡ στιγμή εἶναι ἡ τελευταία θά ἔχω ἐλπίδα σωτηρίας ἄν ἡ ζωή μου διακοπῆ;
Σκέπτομαι ὅτι μετά θάνατον τό σῶμα μου θά εἶναι ἄσχημο, ἀκίνητο, ἀναίσθητο μέ μυρωδιά ἀνυπόφορη!
Στήν Ἐκκλησία, θά τό πᾶνε οἱ Ἱερεις μέ προσευχές καί κατόπιν θά τό κατεβάσουν στόν τάφο νά διαλυθῆ!
Ἡ μνήμη του μετ' ἤχου θά χαθῆ ἀπό τόν κόσμο καί μέ τόν καιρό οἱ ἄνθρωποι θά ξεχάσουν τ' ὄνομά μου.
Νά πώς παρέρχεται ἡ δόξα τοῦ θνητοῦ σώματος, πού ἡ περιποίησίς του σ' ὅλη μου τήν ζωή μ' ἀπασχολοῦσε.
Λοιπόν πάντοτε ἄς προσέχω στό κάθε βῆμα τῆς ζωῆς μου διότι ἡ σωτηρία μου κρέμεται μόνο ἀπό τόν παρόντα καιρό!
Πολυεύσπλαχνε Κύριε, μή μ' ἐγκαταλείψης μέχρι τέλους γιά νά μή ἀδιαφορῶ γιά τήν μετάνοια ὁ μόνος παλιάνθρωπος!
Ἡ μνήμη τοῦ θανάτου, «ὡς φωνή ἐσχάτης σάλπιγγος» συνεχῶς ἄς μᾶς ξυπνᾶ σάν συναγερμός σέ πόλεμο!
Ἀφήνω στόν κόσμο ἕνα ἴχνος, ἕνα βιβλίο μυστικό πού θά κάνη, μετά τόν θάνατο μου, ὅλη τήν ζωή μου φανερή.
Φοβᾶμαι, ὅτι στό τέλος μου δέν θά βρίσκωνται γραμμένα τά ἔργα πού θά ἔπρεπε νά κάνω στήν ζωή μου!
Ἀπό τά κακά πού θά 'πρεπε ν' ἀποφύγω· ἀλλοίμονο σέ μένα, ἴσως νά εἶναι ὁλόκληρο τό βιβλίο λερωμένο!
Καί τώρα, ὅταν σκέπτομαι τήν ὥρα τοῦ θανάτου νομίζω πώς ἀνοίγεται τό «Δικαστήριο» γιά μένα!
Ἕνας ἄγγελος τοῦ σκότους, ἀριστερά ἔχοντας χονδρό στά χέρια βιβλίο θ' ἀπαριθμῆ τά ἔργα μου ὅσα μαζί του ἔπραξα στόν βίο!
Στά δεξιά θά στέκεται ἄγγελος φωτός μ' αὐστηρή τήν ὄψι, διαβάζοντας ὅσα καλά διέπραξα στόν κόσμο!
Ἄν εἶναι ἀπόφασις Θεοῦ νά 'ρθῶ στήν εὐτυχία οἱ ἄγγελοι «χαρμονικῶς» θά 'ρθουν ὡς συνοδεία.
Ἄν δέν βρίσκεται γραμμένο ἔργο ἄξιο ἐλέους οἱ δαίμονες στά σκοτεινά θά μέ τραβοῦν μέ βία!
Ἀλλοίμονο, στήν ἄθλια ψυχή μου πού τό μεγαλύτερό της βάσανο θά εἶναι ἡ σκέψις, ὅτι αἰωνίως θά κολάζεται!
Ὅταν θά πλησιάζη ὁ καιρός τῆς Παρουσίας τοῦ Κυρίου σημεῖα μεγάλα θά γενοῦν στόν κόσμο καί στ' ἀστέρια καί στόν ἥλιο.
Ἡ Κρίσις ἀπροσδόκητα σάν κλέπτης θά μας ἔρθη καί 'μεῖς στίς ἁμαρτίες μας χωρίς μετάνοια θά ζοῦμε.
Πύρινος θά καύση ποταμός ἀνθρώπους καί βασιλεῖς, ζῶα, ψάρια καί πουλιά, καί κάθε της φύσης στοιχεῖο!
Φωνή ἀγγέλου σάν σάλπιγγα θά σαλπίση πανταχοῦ καί αὐτό τό σῶμα πού φορῶ θά ἀναστηθῆ ἐκ τῶν νεκρῶν!
Θά κληθῆ πάλι ἡ ψυχή μέ ἐντολή τοῦ Κτίστου γιά νά ἑνωθῆ μέ τό θνητό σῶμα μου.
Ἡ ψυχή τότε μέ τό σῶμα θά λάβη τήν ἀθανασία ἀλλά δέν γνωρίζω- πρός ἀπώλεια ἤ πρός εὐτυχία μου;
Ὁ Θεός μέ τόν Τίμιο Σταυρό θά 'ρθῆ τότε πάνω στά σύννεφα μ' ὅλη τήν Θεία Δόξα Του ὡς ἕνας Δίκαιος Κριτής...
Ἀπόσπασμα ἀπό ἐδῶ
