Του Πρωτ. Στέφανου Στεφόπουλου
Η ΠΛΑΝΗ ΤΗΣ
«ΧΑΡΙΣΜΑΤΙΚΗΣ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗΣ»:
Η ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ
ΨΕΥΤΟΧΑΡΙΣΜΑΤΩΝ ΑΠΟ ΤΟ ΒΑΤΙΚΑΝΟ
Στις μέρες μας, μέρες πλήρους διανοητικής σύγχυσης και εκκοσμίκευσης του κόσμου, αναζητούνται με διακαή πόθο “εμπειρίες” του αγίου Πνεύματος που θα μπορούσαν να βοηθήσουν τους ανθρώπους να ξεπεράσουν τα αδιέξοδά τους και να δώσουν απαντήσεις σε καίρια ερωτήματά τους γύρω από τη ζωή και τη σωτηρία της ψυχής. Όμως, πολύ συχνά, αυτές οι εμπειρίες είναι νόθες, ψεύτικες, καθώς προέρχονται από δαιμονικές πλάνες και όχι από την χάρη του Αγίου Πνεύματος. Πολύ χαρακτηριστικές οι ψευτοεμπειρίες των μελών της χαρισματικής κίνησης, των νεοπεντηκοστιανών και άλλων αιρετικών ομάδων. “Εμπειρίες” όπως “οι νοσηρές άναρθρες κραυγές που τις παρουσιάζουν ως χάρισμα γλωσσολαλιάς και άλλες που θυμίζουν καταστάσεις δαιμονοληψίας”, όπως επισημαίνεται στα πορίσματα της ΙΗ Πανορθοδόξου Συνδιασκέψεως για τις Αιρέσεις του 2006 στο Προκόπιο Β. Ευβοίας.
Απορίας άξιο τυγχάνει το γεγονός της αποδοχής και προβολής ως “θεϊκών εμπειριών”, όλων αυτών των εκδηλώσεων εκ μέρους των Παπικών. Ίσως να μπορούσε να εξηγηθεί από το γεγονός που υποδεικνύει η παραπάνω Συνδιάσκεψη στο 10ο πόρισμά της :
“Η σύγχρονη λαχτάρα, κυριολεκτικά λαιμαργία για εμπειρίες, πηγάζει από τον παθολογικό εγωκεντρισμό, αυτονόητο φυσικό αποτέλεσμα της υποβάθμισης της πίστεως στον Χριστό και της εκκλησιαστικής ζωής…”, χαρακτηριστικά που εξηγούν και τις λοιπές πολλές πλάνες του Παπισμού.
Η αναγνώριση της λεγόμενης «χαρισματικής ανανέωσης» από το Βατικανό συνιστά μια βαθιά πνευματική πλάνη. Το φαινόμενο αυτό, που εμφανίστηκε αρχικά στις κοινότητες των Πεντηκοστιανών και στη συνέχεια εισήχθη και στην Καθολική Εκκλησία, συνοδεύεται από ψευτοχαρίσματα, όπως η γλωσσολαλιά και οι ψευδοπροφητείες, που δεν έχουν καμία θεϊκή προέλευση αλλά αντιθέτως αποτελούν εκδηλώσεις δαιμονικού πνεύματος.
Το πιο ανησυχητικό είναι ότι το Βατικανό, στη βάση της Β΄ Βατικανής Συνόδου και διακηρύξεων διαδοχικών παπών, παρουσιάζει αυτά τα φαινόμενα ως πραγματικά χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος και ως ευλογία για την Εκκλησία. Με αυτόν τον τρόπο, θεολογικά και πνευματικά στρεβλώνει την αλήθεια, νομιμοποιώντας πρακτικές και εμπειρίες που στην πραγματικότητα απομακρύνουν τον πιστό από τον αληθινό Θεό. Η λανθασμένη αυτή ταύτιση δημιουργεί σύγχυση, αφού συστήνεται μια «πνευματικότητα» που βασίζεται στην «προσωπική εμπειρία» ή «αυθεντία» του πιστού και όχι στην ταπείνωση, στη μετάνοια και στη στενή σχέση με τη διδασκαλία της Εκκλησίας.
Η γλωσσολαλιά που επικρατεί σε αυτούς τους κύκλους δεν ανταποκρίνεται σε καμία καταγεγραμμένη εκδήλωση του Αγίου Πνεύματος από την Αγία Γραφή, αλλά αποτελεί συχνά ακατάληπτους ήχους και παραλήρημα, που εξυπηρετούν περισσότερο ψυχολογικές και πνευματικές καταστάσεις. Οι ψευδοπροφητείες που συνοδεύουν αυτές τις εκδηλώσεις αποδεικνύονται ψευδείς και αποπροσανατολίζουν το ποίμνιο, οδηγώντας το σε πνευματική παρανόηση και αμφιβολία για την αλήθεια. Η πλάνη αυτή δεν περιορίζεται μόνο σε εξωτερικά φαινόμενα, αλλά εκτείνεται και σε βαθύτερα επίπεδα, όπου οι άνθρωποι που συμμετέχουν σε τέτοια κινήματα συχνά αποκτούν υπερηφάνεια, εγωκεντρισμό και αποκοπή από τη πνευματική καθοδήγηση και τα μυστήρια της Εκκλησίας. Αντί να ωθούνται σε μετάνοια και πνευματική αναγέννηση, εγκλωβίζονται σε μια μορφή ψευδοπνευματικότητας, που επιβεβαιώνει το ψεύδος και απομακρύνει από το φως του Ευαγγελίου.
Η περίπτωση του αρχιμανδρίτη Παπαστεφάνου αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα της προσπάθειας εισαγωγής των ψευτοχαρισματικών φαινομένων στον ορθόδοξο χώρο. Μέσω επαφών με Πεντηκοστιανούς και υιοθετώντας τις εμπειρίες και πρακτικές τους, επιχείρησε αυτά να τα μεταφέρει στην ορθόδοξη παράδοση. Ωστόσο, η Εκκλησία και οι πνευματικοί της οδηγοί αναγνώρισαν την πλάνη και απέρριψαν κατηγορηματικά αυτές τις προσπάθειες. Η αποτυχία αυτής της προσπάθειας αναδεικνύει και τη θεολογική διαφορά μεταξύ της παπικής και της ορθόδοξης σκέψης. Ενώ η παπική θεολογία υιοθέτησε και νομιμοποίησε τις χαρισματικές πλάνες, η ορθόδοξη πίστη τις απέρριψε κατηγορηματικά, διαφυλάσσοντας έτσι την αληθινή χάρη του Αγίου Πνεύματος από τις ψευδοχαρισματικές εκδηλώσεις.
Η στάση του Βατικανού να παρουσιάσει την «χαρισματική ανανέωση» ως θεϊκό δώρο αποτελεί ουσιαστικά παραχάραξη της αλήθειας και εισαγωγή μίας πνευματικής σύγχυσης που αποσπά τους πιστούς από την αυθεντική εμπειρία της Εκκλησίας. Το να ταυτίζονται οι δαιμονικές συμπεριφορές, τα ψευτοχαρίσματα και οι παραφυσικές εμπειρίες με έργα του Αγίου Πνεύματος είναι πλάνη που οδηγεί στην καταστροφή.
ΠΩΣ ΞΕΚΙΝΗΣΕ (Αντιγράφουμε από το φυλλάδιο του Βατικανού με τίτλο: PAPAL QUOTES ON THE CATHOLIC CHARISMATIC RENEWAL)
Η Καθολική Χαρισματική Ανανέωση ξεκίνησε σε μια φοιτητική εξόρμηση του Πανεπιστημίου Duquesne έξω από το Πίτσμπουργκ, στην Πενσυλβάνια, τον Φεβρουάριο του 1967. Οι φοιτητές πέρασαν μεγάλο μέρος του Σαββατοκύριακου σε προσευχή, ζητώντας από τον Θεό να τους επιτρέψει να βιώσουν τη χάρη τόσο του Βαπτίσματος όσο και του Χρίσματος. Εκείνο το Σαββατοκύριακο οι φοιτητές είχαν μια δυνατή και μεταμορφωτική εμπειρία του Θεού, η οποία έγινε γνωστή ως «βάπτισμα εν Πνεύματι». Το κίνημα εξαπλώθηκε γρήγορα σε όλη την Αμερική και σε ολόκληρο τον κόσμο.
Το 1978, ιδρύθηκε στο Βατικανό γραφείο για τη Χαρισματική Ανανέωση. Γνωστό σήμερα ως ICCRS, δηλαδή Διεθνής Υπηρεσία της Καθολικής Χαρισματικής Ανανέωσης, το γραφείο αυτό συνδράμει στην προώθηση μιας «κουλτούρας της Πεντηκοστής» σε όλη την Εκκλησία.
Το 1997, οι επίσκοποι των Ηνωμένων Πολιτειών εξέδωσαν το κείμενο Χάρη για τη Νέα Άνοιξη, ένα έγγραφο σχετικά με τη Χαρισματική Ανανέωση. Υποστήριξαν την Ανανέωση, ενθαρρύνοντας «ολόκληρη την Εκκλησία να κοιτάξει… να ανοίξει την καρδιά της και να αποδεχτεί το βάπτισμα εν Αγίω Πνεύματι» ως «μέρος της κανονικής χριστιανικής ζωής».
Σήμερα, η Ανανέωση έχει εξαπλωθεί σε κάθε ήπειρο, έχει λάβει την ευλογία των Παπών και έχει ανανεώσει ψυχές με το Άγιο Πνεύμα και με το να φέρνει ανθρώπους στον Ιησού, προσφέροντας σε πολλούς μια νέα αρχή στη ζωή. Οι άνθρωποι θεραπεύονται σωματικά, συναισθηματικά και πνευματικά. Δημιουργεί ενότητα ανάμεσα σε Καθολικούς και Προτεστάντες. Η Ανανέωση έχει υπάρξει ισχυρό μέσο ευαγγελισμού, φέρνοντας ανθρώπους να βιώσουν τη δύναμη και την παρουσία του Θεού με τρόπο που γι’ αυτούς είναι νέος και βαθύτερος από ό,τι κατανοούσαν προηγουμένως. Καθώς έρχεται το Άγιο Πνεύμα και δίνει τη δυνατότητα στους ανθρώπους να ζουν μια «ζωή εν αφθονία» που είπε ο Ιησούς ότι θα προσφέρει (Ιωάννης 10:10), οι άνθρωποι μεταστρέφονται, και με ανανεωμένη χαρά και ειρήνη, ερωτεύονται τον Χριστό και την Εκκλησία Του».
Η Β΄ Σύνοδος του Βατικανού είπε αυτό σχετικά με τα χαρίσματα: «Δεν είναι μόνο μέσω των μυστηρίων και των διακονιών της Εκκλησίας που το Άγιο Πνεύμα αγιάζει και καθοδηγεί τον λαό του Θεού. Διανέμει ειδικές χάρες ανάμεσα στους πιστούς κάθε βαθμίδας. Αυτά τα χαρισματικά δώρα, είτε είναι τα πιο εξέχοντα είτε τα πιο απλά και ευρέως διαδεδομένα, πρέπει να γίνονται αποδεκτά με ευχαριστία και παρηγοριά, διότι είναι εξαιρετικά κατάλληλα και χρήσιμα για τις ανάγκες της Εκκλησίας».
Τον Μάιο του 1975, ο Άγιος Πάπας Παύλος ΣΤ΄ υποδέχτηκε 10.000 καθολικούς χαρισματικούς που συμμετείχαν σε ένα Διεθνές Συνέδριο για τη Χαρισματική Ανανέωση στην Εκκλησία στη Ρώμη. Στην ομιλία του προς αυτούς, ο Πάπας Παύλος δήλωσε: «Όπως είπαμε τον περασμένο Οκτώβριο παρουσία κάποιων από εσάς, η Εκκλησία και ο κόσμος χρειάζονται περισσότερο από ποτέ να “συνεχιστεί το θαύμα της Πεντηκοστής στην ιστορία”…. Τίποτα δεν είναι πιο αναγκαίο σ’ αυτόν τον ολοένα και πιο εκκοσμικευμένο κόσμο από τη μαρτυρία αυτής της “πνευματικής ανανέωσης” που βλέπουμε ότι το Άγιο Πνεύμα προκαλεί στις πιο διαφορετικές περιοχές και περιβάλλοντα. Πώς λοιπόν αυτή η πνευματική ανανέωση δεν θα μπορούσε να είναι καλή τύχη (μερικές φορές μεταφράζεται ως “ευκαιρία”) για την Εκκλησία και για τον κόσμο;»
Αφού ολοκλήρωσε το γραπτό του μήνυμα, ο Πάπας Παύλος εξέφρασε αυθόρμητα έναν λόγο υποστήριξης: «Ξεχάσαμε το Άγιο Πνεύμα; Σίγουρα όχι! Τον θέλουμε, τον τιμούμε και τον αγαπάμε. Και εσείς, με την αφοσίωσή σας, τον ζήλο σας, την επιθυμία σας να ζείτε μέσα στο Πνεύμα: έτσι πρέπει να είναι. Πρέπει να ανανεώσει τον κόσμο, να του ξαναδώσει πνευματικότητα, ψυχή, θρησκευτική σκέψη· πρέπει να ξανανοίξει τα σφραγισμένα χείλη του κόσμου στην προσευχή και να ανοίξει το στόμα του στο τραγούδι, στη χαρά, στους ύμνους και στη μαρτυρία. Θα είναι πολύ ευεργετικό για την εποχή μας και για τους αδελφούς μας να υπάρξει ολόκληρη μια γενιά – η δική σας γενιά των νέων – που να φωνάζει στον κόσμο τη δόξα και το μεγαλείο του Θεού της Πεντηκοστής».
Τον Δεκέμβριο του 1979, ο Άγιος Ιωάννης Παύλος Β΄, σε ιδιωτική ακρόαση με το Συμβούλιο του ICCRO (Διεθνές Συμβούλιο της Καθολικής Χαρισματικής Ανανέωσης), είπε: «Είμαι πεπεισμένος ότι αυτό το κίνημα είναι σημείο της ενέργειας Του (του Πνεύματος). Ο κόσμος έχει μεγάλη ανάγκη από αυτήν την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος και χρειάζεται πολλά όργανα για αυτήν την ενέργεια. Τώρα βλέπω αυτό το κίνημα, αυτή τη δραστηριότητα παντού».
Στην Εθνική Επιτροπή Υπηρεσίας της Ιταλίας, τον Απρίλιο του 1998, είπε: «Το καθολικό χαρισματικό κίνημα είναι ένας από τους πολλούς καρπούς της Δεύτερης Συνόδου του Βατικανού, η οποία, σαν μια νέα Πεντηκοστή, οδήγησε σε μια εξαιρετική άνθηση στη ζωή της Εκκλησίας από ομάδες και κινήματα ιδιαίτερα ευαίσθητα στη δράση του Πνεύματος. Πώς να μη δοξάσουμε τον Θεό για τους πολύτιμους πνευματικούς καρπούς που έχει παραγάγει η Ανανέωση στη ζωή της Εκκλησίας και στη ζωή τόσων ανθρώπων; Πόσοι λαϊκοί πιστοί — άνδρες, γυναίκες, νέοι, ενήλικες και ηλικιωμένοι — μπόρεσαν να βιώσουν στη ζωή τους την εκπληκτική δύναμη του Πνεύματος και των χαρισμάτων Του! Πόσοι άνθρωποι ξαναβρήκαν την πίστη, τη χαρά της προσευχής, τη δύναμη και την ομορφιά του Λόγου του Θεού, μεταφράζοντας όλα αυτά σε γενναιόδωρη διακονία μέσα στην αποστολή της Εκκλησίας! Πόσες ζωές μεταμορφώθηκαν σε βάθος! Για όλα αυτά σήμερα, μαζί με εσάς, επιθυμώ να δοξάσω και να ευχαριστήσω το Άγιο Πνεύμα».
Προς ηγέτες της Χαρισματικής Ανανέωσης, τον Νοέμβριο του 1996, είπε: «…πολλοί επέστρεψαν στα μυστήρια· και ένας μεγάλος αριθμός ανδρών και γυναικών απέκτησαν βαθύτερη κατανόηση της κλήσης τους από το βάπτισμα και αφιερώθηκαν στην αποστολή της Εκκλησίας με θαυμαστή αφοσίωση… Σας ευχαριστώ για όλα όσα κάνετε στην υπηρεσία της Εκκλησίας».
Ομιλία του Πάπα Βενέδικτου ΙΣΤ΄ προς τις Χαρισματικές Κοινοτικές Συμμαχίες, Οκτώβριος 2008:
«Αυτό που μαθαίνουμε στην Καινή Διαθήκη για τα χαρίσματα, τα οποία εμφανίστηκαν ως ορατά σημεία της έλευσης του Αγίου Πνεύματος, δεν είναι ένα ιστορικό γεγονός του παρελθόντος, αλλά μια ζωντανή πραγματικότητα. Είναι το ίδιο θείο Πνεύμα, ψυχή της Εκκλησίας, που ενεργεί σε κάθε εποχή και αυτές οι μυστηριώδεις και δραστικές παρεμβάσεις του Πνεύματος φανερώνονται στον καιρό μας με τρόπο προνοητικό. Τα Κινήματα και οι Νέες Κοινότητες είναι σαν μια έκχυση του Αγίου Πνεύματος μέσα στην Εκκλησία και στη σύγχρονη κοινωνία. Μπορούμε, επομένως, δικαίως να πούμε ότι ένα από τα θετικά στοιχεία και χαρακτηριστικά της Κοινότητας της Καθολικής Χαρισματικής Ανανέωσης είναι ακριβώς η έμφασή της στα χαρίσματα ή δωρεές του Αγίου Πνεύματος, και η αξία της έγκειται στο ότι υπενθύμισε την επικαιρότητά τους μέσα στην Εκκλησία».
Ομιλία στις 26 Μαΐου 2012 προς τους συμμετέχοντες στη συνάντηση που διοργανώθηκε από την «Ανανέωση εν Αγίω Πνεύματι» : «Αγαπητοί φίλοι της Ανανέωσης εν Αγίω Πνεύματι, μην κουραστείτε να στρέφεστε προς τον Ουρανό· ο κόσμος έχει ανάγκη από προσευχή. Χρειάζεται άνδρες και γυναίκες που να νιώθουν την έλξη του Ουρανού στη ζωή τους, που κάνουν τον έπαινο στον Κύριο έναν νέο τρόπο ζωής. Και να είστε χαρούμενοι Χριστιανοί! Σας εμπιστεύομαι όλους στην Παναγία Μητέρα, η οποία ήταν παρούσα στο Υπερώο κατά το γεγονός της Πεντηκοστής. Επιμείνετε μαζί της στην προσευχή, περπατήστε καθοδηγούμενοι από το φως του ζωντανού Αγίου Πνεύματος, κηρύττοντας τη χαρμόσυνη είδηση του Χριστού».
ΟΙ ΠΑΠΕΣ ΓΙΑ ΤΟ «ΧΑΡΙΣΜΑΤΙΚΟ» ΚΙΝΗΜΑ
Όπως αναφέραμε παραπάνω η Διάσκεψη του 1975 για την Καθολική Χαρισματική Ανανέωση στη Ρώμη υπήρξε ένα σημαντικό ορόσημο για την αναγνώριση του χαρισματικού κινήματος από την Καθολική Εκκλησία και συγκέντρωσε πάνω από 10.000 συμμετέχοντες από περισσότερες από 50 χώρες. Η κορύφωση της διάσκεψης ήταν η Θεία Λειτουργία στην Παναγία των Παπών, στην οποία προεξήρχε ο Καρδινάλιος Λεόν-Ιωσήφ Σουενένς, με τη συμμετοχή περίπου 700 ιερέων και παρουσία του Πάπα Παύλου ΣΤ’. 1
Σε αυτήν ο Πάπας Παύλος ΣΤ’ εξέφρασε την υποστήριξή του στο κίνημα, τονίζοντας τη σημασία της πνευματικής ανανέωσης για την Εκκλησία. Συγκεκριμένα, ανέφερε ότι το Χαρισματικό Κίνημα αποτελεί “μια νέα Πεντηκοστή” για την Εκκλησία και ότι η Εκκλησία και ο κόσμος χρειάζονται περισσότερο από ποτέ το “θαύμα της Πεντηκοστής” να συνεχιστεί στην ιστορία.2
Η διάσκεψη αυτή αναγνωρίστηκε ως σημαντική για την Καθολική Εκκλησία, καθώς ενίσχυσε τη σύνδεση μεταξύ του χαρισματικού κινήματος και της εκκλησιαστικής κοινότητας.
Σε συνάντηση με ηγέτες του Χαρισματικού Κινήματος το 1981, ο Πάπας Ιωάννης Παύλος Β’ τόνισε την ανάγκη το κίνημα να παραμείνει ριζωμένο στις τοπικές ενορίες και επισκοπές. Είπε χαρακτηριστικά: “Η αποστολή σας είναι να κηρύττετε τον Χριστό στον κόσμο” και υπογράμμισε τη σημασία των μυστηρίων της Εξομολόγησης και της Ευχαριστίας ως κέντρα της πνευματικής ζωής.3
Ο Πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ’ υπογράμμισε τη σημασία των Εκκλησιαστικών Κινημάτων και Νέων Κοινοτήτων για τη ζωή της Εκκλησίας. Σε δήλωσή του ανέφερε: «Τα Εκκλησιαστικά Κινήματα και οι Νέες Κοινότητες που άνθισαν μετά τη Σύνοδο του Βατικανού Β’ αποτελούν ένα μοναδικό δώρο του Κυρίου και πολύτιμο πόρο για τη ζωή της Εκκλησίας.» Και «Αυτό που μαθαίνουμε στην Καινή Διαθήκη για το χάρισμα, το οποίο εμφανίστηκε ως ορατό σημείο της έλευσης του Αγίου Πνεύματος, δεν είναι ιστορικό γεγονός του παρελθόντος, αλλά ζωντανή πραγματικότητα. Είναι το ίδιο θεϊκό Πνεύμα, η ψυχή της Εκκλησίας, που ενεργεί σε κάθε εποχή, και αυτές οι μυστηριώδεις και αποτελεσματικές παρεμβάσεις του Πνεύματος φανερώνονται με προνοιακό τρόπο στην εποχή μας. Τα Κινήματα και οι Νέες Κοινότητες είναι σαν μια έκχυση του Αγίου Πνεύματος μέσα στην Εκκλησία και στη σύγχρονη κοινωνία. Μπορούμε, λοιπόν, δικαίως να πούμε ότι ένα από τα θετικά στοιχεία και χαρακτηριστικά της Κοινότητας της Καθολικής Χαρισματικής Ανανέωσης είναι ακριβώς η έμφαση στα χαρίσματα ή δώρα του Αγίου Πνεύματος, και η αξία της έγκειται στο ότι υπενθύμισε την επικαιρότητά τους μέσα στην Εκκλησία».»4
Ο Πάπας Φραγκίσκος αναγνώρισε το Χαρισματικό Κίνημα ως “μια μεγάλη ευκαιρία για την Εκκλησία”. «Αυτή η Πεντηκοστή ξεκινά ένα νέο στάδιο στο ταξίδι που εγκαινιάστηκε από την Χαρισματική Ανανέωση πριν από πενήντα δύο χρόνια. Η Χαρισματική Ανανέωση, η οποία αναπτύχθηκε μέσα στην Εκκλησία κατά το θέλημα του Θεού, αποτελεί, για να παραφράσουμε τον Άγιο Παύλο ΣΤ΄, ‘μια μεγάλη ευκαιρία για την Εκκλησία’». «Σήμερα κάτι τελειώνει και κάτι άλλο ξεκινά. Ένα νέο στάδιο αυτού του ταξιδιού αρχίζει. Ένα στάδιο που χαρακτηρίζεται από την κοινωνία ανάμεσα σε όλα τα μέλη της χαρισματικής οικογένειας, μέσα στην οποία εκδηλώνεται η ισχυρή παρουσία του Αγίου Πνεύματος προς όφελος ολόκληρης της Εκκλησίας. Μια παρουσία που κάνει τον καθένα ίσο, επειδή όλοι έχουν γεννηθεί από το ίδιο Πνεύμα»… «Μου ζητήσατε να σας πω τι περιμένει ο Πάπας και η Εκκλησία από αυτή τη νέα υπηρεσία από ολόκληρη τη Χαρισματική Ανανέωση…Περιμένω αυτό το κίνημα: – να μοιραστεί το βάπτισμα στο Άγιο Πνεύμα με όλους μέσα στην Εκκλησία. Είναι η χάρη που έχετε λάβει. Μοιραστείτε την! Μην την κρατάτε μόνο για εσάς!».5
Ο ίδιος Πάπας Φραγκίσκος σε συνέντευξή του είπε τα εξής:
Δημοσιογράφος: Στη Βραζιλία, η Καθολική Εκκλησία, τα τελευταία χρόνια, έχασε πιστούς. Η Κίνηση της Χαρισματικής ανανέωσης δίνει μια δυνατότητα για να αποφευχθεί η προσχώρηση πιστών στις Πεντηκοστιανές ή σε άλλες Εκκλησίες;
Πάπας Φραγκίσκος: Αυτό που λέτε είναι μια πραγματικότητα. Υπάρχουν στατιστικές. Σε μια συγκέντρωση, που είχαμε χθες, συζητήσαμε το ζήτημα αυτό με τους Βραζιλιανούς Επισκόπους. Με ρωτούσατε για την Κίνηση της Χαρισματικής Ανανέωσης. Έχω να σας πω το εξής. Στο τέλος της δεκαετίας του εβδομήντα, με αρχές του ογδόντα, εγώ δεν μπορούσα να τους βλέπω. Κάποτε, μιλώντας γι΄ αυτούς, είπα: «Αυτοί συγχέουν μια λειτουργική τελετή με μια σχολή σάμπας!». Αυτό το είπα και μετάνιωσα. Κατόπιν, γνώρισα την Κίνηση καλύτερα. Είναι επίσης αλήθεια ότι η Κίνηση αυτή, με καλούς καθοδηγητές, είχε μια ωραία πορεία. Και τώρα πιστεύω ότι κάνει πολύ καλό στην Εκκλησία, γενικά, Στο Buenos Aires, τους συγκέντρωνα συχνά και μια φορά το χρόνο, τελούσα μια Λειτουργία με όλους στον Καθεδρικό Ναό. Από τότε που μεταστράφηκα, που είδα το καλό που κάνουν, τους στήριζα πάντοτε. Γι΄ αυτό, την περίοδο αυτή της Εκκλησίας -και διευρύνω λίγο την απάντηση– πιστεύω ότι οι κινήσεις είναι αναγκαίες. Είναι μια χάρη του Πνεύματος. Το Άγιο Πνεύμα πνέει όπου θέλει και φροντίζει για την αρμονία μέσα στην Εκκλησία, γι΄ αυτό και οι κινήσεις που εμφορούνται από το πνεύμα της Εκκλησίας, είναι μια χάρη του Θεού. Αυτός είναι ο λόγος που πιστεύω ότι η Κίνηση της χαρισματικής Ανανέωσης χρησιμεύει, όχι μόνο για να μην περάσουν κάποιοι στις Πεντηκοστιανές Ομολογίες. Όχι! (σημ.: Λες και υπάρχει ουσιαστική διαφορά!) Η Κίνηση αυτή υπηρετεί την ίδια την Εκκλησία! Μας ανανεώνει. Και ο καθένας από μας αναζητεί τη δική του Κίνηση, σύμφωνα με το δικό του χάρισμα, όπου τον Πνεύμα τον καλεί».6
Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του «χαρισματικού» κινήματος People of Praise. Το People of Praise είναι μια κοινότητα που γεννήθηκε μέσα από το κίνημα της Χαρισματικής Ανανέωσης
στην Καθολική Εκκλησία, στα μέσα της δεκαετίας του 1970. Πρόκειται για
μια ομάδα πιστών που, ενώ παραμένουν πλήρως καθοδηγούμενοι από την
Καθολική Εκκλησία, έδωσαν ιδιαίτερη έμφαση σε «χαρισματικές» ενέργειες.
Παρά αυτή την καθοδήγηση, το People of Praise σταδιακά απομακρύνθηκε από το Βατικανό, πιστεύοντας ότι μπορούσε να πετύχει περισσότερα μόνο του, χωρίς την πλήρη ενσωμάτωση στην τοπική ιεραρχία. Αυτό οδήγησε σε σημαντικές εσωτερικές εντάσεις και στην αποστασιοποίηση από το χαρισματικό κίνημα και το Βατικανό. Όπως μπορούμε να καταλάβουμε επρόκειτο για μια μίξη αμίκτων. Ένα πρώην μέλος της οργάνωσης περιγράφει μια λειτουργία στο ναό του Αγίου Πέτρου: «Λίγο πριν, ο Καρδινάλιος Σουένενς είχε τελέσει τη Λειτουργία στο κυρίως θυσιαστήριο και σύντομα ο Πάπας θα απηύθυνε λόγο στο πλήθος. Ήταν ένα ιστορικό γεγονός, κι εγώ, ως μέλος της χαρισματικής κοινότητας People of Praise, ήμουν μέρος του. Κατά τη Λειτουργία, χαρισματικοί κληρικοί προφήτευσαν από το θυσιαστήριο, και οι ήχοι των χαρισματικών ύμνων και τα πολύπλοκα μελωδικά μοτίβα από ψαλμωδίες σε γλώσσες πλημμύρισαν τον ναό του Αγίου Πέτρου».
«Ήταν επίσης εποχή σύγχυσης στην Εκκλησία, περίοδος θρησκευτικής παραφροσύνης, όπου οτιδήποτε μπορούσε να δικαιολογηθεί στο όνομα της Β΄ Συνόδου του Βατικανού. Η Σύνοδος είχε ζητήσει την ανανέωση της Λειτουργίας· ξαφνικά το τραγούδι “Feelin’ Groovy” έγινε επιτυχία, και σε λειτουργίες στα σπίτια συζητήσεις-κηρύγματα συνοδεύονταν από μπύρα και πίτσα στην ευχαριστία. Πρωτοποριακοί θεολόγοι εξέδιδαν φθηνά βιβλία, δείχνοντάς μας ότι δεν χρειαζόταν πια να πιστεύουμε όλα αυτά τα προληπτικά πράγματα, και ότι μόνο ο Αδόλφος Χίτλερ και κάποιοι ρατσιστές ήταν οι πραγματικοί αμαρτωλοί. (Όσοι είχαν εξωσυζυγικές σχέσεις ή χρησιμοποιούσαν αντισύλληψη δεν θεωρούνταν αμαρτωλοί — αρκεί να ήταν «ειλικρινείς».) Ο νέος καθολικισμός (αν πρέπει να τον αποκαλέσουμε έτσι) θα ήταν μια «χωρίς περιεχόμενο» ηθική».
Η συνεχής διολίσθηση του Βατικανού σε θεολογικές πλάνες αποτελεί σημάδι βαθιάς πνευματικής σύγχυσης και απομάκρυνσης από την αλήθεια του Ευαγγελίου. Η αβασάνιστη αποδοχή ψευδοχαρισμάτων, η πνευματική αμέλεια απέναντι σε δαιμονικές εμπειρίες που βαπτίζονται εκδηλώσεις του Αγίου Πνεύματος, και η διαρκής νομιμοποίηση της θρησκευτικής απάτης, φανερώνουν ένα εκκλησιαστικό σώμα που έχει προ πολλού αποκοπεί από την εμπειρία των αγίων και το πνεύμα των Πατέρων. Στην Ορθόδοξη Εκκλησία, η διάκριση των πνευμάτων είναι καρπός της αλήθειας και προϋπόθεση της σωτηρίας. Όπου αυτή χάνεται, η Εκκλησία μετατρέπεται σε θρησκευτικό οργανισμό χωρίς φως, που οδηγεί τον άνθρωπο στην πλάνη.
1 https://www.academia.edu/67794802/THE_1975_INTERNATIONAL_CONFERENCE_IN_ROME
4 https://breadoflifefellowship.net/statement-on-ecclesial-movements-pope-benedict-xvi
6 Press Conference of the Holy Father during the flight back (28 July 2013)
