Ήταν διάσημος τραγουδιστής αλλά ο πόθος για το μοναχικό σχήμα είχε ριζώσει μέσα στην καρδιά του έτσι αποφάσισε να επισκεφθεί το Άγιο Όρος και συγκεκριμένα τον Γέροντα Παΐσιο (1924–1994).
Για καιρό ζούσε σε ακραία υπαρξιακά αδιέξοδα, δεν άντεχε την έλλειψη νοήματος. Μέχρι που συνάντησε τον Άγιο Παΐσιο, ο οποίος διέκρινε τον πόνο του: “Εσύ, παιδί μου, φέρνεις πολύ πόνο· χρειάζεσαι να εξομολογηθείς και, μάλιστα, σ’ έναν καλό Πνευματικό. Να πας στη Μικρά Αγία Άννα και να μιλήσεις στον πατέρα Διονύσιο (1930–1998)· είναι καλός και θα σε βοηθήσει.
Ο Διονύσης ακολούθησε τη συμβουλή και κίνησε με τη βάρκα για τη Μικρά Αγία Άννα. Δίπλα του ένας μοναχός τού έπιασε κουβέντα και του συστήθηκε: “Πατήρ Διονύσιος Μικραγιαννανίτης!”. Μετά την αρχική έκπληξη, έπιασαν την κουβέντα για λίγο, αλλά ο Διονύσης θεώρησε ότι ήταν “καλαμπουρτζής” και δεν ήταν αυτή η καλή εικόνα που έτρεφε μέχρι τότε για έναν Πνευματικό: δηλαδή ίσως να ήθελε έναν σοβαρό, ίσως και βλοσυρό γέροντα.
Η ζωή, ωστόσο, υφαίνει το δικό της κέντημα και πετά στα σκουπίδια σαν ξέφτια τις αβάσιμες ιδεοληψίες που μας αιχμαλωτίζουν, έτσι ο νεαρός τραγουδιστής ανεβαίνει στα Κατουνάκια του Αγίου Όρους, θέλοντας να εξομολογηθεί όμως στον περίφημο Γέροντα Εφραίμ τον Κατουνακιώτη (1912–1998). Περίμενε αρκετά έξω από το κελί και δεν τον κάλεσαν. Έκανε να φύγει, όταν ένας υποτακτικός βγαίνει από μέσα και τον φωνάζει:
“Διονύση, έλα μέσα! Σε θέλει ο Γέροντας!.
Στάθηκε μπροστά στον Γέροντα Εφραίμ, ο οποίος τον κοίταξε αμίλητος για μερικές στιγμές, έπειτα τον έπιασε δυνατά από τους ώμους και του είπε:
“Σε προβληματίζουν πολλά, να πας να εξομολογηθείς! Πήγαινε στη Μικρά Αγία Άννα και ψάξε για τον πατέρα Διονύσιο!”.
Δεν ήθελε περισσότερα. Έβγαλε φτερά στα πόδια!...
Ο Διονύσης θα συναντήσει στο πρόσωπο του πατρός Διονυσίου τον άνθρωπο που θα τον καθοδηγήσει στα πνευματικά αλλά και στη ζωή του.
“Συνάντησα την αγάπη!”, θα πει αργότερα στους φίλους του έξω στον κόσμο· “Ο Γέροντας είχε μια αγκαλιά γεμάτη αγάπη!
Για καιρό ζούσε σε ακραία υπαρξιακά αδιέξοδα, δεν άντεχε την έλλειψη νοήματος. Μέχρι που συνάντησε τον Άγιο Παΐσιο, ο οποίος διέκρινε τον πόνο του: “Εσύ, παιδί μου, φέρνεις πολύ πόνο· χρειάζεσαι να εξομολογηθείς και, μάλιστα, σ’ έναν καλό Πνευματικό. Να πας στη Μικρά Αγία Άννα και να μιλήσεις στον πατέρα Διονύσιο (1930–1998)· είναι καλός και θα σε βοηθήσει.
Ο Διονύσης ακολούθησε τη συμβουλή και κίνησε με τη βάρκα για τη Μικρά Αγία Άννα. Δίπλα του ένας μοναχός τού έπιασε κουβέντα και του συστήθηκε: “Πατήρ Διονύσιος Μικραγιαννανίτης!”. Μετά την αρχική έκπληξη, έπιασαν την κουβέντα για λίγο, αλλά ο Διονύσης θεώρησε ότι ήταν “καλαμπουρτζής” και δεν ήταν αυτή η καλή εικόνα που έτρεφε μέχρι τότε για έναν Πνευματικό: δηλαδή ίσως να ήθελε έναν σοβαρό, ίσως και βλοσυρό γέροντα.
Η ζωή, ωστόσο, υφαίνει το δικό της κέντημα και πετά στα σκουπίδια σαν ξέφτια τις αβάσιμες ιδεοληψίες που μας αιχμαλωτίζουν, έτσι ο νεαρός τραγουδιστής ανεβαίνει στα Κατουνάκια του Αγίου Όρους, θέλοντας να εξομολογηθεί όμως στον περίφημο Γέροντα Εφραίμ τον Κατουνακιώτη (1912–1998). Περίμενε αρκετά έξω από το κελί και δεν τον κάλεσαν. Έκανε να φύγει, όταν ένας υποτακτικός βγαίνει από μέσα και τον φωνάζει:
“Διονύση, έλα μέσα! Σε θέλει ο Γέροντας!.
Στάθηκε μπροστά στον Γέροντα Εφραίμ, ο οποίος τον κοίταξε αμίλητος για μερικές στιγμές, έπειτα τον έπιασε δυνατά από τους ώμους και του είπε:
“Σε προβληματίζουν πολλά, να πας να εξομολογηθείς! Πήγαινε στη Μικρά Αγία Άννα και ψάξε για τον πατέρα Διονύσιο!”.
Δεν ήθελε περισσότερα. Έβγαλε φτερά στα πόδια!...
Ο Διονύσης θα συναντήσει στο πρόσωπο του πατρός Διονυσίου τον άνθρωπο που θα τον καθοδηγήσει στα πνευματικά αλλά και στη ζωή του.
“Συνάντησα την αγάπη!”, θα πει αργότερα στους φίλους του έξω στον κόσμο· “Ο Γέροντας είχε μια αγκαλιά γεμάτη αγάπη!
Ο Γέροντας Διονύσιος Μικραγιαννανίτης γεννήθηκε στο Λαύριο Αττικής το 1930. Το 1946 προσήλθε στην Καλύβη της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στη σκήτη της Μικράς Αγίας Άννης στην υπακοή του σεβασμίου Γέροντος Αβιμέλεχ († 1965). Στη ρασοευχή ελαβε το όνομα Χρυσόστομος και στη μεγαλοσχημία του Διονύσιος. Το 1953 χειροτονήθηκε διάκονος από τον μητροπολίτη Μιλητουπόλεως Ιερόθεο († 1956) και το 1959 πρεσβύτερος από τον Κώου Ναθαναήλ († 1978). Όλη του η ζωή πανθομολογουμένως ήταν αγωνιστική .
Εκεί που διακρίθηκε κυρίως ήταν ως εξομολογος-Πνευματικός πολλών μοναχών και λαϊκών. Ανέπαυσε χιλιάδες ψυχές με τη διάκριση, τη σύνεση και την αγάπη του. Το παύλειο λόγιο, «το επιεικές ημών γνωσθήτω πάσιν ανθρώποις», τον διακατείχε. Μάρτυρες τούτου τα πολλά και αγαπητά του πνευματικά τέκνα. Απέκτησε πολυμελή κι ευλογημένη συνοδεία.
Δοκιμάσθηκε πολύ από ασθένειες και πειρασμούς. Στις 13.5.1998 υπέκυψε κατόπιν μακράς νοσηλείας. Στην εξόδιο ακολουθία του προσήλθαν πολλοί να προσευχηθούν για τη μακαρία ψυχή του και να τον προπέμψουν στην τελευταία του κατοικία, δίπλα στους τάφους των αειμνήστων: Γέροντος Γερασίμου († 1991) και ιερομονάχου Μητροφάνους († 1997), ανάμεσα στους βράχους όπου έζησε επί μισό αιώνα.
Ήταν χαριτωμένος, γλυκύς, φιλόξενος και πράος . Ταπεινός, αγαπούσε το «λάθρα βιώσας», τη συναναστροφή μετά σεβασμίων Γερόντων. Με τον ωραίο του τρόπο επιθυμούσε «πάντας σωθήναι και εις επίγνωσιν αλήθειας ελθείν».
Για την ποιότητα της πνευματικής του πατρότητας, αρκεί η μαρτυρία του Οσίου Γέροντος Εφραίμ του Κατουνακιώτου, ότι είχε εξ Ουρανού το χάρισμα της εξομολόγησης. Ήταν αλήθεια, λέγουν πολλοί, χαρισματούχος Πνευματικός.)
Μετά την εξομολόγηση του σε αυτόν τον σπουδαίο Γεροντα ,ο Διονύσιος προχωρά στην αυλή του Μοναστηριού, νιώθει χαρά μεγάλη και μπροστά του συναντά έναν άγνωστο μοναχό που δεν τον έχει ξαναδεί.
»Ο μοναχός τον ρωτά:
–Αδελφέ μου, εξομολογήθηκες;
–Ναι, πάτερ μου!.
Συγκεκριμένα, είχε πει ο Διονύσης:
«Χωρίς να με ξέρει, μ’ αγκάλιασε κι άρχισε να κλαίει, έκλαιγα κι εγώ. Μετά κάθισα στο τραπέζι κι ένιωθα ότι ήμουν στον Παράδεισο. Ένιωθα αποδοχή από τους αδελφούς, την αίσθηση ότι ο Θεός και η Βασιλεία Του είναι κάπως έτσι, όλοι ένα, μια καρδιά, κι ας ήμουν εκεί ένας ξένος!...».
Η ασθένειά του, ωστόσο, έρχεται ν’ αλλάξει ριζικά το τοπίο. Ξεκινά χημειοθεραπείες στο Λονδίνο. Οι επισκέψεις του στη Μικρά Αγία Άννα πυκνώνουν. Θέλει να γίνει μοναχός. Επιθυμεί να γίνει καλά και να αφιερώσει τη ζωή του στον ησυχασμό.
Ο Γέροντάς του Διονύσιος κάνει την κουρά του και του επιτρέπει να επισκέπτεται το νοσοκομείο στην Αγγλία χωρίς το ράσο. Κανείς δεν γνωρίζει το μυστικό του, ούτε η μητέρα του, η Δέσπω, η οποία στέκεται στο πλάι του τις τελευταίες του στιγμές και διαβάζει ένα βιβλίο που της έδωσε για το «Περιβόλι της Παναγίας». Εντυπωσιάζεται με όσα της λέει για το Άγιο Όρος.
Μέσα της μιλά στον Θεό:
«Ας γίνει καλά και, με την ευχή μου, να έρθει να Σε υπηρετήσει!». Ο Διονύσιος κάνει στο κρεβάτι του νοσοκομείου τις προσευχές του κι εκείνη δεν ξέρει πως προσευχές και αρρώστια είναι ο μοναχικός κανόνας του γιου της. Η Αγγλίδα νοσοκόμα μια μέρα (19 Οκτωβρίου 1993) θα της πει με άνευρη φωνή: «He died». Η κηδεία θα γίνει στην Ελλάδα. Θα παρευρεθούν ανάμεσα σε άλλους συγγενείς, φίλοι, γνωστοί τραγουδιστές και μουσικοί, αλλά και ο Γέροντάς του Διονύσιος.
Ο π. Σπυρίδων ο Μικραγιαννανίτης (1951–2015) θα αποκαλύψει το μυστικό στη νεκρώσιμη τελετή, όταν πρέπει να πει το όνομα του τεθνεώτος: «ο δούλος του Θεού μοναχός Διονύσιος!». Το εκκλησίασμα μένει έκπληκτο.
Ο μοναχός Διονύσιος θα ταφεί στη Μικρά Αγία Άννα, στον τόπο που ήθελε πολύ να μονάσει.
πηγήhttps://proskynitis.blogspot.com
