ΛΕΙΨΑΝΑ ΑΓΙΩΝ ΣΤΗΝ ΡΟΥΜΑΝΙΑ

 «Πνευματική φαρέτρα τοῦ Ὀρθοδόξου Χριστιανοῦ»

Τά ύπάρχοντα άγια λείψανα στήν Ρουμανία άποτελοῦν, ὅπως καί σέ κάθε ορθόδοξη χώρα, τόν πολυτιμώτερο θησαυρό πού τούς έχάρισε ό Θεός. Είναι ἡ ίσχυρώτερη καί πειστικώτερη όρατή άπόδειξις τής παρουσίας τοῦ άοράτου Θεού στήν ζωή τοῦ άνθρώπου.

Μέ τίς δυνατές τους πρεσβείες στόν θρόνο τοῦ Παναγάθου Θεοῦ μας, συνδέουν τούς άνθρώπους μέ τόν ούρανό, μεσολαβούν θαυματουργικώς γιά ν' άποδείξουν τήν άγάπη καί άκοίμητη προστασία τους πρός έμάς. Μάς άφησαν, κατόπιν θελήματος τοῦ Θεοῦ, τά Αγια καί μυρόβλητα Λείψανά των, ώς ένέχυρο τής παρουσίας καί στοργής τους καί ώς παράδειγμα άγιασμένου βίου. Γι' αύτό, οί χρι­στιανοί συνέρχονται άπό όλα τά μέρη τής χώρας τους άκόμη καί πέραν τών συνόρων γιά να προσευχηθούν, νά τούς εύχαριστήσουν, να τούς προσφέρουν τά ύλικά καί πνευματικά τους δώρα. Εορτή έ­νός Άγίου στήν Ρουμανία σημαίνει γενικό προσκλητήριο στόν τό­πο, όπου εύρίσκεται τό άγιο Λείψανο, σημαίνει κατανυκτικές λιτα­νείες, ιερές άκολουθίες, προσευχές, δάκρυα, χαρά καί έλπίδα.

Τά Ἱερά Λείψανα στήν Ρουμανία είχαν άνέκαθεν στενούς δεσμούς μέ τούς ήγεμόνας. Αύτοί, λόγω τής εύσεβείας των, τής άρετής καί άγάπης των πρός τούς Αγίους καί τήν 'Εκκλησία, με παν­τοίους τρόπους έπεθύμουν νά πλουτίσουν τήν πατρίδα των μέ ό,τι ιερά Λείψανα μπορούσαν γιά νά ενισχύσουν τό θρησκευτικό φρόνη­μα τοῦ λαοῦ τους. "Ετσι είτε τά άγόραζαν, είτε τά έλάμβαναν ώς εύλογία καί τά μετέφεραν στήν χώρα των έν μέσω λαμπράς ύποδοχής καί ιερού ένθουσιασμοῦ. Συνήθως τά τοποθετούσαν σέ έκκλη­σίες τοῦ παλατιού των ή στούς καθεδρικούς ναούς τής έπαρχίας των. Γι' αύτό ό λαός τά άγάπησε πολύ, διατήρησε άσβεστη τήν φλόγα τής πίστεως έν μέσω ποικίλων έθνικών συμφορών κάι δοκι­μασιών καί μετέδωσε στούς νεωτέρους άνόθευτα τά φρονήματα μιάς άληθινής παραδόσεως. "Ετσι έπίσης έξηγεῖται καί τό φαινόμε­νο νά μήν ύπάρχουν, παρά σέ έλάχιστες Μονές, ίερά Λείψανα, διό­τι οί ήγεμόνες ώς δημοφιλείς καί θεοσεβείς τά κρατούσαν στίς πό­λεις.

Ή Ρουμανική Έκκλησία, έκτός τών άγίων μαρτύρων πού άνέδειξε κατά τήν περίοδο τών διωγμών τοῦ Χριστιανισμοῦ, άνέδειξε καί πολλούς άγιους ήσυχαστάς, μετά τόν 14ο αίώνα, άφ' ότου ανα­πτύχθηκε ό ήσυχασμός. Σήμερα πολλοί άπ' αύτούς είναι άγνωστοι, διότι δέν έτυχον στό παρελθόν τής δεούσης τιμής, άλλά καί ή έπίσημη άγιοποίησις αύτών σήμερα (1984) είναι άρκετά δύσκολη. Μερικοί άπ' αύτούς άφησαν καί τά ίερά σώματά των άφθαρτα, τά όποια ό­μως, λόγῳ διαφόρων συμφορών, διασκορπίσθηκαν ή ενταφιάσθη­καν πάλι πρός προφύλαξι άπό τούς εχθρούς τής πίστεως, μέ αποτέ­λεσμα νά είναι σήμερα άγνωστοι οί τόποι πού τά διατηροῦν. Τέ­τοιοι ολόσωμοι άγιοι, σύμφωνα μέ γραπτές μαρτυρίες, ήταν ό άγιος Κυριάκος άπό τό Μπισερικάνι, ό άγιος Κυριάκος άπό τό Ταζλέου, ό άγιος 'Ιωάννης τής Ρίσκας, ό άγιος Βασίλειος Μπολντοβίτσας καί άλλοι.

Παρότι λοιπόν σήμερα δέν ύπάρχουν ολόσωμα Λείψανα εντο­πίων Άγίων στήν Ρουμανία, εύδόκησε ό Θεός νά ύπάρχουν ορθό­δοξοι άλλοεθνεῖς Αγιοι, τών όποιων τά Λείψανα άπολαμβάνουν μεγίστης τιμής καί εύλαβείας ύπό τοῦ ορθοδόξου ρουμανικοῦ λαού.

 

ΟΛΟΣΩΜΑ ΛΕΙΨΑΝΑ ΑΓΙΩΝ ΣΤΗΝ ΡΟΥΜΑΝΙΑ

 

1) Τό Ἱερό Σκήνωμα τής Όσιας Παρασκευής τοῦ 'Ιασίου

Εύρίσκεται τοποθετημένο εντός μεγάλου άργυροῦ Κιβωτίου στόν καθεδρικό ομώνυμο Ναό τού 'Ιασίου. Είναι ή λαοφιλέστερη Αγία τής Ρουμανίας σήμερα καί έρχονται προσκυνηταί άπό όλη τήν χώραν, ώς καί άπό τίς γειτονικές. Μοναχές, μητέρες, φοιτή­τριες, μαθήτριες σέ κάθε δυσκολία τους προστρέχουν στό Ἱερό της Λείψανο. Καί ή Ἀγία άνταποκρίνεται περισσά στίς δεήσεις τών προσερχομένων πιστών, έπιτελώντας συχνά θαύματα καί ένισχύοντας έτσι τήν πίστι τοῦ εύσεβοῦς ρουμανικού λαοῦ.

Είναι ιδιαίτερα τιμητικό γιά τούς "Ελληνας, διότι ή Όσία είναι έλληνίδα στήν καταγωγή. Στήν συνέχεια θά παραθέσουμε έν συν­τομία τόν βίο της:

α) Γεννήθηκε στό χωριό Έπιβάται τής Θράκης κατά τό 1023. 'Από μικρή άγαποῦσε τήν Έκκλησία καί τήν έλεημοσύνη, γι' αύτό έμοίραζε κρυφά ρούχα καί τό φαγητό της άκόμη στά πτωχά παιδιά τοῦ δρόμου.

Σέ ήλικία 15 έτών έγκατέλειψε κρυφά τό πατρικό της σπίτι, ήλ­θε στήν Μικρά 'Ασία καί άσκήτευσε έπί πέντε χρόνια μέ σκληρή άσκησι σέ μία έκκλησία τής Παναγίας, στήν Ηράκλεια τοῦ Πόντου. Κατόπιν επήγε στά Ἰεροσόλυμα, προσκύνησε τόν Πανάγιο Τάφο καί όλα τά ίερά Προσκυνήματα. Τελευταία έκοινοβίασε σ' ένα γυ­ναικείο μοναστήρι εύρισκόμενο στήν έρημο τού Ίορδάνου, όπου καί παρέμεινε μέχρι τά 25 χρόνια της, κάνοντας τήν πιό μεγάλη μο­ναχική άσκησι.

Στήν ήλικία αύτή λοιπόν, μέ τόν φωτισμό τοῦ Άγίου Πνεύμα­τος, έπέστρεψε στήν πατρίδα της. Κατόπιν, μετά άπό πολλούς κιν­δύνους καί δυσκολίες, ήλθε στήν Κωνσταντινούπολι γιά νά προ- σκυνήση καί έκεῖ όλους τούς ἀγίους Τόπους. Κατόπιν έγκαταστάθηκε στόν ναό τών Αγίων Αποστόλων πού εύρισκόταν στό χωριό Καλικράτεια πλησίον τής θαλάσσης. Έκεῖ άγωνίσθηκε άκόμη δύο χρόνια περίπου καί, άφοῦ έστόλισε τήν ψυχή της μέ κάθε είδους άρετές, προσκλήθηκε άπό τόν Νυμφίο τής ψυχής της Χριστό γιά τίς αιώ­νιες μονές.

Οί χριστιανοί τοῦ χωριού έθαψαν τό σκήνωμά της πλη­σίον τού ναοῦ καί κοντά στήν θάλασσα. Μετά άπό πολλά χρόνια συνέβη τό έξής γεγονός: Τά κύματα τής θαλάσσης έξέβρασαν στήν παραλία τό πτώμα ένός ναυτικοῦ καί οί έντόπιοι τό έθαψαν δίπλα στόν τάφο τής Αγίας. Επειδή αύτός ήταν άκάθαρτος ένώπιον τοῦ Θεοῦ καί γεμάτος άμαρτίες, ή Όσία δέν άνεχόταν τό σώμα του πλησίον στό ιδικό της. Έμφανίσθηκε λοιπόν σέ ένα άγιο γέροντα άσκητή έπί τρεις φορές στό όνειρο του καί τοῦ είπε νά ξεθάψη τό άμαρτωλό αύτό σώμα καί νά τό τοποθετήση σέ άλλο μέρος. Τοῦ ἀπεκάλυψε άκόμη καί τό μέρος πού εύρισκόταν ό ιδικός της τάφος μέ τό πανίερο καί άφθαρτο Λείψανο της. "Εκανε ό όσιος εκείνος άσκητής, όπως τοῦ ύπέδειξε ή Αγία. Εύρήκε καί τό Λείψανο της ά­φθαρτο καί εύωδιάζον. Τότε ό λαός μέ έπικεφαλής τόν Ιερό Κλήρο μετέφεραν τό Λείψανο στό ναό τών Αγίων Αποστόλων μέ μεγά­λες τιμές καί ψαλμωδίες.

Ἀργότερα, κατά τήν περίοδο έκχριστιανίσεως τών Βουλγάρων έπί βασιλέων αύτών Πέτρου καί 'Ιωάννου Άσάν (1290-1310) οί βυ­ζαντινοί αύτοκράτορες έδώρησαν σ' αύτούς τό 'Ιερό της Λείψανο, ώς ένα σημείο φιλίας καί ένότητος στήν ορθόδοξο πίστι. Κατόπιν άπό τό Τύρνοβο, πρωτεύουσα τότε τής Βουλγαρίας, τό 'Ιερό Λεί­ψανο δόθηκε στόν σουλτάνο τών τούρκων Βαγιαζίτ, ένώ αύτός τό έδωσε στούς Σέρβους, κατά τήν ήττα τών Βουλγάρων τό 1393. Άλ­λά καί άπό έκεῖ, όταν ό Μουράτ ό Β' κατέλαβε όλη τήν χερσόνησο τού 'Ιλλυρικού, τό έδωσε άντί πολλών χρημάτων στό Οικουμενικό Πατριαρχείο. Τό έτος 1640, έπειδή τό Πατριαρχείο είχε τεράστιο χρέος άπέναντι τής τουρκικής 'Υψηλής Πύλης, εύρήκε ώς σωτηρία καί εύεργέτη τόν ήγεμόνα τής Μολδαβίας Βασίλειο Λούπου. Αύτός ό ήγεμών έπλήρωσε στούς Τούρκους χάριν τής Μητρός Έκκλη­σίας δύο εκατομμύρια άσπρα γιά τό πρώτο χρέος της καί 48.000 γιά τό δεύτερο. Ό Πατριάρχης Παρθένιος ώς άντάλλαγμα, λόγω τής μεγάλης εύγνωμοσύνης του πρός τόν ήγεμόνα καί ώς ευλογία, τοῦ έχάρισε, κατόπιν συνοδικής άποφάσεως, τό Λείψανο τής Ό­σίας Παρασκευής γιά τήν Έκκλησία τής Μολδαβίας. Ό ίδιος ό ή­γεμών έξώδευσε, γιά τίς έκδηλώσεις τής μετακομιδής τού Λειψά­νου στήν πατρίδα του, τό ποσόν τών 468.000 άσπρων άπό τό θη­σαυροφυλάκιο του.

Τό Ἰερό Λείψανο τοποθετήθηκε στήν ώραία έκκλησία τοῦ μοναστηριοῦ τών Τριών 'Ιεραρχών τοῦ 'Ιασίου, τό όποιο έκτίσθηκε τότε μέ σκαλιστά μάρμαρα καί πολλά έξοδα. Παρέμεινε έκεῖ ή Ό­σία 250 χρόνια, στό δεξιό μέρος τοῦ ναοῦ, όπου έγένοντο άναρίθμητα θαύματα. Στίς 27 Δεκεμβρίου 1888 μεταφέρθηκε τό Λείψανο της στήν νέα καθεδρική μητροπολιτική έκκλησία πού τιμάται στήν μνήμη της. Ή μετακομιδή αύτή έγινε όταν μητροπολίτης ήταν ό ά­γιος 'Ιωσήφ Νανιέσκου, ό όποιος καί άποτελείωσε τήν κατασκευή αύτοῦ τοῦ περικαλλοῦς ναοῦ τής 'Αγίας Παρασκευής "Εκτοτε παραμένει έκεῖ τό Λείψανο τής 'Αγίας έντός άργυράς θήκης, τήν όποία έχάρισε ό μητροπολίτης 'Ιωσήφ.

 

 Ή θρησκευτική Πανήγυρις τής Όσίας

Ή 14η 'Οκτωβρίου έκάστου έτους είναι ή ήμέρα Πανηγύρεως τής Όσίας Παρασκευής τοῦ 'Ιασίου, ήμέρα χαράς, προσευχής καί προσκυνήματος.

'Από τήν προπαραμονή κατευθύνονται γιά τό 'Ιάσιο χιλιάδες προσκυνηταί, ιδιαίτερα γυναίκες καί μοναχές, άπό όλους τούς νο­μούς τής χώρας. Μέχρι τό 1944, όπου έκυβερνοῦσαν τήν χώραν βα­σιλείς είχαν θεσπίσει ειδικό νόμο γιά τό μεγάλο αύτό προσκύνημα τοῦ λαού. "Ολα τά μέσα συγκοινωνίας νά μεταφέρουν έπί τριήμερο τούς προσκυνητάς στό 'Ιάσιο άπό όλα τά διαμερίσματα τής χώρας τελείως δωρεάν καί κατόπιν νά τούς επαναφέρουν.

Τήν παραμονή τό πρωί λοιπόν, στό τέλος τής Θείας Λειτουργίας, οί ιερείς περικυκλώνουν τό 'Ιερό Κιβώτιο καί διαβάζουν τούς Χαιρετισμούς τής Όσίας. Κατόπιν τό ύψώνουν στούς ώμους των καί σιγά-σιγά τό βγάζουν έξω άπό τόν ναό. Οί συγκινητικές έκδηλώσεις τών πιστών έκείνη τήν στιγμή δέν περιγράφονται. Πετούν μπουκέτα άπό λουλούδια έπάνω στό Κιβώτιο, χούφτες άπό κέρμα­τα, συνωστίζονται ποιός θά μπορέση έστω γιά λίγο νά άκουμπήση τό χέρι του στήν Ί. Λειψανοθήκη. Δάκρυα χαράς καί πόνου, δά­κρυα συγκινήσεως, προσευχές καί μετάνοιες, σταυροκοπήματα εί­ναι οί ζωντανές έκδηλώσεις τού πιστού λαού. Μία άτμόσφαιρα πνευματικής άγαλλιάσεως καί παρηγορίας πού συγκινεί καί τίς σκληρότερες καρδιές. Έδώ διαφαίνεται ή πίστις καί ή εύλάβειά, ή ομόνοια καί ένότης έν Χριστώ. Οί χριστιανοί άψηφούν τό κρύο, τίς βροχές, τήν ταλαιπωρία, τήν άγρυπνία. 'Αληθινοί έρασταί τού Θε­ού καί τών 'Αγίων. Δικαίως μάς έλεγε ό π. Ίωαννίκιος τής Μονής Μπιστρίτσας ότι «'Έχουμε χρυσό λαό». Σήμερα στήν Ρουμανία ό λαός είναι ό πρωτοπόρος στήν προστασία καί διατήρησι τής ορθο­δόξου πίστεως.

 

Η Λιτανεία τοῦ Λειψάνου τής 'Αγίας Παρασκευής στήν Μονή Νεάμτς τό 1947.

Τό 'Ιερό Κιβώτιο λοιπόν, μετά τήν έξοδό του, περιφέρεται μία φορά γύρω άπό τόν καθεδρικό ναό καί έν συνεχεία τοποθετείται α­πέναντι τού ναού, στό προαύλιο, κάτω άπό ειδικό στέγαστρο. 'Α­μέσως προσκυνούν πρώτος ό Μητροπολίτης, ό ιερός κλήρος καί κατόπιν οί πιστοί πού σχηματίζοντας τεράστια γραμμή άνά τετρά­δες περιμένουν ύπομονετικά τήν ώρα τού προσκυνήματος.

Τό προαύλιο είναι άσφυκτικά γεμάτο άπό τούς εύσεβεῖς πιστούς, οί όποιοι συνεχώς καταφθάνουν και περισσότεροι. Τό προσκύνημα γίνεται μέ ύποδειγματική τάξι καί ευλάβεια. Οί ίδιοι οί χριστιανοί επιβάλλουν τήν πρέπουσα τάξι καί πειθαρχία στόν λαό δεδομένου ότι, λόγω τοῦ χωρισμοῦ Έκκλησίας καί Κράτους, δέν ύπάρχουν έκεῖ άστυνομικά όργανα τοῦ κράτους.

"Ολη τήν ήμέρα τής παραμονής προσκυνεί ό λαός τήν Όσία κρατώντας στά χέρια του λουλούδια, κεριά, τό χαρτί μνημονεύσε­ως ονομάτων γιά τήν Λειτουργία καί άλλα μικρά δώρα. Είναι ευλα­βής συνήθεια όλοι οί πιστοί νά δίνουν ονόματα γιά μνημόνευσι. "Ε­τσι έντός τού ναού σέ 4-5 σημεία ύπήρχαν ιερείς έκείνη τήν ήμέρα διακονοῦντες έκ περιτροπής, όπου σέ τραπέζια έγραφαν ονόματα ζώντων καί νεκρών, κατά παράκλησι τών προσκυνητών. Τόσα πολλά χαρτιά μαζεύτηκαν, ώστε έγέμισε ένα μεγάλο μπαούλο.

Τό βράδυ έψαλαν τόν πανηγυρικό Εσπερινό καί τήν Παράκλη­σι τής Όσίας. Οί πιστοί πού δέν είχαν κατάλυμα, έστρωσαν πρό­χειρα και κοιμήθηκαν ολίγο μέσα στήν έκκλησία. Τό "Αγιο Λείψα­νο όλη τήν νύκτα έμεινε έξω διότι συνέχιζε νά προσκυνή ό λαός, παρά τήν πτώσι τής θερμοκρασίας. Σ' αύτή τήν πανήγυρι προσκα­λούνται νά συμμετέχουν ύποχρεωτικά όλοι οί ήγούμενοι τών μονών καί σκητών τής Μολδαβίας. Επίσης άπ' όλα σχεδόν τά μοναστή­ρια ήλθαν μοναχοί καί προπαντός μοναχές γιά νά τιμήσουν τήν Ό­σία, ή όποία καί αύτή έζησε καί άγιασε ώς μοναχή.

Τό πρωί τής κυρίας ήμέρας τελέσθηκε πανηγυρικά ή Θεία Λει­τουργία προεξάρχοντος τοῦ μητροπολίτου Μολδαβίας κ. κ. Θεοκτίστου βοηθουμένου ύπό τού βοηθοῦ Επισκόπου κ. Ποιμένος. Ἔ­γινε μέγα συλλείτουργο μέ 20 ήγουμένους καί ιερείς καί έπτά διακό­νους.

Μετά τήν Θεία Λειτουργία έξήλθαν τά πλήθη τοῦ λαοῦ μετά πολλής δυσκολίας άπό τόν Ναό. Προπορευόταν ό Μητροπολίτης, ό όποιος στάθηκε στά προπύλαια τοῦ Ναοῦ, σέ ειδική έξέδρα, όπου έξεφώνησε τόν πανηγυρικό τής ήμέρας. Ώμίλησε έγκωμιαστικά γιά τήν άθρόα προσέλευσι τών πιστών, γιά τήν εύλάβειά τους, γιά τόν πανηγυρικό χαρακτήρα αύτοῦ τοῦ τριημέρου πού άποδίδεται στήν έορταζομένη 'Αγία. 'Αναφέρθηκε έπεξηγηματικά στήν άφθαρσία τών Ἱερών Λειψάνων, στήν ένοικοῦσα σ' αύτά Θεία Χάρι καί τήν θαυματουργική αύτών δύναμι. 'Ετόνισε ότι ή παρουσία τής 'Ορθοδοξίας στόν κόσμο γίνεται άνέκαθεν καί μέ τούς 'Αγίους καί τά θαύματά των. Ώμίλησε άκόμη γιά τήν τιμητική προσκύνησι πού προσφέρουμε στούς 'Αγίους καί τήν λατρευτική πού άποδίδουμε μόνο στόν Θεό. Τέλος παρουσίασε συνοπτικά τήν ζωή τής Όσίας Παρασκευής, ή όποία κατώρθωσε νά άνέλθη τίς ύψηλότερες βαθμί­δες τής Χάριτος, λόγω άγάπης καί πίστεως πού έτρεφε πρός τόν Νυμφίο της Χριστό. Κατόπιν ό λαός σκορπίστηκε καθ' όμάδας γύρω άπό τήν εκ­κλησία καί έφαγαν άπό τά τρόφιμα πού είχαν φέρει μαζί των. Οί κληρικοί, μοναχοί καί μοναχές φιλοξενήθηκαν στά κτίρια τής ἱε­ράς Μητροπόλεως, όπου είχαν καί τά καταλύματά των.

Τό προσκύνημα συνεχίζεται όλη τήν ήμέρα. Ὅλη τήν ήμέρα καταφθάνουν καί άλλοι πιστοί, κυρίως οί έντόπιοι, διανοούμενοι, φοιτηταί, ύπάλληλοι· καί άλλοι.

Έκεῖ ό λαός στερείται ιερών εικόνων καί σταυρών. Είχα φέρει λοιπόν μαζί μου άπό τήν Ελλάδα μερικές έκατοντάδες χάρτινες ει­κόνες καί, ένώ εύρισκόμουν στό προαύλιο, έδωσα μία άπ' αύτές σέ ένα παιδάκι. "Οταν είδαν οί πιστοί στά χέρια τού παιδιού τήν είκονίτσα καί έμαθαν ποιός τοῦ τήν έδωσε, ήλθαν πλήθος γύρω μου. Δέν προλάβαινα νά δίνω. «Δώσε καί μένα, πάτερ, καί μένα, πά­τερ». Κινδύνευσα νά πεθάνω άπό άσφυξία. Σκέφτηκα νά τίς πετά­ξω στόν άέρα, άλλά τότε θά έσκοτώνοντο μεταξύ των. Εύτυχώς ό­μως πού τελείωσαν γρήγορα καί άπαλλάχθηκα άπό τόν κίνδυνο τής ζωής μου!

Στίς 4 τό άπόγευμα ψάλλεται ό 'Εσπερινός καί στίς 6 βγαίνουν οί ιερείς ντυμένοι μέ τά άμφιά των γιά νά παραλάβουν τό Ἰερό Λεί­ψανο. Κατ' άρχήν τό περιφέρουν γύρω άπό τόν Ναό, όπου σέ τρεις στάσεις λέγουν τίς έκτενεῖς δεήσεις καί στήν συνέχεια τό τοποθε­τούν στήν θέσι του, δεξιά τού καθεδρικού ναού. Έκεῖ περιστοιχί­ζουν τήν 'Αγία ό Μητροπολίτης καί οί ιερείς οί όποιοι ψάλλουν τήν Παράκλησί της ένώ τό πλείστο τοῦ λαού συμμετέχουν γονατιστοί καί προσευχόμενοι.

Κατόπιν ό λαός άναχωρεῖ γιά τίς έστίες του, ένώ έμεῖς τήν επο­μένη τό πρωί μετά άπό τρεις περίπου ώρες ταξιδιού έφθάσαμε μέ τούς έκπροσώπους τής μονής Συχαστρίας στό μοναστήρι αύτό, ά­πό όπου καί ξεκινήσαμε.

Θαύματα τής Όσίας Παρασκευής

'Αναρίθμητα είναι τά θαύματα πού γίνονται μέ τήν χάρι τής Ό­σίας Παρασκευής. Τά περισσότερα σχετίζονται μέ θεραπείες άσθενειών, διάσωσι άπό μεγάλους κινδύνους, πολέμους, κατάπαυσι ἀνομβρίας καί άλλες περιπτώσεις.

Θά σημειώσουμε έλάχιστα άντιπροσωπευτικώς γιά νά δώσουμε στόν αναγνώστη μία μικρή ιδέα τής θαυματουργίας τής 'Αγίας.

1)  Στό 'Ιάσιο ζή μία οικογένεια επιστημόνων γονέων μέ τήν κό­ρη τους. Πολλές φορές ένωχλεῖτο τό άνδρόγυνο καί ένα βράδυ, με­τά άπό γκρίνιες καί ταραχές, έφυγε ή γυναίκα άπό τό σπίτι. Ή άπόφασίς της ήταν νά πέση στίς σιδηροτροχιές τοῦ τραίνου καί νά αύτοκτονήση. Ό άνδρας της, πιστός χριστιανός, κλειδώνει τήν κόρη του στό σπίτι, καί τρέχει ώρα 7 τό βράδυ στήν Όσία Παρα­σκευή. Ήταν κλειστή ή έκκλησία, άλλά προσευχήθηκε άπέξω άπό τόν Ναό, κοντά στό 'Ιερό Λείψανο της μέ δάκρυα γιά τήν γυναίκα του. Επέστρεψε στό σπίτι μετά μία ώρα. Ή κόρη του κοιμόταν ήλικίας τότε 18 έτών, ένώ ή γυναίκα του δέν φαινόταν πουθενά. Με­τά μία ώρα κτυπά κάποιος τήν πόρτα. Ήταν ή σύζυγος του, τρο­μαγμένη καί κατακίτρινη.

—  Γιατί τρέμεις, τί σοῦ συμβαίνει, ποῦ είχες πάει γυναίκα;

—  "Αχ τι να σοῦ ειπώ. Μέ έγλύτωσε ό Θεός άπό βέβαιο θάνατο. Σκοτίσθηκε τό μυαλό μου καί φεύγοντας άπό έδώ έπήγα ν' αύτοκτονήσω στήν σιδηροδρομική γραμμή. "Οταν τό τραίνο έπλησίαζε στά 10 μέτρα, βλέπω τήν κόρη μας ντυμένη στά λευκά καί μέ ολό­φωτη μορφή. Μέ άρπαξε άπό τά ρούχα καί μέ έπέταξε έξω, δίπλα σ' ένα χαντάκι. Σ' ένα δευτερόλεπτο έπέρασε καί τό τραίνο. Μετά άπό μισή ώρα συνήλθα καί έγύρισα στό σπίτι μας...

—  Δόξα σοι ό Θεός πού ή 'Αγία Παρασκευή σοῦ έχάρισε τήν ζωή, τής είπε ό σύζυγος της. Αύτή ή λευκοντυμένη νέα δέν ήταν ή κόρη μας, άλλά ή Όσία, τήν όποία παρεκάλεσα μέ δάκρυα γιά έσένα πρίν άπό όλίγη ώρα...

Τήν δεύτερη ήμέρα μέ δάκρυα χαράς έπήγαν όλοι τους στήν 'Α­γία νά τήν εύχαριστήσουν. Σήμερα ζοῦν ειρηνικά καί διαλαλούν παντού τό μεγάλο αύτό θαύμα τής Όσίας Παρασκευής.

 

2)  Τόν Μάρτιο τοῦ 1968 ήλθε στήν 'Αγία μία γυναίκα άπό τήν Βουλγαρία. Μέ τήν βοήθεια κάποιου μεταφραστοῦ είπε τόν πόνο της, ότι τό παιδί της, φοιτητής, τρελλάθηκε καί οί ιατροί τό κρα­τούν κλεισμένο μέσα σέ μία κλούβα. Κάποια νύκτα, συνέχισε, ά­φοῦ προσευχήθηκε πολύ, είδε στόν ύπνο της μία μαυροφορεμένη γυναίκα καί τής είπε: «Έάν θέλης νά γίνη τό παιδί σου καλά, νά έλθης σέ μένα!». Μετά άπό όλίγη ώρα ώνειρεύθηκε τήν 'Αγία λαμπροφοροῦσα πού τής έπανέλαβε τά ίδια λόγια. «Ποιά είσαι έσύ κάι πού μένεις;» τήν έρώτησε. «Έγώ είμαι ή 'Αγία Παρασκευή τοῦ Ίασίου» τής είπε.

Εκείνη τήν ήμέρα λοιπόν, έμεινε γονατιστή μέχρι τό βράδυ δί­πλα στό Λείψανο τής Όσίας. Άφοῦ προσευχήθηκε καί έκλαυσε πολύ, άνεχώρησε γιά τήν Βουλγαρία. Τήν έπόμενη χρονιά ήλθε μέ τήν μητέρα της ήλικίας 90 έτών γιά νά εύχαριστήσουν τήν "Αγία, διότι τό παιδί της έν τώ μεταξύ είχε θεραπευθή τελείως.

 

3)   Στό σπίτι ένός καθηγητού άπό τό 'Ιάσιο συνέβη τά τελευταία χρόνια ένα πολύ τραγικό γεγονός. Ή γυναίκα του δέν έπίστευε στόν Θεό. 'Ανήμερα λοιπόν τής έορτής τής 'Αγίας, 14η 'Οκτω­βρίου, έδωσε έντολή τήν ύπηρετριά της νά φτιάξη σαπούνι στήν αύλή! Ή ύπηρέτρια όμως, πιστή χριστιανή, τής είπε: «Έγώ σήμερα δέν εργάζομαι. Θά πάω στήν Μητρόπολι, διότι πανηγυρίζει τήν μνήμη τής Όσίας Παρασκευής. Ή οικοδέσποινα γεμάτη οργή άρ­χισε μόνη της νά παρασκευάζη τό σαπούνι. "Οταν τά ύλικά άρχι­σαν νά κοχλάζουν καί ή Θεία Λειτουργία στόν Ναό εύρισκόταν στήν ίερώτερη στιγμή, μπήκε έκείνη γιά λίγο μέσα στό σπίτι. Τότε τό κοριτσάκι της, ήλικίας 8 έτών, τό όποιο έπαιζε κοντά στή φω­τιά, άπό άπροσεξία του, έπεσε μέσα στό καζάνι καί άπέθανε άμέσως.

Μέ τέτοιους τρόπους παιδεύει ό Θεός αύτούς πού δέν πιστεύουν καί δέν τιμούν τούς 'Αγίους Του.

 

4)   Ἕνας ιερεύς άπό τήν Τρανσυλβανία ύπέφερε άπό άσθένεια τών πνευμόνων. Νοσηλεύθηκε στό νοσοκομείο, άλλά χωρίς βελτίωσι. "Αλλη άρρώστια έν τώ μεταξύ τού παρουσιάζεται στά μάτια καί έχασε τό φώς του. Ἔχοντας βαθειά πίστι στήν θαυματουργική δύναμι τής όσίας Παρασκευής, άπελπισμένος άπό τούς ιατρούς, ήλθε στό 'Ιάσιο. Ήταν τότε ή ώρα 10 τό βράδυ, ή έκκλησία κλει­στή καί ό ιερεύς χωρίς δισταγμούς ξενύκτισε προσευχόμενος έξω, δίπλα στόν τοίχο τής έκκλησίας, όπου εύρίσκεται μέσα τό 'Ιερό Λείψανο. Τήν δεύτερη ήμέρα αισθάνθηκε καλλίτερα, άσπάσθηκε τ' Ἄγια Λείψανα καί άνεχώρησε γιά τόν τόπο του. Σήμερα μέ τήν χάρι τής 'Αγίας είναι τελείως ύγιής.

 

5) Διηγούνται οί άξιωματικοί καί στρατιώται τών δύο πολεμι­κών μετώπων, ότι κατά τήν περίοδο τού Β' Παγκοσμίου Πολέμου, όταν ή γραμμή τοῦ μετώπου ήταν πλησίον τοῦ 'Ιασίου, έβλεπαν μία γυναίκα λευκοφορεμένη νά έμφανίζεται έπάνω άπό τήν πόλι καί με­ταξύ τών δύο μετώπων. Οί στρατιώται τρομαγμένοι καί έξαντλημένοι, δέν τολμούσαν νά επιτεθούν κατά τοῦ 'Ιασίου. Μετά άπό ολίγο καιρό, όταν μεταφέρθηκε τό Λείψανο τής Όσίας Παρασκευής στό μοναστήρι Καλνταρουσάνι, τό μέτωπο διαλύθηκε καί ή πόλις έλευθερώθηκε.

Κατά τίς άεροπορικές έπιθέσεις τών εχθρών έπεφταν πολλές ο­βίδες στό 'Ιάσιο. Παρέμεινε όμως σχεδόν όλη ή πόλις άθικτη. "Αλ­λοτε έπεφταν οβίδες στόν καθεδρικό ναό τής 'Αγίας καί στά διπλα­νά κτίρια τής Μητροπόλεως. Οί περισσότερες άπ' αύτές δέν έκρήγνυντο, ένώ άλλες πού έξερράγησαν ούτε τά τζάμια τών παραθύ­ρων τοῦ ναοῦ δέν έσπασαν. Παντού ύπήρχε ή προστασία τής 'Α­γίας.

 

6.Ό ιερεύς τοῦ ναοῦ π. Λαυρέντιος Ποποβίτσι, διηγείται ότι κάποια φορά μία ζητιάνα έπλησίασε τό Λείψανο τής Όσίας Παρα­σκευής. Ύποκρινομένη ότι ήλθε νά προσκυνήση, άπλωσε τό χέρι της καί άρπαξε χρήματα, άπ' αύτά πού άφηναν οί πιστοί. Ξαφνικά ούρλιαξε άπεγνωσμένα. Τό δεξιό της χέρι, καθώς τό άπλωσε, έμει­νε άκίνητο καί δέν μπορούσε νά τό σηκώση. Ζήτησε συγχώρησι ά­πό τήν Όσία καί, άφοῦ ύποσχέθηκε ότι δέν θά κλέψη πλέον ποτέ στήν ζωή της, θεραπεύθηκε καί άνεχώρησε.

 

7. Στίς 13 'Οκτωβρίου 1951 τήν ώρα πού προσκυνοῦσε ό λαός κατά σειράν τό Σκήνωμα τής 'Αγίας, κατέφθασαν κουρασμένες δύο γυναίκες ντυμένες στά μαῦρα. Παρεκάλεσαν να προσκυνή­σουν άμέσως, διότι δέν μποροῦσαν άπό τήν κόπωσι νά στέκωνται στά πόδια τους. Είπαν έπί λέξει τά έξής: «Μόνο νά προσκυνήσουμε τό "Αγιο Λείψανο, νά άσπασθοῦμε τήν εικόνα της καί νά βάλουμε κάτω άπό τό κεφάλι τής 'Αγίας αύτό τό μαξιλάρι πού τό έκεντήσαμε μέ τά χέρια μας». Παρότι δέν επιτρέπεται νά εγγίζουν τό Ί. Λεί­ψανο, οί ιερείς μπροστά στήν έπιμονή τους, τούς έπέτρεψαν. Τότε έγινε ένα θαύμα πού κατέπληξε τούς πάντας. Άνάμεσά τους ήταν καί ό άρχιμανδρίτης π. Κλεόπας, Πνευματικός τής Συχαστρίας, ό όποιος καί τό διηγείται συχνά. 'Ενώ οί γυναίκες έβγαλαν τό μαξι­λάρι άπό τόν ντορβά τους καί ετοιμάζονταν νά τό τοποθετήσουν, ὤ τοῦ παραδόξου θαύματος, έσήκωσε μόνη της ή 'Αγία τό κεφάλι της! 'Εκείνες έβαλαν τό μαξιλάρι καί πάλι ή 'Αγία έγειρε τό κεφάλι της στήν άρχική του θέσι..

 

2) Τό 'Ιερό Λείψανο τοῦ όσίου Δημητρίου Μπασαράμπη

Ό προστάτης τής ρουμανικής πρωτευούσης είναι ό όσιος Δη­μήτριος ό Νέος ή Μπασαράμπης, άπό τό όνομα τοῦ χωριοῦ του, πού ώνομαζόταν Μπασαραμπώβ. Ή παρουσία τοῦ ίεροῦ σκηνώμα­τος του στόν μητροπολιτικό ναό Βουκουρεστίου είναι ένα μεγάλο πνευματικό δώρο. Ό "Οσιος καί όταν άκόμη ζούσε, είχε λάβει τό θαυματουργικό χάρισμα. "Εζησε στήν γή ώς πτωχός καί άσημος καί τώρα άξιώθηκε νά είναι διδάσκαλος τών σοφών, ιατρός τών άσθενούντων καί θερμός πρεσβευτής γιά τήν σωτηρία όλων μας.

 

 Βιογραφία τοῦ Όσίου Δημητρίου

Γεννήθηκε στό χωριό Μπασαραμπώβ πού άπέχει άπό τόν Δούναβι 20 χιλιόμετρα καί εύρίσκεται στό έδαφος τής Βουλγαρίας. "Ε­ζησε τόν 13ο αιώνα στήν περίοδο τής βασιλείας τών Πέτρου καί Ιωάννου Άσάν. Δέν ήταν λοιπόν ρουμάνος, άλλά βούλγαρος στήν καταγωγή. Επειδή προερχόταν άπό εύσεβεῖς μέν, άλλά πτωχούς γονείς, έβοσκε άπό μικρός άγελάδες στό χωριό του. Ή ήσυχία τοῦ χωριοῦ, ή μοναξιά του, ό πόθος του γιά τόν Θεό τόν έβοήθησαν ή­μέρα μέ τήν ήμέρα στήν πνευματική του πρόοδο. "Ελαβε άπό τόν Θεό τό δώρο τών καθαρτικών δακρύων, τής καθαράς προσευχής καί τών ταπεινών στοχασμών. Ή ίδια ή δημιουργία τού Θεοῦ άπετέλεσε γιά τόν νεαρό έραστή τής Βασιλείας τών Ούρανών τήν πρώ­τη σχολή πνευματικής μορφώσεως. 'Αγωνίσθηκε κατά τών πειρα­σμών τής νεότητος μέ τά όπλα τοῦ Πνεύματος καί προετοίμασε τό έδαφος τής καρδιάς του γιά τήν σπορά τής Θείας Χάριτος. Τό πό­σο προώδευσε στήν άρετή καί άγάπη τοῦ Θεού καί ολοκλήρου τής κτίσεως φαίνεται άπό τό έξής πάθημά του: Κάποια ήμέρα έπάτησε μέ τό ένα του πόδι, χωρίς νά τό θέλη, ένα πουλί πού εύρισκόταν μέσα στό χόρτα. Τόση λύπη ένοιωσε στήν καρδιά του, ώστε έτιμώρησε τό ένοχο πόδι του. Έπί τρία λοιπόν χρόνια έβάδιζε άπ' αύτό τό πόδι ξυπόλυτος μέ άποτέλεσμα τό μέν καλοκαίρι τό γυμνό του πόδι νά ύποφέρη άπό τίς πέτρες καί τά αγ­κάθια, τόν δέ χειμώνα άπό τό χιόνι καί τούς παγετούς. 'Αφού έφθα­σε σέ ύψηλά μέτρα πνευματικής άσκήσεως καί ή άγνή καρδιά του πληγώθηκε περισσότερο άπό τόν θείο έρωτα, εγκατέλειψε τό χωριό του. Επήγε σ' ένα μοναστήρι, κοντά στόν ποταμό Λόμο, έκάρη μοναχός καί συνέχισε τήν σκληρή του άσκησι μέ άγρυπνίες, νη­στείες καί προσευχές. Καί πάλι δέν άρκέστηκε σ' αύτούς τούς κό­πους καί στήν κοινοβιακή ζωή. "Εφυγε γιά τήν τελεία ήσυχία μέ­νοντας σέ μία πέτρινη σπηλιά. Έκεῖ άγωνίσθηκε μέχρις ότου παρέ­δωσε τήν ψυχή του στά χέρια τοῦ Χριστού. Τό σώμα του, άγνωστο καί άφθαρτο, παρέμεινε στήν σπηλιά του περί τά 300 χρόνια. Μέ θεία παραχώρησι ό ποταμός Λόμος κατέβασε άφθονα νερά, τά ό­ποια παρέσυραν τίς πέτρες τής σπηλιάς μαζί καί τό Ἰερό Λείψανο, τό όποιο σκεπάσθηκε μέ τίς λάσπες καί τά νερά παραμένοντας σ' αύτή τήν κατάστασι περί τά 100 χρόνια.

Θέλοντας ό Θεός νά άποκαλύψη τόν θησαυρό αύτό, εύδόκησε νά έξελιχθοῦν τά πράγματα ώς έξής: Κάποτε φανερώθηκε ό Ὅσιος στό όνειρο μίας παιδούλας, ό όποία έπασχε άπό έπιληψία καί τής είπε: «Έάν θά μέ βγάλουν οί γονείς σου άπό τήν κοίτη τοῦ ποτα­μού, έγώ θά σέ θεραπεύσω». Τό κοριτσάκι είπε τό όνειρο του στούς γονείς του, οί όποιοι μέ τήν συνοδεία ιερέων καί άλλων χριστιανών, έψαξαν καί εύρήκαν τό Λείψανο τοῦ Όσίου Δημητρίου. Εκείνη τήν στιγμή θεραπεύθηκε ή μικρή κόρη καθώς καί άλλοι άσθενεῖς. Μετέφεραν τόν Ἄγιο στήν γενέτειρά του, στήν έκκλησία όπου άπό μικρός έσύχναζε καί προσευχόταν. Έκεῖ παρέμεινε πολλά χρόνια έπιτελώντας παντός είδους θαύματα.

Κατά τά έτη 1769-1774, δηλαδή μετά τόν ρωσοτουρκικό πόλε­μο, ό ρωσικός στρατός έπέρασε καί άπό τό χωριό του. Ό ρώσος στρατηγός Πέτρος Σαλτίκωβ άπεφάσισε νά πάρη τό 'Ιερό Λείψανο γιά νά τό μεταφέρη στήν Ρωσία. Τότε ένας ρουμάνος εύλαβής χρι­στιανός ονόματι Δημήτριος Χάτζι, έχοντας γνωριμία μέ τόν άνωτέρω στρατηγό, έζήτησε ν' άφήση τό Λείψανο τοῦ Άγίου στούς ρου­μάνους ώς παρηγορία, λόγφ τών πολλών ληστειών πού έκαναν οί τούρκοι στήν Ρουμανική Χώρα.

Ἔτσι ό όσιος Δημήτριος ήλθε στό Βουκουρέστι τό 1774 καί το­ποθετήθηκε μέ μεγάλη τιμή στόν μητροπολιτικό ναό τών Αγίων Κωνσταντίνου καί Ελένης, όπου καί παραμένει μέχρι σήμερα έπι­τελώντας πολλά θαύματα καί εκπέμποντας άρρητη εύωδία.

Στήν περίοδο τοῦ Α' Παγκοσμίου Πολέμου, όταν τό Βουκουρέ­στι είχε καταληφθή άπό τούς γερμανούς, μερικοί βούλγαροι στρατιώται έσπασαν τήν θύρα εισόδου τού καθεδρικού ναού καί άρπα­ξαν τό Ιερό Λείψανο γιά νά τό μεταφέρουν στήν χώρα των. Τό έ­κρυψαν σέ ένα αύτοκίνητο καί τήν νύκτα ξεκίνησαν γιά τό Δούναβι ποταμό. Άλλά ό "Οσιος μή θέλοντας νά φύγη άπό τήν Ρουμανία, προκάλεσε τέτοιο μπέρδεμα στούς δρόμους, ώστε οί κλέπται δέν εύρισκαν διέξοδο νά άναχωρήσουν μέ άποτέλεσμα νά εύρεθοῦν πά­λι έξω άπό τήν Μητροπολιτική έκκλησία. Μόλις έξημέρωσε έπέτυχαν νά εὕρουν τήν δημόσια όδό έξόδου, άλλά στόν δρόμο τούς έχάλασε πολλές φορές τό αύτοκίνητο καί συνελήφθηκαν άπό τίς γερ­μανικές δυνάμεις κατοχής. "Ετσι τό Ἰερό Λείψανο έπεστράφη στήν θέσι του έν μέσω λαμπράς ύποδοχής έκ μέρους τοῦ οικείου Μητροπολίτου καί χιλιάδων λαοῦ.

 

Ή θρησκευτική Πανήγυρις στήν μνήμη τοῦ Όσίου Δημητρίου

Στίς 27 'Οκτωβρίου έκάστου έτους γίνεται τό μεγάλο προσκύ­νημα τών πιστών στό Λείψανο τοῦ όσίου Δημητρίου. Γίνεται σχε­δόν άπαράλλακτα μέ τά άλλα θρησκευτικά προσκυνήματα τής Μολδαβίας, δηλαδή τής Όσίας Παρασκευής καί τοῦ άγίου Νεομάρτυρος τής Σουτσεάβας. Έδώ ή Πανήγυρις διαρκεί τρεις ήμέρες, διότι εορτάζεται πανηγυρικά καί ή μνήμη τού άγίου Δημητρίου τοῦ Θεσσαλονικέως. Κατά τόν έσπερινό τοῦ Μεγαλομάρτυρος χι­λιάδες λαοῦ κατακλύζουν έντός καί έκτός τόν Μητροπολιτικό ναό περιμένοντας τήν έξοδο τού Ἰεροῦ Λειψάνου, ή όποία γίνεται μέ εύ­λάβεια καί θρησκευτικό παλμό.

Τό Ἰερό Λείψανο, τό όποιο έκπέμπει συνεχώς μία άνέκφρστη εύωδία, τοποθετείται άπέναντι τής έκκλησίας σέ ειδική καγκελλωτή έξέδρα, άπό όπου σχηματίζεται άπό τούς πιστούς μία τεράστια γραμμή μέχρι 500 μέτρα άνά πεντάδες γιά τό εύλαβικό προσκύνη­μα τού Άγίου. Κατόπιν εισέρχονται μέσα στήν έκκλησία προσφέ­ροντας τά δώρα τους. Τά συνηθέστερα άπ' αύτά είναι: πρόσφορα, κερί, θυμίαμα, ζάχαρι, άλεύρι, μήλα, ρόδα, καρύδια, λάδι, κρασί, σπίρτα, σαποῦνι, χαλάκια, προσόψια. Αύτά είδα.

Στίς τελετές αύτές πρωτοστατεί ό Πατριάρχης. Σέ περίπτωσι α­σθενείας του, προεξάρχουν οί βοηθοί του Θεοφιλέστατοι Βασίλειος Τιργκόβιστας καί Ρωμανός Ίαλομιτσιοάρας. 'Ιερείς καί διάκονοι

έρχονται συνήθως άπό τίς ενορίες τοῦ Βουκουρεστίου. Δεξιά ψάλ­λει ή βυζαντινή χορωδία τών φοιτητών τής θεολογικής σχολής Βου­κουρεστίου καί άριστερά ή χορωδία τοῦ θεολογικοῦ σεμιναρίου.

Μόνο στίς Λειτουργίες έψαλε ή ευρωπαῖκή χορωδία, ή όποία, παρά τήν καλή της προετοιμασία, δέν μποροῦσε νά φθάση τό ὕψος καί τήν άρμονία τής βυζαντινής χορωδίας.

Στό τριήμερο αύτό συνεχίζεται ή προσκύνησις τοῦ Ίεροῦ Λειψάνου καί τελειώνει τό άπόγευμα τής 27ης 'Οκτωβρίου, όπότε με­ταφέρεται μετά τόν εσπερινό τό Ἰερό Κιβώτιο στήν θέσι του μέ τήν ίδια τιμή καί συμμετοχή τοῦ λαοῦ.

Στήν έκκλησία αύτή έφαρμόζεται τό μοναστηριακό τυπικό. Γί­νεται δηλαδή όρθρος, Θεία Λειτουργία καί εσπερινός μέ Παράκλησι τοῦ Άγίου κάθε ήμέρα. Επίσης έδώ γίνονται όλες οί χειροτονίες τών ύποψηφίων κληρικών τής Μητροπόλεως Ούγγροβλαχίας. Με­τά τήν χειροτονία τους άσκοῦνται έπί δύο έβδομάδες στό τυπικό και τελετουργικό μέρος τών άκολουθιών βοηθούμενοι άπό τούς έφημερίους τοῦ Ναοῦ.

Δεξιά τής έκκλησίας ύπάρχει άσφαλτόδρομος καί άπέναντί της εύρίσκεται τό κυβερνητικό μέγαρο τοῦ κράτους. Πρό τής καταλή­ψεως τής έξουσίας άπό τούς σημερινούς άρχοντας ό θρησκευτικός δεσμός Έκκλησίας καί Κράτους ύπήρξεν άρρηκτος. Γι' αύτό καί τά κτίρια ήταν τό ένα δίπλα στό άλλο, διότι ή βασιλική οικογένεια καί οί αύλικοί τοῦ έκάστοτε βασιλέως έπήγαιναν μέ έπίσημη πομπή στήν έκκλησία τίς Κυριακές καί έορτές. Άφ' ότου όμως άλλαξε ή πολιτική έξουσία, άλλαξαν καί τά πράγματα. Ή άθρόα προσέλευσις τοῦ πιστοῦ λαοῦ στό 'Ιερό Προσκύνημα, στίς έκάστοτε άκολουθίες, ή κροῦσις τών καμπάνων, ή έπιτέλεσις τών Μυστηρίων γί­νονται μέ κάθε έπισημότητα, μεγαλοπρέπεια καί έλευθερία.

 Θαύματα τού Όσίου Δημητρίου Μπασαράμπη

Τά θαύματα τοῦ Όσίου Δημητρίου σχετίζοντη κυρίως μέ θερα­πείες άσθενών καί άμεση βοήθεια σέ διάφορες άνάγκες τών πι­στών. Τά περισσότερα λησμονήθηκαν διότι κανείς δέν ένδιαφέρθηκε νά τά γράψη. Σημειώνουμε στήν συνέχεια μερικά, όπως, έστω καί άπό τά ολίγα άντιληφθοῦμε τό μεγάλο θαυματουργικό χάρισμα τοῦ Άγίου.

1) Δύο άδελφές άπό ένα χωριό τής Κωνστάντζας, άφοῦ έφτια­ξαν μία καινούργια έκκλησία πρός τιμήν τής Κοιμήσεως τής Θεοτόκου, ήλθαν νά προσκυνήσουν τόν "Αγιο καί νά πάρουν ένα τεμά­χιο Λειψάνου του γιά τήν ιδική τους έκκλησία. Έπροσκύνησαν τόν "Αγιο καί συγχρόνως έκοψαν κρυφά ένα κομμάτι άπό τό Λείψανο του καί έτρεξαν στό κάρρο τους. Τά βόδια όμως μέ κανένα τρόπο δέν έκινοῦντο άπό τήν θέσι των. Τότε έκεῖνες κατάλαβαν τήν α­μαρτία τους. Επέστρεψαν τό κλεμμένο τεμάχιο καί έτσι ξεκίνη­σαν τά ζώα καί έπέστρεψαν στόν τόπο τους μέ ειρήνη.

2) Στά περίχωρα τής πρωτευούσης ζή άκόμη μία οικογένεια. Ή σύζυγος τυρρανούσε έπί 15 χρόνια μέ γκρίνιες, βλασφημίες καί με­θύσια τήν γυναίκα του. Εκείνη τόν ύπέμενε διότι ήταν πιστή χρι­στιανή. Τό 1955 έκεῖνος παρέλυσε καί έπεσε στό κρεββάτι. Ή γυ­ναίκα του τόν ύπηρετούσε, άλλά έκεῖνος τήν ύβριζε καί τήν κτυ­πούσε μέ ό,τι εύρισκε μπροστά του. 'Απελπισμένη έκείνη ήλθε στόν Ναό καί μέ δάκρυα ζητούσε συμβουλές άπό τόν ιερέα. Αύτός τήν συμβούλευσε νά ύπομένη, έτέλεσε γιά χάρι της Θεία Λειτουργία καί τέλος τήν ερώτησε:

—   'Αδελφή, ξέρει νά διαβάζης;

—   Ξέρω, πάτερ.

—  Πάρε αύτό τό βιβλίο καί διάβασε γονατιστή, δίπλα στό Ἰερό Λείψανο τοῦ όσίου Δημητρίου τούς Χαιρετισμούς του.

Άφοῦ τούς έδιάβασε έπήγε στό σπίτι της καί κουρασμένη, όπως ήταν, έξάπλωσε σ' ένα ξεχωριστό δωμάτιο. Τά μεσάνυκτα ό άνδρας της άρχισε νά φωνάζη δυνατά:

—  Γυναίκα Μαρία, ποῦ είσαι, έλα γρήγορα έδώ. Ποῦ ήσουν; 'Ε­πήγες μήπως στό Βουκουρέστι καί έκάλεσες ιατρό γιά νά μέ συμβουλεύση;

—  "Οχι άνθρωπέ μου, δέν έκάλεσα κανέναν ιατρό άπό τό Βου­κουρέστι.

—  Πώς όχι, άφοῦ τώρα ήλθε καί μοῦ είπε, ότι τόν έκάλεσες γιά νά μέ συμβουλεύση. "Εφυγε πρίν άπό πέντε λεπτά. Ανέβηκε σέ μία καρότσα μέ λευκές άγελάδες καί ξεκίνησε γιά τό Βουκουρέστι. Λοιπόν, κάλεσε τόν ιατρό καί πλήρωσε τον.

—   Καί τί σέ έσυμβούλευσε νά κάνης;

—  "Αν θέλω νά θεραπευθώ, μοῦ είπε, νά μή σέ στενοχωρώ καί σέ ύβρίζω. Λοιπόν, σοῦ υπόσχομαι δέν θά σέ λυπήσω πάλι. Άλλά μή ξεχάσης· πήγαινε τό πρωί στό Βουκουρέστι νά τόν πληρώσης, διότι έσύ γνωρίζεις ποῦ μένει, γιατί έσύ τόν έκάλεσες!...

Τό πρωί ό άνδρας της σηκώθηκε τελείως ύγιής καί ειρηνικός. Ή γυναίκα έτρεξε μαζί του μέ χαρά νά εύχαριστήσουν τόν Ἄγιο, γι' αύτό τό μεγάλο θαύμα του. Σήμερα είναι καί οί δύο στήν ζωή καί διηγούνται τό θαύμα τοῦ "Αγίου.

3. Στήν περίοδο τοῦ πολέμου ύπέρ τής εθνικής άνεξαρτησίας τής Ρουμανίας, τό έτος 1877, ένας πιστός χριστιανός άπό τό Βου­κουρέστι έστειλε καί τά έπτά παιδιά του στόν πόλεμο. Φοβόταν μή πεθάνουν κάι τά έπτά στά πεδία τών μαχών καί έπήγε καί προσευ­χήθηκε θερμά στόν όσιο Δημήτριο. Συγχρόνως έγραψε τά όνόματά των σ' ένα χαρτί καί τό έβαλε κάτω άπό τήν κεφαλή τού Όσίου. 'Ε­κείνος πράγματι προστάτευσε τά παιδιά του, διότι καί τά έπτά έπέστρεψαν μετά άπό τόν πόλεμο στό πατρικό τους σπίτι.

 

3. Τό Ἱ. Λείψανο της άγίας Μάρτυρος Φιλοθέης τῆς Μονής Κούρτεα Ἄρτζες

 

1) Σύντομη βιογραφία της

Ή άγία μάρτυς Φιλοθέη καταγόταν άπό τήν Βουλγαρία. Γεννή­θηκε στήν πόλι Τύρνοβο άπό άπλούς καί άγραμμάτους γονείς. Στήν πιό τρυφερή της ήλικία παρέμεινε ορφανή άπό τήν εύσεβή μη­τέρα της, ή όποία τήν είχε διδάξει τήν άγάπη πρός τόν Θεό καί τήν Έκκλησία, τήν έλεημοσύνη στούς πτωχούς τήν προσευχή καί όλα τά χριστιανικά καθήκοντα. Πράγματι, μεγαλώνοντας ή κόρη της προώδευσε στήν άρετή καί τήν άγάπη πρός τούς πτωχούς καί τούς πάσχοντας. Ό πατέρα της παντρεύτηκε πάλι καί ή άσπιλος παρθέ­νος ύπέφερε τά πάνδεινα άπό τήν μητρυιά της. Ύπέμενε όμως τά πάντα γιά τήν άγάπη τοῦ Χριστοῦ.

Κάποια φορά τήν έστειλε ή μητρυιά της νά μεταφέρη φαγητό στόν πατέρα της ό όποιος έδούλευε στό χωράφι. Ή κόρη όμως άπό τήν άδολη άγάπη πού είχε γιά τούς πτωχούς καί τά ορφανά, τούς έμοίρασε τό φαγητό, καθώς τούς συναντούσε στό δρόμο. Τό βράδυ πού επέστρεψε ό πατέρας της κουρασμένος καί νηστικός έρώτησε τήν γυναίκα του, έάν τοῦ έστειλε φαγητό καί έκείνη τοῦ είπε ότι τοῦ έστειλε μέ τό κορίτσι του. Τήν επόμενη ήμέρα ό πατέρα της παραφύλαξε σ' ένα τόπο γιά να ίδή τί τό κάνει τό φαγητό ή κόρη του, ό­ταν φεύγη άπό τό σπίτι.

"Οταν λοιπόν τήν είδε νά τό μοιράζη στούς πτωχούς ώρμησε μέ ένα ρόπαλο κατεπάνω της. Τήν έδεσε μέ σχοινιά, τήν κτυπούσε καί τήν τσαλαπατούσε μέ τά πόδια του. Τήν ώρα έκείνη ή παρθένος Φιλο­θέη παρέδωσε τήν ψυχή της στόν Θεό σέ ήλικία μόλις 11 έτών. "Ο­ταν κατόπιν δοκίμασε δ παιδοκτόνος πατέρας της νά τήν σηκώση, τό σώμα της ήταν τόσο βαρύ, ώστε τό άφησε καί έπήγε στό Τύρνοβο, όπου παραδόθηκε στίς άρχές. Ειδοποιήθηκε καί ό Μη­τροπολίτης ό όποιος μέ συνοδεία πολλών ιερέων καί πλήθους χρι­στιανών ήλθαν στόν τόπο, όπου έκειτο τό σώμα τής Μάρτυρος. Στήν προσπάθειά τους νά μετακινήσουν τό Ἱ. Λείψανο στάθηκε αδύνατον. 'Απεφάσισαν νά μνημονεύσουν μοναστήρια καί έκκλησίες τής Βουλγαρίας, ένώ συγχρόνως κρατούσαν τό σώμα τής Μάρτυρος, μήπως είναι θέλημά της νά έγκατασταθή σέ κάποιο ιε­ρό τόπο. Άφοῦ έτελείωσαν τήν μνημόνευσι τών ιερών καθιδρυμάτων τής Βουλγαρίας καί τό Λείψανο παρέμεινε άσήκωτο, άρχισαν νά μνημονεύουν μοναστήρια καί έκκλησίες τής Ρουμανίας. "Οταν έμνημόνευσαν τήν περικαλλή έκκλησία τής μονής Κούρτεα τής Πόλεως "Αρτζες, άμέσως τό σώμα τής Μάρτυρος έλάφρωσε περισ­σότερο άκόμη καί άπό τό φυσικό του βάρος. Τότε όλοι έγνώρισαν ότι είναι θέλημά της νά μεταφερθή στήν Μονή έκείνη, μακριά άπό τήν πατρίδα της.

Κατ' άρχάς μετέφεραν τό Λείψανό της μέ τιμές καί θυμιάματα στήν μητροπολιτική έκκλησία τοῦ Τυρνόβου. Κατόπιν ειδοποίησαν τόν ήγεμόνα τής Ρουμανικής Χώρας Ράδο τόν Μέγα, ότι ή αγία Φι­λοθέη επιθυμεί νά έλθη στήν Ρουμανική Χώρα.

Ό ήγεμών Ράδος μέ όλο τόν κλήρο, τούς αύλικούς καί πλήθος λαοῦ έξήλθε στόν Δούναβι ποταμό γιά νά προῦπαντήση καί παραλάβη τό Ἰερό αύτό θησαύρισμα. Τό μετέφερε στήν έκκλησία πού εύαρεστήθηκε νά κατοικήση ή Αγία καί έκεῖ παραμένει μέχρι σή­μερα πρός μεγάλη παρηγοριά τοῦ εύσεβοῦς ρουμανικοῦ λαοῦ.

Ή Αγία Φιλοθέη δοξάσθηκε άπό τόν Θεό μέ τό χάρισμα τής θαυματουργίας καί άφθαρσίας τοῦ σώματος της. Σήμερα τό Ἰερό της Λείψανο, τοποθετημένο σέ μικρή άργυρά θήκη, εύρίσκεται στό παρεκκλήσιο τής Γεννήσεως τής Θεοτόκου, έπειδή ή μεγάλη ήγεμονική έκκλησία διατηρείται ώς ιστορικό καί εκκλησιαστικό μνη­μείο.

 Θρησκευτική Πανήγυρις τής 'Αγίας Φιλοθέης

Κάθε χρόνο, έκτός τών καθημερινών έπισκέψεων τών χριστια­νών, έρχονται χιλιάδες πιστοί γιά νά πανηγυρίσουν στήν μνήμη μετακομιδής τοῦ Λειψάνου τής 'Αγίας, ή όποία εορτάζεται στίς 7 Δε­κεμβρίου. Επειδή ήδη περιγράψαμε τήν τέλεσι ιερών προσκυνημά­των καί Πανηγύρεων στούς δύο προηγουμένους 'Αγίους, δπου καί παραβρεθήκαμε, είναι περιττό έδώ νά μνημονεύσουμε τά ίδια πράγματα.

Τό λείψανο τής άγίας Μάρτυρος Φιλοθέης είναι μία άστείρευτη πηγή ιάσεων, ένας άνάργυρος ιατρός τού ορθοδόξου ρουμανικού λαού. 'Ιδιαίτερα θεραπεύονται άσθενεῖς άπό επιληψία. Είναι όμως λυπηρό διότι κανείς μέχρι τώρα δέν ένδιαφέρθηκε άπό τούς θερα­πευμένους πιστούς νά δώση πληροφορίες γιά τά γενόμενα θαύματα τής 'Αγίας. 'Ελπίζουμε όμως στόν ήγούμενο τής Μονής άρχιμ. Κλήμεντα, ό όποιος γνωρίζει πολλά θαύματα έκ παραδόσεως, άλ­λά καί πρόσφατα σέ συνεργασία μέ τόν άκαταπόνητο έργάτη τοῦ ορθοδόξου ρουμανικού μοναχισμοῦ ίερομ. Ίωαννίκιο Μπάλαν νά γράψουν καί δημοσιεύσουν έστω μερικά άπό τά θαύματά της πρός δόξαν Θεού καί πνευματικό στηριγμό τών όρθοδόξων λαών μας.

 

4) Τό Ιερό Λείψανο τοῦ άγίου Γρηγορίου τοῦ Δεκαπολίτου

Τό πολυτιμώτερο δώρο τοῦ Θεοῦ γιά τήν περιοχή Όλτένιας τής Ούγγροβλαχίας είναι τό άφθαρτο Λείψανο τού άγίου Γρηγορίου τοῦ Δεκαπολίτου, τό όποιον εύρίσκεται άπό τό 1490 στό μοναστήρι Μπίστριτσα τοῦ νομού Βίλτσεα.

 Ή βιογραφία τοῦ Άγίου

Τό συναξάριο τοῦ άγίου Γρηγορίου ύπάρχει έν έκτάσει στούς Συναξαριστάς τοῦ Βίκτωρος Ματθαίου καί Κων/νου Δουκάκη, στήν ήμέρα τής μνήμης του τήν 20η Νοεμβρίου. Έδώ θά γράψουμε μόνο όσα στοιχεία ήταν μέχρι τώρα άγνωστα γι' αύτόν καί έχουν σχέσι μέ τό έν Ρουμανία ύπάρχον Λείψανο του.

Ό Ἄγιος τελειώθηκε έν Κυρίῳ στήν Κωνσταντινούπολη άφοῦ προεγνώρισε τόν θάνατο του καί τιμήθηκε άπό τόν Θεό μέ τό θαυ­ματουργικό χάρισμα, ένώ άκόμη ζοῦσε, καί μέ τήν άφθαρσία τοῦ σώματος του.

Μαθαίνοντας γιά τό άφθαρτο Λείψανο καί τά θαύματα πού έκτελοῦσε οί ήγεμόνες τής Κράγιοβας Ρουμανίας, οί όποιοι ήταν καί κτίτορες τοῦ μοναστηριού Μπίστριτσα τής Όλτένιας, άγόρασαν άντί πολλών χρημάτων τό 'Ιερό Λείψανο καί μέ πολλά έξοδα τό μετέφεραν στό μοναστήρι τους.

Κατά τήν περίοδο επιδρομών τών Ούγγρων έναντίον τής Ρουμα­νικής Χώρας, τόν 16ο αίώνα, οί μοναχοί τής Μονής αύτής έσκα­ψαν μία σπηλιά σέ ένα άθέατο βράχο, ένα χιλιόμετρο μακριά άπό τό μοναστήρι, όπου καί έκρυψαν τό 'Ιερό Λείψανο. Μέ τόν καιρό αύτή ή σπηλιά μεταβλήθηκε σέ παρεκκλήσιο, τό όποιο μέχρι σήμε­ρα ονομάζεται «Παρεκκλήσιο τοῦ άγίου Γρηγορίου» καί είναι παντοῦ άγιογραφημένο. 'Οσάκις παρουσιάζοντο κίνδυνοι, οί μοναχοί έκρύβοντο έκεῖ μέ τό Αγιο Λείψανο, έπιτελώντας καθημερινά τήν Θεία Λειτουργία καί τίς άλλες άκολουθίες.

Μία μόνο προσπάθεια έγινε μετακομίσεως τοῦ Λειψάνου, κατ' άπόφασι τής Ί. Συνόδου τής Ρουμανικής Έκκλησίας κατά τό θέ­ρος τοῦ 1948 άπό τό μοναστήρι Μπίστριτσα στήν πόλι Ρίμνικ- Βίλτσεα. Συνάντησαν όμως μεγάλη τήν άντίστασι τών έντοπίων χωρικών καί άναγκάσθηκαν νά τό έπιστρέψουν οπίσω, ένώ έπορεύοντο έν τή όδώ. Εκτοτε παραμένει έκεῖ γιά νά άποτελή στούς πιστούς χριστανούς τής περιοχής καί κάθε ορθόδοξο πιστό πηγή ίαμάτων καί πνευματική βακτηρία στήν ζωή τους.

Ή θρησκευτική πανήγυρις γίνεται τήν ήμέρα τής όσίας κοιμήσεώς του, 20η Νοεμβρίου, μέ τήν πάνδημο συμμετοχή κλήρου καί λαού.

 

 Θαύματα τοῦ άγίου Γρηγορίου τοῦ Δεκαπολίτου

'Οφείλουμε εύγνωμοσύνη στίς άείμνηστες μοναχές τής Μονής Μπίστριτσας "Ολγα καί Θεοδοσία, οί όποιες, κατά τό δεκαετές διάστημα τής διαμονής των σ' αύτή τήν Μονή, έγραψαν περί τά 30 θαύματα, πού συνέβησαν τότε. 'Απ' αύτά θά μνημονεύσουμε έδώ μερικά.

1) Στις 24 Μαρτίου 1947 μετέφεραν στόν "Αγιο μία μητέρα τεσ­σάρων παιδιών δεμένη μέ αλυσίδες, διότι ήταν τρελλή. Επήγε σέ πολλά ψυχιατρεία, άλλά δέν θεραπεύθηκε. Είχε χάσει τελείως τά λογικά της, ταραγμένη στό πρόσωπο μέ κόκκινα μάτια καί γεμάτη πληγές στά πόδια καί στά χέρια της. Τής έδιάβασαν τό 'Ιερό Εύχέλαιο καί τήν Παράκλησι τοῦ Άγίου δίπλα στό 'Ιερό του Κιβώτιο καί σέ ολίγες ήμέρες έγινε τελείως καλά.

2)   Τό φθινόπωρο τοῦ 1956 ήλθε μία γερόντισσα μέ τό έγγόνι της άρρωστο στόν "Αγιο Γρηγόριο. Μετά άπό ολίγες ήμέρες τό παιδά­κι θεραπεύθηκε. Συγκινημένη έκείνη γι' αύτό τό θαύμα ένθυμήθηκε καί ένα άλλο πού είχε κάνει ό ίδιος "Αγιος στό χωριό της. Τό έτος 1932, λόγῳ άνομβρίας στήν Όλτένια, μεταφέρθηκε τό Λείψανο τοῦ Άγίου καί στό χωριό της. Έκεῖ ζοῦσε μία γυναίκα έπί χρόνια πα­ράλυτη στό κρεββάτι. "Οταν άκουσε γιά τόν έρχομό τοῦ Άγίου, παρακάλεσε μερικές γυναίκες νά τήν μεταφέρουν κοντά στό 'Ιερό Κιβώτιο. Κατά παράκλησί της τήν έβαλαν κάτω άπό τό τραπέζι πού είχε έπάνω τό 'Ιερό Λείψανο. Έκεῖ στάθηκε μέχρις ότου τε­λείωσε στήν έκκλησία ή Θεία Λειτουργία, παρακαλώντας μέ δά­κρυα τόν "Αγιο νά τήν θεραπεύση.

"Οταν έσήκωσαν τό 'Ιερό Κιβώτιο γιά νά συνεχίσουν τήν Λιτα­νεία, σηκώθηκε μόνη της καί ή γυναίκα θεραπευμένη τελείως έπήγε χαρούμενη στό σπίτι της εύχαριστώντας τόν "Αγιο.

3)   Ό 'Ιωάννης Τσιργκάν άπό τό χωριό Κωστέτ τοῦ νομοῦ Βίλτσεα ομολογεί τό παρακάτω θαῦμα πού είδε ό ίδιος: «Τό καλοκαίρι τού 1927 ύπήρχε μεγάλη άνομβρία. Έγώ ήμουν δασοεργάτης σ' ένα έργοστάσιο ξυλείας. Πληροφορηθήκαμε γιά τόν έρχομό τοῦ 'Ιερού Λειψάνου τοῦ άγίου Γρηγορίου στόν τόπο μας. Ό ιδιοκτήτης όμως τοῦ έργοστασίου, μή όντας όρθόδοξος, έδωσε έντολή νά μή έορτασθή καθόλου ή έλευσις τοῦ Ίεροῦ Λειψάνου, ούτε ύποδοχή νά γίνη, άλλά όλοι οί έργάται νά δουλεύουν στό έργοστάσιο.

Πράγματι έφθασε τό Ί. Λείψανο, έγινε προσευχή γιά βροχή, άλ­λά ήταν πολύ ολίγοι οί χριστιανοί. Μετά τίς προσευχές έρριξε ό Θε­ός άφθονη βροχή. Στό έργοστάσιο όμως, γιά τιμωρία τοῦ άπιστου ι­διοκτήτου, άντί γιά βροχή άναψε φωτιά μέ άποτέλεσμα νά καή ο­λόκληρο. Μόνο τά θεμέλια έμειναν.

 

Μον. Δαμασκηνός Γρηγοριάτης. Ὀκτώβριος 1984. (πρώτο προσκύνημά μου στήν Ρουμανία)

Μέ τήν εὐλογία τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου