Γράφει ὁ κ. Νικόλαος Α. Κανῆς, ἐκδότης τῆς ἐφημερίδας ΜΑΧΗΤΗΣ
«Ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ παρελεύσονται οἱ δὲ λόγοι μου οὐ μὴ παρέλθωσι», (Λουκ. κα΄. – 33)
Η ΕΠΙΣΗΜΗ καὶ ἀμετακίνητη θέση τῆς Ὀρθοδοξίας διακηρύσσει μὲ καθαρότητα καὶ σαφήνεια, σὲ ὅλα τὰ μήκη καὶ πλάτη τῆς οἰκουμένης ὅτι ἡ Ἀνατολικὴ Ἐκκλησία – ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία – φανερώνει καὶ ὑπηρετεῖ τὴν Ἀλήθεια τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, καθὼς αὐτὴ ἀποκαλύπτεται μέσῳ τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ μόνο.
Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ, ὅπως αὐτὴ ἐκφράζεται ἐδῶ καὶ 20 αἰῶνες μέσα ἀπὸ τὴ Βίβλο καὶ τὰ ἐκ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος φωτισμένα κείμενα τῶν ἁγίων πατέρων (καὶ ὄχι ὅπως τὰ μετασκεύασαν οἱ σύγχρονες «θρησκευτικὲς» ἡγεσίες) ἔχει μόνο ἕνα δρόμο: Αὐτὸν ποὺ κήρυξε ὁ Ἰησοῦς. Μία εἶναι ἡ ὁδός, δὲν ἔχει παρόδους, λοξοδρομήσεις, ἄλλες ἐναλλακτικὲς λύσεις. Δὲν ὑπάρχουν οὔτε στροφές, οὔτε καμπύλες. Δρόμος εὐθύς, ἀνηφορικός, μὰ ἀπερίγραπτα γλυκύς. Καὶ ὁ μόνος σωτήριος.
ΤΟ ΟΡΙΣΤΙΚΟ σχίσμα, τὸ ὁποῖο ὑπέστη ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τὸ 1054 (δηλαδὴ ἡ ἀποχώρηση τῶν Δυτικῶν ἀπὸ τὸ δρόμο τῆς τήρησης τῶν ἐντολῶν τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ) συνέβη, διότι πῆραν τὰ ἀπαραβίαστα δόγματα, τὶς θεϊκὲς ἀλήθειες, τὶς διέστρεψαν, τὶς ἀλλοίωσαν καὶ δημιούργησαν μία νέα, δική τους θρησκεία. Μία αἵρεση. Μία αἵρεση προσανατολισμένη στὰ συμφέροντα τῆς θρησκευτικῆς τους ἡγεσίας. Ἕνα θρησκευτικὸ μόρφωμα παραποιημένο δογματικὰ (Filioque), τὸ ὁποῖο ἀνατρέπει βασικὲς ἀλήθειες, οἱ ὁποῖες ἐκφράστηκαν ἀπὸ τὸ Ἴδιο τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, μέσῳ τοῦ καταγραφέντος λόγου τῶν τεσσάρων Εὐαγγελιστῶν. Ἀλήθειες τὶς ὁποῖες ὁ Πάνσοφος Θεὸς παρέδωσε στοὺς ἀνθρώπους γιὰ τὸν φωτισμὸ τῆς ζωῆς τους καὶ τὴ σωτηρία τῆς ψυχῆς τους.
Η ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ τῶν παπικῶν ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξία καὶ ἡ ἑκούσια ἀπομάκρυνση ἀπὸ τὴν Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἔφερε τὰ γνωστὰ ἀποτελέσματα: ὁ ἄρτος καὶ ὁ οἶνος δὲν μεταβάλλονται πλέον σὲ σῶμα καὶ αἷμα Χριστοῦ, κι ἔτσι κοινωνοῦν μόνο μὲ τὴν «ὄστια» (ἁπλὸς ἄρτος). Τὸ ὕδωρ δὲν μεταβάλλεται σὲ ἁγιασμό, ἀφοῦ αὐτὸ συμβαίνει μόνο μὲ τὴν παρέμβαση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Καὶ βέβαια τὸ Ἅγιο Φῶς στὰ Ἱεροσόλυμα δὲν «ἀναγνωρίζει» τὴν παρουσία τοῦ Πάπα, οὔτε κατέρχεται στὴ λαμπάδα κανενὸς ἄλλου Πατριάρχη, πλὴν τοῦ Ὀρθοδόξου. Καὶ ΜΟΝΟ τοῦ Ὀρθοδόξου.
ΔΕΚΑ αἰῶνες παρῆλθαν μετὰ τὸ σχίσμα. Στὴ Δυτικὴ ἐκκλησία συνέβησαν ἀμέτρητα «ἀνεξήγητα» ἀρνητικὰ καὶ ὀδυνηρὰ γεγονότα. Κάποια σημαντικὰ πράγματα εἶναι ἄγνωστα καὶ ξένα στοὺς Καθολικούς, ὅπως: οἱ θεϊκὲς ἐνέργειες, οἱ ὁποῖες βιώνονται ἀποκαλυπτικὰ καὶ καθημερινὰ μέσα στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἡ θεία Χάρις ἡ Ὁποία σκέπει καὶ ἐλεεῖ ὅλους τοὺς ἔχοντες ἀδιάκριτη πίστη, τὰ ἑκατομμύρια τῶν Ἁγίων τῆς Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας (μετὰ τὸν 10ο αἰώνα), τὰ ἄπειρα ζωντανὰ θαύματα καὶ πολλὰ ἄλλα δῶρα τῆς θεϊκῆς Χάριτος.
Ο ΘΕΟΣ βέβαια εἶναι ἀγάπη καὶ δὲν ἐκδικεῖται. Δὲν τιμωρεῖ κανένα. Ἀγαπᾶ τὸ ἴδιο ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, διότι ὁ Ἴδιος ἔπλασε καὶ τοὺς Χριστιανούς, καὶ τοὺς αἱρετικούς, καὶ τοὺς ἀλλόθρησκους, καὶ ὅσους τὸν πολεμοῦν. Οἱ ἄνθρωποι μόνοι τους ἀπομακρύνονται ἀπὸ κοντά Του, ἐλευθέρως καὶ ἑκόντως, βιώνοντας ἔτσι τὴν ἀρνητικότητα τοῦ ἐρέβους καὶ μὴ δυνάμενοι πλέον νὰ ἕλξουν τὴ θεία Χάρη. Ὁ Θεὸς παραμένει οἰκτίρμων, μεγαλόθυμος, παντελεήμων. Καὶ περιμένει τὴ μετάνοια καὶ τὴν ἐπιστροφή.
ΔΕΚΑΔΕΣ οἰκουμενικοὶ Πατριάρχες, στοὺς μετὰ τὸ σχίσμα παρελθόντες αἰῶνες, διεμήνυσαν κατ’ ἐπανάληψιν καὶ μὲ πολλοὺς τρόπους στὸν Πάπα καὶ στὶς ἑκάστοτε ἐκκλησιαστικὲς ἡγεσίες τῶν Καθολικῶν ὅτι ὁ μόνος τρόπος ἐπαναπροσέγγισης καὶ συνένωσης τῶν δύο ἐκκλησιῶν (ποὺ ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι εὐχόμαστε) εἶναι ἕνας: ἡ ἀποκήρυξη τῆς αἱρέσεώς τους καὶ ἡ ἐπιστροφὴ στὴ μία καὶ μοναδικὴ ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως. Ἐπίσης, ὅλοι οἱ φωτισμένοι πατέρες τόνιζαν καὶ τονίζουν ὅτι δὲν ὑπάρχει τίποτε τὸ προσωπικὸ μὲ τοὺς Δυτικούς, ἀλλὰ τὸ ἀγεφύρωτο χάσμα ἔγκειται σὲ ἕνα καὶ μοναδικὸ λόγο: στὸ ὅτι παρενέβησαν μὲ ἐκριζωτικὸ τρόπο στὸν πυρήνα τῆς οὐσίας τῶν δογμάτων καὶ τὰ νόθευσαν, ἔτσι ὥστε νὰ μὴ ἔχουν καμία σχέση μὲ τὴ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ καὶ τὶς ἀπαράβατες ἐντολές Του.
ΟΙ ΠΑΠΙΚΟΙ, χίλια χρόνια τώρα, ὄχι μόνο δὲν ἔκαναν ἕνα βῆμα πίσω, ἀλλὰ καλοῦν, σύμπασα τὴν Ὀρθοδοξία νὰ ἀπαρνηθεῖ τὴν Ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ ὑποταχθεῖ στὴ δική τους πλάνη, στὴν κοσμικότητα τῶν θεωριῶν τους.
ΣΤΟ ΚΑΤΑ Ἰωάννην Εὐαγγέλιο, κεφάλαιο ιε΄, στίχος 26, ὁ Ἴδιος ὁ Κύριος τονίζει: «… τὸ Πνεῦμα τῆς Ἀληθείας, ὅ παρὰ τοῦ Πατρὸς ἐκπορεύεται». Δὲν λέει ὁ Χριστὸς «…ὅ παρὰ τοῦ Πατρὸς καὶ Ἐμοῦ ἐκπορεύεται», ἀλλὰ ξεκάθαρα τονίζει μόνο ἐκ τοῦ Πατρός. Στὴν Ἁγία Τριάδα δὲν ὑπάρχει διαρχία, ὅπως διατείνονται οἱ παπικοί.
ΟΙ ΒΑΣΙΚΕΣ κακοδοξίες τοῦ παπισμοῦ, ὅπως τὶς περιγράφει ὁ ἀρχιμανδρίτης καὶ δόκτωρ Θεολογίας Κύριλλος Κωστόπουλος, εἶναι οἱ ἑξῆς:
α) τὸ πρωτεῖο, β) τὸ ἀλάθητο τοῦ Πάπα, γ) τὸ Filioque (ἡ ἐκπόρευση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ ἐκ τοῦ Υἱοῦ), δ) ἡ ἄσπιλος σύλληψη τῆς Θεοτόκου, ε) οἱ κτιστὲς ἐνέργειες τοῦ Θεοῦ, στ) τὸ καθαρτήριο πῦρ, ζ) ἡ πρωτεύουσα ἀξιομισθία τῶν Ἁγίων, η) τὸ βάπτισμα διὰ τοῦ ραντισμοῦ, θ) τὸ μυστήριο τοῦ Ἁγίου Χρίσματος (ἀπὸ τὸ 1563 μὲ τὴν ἐν Τριδέντῳ Σύνοδο τὸ μυστήριο αὐτὸ τελεῖται στὸ ἕβδομο ἔτος τῆς ἡλικίας τοῦ βαπτισθέντος), ι) ὁ ἄζυμος ἄρτος στὴ Θεία Κοινωνία (ἀπὸ τὸ 1200 περίπου ἔπαυσαν νὰ κοινωνοῦν τοὺς πιστούς τους καὶ μὲ Πανάγιο Αἷμα, ἀλλὰ προσφέρουν μόνο τὸν Ἄρτο), ια) τὸ μυστήριο τοῦ εὐχελαίου (τὸ τελοῦν μόνο πρὸ τοῦ θανάτου), ιβ) ἡ ὑποχρεωτικὴ ἀγαμία τοῦ κλήρου, ιγ) ἡ ἐπιτέλεση τοῦ σημείου τοῦ σταυροῦ μὲ ὅλα τὰ δάκτυλα τῆς χειρὸς καὶ ἀπὸ ἀριστερὰ πρὸς τὰ δεξιά, ιδ) ἡ τέλεση πολλῶν λειτουργιῶν ὑπὸ τοῦ ἰδίου ἱερέως τὴν αὐτὴν ἡμέρα, ιε) ἡ τροποποίηση τοῦ θεσμοῦ τῆς νηστείας, κατὰ παράβασιν τῶν ἱερῶν κανόνων καὶ πολλὲς ἄλλες.
«ΟΙ ΑΝΩΤΕΡΕΣ αἱρέσεις», τονίζει ὁ πατὴρ Κύριλλος, «συνιστοῦν τὴν ἀναβίωση τῶν παλαιῶν αἱρετικῶν δοξασιῶν, τῶν αἱρεσιαρχῶν Ἀρείου, Μακεδονίου, Νεστορίου καὶ ἄλλων».
ΕΙΝΑΙ λοιπὸν αἱρετικοὶ οἱ παπικοί, ξεκάθαρα καὶ ἀποδεδειγμένα, ὅπως οἱ προαναφερθέντες καὶ τόσοι ἄλλοι ποὺ πλήγωσαν βαθειὰ τὸ δόγμα τῆς Ὀρθόδοξης Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας, δηλαδὴ τὸν Ἴδιο τὸν Λόγο τοῦ Θεοῦ.
ΤΟ ΔΙΚΟ τους – δημοσίως καὶ κατ’ ἐπανάληψιν δεδηλωμένο – πιστεύω, εἶναι ὅτι ἂν γιὰ ἕνα ὁποιοδήποτε θεολογικὸ ἢ ἀκόμα καὶ δογματικὸ θέμα, ὁ Πάπας ἐκφράσει ἀντίθετη ἄποψη ἢ ἐξάγει συμπέρασμα, τὸ ὁποῖο αἴρει καὶ ἀκυρώνει τοὺς Λόγους τοῦ Κυρίου, τὸ δίκιο θὰ ἀποδοθεῖ «ἀπριόρι» καὶ ἐξ ὁλοκλήρου στὸν Πάπα, λόγω τοῦ ἀλάθητου….!!!
ΜΕΤΑ ἀπὸ ὅλα αὐτὰ τὰ ὁποῖα ἀποτελοῦν μόνο σταγόνα στὸν ὠκεανὸ μίας καθολικῆς πλάνης, μπορεῖ στ’ ἀλήθεια κάποιος πραγματικὸς καὶ πνευματικὰ ὑγιὴς Ὀρθόδοξος Χριστιανός, ἀλλὰ καὶ ὁποιοσδήποτε ἐχέφρων καὶ σκεπτόμενος ἄνθρωπος, νὰ προτείνει ἕνα τουλάχιστον σημεῖο, τὸ ὁποῖο θὰ ἀποτελοῦσε ἰσχυρὸ πόλο καὶ ἀκαταμάχητη αἰτία συνεύρεσης καὶ συζήτησης μὲ ἀγαθὴ προαίρεση, μεταξὺ τῶν δύο Ἐκκλησιῶν;
Ο ΜΕΓΑΛΟΣ Ἅγιος ἰσαπόστολος, μεγαλομάρτυρας καὶ θαυματουργός, Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ποὺ ἔχουμε τὴν ἰδιαίτερη τιμὴ καὶ εὐλογία νὰ εἴμαστε συντοπίτες του, τονίζει ἐδῶ καὶ δυόμισι αἰῶνες: «Τὸν Πάπα νὰ καταρᾶστε ὡς αἴτιον ὅλων τῶν κακῶν».
– «Ἡ σιωπή, ὅταν τὸ δόγμα κινδυνεύει, εἶναι ἀθεΐα», Ἅγιος Ἰωάννης Χρυσόστομος
– «Ἐντολὴ γὰρ Κυρίου μὴ σιωπᾶν ἐν καιρῷ κινδυνεύουσης πίστεως. Λάλει γάρ, φησὶ καὶ μὴ σιώπα», Ὅσιος Θεόδωρος Στουδίτης
ΜΕ ΤΟΝ… ἀλάθητο λοιπὸν Πάπα (τὸν κάθε ἕνα ἀπ’ αὐτοὺς) ἀρχηγὸ τῆς παναίρεσης, κατὰ τὸν Ἅγιο τῆς Σερβικῆς Ἐκκλησίας Ἰουστῖνο Πόποβιτς, τὸν Πάπα ὁ ὁποῖος διορθώνει, οὐ μὴν ἀλλὰ καὶ ἀνατρέπει ἀκόμα Αὐτὸν τὸν Υἱὸν τοῦ Θεοῦ, τὸν Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστό, συναντήθηκαν, ἀλληλοσυγχωρήθηκαν, ἀλληλοασπάσθηκαν καὶ συμπροσευχήθηκαν κορυφαῖοι Ὀρθόδοξοι (ὑποτίθεται) ρασοφόροι. Ὁ ἄνθρωπος ὁ ὁποῖος (ὑποτίθεται ὅτι) ἐκπροσωπεῖ 400 ἑκατομμύρια Ὀρθοδόξους στὸν κόσμο, ὁ οἰκουμενικὸς Πατριάρχης Βαρθολομαῖος, ἀγνόησε τὴν αἵρεση, τὶς κακοδοξίες, τὸ πλῆγμα, ποὺ ἐπέφερε στὸ Ὀρθόδοξο δόγμα ὁ παπισμὸς καὶ προσέγγισε διὰ τοῦ (ἀπελθόντος πλέον) Πάπα τὴν καθολικὴ ἐκκλησία μὲ ὅ,τι αὐτὸ συνεπάγεται. Μόνο γιὰ τὴ συμπροσευχὴ μὲ αἱρετικούς, οἱ κανόνες τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας προβλέπουν 40 χρόνια ἀκοινωνησία!
ΔΥΣΤΥΧΩΣ τὰ ἀδιαπραγμάτευτα δόγματα, τὰ ὁποῖα κράτησαν ὄρθια τὴν πίστη σὲ χαλεποὺς καιρούς, ὕψωσαν σὲ ἀνέγγιχτα ὕψη τὴν Ὀρθοδοξία, σήμερα καταρρίπτονται τὸ ἕνα μετὰ τὸ ἄλλο. Κάποιοι κορυφαῖοι ρασοφόροι, τοὺς ὁποίους ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ὅρισε θεματοφύλακες τῶν ἀνώτατων ἱερῶν ἀρχῶν καὶ ἀξιῶν τῆς πίστης μας, δὲν βλέπουν πλέον πρόβλημα στὴν ἔναρξη τῶν διαδικασιῶν γιὰ τὴν τελικὴ ἕνωση τῶν δύο ἐκκλησιῶν. Μαζὶ ἡ Ἀλήθεια καὶ τὸ ψεῦδος, τὸ Ὀρθόδοξο Δόγμα καὶ ἡ αἵρεση, τὸ Φῶς καὶ τὸ σκότος. Μαζὶ ὁ Χριστὸς καὶ ὁ….
Η ΣΥΝΤΡΙΠΤΙΚΗ πλειονότητα τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν ἀνὰ τὸν κόσμο (Ρωσίας, Σερβίας, Βουλγαρίας, Ρουμανίας, κ.ἄ.) καταδικάζουν ἀπερίφραστα αὐτὲς τὶς πρακτικές, οἱ ὁποῖες προδίδουν τὴν Ὀρθοδοξία, τὸν Ἴδιο τὸν Τριαδικὸ Θεό. Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ὄχι μόνο δὲν μιλᾶ, ἀλλὰ δείχνει νὰ κλείνει φιλικὰ τὸ βλέμμα της πρὸς τὸν ἀμετανόητο παπισμό.
ΕΚΑΤΟΝΤΑΔΕΣ πατέρες τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ἰδιαίτερες πνευματικὲς μορφές, συντάσσουν ἐπιστολὲς καὶ κείμενα κάθετης διαμαρτυρίας ἔναντι τῆς ἀχαρακτήριστης αὐτῆς ἐξέλιξης. Ὀρθόδοξοι Ἕλληνες ἐπίσκοποι, ἀλλὰ καὶ μητροπολίτες ἀπ’ ὅλο τὸν κόσμο ξεκαθαρίζουν τὴ θέση τους καὶ προειδοποιοῦν γιὰ τὰ ἐπερχόμενα ἐπὶ χεῖρα αὐτῆς τῆς πρωτοφανοῦς καὶ ἄκρως ἀξιόποινης ἁμαρτίας, μέσῳ τῆς ὁποίας βιάζεται τὸ Ὀρθόδοξο Δόγμα. Φωνὴ βοῶντος. Οἱ ὑπεύθυνοι θρησκευτικοί μας ἐκπρόσωποι κωφεύουν καὶ ἀδιαφοροῦν προκλητικά.
* * *
ΟΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ, προφασιζόμενοι τὸ ξεφτισμένο πλέον ψευδοδόγμα τῆς παγκόσμιας ἀγάπης (ἐνῶ τὰ παιδιὰ τῆς Ἀφρικῆς πεθαίνουν ἀπὸ τὴν πεῖνα στὸν… πολιτισμένο μας «ἀγαπησιάρικο» κόσμο) διοργάνωσαν τὸ 2016 τὴν «Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδο τοῦ Οἰκουμενισμοῦ» (ὅπως τὴν ὀνόμασαν) στὴν Κρήτη. Ὀρθόδοξοι καὶ Καθολικοὶ ὁμοτράπεζοι. Τὸ ἀνόθευτο, καθαρὸ καὶ ὑγιὲς πνευματικὰ δόγμα τέθηκε σὲ σχέση ἰσοτιμίας μὲ τὴν πτώση τῆς αἵρεσης. Οἱ κάθε εἴδους δογματικὲς πλάνες, στὸ ἴδιο τραπέζι μὲ τὸν Λόγο τοῦ Θεοῦ. Ἡ διδασκαλία τοῦ Ἰησοῦ δίπλα στὸν ἀμετανόητο παπισμό.
ΝΑ ΥΠΕΝΘΥΜΙΣΟΥΜΕ ὅτι ὁ παπισμὸς ἔχει καταδικαστεῖ ἀπερίφραστα καὶ ἀπὸ τὴν 5η Οἰκουμενικὴ Σύνοδο τῆς Κωνσταντινούπολης τὸ 1341. Ὅμως, ὅλα αὐτὰ παραμένουν ἀδιάφορα γιὰ τὴν οἰκουμενικὴ ἡγεσία τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ γιὰ τὸν ἴδιο τὸν Πατριάρχη.
ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ πλέον καμία προσπάθεια συγκάλυψης καὶ ἀπόκρυψης. Οἱ μάσκες δὲν ἔπεσαν ἁπλῶς, ἀπομακρύνθηκαν ἑκουσίως. Πρόκειται περὶ μίας συντονισμένης καὶ ξεκάθαρης προσπάθειας τοῦ νεοταξικοῦ διεθνοῦς συστήματος νὰ οἰκουμενοποιήσει ὅλες τὶς θρησκεῖες σὲ ἕνα θρησκευτικοπνευματικὸ μόρφωμα, ἕνα δογματικὸ ἀχταρμὰ ποὺ θὰ ἐπιφέρει τὴ σύγχυση, ἔτσι ὥστε ὁ ἔλεγχος τῶν ὀπαδῶν (καὶ ὄχι πιὰ τῶν πιστῶν) νὰ εἶναι ἀπόλυτος. Ἐξ οὗ καὶ τὰ γελοιωδέστατα δακρύβρεκτα τσιτάτα περὶ ἀδελφοποίησης, ἀλληλεγγύης, ἐνδιαφέροντος καὶ ἄλλων παρομοίων ψεύτικων καὶ ἀηδιαστικῶν μεγαλοστομιῶν, πρὸς ἐξαπάτηση τοῦ ποιμνίου. Ἐξ οὗ καὶ ἡ λυσσώδης προσπάθεια συγχώνευσης τῆς Ὀρθόδοξης Ἀλήθειας μὲ τὰ λοιπὰ ἀνυπόστατα δόγματα.
* * *
ΣΤΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ ποὺ ζοῦμε, ἡ Ὀρθοδοξία βάλλεται ὅσο τίποτε ἄλλο στὸν κόσμο. Καὶ γι’ αὐτὸν τὸν ἀνελέητο πόλεμο ἐναντίον της δὲν θὰ κριθοῦν μόνο οἱ πολέμιοί της, ἀλλὰ καὶ ὅλοι ὅσοι κράτησαν κλειστὸ τὸ στόμα τους, παραμένοντας εἴτε βολεμένοι, εἴτε φοβισμένοι, εἴτε ἀδιάφοροι. Θὰ κριθοῦν – ὅπως ὅλοι μας κάποτε – ὅσοι ἐξ ἡμῶν μὲ τὸν τρόπο τους, παθητικὸ ἢ ἀνενεργὸ ἢ πνευματικὰ νοσηρό, ἔβλαψαν τὴν Ὀρθόδοξη πίστη, τὸ ἴδιο μὲ τοὺς ἀντιμαχόμενους ἢ τοὺς αἱρετικούς. Ἴσως καὶ περισσότερο. Διότι ἐνῶ μποροῦσαν, δὲν ἐπιθυμοῦσαν.
ΑΣ ΜΗ κρυβόμαστε ἄλλο πίσω ἀπὸ τὸ προσχηματικὸ ὀχύρωμα τῆς ἱεροκατάκρισης (στὴ συγκεκριμένη περίπτωση). Οἱ ἐντολὲς τῶν Ἁγίων Πατέρων εἶναι σαφεῖς: «Ἄν σοῦ πειράξουν τὴν πίστη, ἀκόμα καὶ ἄγγελος νὰ εἶναι αὐτός, θὰ πρέπει νὰ ἀντιδράσεις».
ΤΟ ΤΡΑΓΙΚΟ εἶναι ὅτι σήμερα, αὐτοὶ οἱ ὁποῖοι ὑποσκάπτουν καὶ ἀλλοιώνουν τὸ Ὀρθόδοξο Δόγμα δὲν εἶναι τόσο οἱ αἱρετικοὶ ἢ ἀλλόθρησκοι, ἀλλὰ οἱ ἐκπρόσωποι τῆς Ὀρθοδοξίας…
ΕΜΕΙΣ ὡς ποίμνιο, ὄχι ὡς ἀριθμοί, ἀλλὰ ὡς μοναδικὲς ὀντότητες ποὺ πιστεύουμε καὶ λατρεύουμε τὸν Τριαδικὸ Θεό, ὀφείλουμε νὰ σιωπήσουμε γιὰ ὅλ’ αὐτά, νὰ συμφωνήσουμε; Ἢ μήπως ν’ ἀντιδράσουμε;
ΤΩΡΑ ΜΕΤΡΑΕΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΤΟΥ! Καὶ ὁ Λόγος τοῦ Κυρίου βρίσκεται ΜΟΝΟ μέσα στὸ Εὐαγγέλιο. Ὄχι στὴν αἵρεση τοῦ παπισμοῦ.
ΚΛΕΙΝΩ μὲ ἕνα καταπληκτικὸ λόγο τοῦ βιβλίου τῆς Ἀποκάλυψης τοῦ Ἰωάννου, κεφάλαιο κβ’, στίχοι 18 – 19. (μόνο ἡ ἀπόδοση). Σαφὴς καὶ κατανοητὸς ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ, δὲν ἐπιδέχεται – ὅπως πάντα – οὔτε παρερμηνεῖες, οὔτε παρανοήσεις: “Ἐγώ, ὁ Ἰωάννης, ὁμολογῶ καὶ διαβεβαιώνω καθένα, ποὺ ἀκούει τὰ λόγια τῶν προφητειῶν τοῦ βιβλίου τούτου, ὅτι ἐὰν κανεὶς προσθέση εἰς αὐτά, θὰ προσθέση ὁ Θεὸς ἐπάνω εἰς αὐτὸν τὰς πληγὰς καὶ τὰς τιμωρίας, ποὺ εἶναι γραμμένες στὸ βιβλίον τοῦτο. Καὶ ἐὰν κανεὶς ἀφαιρέση ἀπὸ τὰ προφητικὰ λόγια τοῦ βιβλίου, θὰ ἀφαιρέση ὁ Θεὸς τὴν μερίδα καὶ τὴν συμμετοχήν του ἀπὸ τὸ δένδρον τῆς αἰωνίου ζωῆς καὶ ἀπὸ τὴν ἁγίαν πόλιν, ποὺ εἶναι γραμμένα στὸ βιβλίον αὐτό”.
