Κι όμως, ο Θεός είναι αλλού....

Ανάμεσα στα πολλά θαυμαστά που σημάδεψαν τον σπουδαίο βίο αυτού του μεγίστου Προφήτου, του Ηλία του Θεσβίτου, του ένσαρκου Αγγέλου, του Προδρόμου της Δευτέρας Παρουσίας, του ασκητή που ανέβηκε ζωντανός στους ουρανούς, υπάρχει μία στιγμή που αξίζει να σταθούμε, μία στιγμή που δεν μοιάζει με καμία άλλη. Όχι επειδή είναι πιο εντυπωσιακή. Αλλά επειδή είναι άκρως αληθινή:
Είναι η ώρα που ο Θεός δεν φανερώνεται όπως Τον περίμενε..!
Ο Ηλίας είχε δει πολλά. Τον έτρεφε για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα ένας κόρακας. Είχε κατεβάσει φωτιά από ψηλά. Είχε κλείσει τους ουρανούς για μη βρέξει για τρία χρόνια. Είχε νικήσει τους ψευδοπροφήτες. Παρ' όλ' αυτά… στο τέλος, κουρασμένος, μόνος, απογοητευμένος, ανεβαίνει στο όρος Χωρήβ.
Κι εκεί, ο Θεός δεν του φανερώνεται αμέσως. Δεν μιλά από την αρχή.

 Του δείχνει πρώτα όλα όσα δεν είναι Εκείνος. 

Έρχεται πρώτα άνεμος δυνατός. Μα ο Θεός δεν είναι εκεί. 

Μετά σεισμός. Ούτε εκεί. 

Φωτιά. Όχι. 

Και τότε.. «φωνή αύρας λεπτής». Μια ανάσα, ένα δροσιστικό άγγιγμα, μια γαλήνη. Και τελικά, να που εκεί κατοικεί ο Θεός..!
Και ο Ηλίας σκεπάζει το πρόσωπό του. Δεν αντέχει να Τον αντικρίσει. Γιατί καταλαβαίνει ότι Τον είχε παρεξηγήσει.

Σκεφτόμουν, πως αν υπάρχει μια φράση που να μιλά στην εποχή μας πιο καθαρά από κάθε άλλη, είναι αυτή:
Ο Θεός δεν ήταν στον άνεμο, ούτε στον σεισμό, ούτε στη φωτιά. Ήταν στην λεπτή αύρα..
Κι αυτό γιατί εμείς σήμερα ζούμε ακριβώς το αντίθετο. Ζητάμε συνεχώς σεισμούς και φωτιές. Θέλουμε να δούμε εικόνες που δακρύζουν, Σταυρούς που κολλάνε σε πλάτες, φανερώσεις, εντυπωσιακά γεγονότα. Σκυμμένοι πάνω από σημεία, μετρώντας φαινόμενα. Μήπως φανερώθηκε; Μήπως κινήθηκε το βλέφαρο; Μήπως άλλαξε κάτι στο φωτοστέφανο;
Κι όμως, ο Θεός είναι αλλού..:
Στη λεπτή αύρα.

 Στην ησυχία.

 Στην ευχή που λέγεται χωρίς ν' ακούγεται.

 Στο κεράκι που ανάβει σιωπηλά. 

Στη μετάνοια που γίνεται χωρίς να τη γνωρίζει κανείς.

Και να σας πω και κάτι; Πόσοι αλήθεια αντιλαμβανόμαστε το μεγαλύτερο θαύμα που συντελείται καθημερινά, σε κάθε Θεία Λειτουργία; Όταν ο άρτος και ο οίνος γίνονται Σώμα και Αίμα Χριστού και κανείς δεν το βλέπει;
Να λοιπόν που το μεγαλύτερο και το πιο συχνό θαύμα είναι ο ίδιος ο Χριστός που κατεβαίνει στα δισκοπότηρα. Και δεν Τον βλέπει κανείς. Δεν κουνιέται τίποτα. Δεν πέφτει φωτιά. Δεν αλλάζει χρώμα το ψωμί και το κρασί. Δεν αναβοσβήνει φως. Κι όμως, ο Θεός είναι εκεί! Έρχεται όπως στον Ηλία. Όχι για να εντυπωσιάσει. Για να σώσει!

Ο κόσμος περιμένει εντυπωσιασμούς. Ο Θεός έρχεται με ταπεινότητα.

 Ο κόσμος ψάχνει σεισμούς, αστραπές και βροντές. Ο Θεός αναπαύεται στην αύρα. Ο κόσμος ζητά απτές αποδείξεις. Ο Θεός ζητά καθαρή καρδιά, γεμάτη αληθινή πίστη. 

Κι ο Ηλίας, αυτός ο Προφήτης του πυρός, σώθηκε όχι γιατί κατέβασε φλόγες. Αλλά γιατί κάποια στιγμή έμαθε να σωπαίνει. Και στην σιωπή του, του φανερώθηκε ο Θεός.
Έτσι γίνεται και με εμάς:
Όσο μιλάμε, δεν Τον ακούμε. Όσο περιμένουμε φανερώσεις, χάνουμε την παρουσία. Όσο κυνηγάμε τα θαυμαστά, ξεχνάμε το μόνο αληθινό θαύμα: 'Ο,τι Εκείνος έρχεται σε κάθε Θεία Λειτουργία και κανείς δεν Τον καταλαβαίνει..
Γιατί δεν έρχεται με δόξα. Έρχεται με «φωνή αύρας λεπτής». Κι εκείνοι που κοινωνούν, τον Ηλία θυμίζουν. Όχι γιατί κατέβασαν φωτιά. Αλλά γιατί γνώρισαν την παρουσία Του. Μέσα στο απλό. Στο ταπεινό. Στο αφανές. Στο Άγιον.

π. Αυγουστίνος Βλάχος

 proskynitis