«εἴ τις λαλεῖ, ὡς λόγια Θεοῦ· εἴ τις διακονεῖ, ὡς ἐξ ἰσχύος, ἧς χορηγεῖ ὁ Θεός· ἵνα ἐν πᾶσι δοξάζηται ὁ Θεὸς διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ᾧ ἐστιν ἡ δόξα καὶ τὸ κράτος εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων· ἀµήν» (Α΄ Πέτρ. δ, 11). (ἄν κανένας ἔχῃ τὸ χάρισµα νὰ διδάσκῃ τὸν θεῖον λόγον, ἂς λαλῇ µὲ ἱεροπρέπειαν καὶ εὐλάβειαν, σὰν νὰ λαλῇ λόγια Θεοῦ. Ἐὰν κανεὶς ὑπηρετῇ, ἂς ἔχῃ τὴν συναίσθησιν, ὅτι τὴν δύναµιν τοῦ νὰ ὑπηρετῇ τοῦ τὴν δίδει ἀφθόνως ὁ Θεός. Ὥστε µὲ ὅλα, ἤτοι καὶ µὲ τοὺς λόγους µας καὶ µὲ τὰ ἔργα µας νὰ δοξάζεται ὁ Θεὸς διὰ µέσου τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, εἰς τὸν ὁποῖον ἀνήκει ἡ δόξα καὶ ἡ κραταιὰ κυριαρχία εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀµήν).
«Ὁ Θεὸς ρυθμίζει τὰ πάντα σύμφωνα μὲ τὸ συμφέρον μας. Ἐμεῖς ὅμως δὲν γνωρίζουμε τὴν αἰτία αὐτῶν ποὺ γίνονται. Γι’ αὐτὸ πρέπει νὰ θαυμάζουμε παντοῦ τὴ σοφία Του καὶ νά δοξάζουμε τὴν ἀπερίγραπτη φιλανθρωπία Του. Ἀλλ’ αὐτὰ ἔχουν λεχθῆ ἀπὸ μᾶς γιὰ τὴ δική σας ὠφέλεια, ὥστε νὰ δείχνετε μεγάλη εὐγνωμοσύνη καὶ νὰ μὴ ἐξετάζετε τὰ σχέδια τοῦ Θεοῦ».
- Ὁ Μέγας Ἀθανάσιος ἐξηγεῖ τὴν σημασία τῆς λέξεως «ἀλληλούϊα»:
«Τὸ “ἀλληλούια” εἶναι δοξολογία τοῦ ἀοράτου Θεοῦ. Λέγεται ὅτι ὅπως τὰ Χερουβεὶμ λένε τὸ «ἅγιος, ἅγιος, ἅγιος», οἱ ἄγγελοι ὑμνοῦν τὸν Θεὸ μ’ αὐτὴ τὴν λέξη. Αὐτὸ μᾶς τὸ παρέδωσαν Ἅγιοι Πατέρες, οἱ ὁποῖοι τὸ ἄκουσαν οἱ ἴδιοι, ὅπως ὁ Ἡσαΐας τὰ Σεραφεὶμ (Ἡσ. 6,3). Διαιρεῖται δὲ τὸ ἀλληλούια ὡς ἑξῆς. «Ἄλ», Θεός, «ἤλ», ἰσχυρός, «οὔια», κραταιός.
- Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κροστάνδης ἐξηγεῖ πόσο εὐγνώμονες πρέπει νὰ εἴμαστε στὸν Θεό.
«Μὴ λησμονεῖς ποτέ, ὅτι κάθε στιγμὴ καὶ γιὰ ἀναρίθμητα πράγματα εἶσαι χρεώστης στὸν Θεό: γιὰ κάθε ἀναπνοή, γιὰ κάθε ἀκτίνα ἡλίου ποὺ σὲ θερμαίνει, γιὰ κάθε μπουκιὰ ψωμιοῦ, γιὰ κάθε καλὴ σκέψη, γιὰ κάθε ἅγιο αἴσθημα, γιὰ κάθε ἀγαθὸ ἔργο, τέλος γιὰ κάθε δωρεὰ τῆς χάριτος ποὺ γαληνεύει καὶ χαροποιεῖ τὴν καρδιά σου. Ἐκεῖνος σὲ ἐνισχύει στὸν ἀγώνα σου, κατασιγάζει τὰ πάθη σου, σὲ φέρνει σὲ ἐπικοινωνία μὲ τὸν οὐρανό. Πιὸ πολὺ ὅμως πρέπει νὰ εὐγνωμονεῖς τὸν Κύριο, ἐπειδὴ πρῶτα σοῦ χάρισε τὴ ζωή, τὴν βιολογικὴ ὕπαρξη καὶ ἔπειτα σὲ ἀναγέννησε μὲ τὸ Ἅγιο Βάπτισμα, σὲ ἕνωσε μὲ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, σὲ ἔκαμε παιδί Του, ἔτσι «ὥστε οὐκέτι εἶ δοῦλος, ἀλλ’ υἱός· εἶ δὲ υἱός, καὶ κληρονόμος Θεοῦ διὰ Χριστοῦ». (Γαλ. 4,7)
Πὲς ὅσο πιὸ συχνά: “Εὐχαριστῶ Θεέ μου! Σὲ εὐχαριστῶ Θεέ μου, σ’ εὐχαριστῶ!”… Καὶ θὰ ζῆς, σὰν νὰ εἶσαι στὸν παράδεισο» (π. Τύχων).
- Ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Ἁγ. Παϊσίου (12/7) «Περὶ Προσευχῆς», παραθέτουμε χαρακτηριστικὰ παραδείγματα εὐχαριστίας πρὸς τὸν Θεό:
«Στὸ Σινᾶ ἐκεῖ στὸ κελλὶ τῆς Ἁγίας Ἐπιστήμης, ὅπου ἔμενα, τὸ νερὸ ἦταν ἐλάχιστο. Μία-μία σταγόνα ἔτρεχε ἀπὸ ἕνα βράχο μέσα σὲ μία σπηλιά, καμμιὰ εἰκοσαριὰ μέτρα ἀπὸ τὸ Ἀσκητήριο. Εἶχα κάνει μία στερνίτσα καὶ μάζευα τρία κιλὰ νερὸ τὸ εἰκοσιτετράωρο. Ὅταν πήγαινα νὰ πάρω νερό, ἔβαζα τὸ τενεκάκι νὰ γεμίση καὶ ἔλεγα τοὺς Χαιρετισμοὺς τῆς Παναγίας. Ἔβρεχα μὲ τὸ χέρι μου λιγάκι μόνο τὸ μέτωπο, ἔπαιρνα λίγο νερό, γιὰ νὰ ἔχω νὰ πιῶ, μάζευα καὶ λίγο σὲ ἕνα τενεκάκι γιὰ τὰ πουλάκια καὶ τὰ ποντικάκια ποὺ εἶχε τὸ Ἀσκητήριο. Αὐτὸ τὸ νερὸ ἦταν καὶ γιὰ νὰ πλύνω ἕνα ροῦχο κ.λ.π.. Τί χαρά! Τί εὐγνωμοσύνη ἔνιωθα γι’ αὐτὸ τὸ λίγο νερὸ ποὺ εἶχα! Δοξολογία, γιατί εἶχα λίγο νερό!
Ὅταν ἦλθα στὸ Ἅγιο Ὄρος καὶ ἔμεινα, γιὰ λίγο καιρό, στὴν Σκήτη τῶν Ἰβήρων, ἐπειδὴ ἐκεῖ εἶναι προσήλιο τὸ μέρος, εἶχε πολὺ νερό. Εἶχε μία στέρνα ποὺ ξεχείλιζε τὸ νερό. Οὔ! Ἔπλενα καὶ τὰ πόδια καὶ τὸ κεφάλι, ἀλλὰ εἶχα ξεχασθῆ… Στὸ Σινᾶ βούρκωναν τὰ μάτια μου ἀπὸ εὐγνωμοσύνη γιὰ τὸ λίγο νερό, ἐνῶ στὴν Σκήτη ξεχάσθηκα ἀπὸ τὴν ἀφθονία τοῦ νεροῦ… Πῶς χάνεται, πῶς ξεχνιέται κανεὶς μὲ τὴν ἀφθονία…»!!
Ἕνας μοναχός, ἐπῆγε κάποιο ἀπόγευμα, νὰ διαβάση τὸν Ἑσπερινὸ σὲ μιὰ βουνοκορφή. Στὸν δρόμο εὑρῆκε ἕνα ἄσπρο μανιτάρι καὶ εὐχαρίστησε τὸν Θεὸ γιὰ τὸ σπάνιο εὕρημά του. Στὸν γυρισμὸ θὰ τὸ ἔκοβε καὶ θὰ περνοῦσε μ’ αὐτὸ τὸ βράδυ.
Στὴν ἐπιστροφή, εὑρῆκε τὸ μισὸ μανιτάρι, διότι κάποιο ζῶο θὰ εἶχε φάει τὸ ἄλλο μισὸ καὶ εἶπε:
«Φαίνεται ὅτι, τόσο ἔπρεπε νὰ φάγω».
Τὸ ἐπῆρε καὶ εὐχαρίστησε τὸν Θεὸ γιὰ τὴν Πρόνοιά Του!
Πιὸ κάτω, εὑρῆκε ἄλλο μισὸ μανιτάρι καὶ ἔσκυψε νὰ τὸ πάρη, γιὰ νὰ συμπληρώση τὸ βραδυνό του, ἀλλὰ ἐπειδὴ ἦταν μᾶλλον δηλητηριῶδες τὸ ἄφησε καὶ εὐχαρίστησε πάλι τὸν Θεὸν ποὺ τὸν ἐφύλαξε ἀπὸ δηλητηρίαση.
Ἐπῆγε στὴν Καλύβη του καὶ πέρασε τὸ βράδυ μὲ τὸ μισὸ μανιτάρι.
Τὴν ἄλλη μέρα, ὅταν ἐβγῆκε ἀπὸ τὴν Καλύβη του, ἀντίκρυσε ἕνα καταπληκτικὸ θέαμα! Ὅλος ὁ τόπος ἦταν γεμᾶτος ἀπὸ ὡραῖα μανιτάρια, καὶ εὐχαρίστησε τὸν Θεόν! Βλέπετε, εὐχαρίστησε τὸν Θεὸν καὶ γιὰ τὸ ὁλόκληρο καὶ γιὰ τὸ μισὸ καὶ γιὰ τὸ καλὸ καὶ γιὰ τὸ δηλητηριῶδες καὶ γιὰ τὸ ἕνα καὶ γιὰ τὰ πολλὰ μανιτάρια. Εὐχαριστία γιὰ ὅλα!!
* * *
– Γέροντα, τόσο λίγο ποὺ ἔβρεξε, οὔτε τὰ φύλλα δὲν βράχηκαν !
– Τί νὰ σοῦ πῶ; Ἔστω καὶ αὐτὴ ἡ βροχὴ ποὺ δρόσισε μόνον τὰ φύλλα, λίγο εἶναι; Ἐγώ καὶ μόνον ποὺ εἶδα σύννεφα στὸν οὐρανό, δὲν μπόρεσα νὰ κοιμηθῶ ἀπὸ τὴν εὐγνωμοσύνη πρὸς τὸν Θεὸ ποὺ ἔνιωθα μέσα μου. «Θεέ μου, ἔλεγα, δὲν ἀξίζουμε νὰ ρίξης βροχή». Πολύ νὰ προσέχετε τὴν ἀχαριστία. Νὰ εὐχαριστῆτε τὸν Θεὸ γιὰ ὅλα ὅσα σᾶς δίνει.
– Γέροντα, ὅταν ὁ Θεὸς ἐκπληρώση κάποιο αἴτημά μας γιὰ μία ὑπόθεση τοῦ Ἡσυχαστηρίου, πῶς θὰ ἐκφράσουμε τὴν εὐγνωμοσύνη μας;
– Νὰ κάνετε μία ἀγρυπνία, γιὰ νὰ εὐχαριστήσετε τὸν Θεό, ποὺ βοήθησε μὲ τοὺς Ἁγίους Του. Καὶ νὰ κρατήσετε γιὰ πάντα αὐτὸ τὸ τυπικό: Μετὰ ἀπὸ κάθε αἴτημά σας ποὺ γίνεται μὲ καρδιακὴ προσευχὴ καὶ πόνο, μόλις ὁ Καλὸς Θεὸς τὸ ἐκπληρώση, νὰ κάνετε καρδιακὴ δοξολογία μὲ χαρὰ καὶ εὐχαριστία.
– Γέροντα, πῶς γίνεται ἡ δοξολογία;
– Ἡ δοξολογία γίνεται καὶ ἐκφώνως, γίνεται καὶ μόνο μὲ τὴν καρδιά, καὶ τότε ἡ εὐχαριστία εἶναι ἐσωτερική.
– Πάντοτε, Γέροντα, στὴν δοξολογία ὑπάρχει καὶ εὐχαριστία;
– Ποιά δοξολογία δὲν ἔχει εὐχαριστία; Και οἱ Ἄγγελοι δὲν εὐχαριστοῦν τὸν Θεό, ὅταν Τὸν δοξολογοῦν;
– Τί διαφορὰ ἔχει, Γέροντα, ἡ δοξολογία ἀπὸ τὴν εὐχαριστία;
– Ἡ δοξολογία εἶναι χαρούμενη εὐχαριστία. Εἶναι ξέσπασμα τῆς εὐχαριστίας, σκίρτημα. Τὸ σκίρτημα αὐτὸ ἔρχεται ἀπὸ μέσα, ἀπὸ τὴν καρδιά. Μπορεῖ κάποιος νὰ μὴ ξέρη ἕνα τροπάριο ὁλόκληρο καὶ νὰ τὸ λέη μισὸ καὶ νὰ βάζη καὶ δικά του λόγια, καὶ ὅμως ἡ καρδιά του νὰ σκιρτᾶ. Ἂν εὐχαριστῆτε τὸν Θεὸ γιὰ τὶς πλούσιες εὐεργεσίες Του, ἐκεῖ μέσα στὴν εὐχαριστία καὶ στὴν δοξολογία θὰ νιώσετε ὅλο τὸν θεῖο Του πλοῦτο».
