ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ.Εθνομάρτυρας Ιερέας Ζάχος Κωνσταντίνος (1886 - 1944)

Στην φωτογραφία διακρίνεται ο Ιερέας Ζάχος Κωνσταντίνος (1886 - 1944), ο οποίος γεννήθηκε το 1886 στην Εξοχή Αργολίδας, και ως απόφοιτος του Σχολαρχείου διορίστηκε ως γραμματοδιδάσκαλος. Κατόπιν φοίτησε στο Υποδιδασκαλείο Ζακύνθου, και όταν αποφοίτησε και από εκεί τοποθετήθηκε ως υποδιδάσκαλος στα χωριά Άγιος Νικόλαος και Πλατάνια Αλέας της Αργολίδας.
Όμως είχε κλίση προς την ιεροσύνη και έτσι το 1916 χειροτονήθηκε Ιερέας των ίδιων χωριών όπου είχε τοποθετηθεί ως δάσκαλος στον Άγιο Νικόλαο και Πλατάνια Αλέας, υπαγόμενος πλέον στην Ιερά Μητρόπολη Αργολίδος. 

Παρόλο το δύσβατο του εδάφους αυτός συνέχιζε να πηγαίνει στα χωριά και να λειτουργεί, αλλά και να διδάσκει ανελλιπώς στα παιδιά ως δάσκαλος. Κατόρθωσε να αναπτύξει αξιόλογη χριστιανική και εθνική δράση και για αυτό απέκτησε κύρος και στα δύο αυτά χωριά. 

Λόγω της εθνικής του δράσις τόσο αυτός όσο και τα δύο του παιδιά, είχε στοχοποιηθεί κατά την διάρκεια της κατοχής, τόσο από τους Γερμανούς, όσο και από τους κομμουνιστές.

 Η τοπική οργάνωση του ΚΚΕ είχε ζητήσει επανειλημμένος από τον Ιερέα τόσο ο ίδιος όσο και τα δυο του παιδιά να ενταχθούν στον ΕΛΑΣ, αλλά ο ίδιος το αρνιόταν, και μάλιστα σε κηρύγματά του προς τους πιστούς κατηγορούσε δημόσια τις τοπικές οργανώσεις του ΕΑΜ\ΕΛΑΣ και ΟΠΛΑ οι οποίες προέβαιναν σε εκτελέσεις και βασανισμούς κατά Ελλήνων που ιδεολογικά ήταν αντίθετοι προς αυτούς, επιβάλλοντας έτσι τον φόβο και την κόκκινη τρομοκρατία σε όλη την γύρω περιοχή. 

 Στις 26 Ιουνίου 1944, ένοπλη ομάδα του ΕΛΑΣ συνέλαβε χωρίς συγκεκριμένη αιτία τον π. Κωνσταντίνο, αφού πρώτα είχαν ήδη συλλάβει τους δύο γιούς του Γιώργο και Αλέξανδρο χωρίς να το γνωρίζει ο ίδιος. Στην συνέχεια τον οδήγησαν στον τόπο κράτησής του. Λόγω της παθήσεως του ποδιού του και των γηρατειών του, εκείνος χρησιμοποιούσε ένα γαϊδουράκι για να ανακουφίζεται κάπως, αλλά σύντομα οι ΕΛΑΣίτες τον κατέβασαν από εκεί και τον υποχρέωσαν να περπατήσει. Ο ίδιος δεν μπορούσε να περπατήσει αρκετά με αποτέλεσμα να πέφτει συχνά, και τότε οι δεσμώτες του τον χτυπούσαν μη σεβόμενοι ούτε την ηλικία του, ούτε την ιεροσύνη του. 

Κατά την διάρκεια της πορείας μην αντέχοντας άλλο ο ιερέας να συνεχίσει την πορεία έκατσε κάτω, τότε ένας ΕΛΑΣίτης του έκοψε την μύτη με μαχαίρι, αναγκάζοντας τον να συνεχίσει αιμόφυρτος. Μετά από αρκετές ώρες πορείας συνάντησε τους δύο γιούς του, που κατευθύνονταν στο ίδιο μέρος ερχόμενοι από διαφορετικό δρόμο. Τα δυο του παιδιά αντικρύζοντας τον πάτερα τους αιμόφυρτο και σε άθλια κατάσταση αντέδρασαν κατά των ΕΛΑΣιτών οι οποίοι τους ξυλοκόπησαν ανηλεώς και τους έκλεισαν και τους τρεις σε μια μάντρα στο χωριό Λάϊκα της Αργολίδας. 

Την άλλη ημέρα τους έκλεισαν στην Μονή, όπου εκεί προς παραδειγματισμό προς τα παιδιά που την προηγουμένη ημέρα αντέδρασαν επιθετικά προς τους ΕΛΑΣίτες όταν αντίκρυσαν την άθλια εικόνα του πατερά τους, και ενώ τα παιδιά ήταν αλυσοδεμένα και ανήμπορα να αντιδράσουν, έσπασαν τα πόδια του πατέρα τους μπροστά τους, και του έβγαλαν τα γένια τα οποία του τα έδιναν να τα φάει. 

Εν συνεχεία σε τακτά χρονικά διαστήματα έδερναν πατέρα και παιδιά εναλλάξ, τους χάραζαν με μαχαίρια, και στην συνέχεια έριχναν αλάτι στις πληγές τους, και αυτό γινόταν κάθε ημέρα, ώσπου μετά από δέκα ημέρες φρικτών βασανιστηρίων απεβίωσαν και οι τρεις στις 5 Ιουλίου 1944 

(Πηγή: βιβλίο «ΕΚΤΕΛΕΣΘΕΝΤΕΣ & ΜΑΡΤΥΡΗΣΑΝΤΕΣ ΚΛΗΡΙΚΟΙ 1941-1949 – ΠΙΣΤΟΙ ΜΕΧΡΙ ΘΑΝΑΤΟΥ» που συνέγραψε ο Μητροπολίτης Λήμνου Διονύσιος το 2009).