Ὁ Μοναχός πού θεωροῦσε τόν ἑαυτό του ἐνάρετο κολάσθηκε

  «Πνευματική φαρέτρα τοῦ Ὀρθοδόξου Χριστιανοῦ»

 Παρόμοιο περιστατικό, λέγει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Διάλογος, μοῦ διηγήθηκε ὁ πρεσβύτερος τῆς ἀδελφότητός μας Ἀθανάσιος. Στό Ἰκόνιο τῆς Μικρᾶς Ἀσίας ὑπῆρχε παλαιότερα ἕνας μοναχός σέ ἕνα μοναστήρι, ὀνομαζόμενο τῶν Γαλατῶν, ὁ ὁποῖος ἐθεωρεῖτο ἀπό τούς ἄλλους μοναχούς ὡς παράδειγμα ἀρετῆς καί σεμνότητος. Ὅπως, ὅμως ἔδειξε τό τέλος του, εὑρισκόταν μα­κριά ἀπό τήν φαινομενική ἀρετή πού παρουσίαζε. Ἐνῶ δηλαδή, φανέρωνε ὅτι νηστεύει μέ τούς ἄλλους ἀδελφούς, στά κρυφά ἔτρωγε ἄλλα φαγητά.

 Μία ἡμέρα διαισθανόμενος ὅτι πλησιάζει τό τέλος του, ἐκάλεσε κοντά του ὅλους τούς ἀδελφούς τοῦ Μοναστηριοῦ. Οἱ ἀδελφοί ἦλθαν καί περίμεναν ν' ἀκούσουν κάποιο σπουδαῖο λόγο ἀπ' αὐτόν τόν ἐνάρετο ἀσκητή, μάλιστα τώρα πού θά ἔφευγε ἀπ' αὐτή τήν ζωή. Τότε ἐκεῖνος μέ φόβο καί τρόμο τούς εἶπε:

 Ἐπιστεύσατε ὅτι ἐγώ ἐνήστευα μαζί σας, ἐνῶ κρυ­φά ἔτρωγα. Νά λοιπόν τώρα πού παραδόθηκα στόν φο­βερό δράκοντα νά μέ φάγη. Αὐτός ὁ δράκοντας μου ἔχει δέσει μέ τήν οὐρά του τά πόδια μου καί τά γόνατά μου, τό κεφάλι μου ἔχει βάλει μέσα στό στόμα του καί ξερι­ζώνει ἀπό μέσα στήν ψυχή μου.

Ἀφοῦ εἶπε αὐτά, ἀπέθανε χωρίς νά τοῦ ἐπιτραπῆ ἄλλο νά ζήση, γιά νά προλάβη μέ τήν μετάνοια νά ἐλευθερωθῆ.

Ἀπό π. Δαμασκηνό Γρηγοριάτη

 Μέ τήν εὐλογία τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου