Ἀπάντηση στὸν συγγραφέα- ἐπίδοξο «μνηστῆρα» τῆς θεολογίας τοῦ τευχιδίου «Ἐκκλησία ἢ θάνατος».
Ὑπὸ Ἁγιορειτῶν Κελλιωτῶν Πατέρων.
Μιᾶς καὶ ὁ ἀγαπητὸς Ἱερομόναχος ἀρχίζει μὲ λόγια τοῦ Ἅγιου Παϊσίου, θυμόμαστε καὶ ἐμεῖς, παλαιοτέρα, ὅταν ἕνας ὀνομαστὸς Γέροντας εἶχε δημοσιεύσει ἕνα βιβλίο του γιὰ τὴν Ἐκκλησία, καλὴ ὥρα ὅπως τώρα, εἶχε πεῖ -ὁ Ἅγιος Παΐσιος- : «αὐτὸς ἀνακατεύει στὸ βιβλίο του, μαρμελάδες μὲ μύξες». Αὐτὴ τὴν αἴσθηση ἔχουμε καὶ τώρα, διαβάζοντας τὸ « Ἐκκλησία ἢ θάνατος».
Ἔχει σημεῖα στὸ κείμενο ποὺ εἶναι γλυκύτερα ἀπὸ πολλές ... «μαρμελάδες». Ἔχει λόγια, ποὺ κάνεις τὸ σταυρό σου καὶ λὲς «Δόξα σοι ὁ Θεός». Ὅσο προχωρᾶς, ὅμως, καὶ ξεδιπλώνεται ἡ σκέψη τοῦ συγγραφέα, ἀρχίζει ἡ καρδιὰ νὰ σφίγγεται καὶ νὰ ἔρχεται ἡ γεύση της «μύξας» καὶ μάλιστα δυσώδους. Βλέπεις πλέον ξεκάθαρα ὅτι ὑπάρχει στὸ κείμενο στόχευση, παραποίηση καὶ ἀπόκρυψη θεμελιωδῶν στοιχείων τῆς Πίστεως.
Γιὰ παράδειγμα, ὁμιλεῖ γιὰ ὑπακοὴ καὶ ἀφοσίωση στὴν Ἐκκλησία, ὡς τὸ γνήσιο ἐκκλησιαστικὸ φρόνημα. Ποιός ἄραγε ἀντιλέγει; Περιγράφει τὴν ὡραιότητα καὶ τὸ κάλλος τῆς Ἐκκλησίας. Ποιός νὰ μὴ θαυμάσει; Πράγματι, ὁ κόσμος ὅλος δημιουργήθηκε γιὰ νὰ γίνει Ἐκκλησία. Ἀναφέρει ἐξαίρετα χωρία, εἰδικὰ ἀπὸ τὸν Ἅγιο Ἰωάννη Χρυσόστομο, περὶ τῆς Ἐκκλησίας. Ὅλα θαυμαστὰ καὶ ὡραῖα.
Στὴ συνέχεια, ξεδιπλώνεται καὶ μυκτηρίζει τοὺς «ζηλωτὲς τῶν πατρώων παραδόσεων». Φαίνεται ὅτι δὲν ἀποδέχεται τὸ Δ' Μακκαβαίων τῆς Ἁγίας Γραφῆς, ὅπως καὶ οἱ προτεστάντες. Ἐκεῖ οἱ Μακκαβαῖοι μαρτύρησαν γιὰ τὶς πατρῶες Ἱερὲς παραδόσεις, καὶ μάλιστα τοῦ Νόμου. Οἱ σύγχρονοι ἔνθεοι πιστοὶ ὀνομάζονται ἐμπαικτικῶς - σύμφωνα μὲ τὴν «οἰκουμενιστικὴ» φρασεολογία του- «ὑπερζηλωτὲς ὀρθόδοξοι». Δὲν καταδέχεται οὔτε νὰ τοὺς ἀκούσει. Φαίνεται καθαρά, ὅτι ὁ ἐν λόγῳ ἱερομόναχος, μπορεῖ νὰ διαλεχθεῖ μὲ τοὺς πάντες, ἀκόμα καὶ μὲ σαμάνους φυλάρχους τῆς Ἀφρικῆς, ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς ἀδελφούς του ὀρθοδόξους, ποὺ γεννηθήκαν ἀπὸ τὴν ἴδια κολυμβήθρα. Ἔχει μιὰ ἀπέχθεια καὶ μιὰ «στραβομουτσουνιὰ» ( μιὰ ἀποστροφὴ) ὅταν τοὺς βλέπει. Μόλις δὲ βλέπει «μίτρες καὶ ἐγκόλπια», ἀνοίγει ἡ καρδιά του καὶ ψάλλει ἀόκνως.
Γράφει, συχνὰ πυκνά, γιὰ ἐκκλησιαστικὸ φρόνημα καὶ ὑποταγὴ στὸν ἐπίσκοπο. Ἀκολουθῶντας τὸν ἐκλιπόντα Ζηζιούλα (μὲ τὴν πλανεμένη ζηζιούλεια θεωρία του), ἀναφέρει ἐπιλεκτικὰ ὡραῖα χωρία τοῦ Ἁγίου Ἰγνατίου, περὶ τῆς ἑνότητας γύρω ἀπὸ τὸν ἐπίσκοπο, ποὺ ὡς ἐκφραστὴς καὶ φορέας τοῦ μυστηρίου τῆς πίστεως, τὸν ἀκολουθοῦν οἱ πιστοί, ὡς λογικὰ πρόβατα, ὅταν ἡ Ἐκκλησία εἶναι σὲ περίοδο εἰρήνης καὶ ὀρθόδοξης εὐταξίας. Ὅμως, πέρα ἀπὸ τὰ χωρία αὐτά, καλὸν εἶναι νὰ διαβάσει ἀναλυτικὰ ὅλα τὰ κείμενα τοῦ Ἁγίου Ἰγνατίου. Ἐκεῖ θὰ δεῖ ὅτι μιλάει ὁ Ἅγιος γιὰ ψευδοπροφῆτες καὶ γιὰ ψευδεπισκόπους. Ὁ Ἅγιος Ἰγνάτιος ἀκολουθῶντας τοὺς προφῆτες καὶ Ἀποστόλους καυτηριάζει τὴν ἐκτροπὴ τῶν ἐπισκόπων, τὴν ὁποία ἐδῶ ὁ Ἱερομόναχος καὶ συγγραφεὺς τὴν προσπερνάει ἀδιάφορα καὶ ἀναίσθητα…!!
Ἡ Ἁγία Γραφή, ἢ μᾶλλον, ὁ Ἴδιος ὁ Τρισυπόστατος Θεός, εἶναι σαφέστατος :
«Ποιμένες πολλοὶ διέφθειραν τὸν ἀμπελῶνα μου, ἐμόλυναν τὴν μερίδα μου» ( Ἰερ.12,10).
«Ὅτι ἱερεὺς καὶ προφήτης ἐμολύνθησαν καὶ ἐν τῷ οἴκῳ μου εἶδαν πονηρίας αὐτῶν» ( Ἰερ.23,11).
«Ἀπὸ καρδίας αὐτῶν λαλοῦσιν καὶ οὐκ ἀπὸ στόματος Κυρίου» ( Ἰερ.23,16).
«Οἱ ἱερεῖς αὐτῆς ἠθέτησαν τὸν νόμον μου καὶ ἐβεβήλουν τὰ ἅγια μου» ( Ἰεζ.22,26).
Ὅλως ἰδιαιτέρως τὸ Κεφ.34 τοῦ προφήτη Ἰεζεκιὴλ εἶναι ἀφιερωμένο στοὺς ποιμένες. Αὐτὰ ὅλα τῆς Θεοπνεύστου Ἁγίας Γραφῆς δὲν τὰ γνωρίζει ὁ ὀξυγράφος ἱερομόναχος ;
Δὲν γνωρίζει, ὅτι στὴν Ἱερὰ ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι συνεχῶς ἐπαναλαμβανόμενα;
Ὅταν ὁ ἐπίσκοπος καὶ ποιμένας, τηρεῖ καὶ διδάσκει, ἀκριβῶς τὰ ὅσα ὑποσχέθηκε στὴ χειροτονία του, τότε κανεὶς δὲν ἀντιλέγει. Θαυμάζει καὶ ἀκολουθεῖ. Δὲν βλέπει ἄραγε, ὁ μέγας συγγραφέας, ὅτι ἡ ἐκκοσμίκευση ἔχει ἰσοπεδώσει τὶς ἐκκλησιαστικὲς διοικήσεις, κληρικούς, μοναχοὺς καὶ περιάκουστες Μονές;; Ἀλήθεια, σὲ ποιό κόσμο ζεῖ ;
Ἂς μᾶς πεῖ, γιὰ τὰ λογικὰ πρόβατα, τί διδάσκουν οἱ Ἱεροὶ Κανόνες καὶ ἡ ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία;
Τί ἔκαναν σὲ ταραγμένες ἐποχές, οἱ πιστοί ;; Γιατί, στὸ κείμενό του χειρίζεται τὴν ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία κατὰ τὸ δοκοῦν ; Παίρνει ἐξαιρέσεις καὶ τὶς κάνει κανόνα καὶ τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες τούς πετάει στὸν κάλαθο τῶν ἀχρήστων. Αὐτὴ εἶναι ἡ σύγχρονη «κωδικοποίηση» τῶν Ἱερῶν Κανόνων, τοῦ νεωτερισμοῦ καὶ τῆς μεταπατερικότητας.
Ἐπίδοξε συγγραφέα,
τὸ «μυστήριο τῆς πίστεως» δὲν εἶναι ἰδιοκτησία κανενός. Ἄλλος ἔδωσε τὸ Αἷμα Του καὶ Σταυρώθηκε καὶ ἄλλοι «καμαρώνουν» μὲ τὸ Ὄνομα Του, σὲ πανηγύρια καὶ συνέδρια. Ἀπὸ μικροῦ ἕως μεγάλου, καὶ τοῦ πιὸ μεγίστου, Πατριάρχες, Μητροπολῖτες, Ἐπίσκοποι, κλῆρος καὶ λαός, οἱ ΠΑΝΤΕΣ κρίνονται, ἐπὶ τοῦ μυστηρίου τῆς Πίστεως. Οὐδεὶς ἐπιτρέπεται νὰ τὸ καπηλεύεται γιὰ τὴν «δόξαν» αὐτοῦ.
Κατηγορεῖς, ὅτι αὐτοὶ ποὺ ὑπερασπίζονται τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες καὶ τὶς πατρῶες παραδόσεις τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι «αὐτεπάγγελτοι σωτῆρες». Ἐνῷ δὲν τηροῦν οἱ ἴδιοι τίποτε, καταδικάζουν τοὺς ἄλλους. Ὄντως, μπορεῖ νὰ συμβαίνει καὶ αὐτό. Πρόσεχε ὅμως, γιατί τὸ πρόβλημα τῆς Ἐκκλησίας δὲν εἶναι τὰ πρόβατα, ἔστω καὶ ἀτίθασα, ἀλλὰ οἱ «ποιμένες» ποὺ ἔγιναν ΛΥΚΟΙ. Μὴ «διυλίζεις τὸν κώνωπα καὶ καταπίνεις τὴν κάμηλο» (Ματθ.ΚΓ΄,24).
Ἂν ἀγαποῦσες πράγματι τὴν Ἐκκλησία, ὅπως διατείνεσαι, καὶ ἂν εἶχες Ἁγιοπατερικὸ φρόνημα, θὰ μίλαγες γιὰ τὸν ἐμπαιγμὸ καὶ τὶς διαστρεβλώσεις τῆς σωτηριώδους Ὀρθοδόξου Πίστεως καὶ ὄχι «νεφελωδῶς» περὶ τῆς Ἐκκλησίας. Ἀλλά, ἂν γινόταν αὐτό, θὰ σοῦ κόβονταν οἱ δημόσιες σχέσεις, τὰ δωρεὰν ταξίδια καὶ παρουσιάσεις σὲ συνέδρια καὶ αἴθουσες καὶ οἱ ποικίλες ἐπιδοτήσεις. Ὁπότε, γιὰ νὰ εἶσαι «ἀρεστὸς» ἀσχολεῖσαι μὲ τὰ ἐνοχλητικὰ «κουνούπια», δηλαδὴ τοὺς πιστοὺς ποὺ πονᾶνε γιὰ τὴν πίστη τους, ποὺ ἔστω καὶ χωρὶς ἐπίγνωση, σᾶς τσιμπᾶνε στὴν ἀφράτη ἐπιδερμίδα σας. Οἱ «κάμηλοι», ὅμως, ποὺ παραβλέπεις καὶ κάνεις τὸν τυφλό, αὐτοὶ μὲ πλήρη ἐπίγνωση, ἀσελγοῦν τὸ ἀμώμητο σῶμα τῆς Ἐκκλησίας ἐπὶ τοῦ μυστηρίου τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως.
Μιᾶς ὅμως, ποὺ ἀναφέρθηκες καὶ στοὺς «Ἁγιορεῖτες Κελλιῶτες Πατέρες», εἶναι φυσικὸ νὰ μὴ τοὺς γνωρίζεις. Οὔτε πόσοι, οὔτε ποιοί εἶναι καὶ ἂν εἶναι πράγματι Ἁγιορεῖτες. Καλὸν εἶναι νὰ μετρήσεις πόσες ἡμέρες τοῦ χρόνου εἶσαι στὸ Κελλί σου καὶ πόσες στὴν «παγκόσμιον δόξαν». Εἶναι φυσικὸ νὰ μὴ γνωρίζεις τὰ ἐσώτερα τοῦ Ἁγίου Ὅρους. Ἡ εἰδικότητά σου εἶναι ἐπὶ πάντων τῶν Πατριαρχείων καὶ Ἐκκλησιῶν, καὶ ἐπὶ πάντων «φιλανθρώπων καὶ πλουσίων» πιστῶν. Μάλιστα, ἐξ ἰδίου αὐτοτιτλοφορεῖσαι ὡς «οἰκουμενικὸς πνευματικὸς» τῆς Ἐκκλησίας. Ὁπότε ἄφησε τοὺς «Ἁγιορείτας Κελλιώτας» νὰ μιλᾶνε γιὰ τὸν «πόνο» τους.
Ἐξ ἄλλου τὸ δικό σου γνήσιο ἐκκλησιαστικὸ φρόνημα τὸ καταγράφεις «ἰδίαις χερσίν» : «καὶ ἕναν γαΐδαρο νὰ ἁγιοκατατάξει ἡ Ἐκκλησία, εἴμαστε ὑποχρεωμένοι νὰ τὸν προσκυνήσουμε».* Καὶ μάλιστα συνεχίζεις νὰ ἐπιμένεις σ’ αὐτὸ τὸ ἐπικίνδυνο καὶ ἀνόητο ἄκουσμα !
Πρόσεχε «πάτερ», ἤδη ἔχεις παραδώσει τὴ «γῆ». Μένει νὰ παραδώσεις καὶ τὸ «ὕδωρ» γιὰ νὰ ἐπικαθίσει ἐπί τῆς κεφαλῆς σου καὶ ἡ «μίτρα», μὲ πᾶσα βυζαντινὴ μεγαλοπρέπεια ποὺ τόσο ἐπιθυμεῖ ἡ καρδία σου ὑπεράνω τῆς Ὀρθοδόξου Ἀληθείας.
Ἁγιορεῖτες Κελλιῶτες Πατέρες.
ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΗ :
*ΠΗΓΗ : https://orthodoxia.info/news/ekklisiastiko-fronima-oros-sotirias/,
Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία τοῦ Ἱερομονάχου Ἀντίπα μὲ θέμα «Ἐκκλησιαστικὸ φρόνημα: ὅρος σωτηρίας» ποὺ ἐκφωνήθηκε στὸ πλαίσιο τῶν ἐκδηλώσεων « ΔΗΜΗΤΡΙΑ 2022» στὸ Μπραχάμι Ἀττικῆς, στίς 14/10/2022.
Βίντεο ὁμιλίας https://www.youtube.com/watch?v=3GHGHkU6s5E ( χρόνος : 38΄.21΄΄ – 38΄.33΄΄).
