Πρωτ. Βασιλείου Α. Γεωργόπουλου
Ἐπίκουρου Καθηγητοῦ Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ
Οἱ Νεοπαγανιστές
καί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος
Βασικό στοιχεῖο στίς διάφορες νεοπαγανιστικές ὁμάδες ἀποτελεῖ ἡ ἐμπαθής, ἀπαξιωτική, φανατισμένη καί μέχρις ἀκροτήτων τοποθέτησή τους, ἀπέναντι στό πρόσωπο τοῦ Κυρίου, τῶν Προφητῶν, τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καί τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας.
Ὁ κατ᾽ ἐξοχήν ὅμως Ἀπόστολος, γιά τόν ὁποῖο ἐκφράζονται μέ ἀπίστευτη ἐμπάθεια καί φανατισμό εἶναι ὁ Ἀπ. Παῦλος, ἐναντίον τοῦ ὁποίου ἐπιστρατεύονται κάθε εἴδους φαντασιοκοπήματα, τά ὁποῖα κινοῦνται μεταξύ φανατισμένης ἐμπάθειας καί κακοποίησης τῶν ἱστορικῶν δεδομένων, καί φθάνουν μέχρι ἰδεοληψίας.
Στή συνέχεια θά ἀναφερθοῦμε, ἐνδεικτικῶς, σέ κάποιους νεοπαγανιστικούς ἰσχυρισμούς γιά τόν Ἀπ. Παῦλο καί θά τούς σχολιάσουμε μέ συντομία, γιά νά γίνει ἀντιληπτό, κατά τρόπο σαφή, τό μῖσος τῶν σύγχρονων νεοπαγανιστῶν ἐναντίον τοῦ προσώπου καί τοῦ ἔργου τοῦ Ἀπ. Παύλου. Στούς ἀνιστόρητους καί δυσφημιστικούς ἰσχυρισμούς τῶν σύγχρονων «ἀρχαιολατρῶν» κατά τοῦ Ἀπ. Παύλου ἐντάσσεται καί ἡ προσπάθεια ὁρισμένων ἐξ αὐτῶν νά συσχετίσουν τό πρόσωπο τοῦ Ἀποστόλου μέ τό κάψιμο τῆς Ρώμης στά χρόνια τοῦ Νέρωνα.
Υἱοθετοῦν κατά τρόπο ἀβασάνιστο τίς συκοφαντικές κατηγορίες τοῦ σχιζοφρενοῦς και διεφθαρμένου Νέρωνος ἐναντίον τῶν πρώτων χριστιανῶν γιά τήν τρομακτική πυρκαγιά τῆς 19-7-64 μ.Χ. πού κατέκαυσε τό μεγαλύτερο μέρος τῆς ἀρχαίας Ρώμης, στήν προσπάθεια του νά ἀποφύγει τήν ὀργή τοῦ ρωμαϊκοῦ λαοῦ νά ξεσπάσει ἐναντίον του. Ὁ Ἀπ. Παῦλος καί οἱ χριστιανοί παρουσιάζονται ἀπό τούς νεοπαγανιστές ὡς οἱ ἐμπρηστές τῆς Ρώμης.
Κατασκευάζοντας κυριολεκτικῶς ἀνύπαρκτα περιστατικά ἕνας πρῶτος ἰσχυρισμός τους εἶναι ὅτι ὁ Ἀπ. Παῦλος συσχετίζεται μέ τή συνωμοσία τῶν Σενέκα – Πίσωνος. Ὁ ἐν λόγῳ νεοπαγανιστικός ἰσχυρισμός εἶναι κυριολεκτικῶς ψευδής. Εἶναι ἀποκύημα φαντασίας.
Καμμία ἀπολύτως ἱστορική πηγή δέν ἀναφέρει συμμετοχή τοῦ Παύλου στή συνωμοσία ἐναντίον τοῦ Νέρωνα πού εἶχε ὀργανωθεῖ ἀπό τόν Γάϊο Καλπούρνιο Πίσωνα καί ἀποκαλύφθηκε τό 65 μ.Χ .
Στό ἴδιο πλαίσιο ἐπικαλοῦνται καί τή λεγόμενη ἀλληλογραφία Παύλου –Σενέκα. Ἀπό ὅλους ὅμως τούς εἰδικούς ἡ ἐν λόγῳ ἀλληλογραφία θεωρεῖται ὡς ἕνα σῶμα ἐπιστολῶν πού γράφτηκαν τόν 4ο μ.Χ αἰ. καί γι᾽αὐτό χαρακτηρίζεται ἀπό τό σύνολο τῶν εἰδικῶν ὡς ἀπόκρυφη ἤ πλαστή ἤ ψευδεπίγραφη1. Ψευδεπίγραφα κείμενα τοῦ 4ου μ.Χ αἰῶνος προσάγονται ὡς αὐθεντικές δῆθεν μαρτυρίες – ἀποδείξεις ἀπίθανων ἰσχυρισμῶν.
Ἀπένταντι ὅμως στή νεοπαγανιστική προπαγάνδα βρίσκονται τά ἀληθινά γεγονότα. Εἶναι οἱ ἱστορικές μαρτυρίες. Ἡ πρώτη εἶναι ἡ μαρτυρία τοῦ ἱστορικοῦ Τάκιτου πού τήν ἀναφέρει ὁ Τάκιτος στό ἔργο του Χρονικά (Αnnales). Εἶναι ἀναφορά στή διαδεδομένη γνώμη μεταξύ τῶν κατοίκων τῆς Ρώμης ὅτι ὁ ἐμπρηστής ἦταν ὁ Νέρωνας. Καί συνεχίζει ὁ Τάκιτος, ὅτι γιά νά καταπνίξει αὐτή τή γνώμη ὁ Νέρωνας κατηγόρησε ὡς ἐμπρηστές τούς χριστιανούς2, δηλαδή τούς συκοφάντησε. Τά ἀληθινά ὅμως γεγονότα πού ἀποδεικνύουν, ὅτι ἀποτελεῖ τό λιγότερο συκοφαντία ὁποιαδήποτε συσχέτιση τοῦ Παύλου καί τῶν χριστιανῶν μέ τόν ἐμπρησμό τά παραθέτει ὁ Σουητώνιος. Ἀναφέρει χαρακτηριστικά ὁ Σουητώνιος τά ἑξῆς: «Πράγματι μέ πρόσχημα ὅτι τόν σοκάριζε ἡ ἀσχήμια τῶν παλιῶν οἰκοδομημάτων, ἡ στενότητα καί τό στρίμωγμα τοῦ πλήθους στούς δρόμους, ἔβαλε φωτιά καί ἔκαψε τή Ρώμη.
Καί, παρόλο πού πολλοί συγκλητικοί εἶδαν μέσα στίς ἰδιοκτησίες τούς δούλους τῶν ἀνακτόρων τοῦ Νέρωνα μέ τούς δαυλούς στό χέρι, δέν τόλμησαν νά τούς πιάσουν»3 .
Οἱ νεοπαγανιστικοί ἰσχυρισμοί πού παραθέσαμε σχετικά μέ τό πρόσωπο τοῦ Ἀπ. Παύλου εἶναι ἀπόδειξη τοῦ τρόπου σκέψης τους καί τοῦ φανατισμοῦ τους. Ἐπιπλέον, εἶναι μία ἀνιστόριτη ἐπιχειρηματολογία ἀλλά καί ἀποδεικτικό στοιχεῖο ἑνός δράματος. Καί τό δράμα αὐτό δέν τίποτα ἄλλο, ἀπό τήν ψευδαίσθηση πού ἔχουν, ὅτι ἡ πραγματική ἱστορία εἶναι οἱ φαντασιώσεις τους.
1Βλ. ἐκτενῶς. Al. Fürst – Th.Fuhrer – F.Siegert – P.Walter, Der apokryphe Briefwechsel zwischen Seneca und Paulus, (Scripta Antiquitatis Posterioris ad Ethicam Religionemque pertinetia 11), ἔκδ. Mohr Siebeck, Tübingen 2006.
2Βλ. Tacitus, Annals, Books ΧV/44, (Loeb Classical Library) London 19999, σ. 282. H. Fuchs, Tacitus über die Christen, στό Vigiliae Christianae 4(1950), 65-93).
3Βλ. Gaius Suetonious Tranquillus, De vita Gaesarum. Neron, 38, Εἰσαγωγή – Μετάφραση: Περικλής Ροδάκης, ἐκδ. Παρασκήνιο, Ἀθήνα 1993, σ.70).
