Του Κώστα Νούση στη Romfea.gr
Πώς συνδέονται αυτά τα δύο; Είναι προφανές πως η αλωμένη από τον Οικουμενισμό σύγχρονη Ορθόδοξη Εκκλησία – με πόσο πόνο το διαγιγνώσκουμε αυτό εν τοις πράγμασι μέρα τη μέρα – έκανε επίδειξη ισχύος και αυτό αποδεικνύεται από το αχρείαστο του πράγματος, από το ανυπόστατο των κατηγοριών και την αθωότητα του κατηγορουμένου.
Πρόκειται για μια ακόμη ληστρική σύνοδο στα χρονικά της Εκκλησίας μας.
Ο Πάφου Τυχικός επαύθη… ατυχώς. Για ποιον λόγο; Επειδή είναι αντιπαπικός!
Σε μια σειρά από πρόσφατα άρθρα δια των οποίων καταγγέλλαμε τον σύγχρονο Οικουμενισμό αναφερθήκαμε πως ο πολιορκητικός του κριός είναι η σχέση Ρώμης και Νέας Ρώμης, Ρωμαιοκαθολικισμού και Ορθοδοξίας, Πάπα και Πατριάρχη Οικουμενικού. Τυχαίο;
Σε αυτό δεν μπορεί ο γράφων να απαντήσει με βεβαιότητα, αλλά μπορεί να διαπιστώσει το εξής οξύμωρο: πώς είναι δυνατό να έρχονται σε τόσο στενές σχέσεις ο Οικουμενικός με τον Πάπα, ενώ οι διαφορές είναι πολύ περισσότερες από ό,τι, για παράδειγμα, μεταξύ Ορθοδόξων και Αντιχαλκηδονίων;
Ο Πάφου Τυχικός – εκ μόνης όψεως δίνει την αγαστή έξωθεν καλή μαρτυρία ενός παραδοσιακού Ιεράρχη – ήταν άτυχος ως προς τον ζηλωτισμό του.
Αντί να τον στρέψει προς τη Δύση, αυτός επέλεξε να το κάμει προς την πλευρά της Παράδοσής μας και ιδού το αποτέλεσμα: παύση.
Δεν προχώρησαν ούτε καν στη λεκτική εκφορά της προβλεπόμενης ποινής - δηλαδή καθαίρεσης - διότι ο Επίσκοπος αυτός δεν εγκαλείται παρά για … αυστηρή προσήλωση στην Ορθοδοξία!
Είπαμε και ξαναείπαμε και μάλλιασε η γλώσσα μας: ο Οικουμενισμός είναι ο φυσικός καρπός της γενικευμένης εκκοσμίκευσης και της παγκόσμιας υπονόμευσης του θρησκευτικού συναισθήματος.
Αυτό συνδέεται, όπως είναι εξίσου φυσικό, με τον αυξημένο σε τραγικές πια διαστάσεις περιρρέοντα αμοραλισμό.
Ο Οικουμενισμός, επομένως, είναι η καλύτερη έκφραση και η προσφορότερη απενοχοποίηση των προαναφερθέντων σε θεολογικό επίπεδο και οι πάντες έτσι βολεύονται συνειδησιακά και πρακτικά – νομοκοινωνικά.
Ποιος έρχεται, λοιπόν, να μας χαλάσει τη σούπα; Ο Τυχικός και ο κάθε τυχαίος;
Αν είναι δυνατόν… Και έτσι συνεκλήθη “εν Πνεύματι” μια ακόμη συνοδική φαρσοκωμωδία, εξάπαντος όχι πρώτη φορά στα εκκλησιαστικά χρονικά.
Η καθαίρεση Σωτηρόπουλου από τη Μείζονα και Υπερτελή Σύνοδο του Πατριαρχείου προ ολίγων δεκαετιών είναι κάτι παρόμοιο: ο νεστοριανίζων τότε και νυν κυρός Αυστραλίας Στυλιανός αθωώθηκε και ο ορθοδοξών λαϊκός θεολόγος Ν. Σωτηρόπουλος αφορίστηκε.
Σε αυτές τις περιπτώσεις φυσικά – της άδικης καταδίκης εννοώ – δεν ισχύει η ανθρώπινη συνοδική απόφαση, αλλά η θεόθεν δικαία απόφανση: ήτοι το αντίστροφο…
