Εἶπεν ὁ Κύριος: «Ἐγώ εἰμι τό φῶς τοῦ κόσμου»· ἐφ’ ὅσον λοιπόν εἶμαι εἰς τόν κόσμον καί ἐργάζομαι τά πρός σωτηρίαν τοῦ ἀνθρώπου ἔργα καί ὁ Πατήρ μου πού μέ ἔστειλε εἰς τόν κόσμον ἐργάζεται μέ τήν διδασκαλία Μου καί τά θαύματά Μου, ἀληθῶς εἶμαι Φῶς καί Ζωή.
Ἐν τούτοις, δοκιμάζω τήν πίστιν τῶν θελόντων σωθῆναι καί ἰαθῆναι, ὅπως ἀκριβῶς καί σήμερα· ἐκεῖ δηλαδή πού ἐπῆγε ἀκριβῶς καί ἐνίφθη ὁ Τυφλός καί ἐπέστρεψε εἰς τό σπίτι του ὑγιής. Ρωτοῦσαν τόν πρώην Τυφλό οἱ γνωστοί του: «Πῶς ἐθεραπεύθησαν τά μάτια σου»; Ἀποκρινόταν ἐκεῖνος: «Ἕνας ἄνθρωπος πού ὀνομάζεται Ἰησοῦς μοῦ εἶπε· κι ἐγώ πίστεψα καί ὑπήκουσα καί θεραπεύτηκα».
Ἰδού, ἁγία γερόντισσα, γιατί ὁ Ἀπόστολος μᾶς συστήνει: «Ἑαυτούς πειράζετε εἰ ἐστε ἐν τῇ πίστει, ἑαυτούς δοκιμάζετε»[1]. Ὁ Χριστός μας οὕς ἀγαπάει, παιδαγωγεῖ καί ὅσους παραδέχεται τούς εὐεργετεῖ μέσα ἀπό πειρασμούς καί θλίψεις γιά νά εἶναι πάντοτε σέ ἐγρήγορση καί προσευχή καί νά μήν ἀτονοῦν πνευματικά.
Ἄν χριστιανοί μου τά ἔχουμε ὅλα ὅπως τά θέλουμε ἐμεῖς, τότε ὑπάρχει ὁ κίνδυνος νά ἀμελήσουμε τά πνευματικά μας καθήκοντα καί σιγά σιγά νά ἀπομακρυνθοῦμε ἀπό τήν ζέση-πίστη καί τό ἅγιον θέλημα τοῦ Χριστοῦ καί Θεοῦ μας, τό ἀγαθόν καί δίκαιον. Ὁ Τρισήλιος Θεός ἐξέχεεν: «τόν πλοῦτον τῆς Xάριτος αὐτοῦ»[2] στόν πρώην Τυφλό καί σέ κάθε ἄνθρωπο «γνωρίσας ἡμῖν τό μυστήριον τοῦ θελήματος αὐτοῦ…»[3], γεγονός πού συντελέσθηκε στό Θεανδρικό πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ, τοῦ Μεσσίου καί στό θεανθρώπινο ἔργο τῆς σωτηρίας.
Τό μυστήριον τῆς σωτηρίας, ἀφορᾶ ὅλους τούς ἀνθρώπους, τόν γήϊνο κόσμο μας καί ὅλη τήν κτίση. «Καί εἶπεν αὐτῷ· ὕπαγε νίψαι εἰς τήν κολυμβήθραν τοῦ Σιλωάμ». Μποροῦσε ὁ Κύριος νά δώσει τό φῶς στόν τυφλό «ἀφθωρεῖ καί παραχρῆμα», τοῦτ’ἔστιν αὐτοστιγμή, μ’ ἕνα λόγο.
Ἐν τούτοις, θά ἔλειπε ἡ δοκιμή στήν ὑπακοή, στήν πίστη, στόν λόγο τοῦ Χριστοῦ καί ἡ συνείδηση τῆς προσωπικῆς ἐλευθερίας καί τοῦ αὐτεξουσίου δέν θά συμμετεῖχε στό θαῦμα· ἡ ἀγάπη καί ἡ κοινωνία, ὡς μή δοκιμασθεῖσα, θά ἔμενε ἀτελῆς.
Φρονοῦμε λοιπόν, ἀδελφοί, ὅτι ἄν δέν μᾶς εἶχε ἀποκαλυφθεῖ ὁ ὀρθόδοξος τρόπος τῆς μέθεξης τῆς ἀκτίστου ἐνεργείας τοῦ Θεοῦ, δέν θά μπορούσαμε ποτέ νά γνωρίσουμε καί νά ἑρμηνεύσουμε τοῦτο τό μυστήριο· καί κατά συνέπεια οὔτε τό μυστήριο τῆς δικῆς μας βουλήσεως, τόν λόγο δηλαδή γιά τόν ὁποῖο μᾶς δόθηκε ἡ τιμή καί ἡ ἀξία, ἤτοι τό λογικόν, τό βασιλικόν, τό δημιουργικόν, τό αὐτεξούσιον. «Κατ’ εἰκόνα Θεοῦ καί ὁμοίωσιν, ἐποίησεν αὐτούς».
Ὁ σημερινός ἥρωας, ἁγία γερόντισσα, «πρώην Τυφλός» ὑπηρέτησε καί διαχειρίστηκε τήν εὐεργεσία, ὅπου πηγάζει ἀπό τόν λόγον τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, μέ καταπληκτική ὁμολογία καί ἀπαράμιλλη ἀνδρεία. «λέγουσι τῷ τυφλῷ πάλιν· σύ τί λέγεις περί αὐτοῦ,…ὁ δέ εἶπεν ὅτι προφήτης ἐστίν». Ὁ Θεός ἀπεκάλυπτε σταδιακά στόν τυφλό τό μυστήριό Του περί τοῦ κόσμου καί τῶν ἀνθρώπων· ὁλόκληρη τήν ἄμμετρη θεία ἀγάπη μέ τήν ὁποία ὁ Τριαδικός Θεός, ὁ Πατήρ, δι’ Υἱοῦ, ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι, προσδιορίζει προαιωνίως τήν πατρική σχέση Του μέ ὅλο τό ἀνθρώπινο γένος[4].
«Εἰ μή ἦν οὗτος παρά Θεοῦ, οὐκ ἠδύνατο ποιεῖν οὐδέν», εἶπε μέ θάρρος ὁ ἰαθείς, μπροστά στήν κακότητα καί δολιότητα τῶν μελῶν τοῦ Συνεδρίου. Τί κι ἄν τόν πέταξαν ἔξω ὅλη ἡ σπείρα τῶν Φαρισαίων. Αὐτόν πού ἔβγαλαν ἔξω ἐκεῖνοι, τόν προσέλαβεν ὁ Ἰησοῦς ὁ Μεσσίας, ἀνοίγοντάς του, μαζί μέ τά μάτια καί τούς πνευματικούς θησαυρούς τῆς βασιλείας.
«…καί τίς ἐστι, Κύριε, ἵνα πιστεύσω είς αὐτόν; εἶπε δέ αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· καί ἑώρακας αὐτόν καί ὁ λαλῶν μετά σοῦ ἐκεῖνός ἐστιν. ὁ δέ ἔφη· πιστεύω, Κύριε· καί προσεκύνησεν αὐτῷ». Τό γένος τῶν ἀνθρώπων, χριστιανοί μου, ἕως τήν ἔλευση τοῦ Χριστοῦ, ἦταν σέ πλήρη ἔνδεια καί πνευματική πτωχεία, ἐπειδή δέν γνώριζε «τό μυστήριο τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ».
Ἐν τούτοις, σήμερα οἱ Γραμματεῖς καί Φαρισαῖοι καί ὅλο τό Συνέδριο, πού μέ τόση μανία πολέμησαν τό θαῦμα τῆς ἰάσεως, δέν ἔχουν καμμία ἀπολύτως δικαιολογία γιά τήν σκληροκαρδία τους. Ὁ Κύριος τούς εἶπε: «ἐάν δέν σᾶς γνώριζα τόν Πατέρα μέ τήν ἐμφάνισή μου καί τά τόσα θαυμαστά σημεῖα πού ἐποίησα ἐνώπιόν σας, ἁμαρτίαν οὐκ εἴχατε. Τώρα ὅμως, πρόφασιν οὐκ ἔχετε περί τῆς ἁμαρτίας καί τῆς βλασφημίας σας ἐναντίον ἐμοῦ καί τοῦ Πατέρα μου».
Ἑπομένως, ὁ Κύριος ὁρίζει στόν καθένα τό μέρος πού τοῦ ἁρμόζει, σύμφωνα μέ τά πνευματικά του χαρακτηριστικά καί τά χριστιανικά του χαρίσματα· «εἰ μή» καί κυρίως σύμφωνα μέ τήν ἁγία Εὐαγγελική Του ἀγάπη καί ὑπακοή, τήν ὁποία ὁ καθένας ἐκουσίως καλλιεργεῖ καί ἐδραιώνει στόν ἑαυτό του, ὡς μέλος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πού εἶναι ἡ μοναδική Ἀλήθεια ὑπό τόν ἥλιον.
Ἔτσι ὁ καθένας οἰκοδομεῖ ἐν Χριστῷ τόν ἑαυτό του γινόμενος πρότυπον ὁμολογίας καί ἀληθείας εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Στόν Κύριο τῆς Δόξης καί τοῦ Φωτός, Ἰησοῦν Χριστόν, τόν ἀληθινόν Θεόν, ἡ Βασιλεία, τό Κράτος καί ἡ Δύναμις καί τώρα καί πάντοτε. Ἀμήν.
