«Πνευματική φαρέτρα τοῦ Ὀρθοδόξου Χριστιανοῦ»
Ἀνεξάντλητη εἶναι ἡ παροχή τῆς ἀγάπης τοῦ Ἰησοῦ πρός τήν Ψυχή πού ὁρμᾶ νά Τόν συναντήσει στά βάθη τῆς ὑπαρξεώς της. Δέν φείδεται αὐτῆς τῆς ἀγάπης Του. Τήν προσφέρει πλουσιοπαρόχως, ἀσχέτως ἄν ἐμεῖς στήν ζωήν μας ἀποδειχθήκαμε παραβάτες τῶν ἐντολῶν Του καί προδότες τῆς ἀγάπης Του.
Δέν εἶναι ὁ Χριστός καθόλου «τσιγκούνης» στήν προσφορά τῆς ἀγάπης του. Καί ὅμως ὁ ἄνθρωπος κάνει ἐπί τῆς γῆς, ὅπου προσωρινῶς ἦλθε, μίαν ἀνέραστον ζωήν. Σέ πόσον πνευματικόν σκότος ζεῖ ὁ ἄνθρωπος, πού δέν ἐγνώρισε τήν ἀγάπην τοῦ Ἰησοῦ, πού εἶναι ὁ Θεός καί ὁ Πνευματικός του Πατήρ καί Διδάσκαλος καί Σωτήρ! Νά ἔχει ἕναν τόσον πλούσιον Πατέρα καί Δεσπότην, καί ὁ ἴδιος νά εἶναι πτωχότατος καί ζητιᾶνος τῆς κοσμικῆς ἀγάπης, ἡ ὁποία τελικά καί τόν δηλητηριάζει θανάσιμα.
Ἔε πτωχέ μου ἄνθρωπε, ὁ γεννημένος γιά ἠθοποιός Θανάσης Βέγγος, ἄν τώρα ζοῦσε, θά σέ ἀποκαλοῦσε «καλέ μου ἄνθρωπε». Καί δέν διαφωνῶ ὅτι εἶσαι καλός ἄνθρωπος, ἀφοῦ εἶσαι πλάσμα τοῦ Θεοῦ πού πλάσθηκες τέλειο ἀπό τά χέρια τοῦ Δημιουργοῦ μας Θεοῦ. Κοντά στόν Χριστό δέν θά εἶσαι καλός ἄνθρωπος, ὅπως θέλεις νά σέ ἀποκαλεῖ ἡ κοινωνία μας, ἀλλά θά εἶσαι εὐτυχισμένος καί ἅγιος. Ναί, διότι θά λαμβάνεις ἀπό τό πλήρωμα τῆς Χάριτος τοῦ Χριστοῦ, ἡ ὁποία παραμένει ἀδαπάνητος καί ἐπαρκεῖ γιά ὅλη τήν ἀνθρωπότητα, χωρίς ποτέ νά τελειώνει. Αὐτή ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ ἠμπορεῖ νά πληροῖ τά σύμπαντα, νά ἁγιάζει τήν φύσι καί τόν τελευταῖο ἄνθρωπο πού ζεῖ στίς ἐσχατιές τῆς γῆς!
Κοντά στόν Χριστό γίνεσαι εὐτυχισμένος διότι
λαμβάνεις τήν χαρά καί τήν εὐτυχία ἀπό τήν Πηγή τῆς χαρᾶς, πού εἶναι ἀστείρευτη.
Δέν ἔχεις κοντά στόν Χριστό τά προβλήματα τῆς ἁμαρτωλῆς ζωῆς, ἡ ὁποία σέ
πληγώνει, σέ ἀπορρυθμίζει, σέ ἐξευτελίζει καί σέ ἐξαπατᾶ μέ τίς ἰδικές της ἐφήμερες
ἡδονές.
Ὅταν λέγομεν ὅτι γίνεσαι εὐτυχισμένος σημαίνει ὅτι ἐγνώρισες τόν Χριστόν καί ἔμαθες πλέον νά τόν ἀγαπᾶς. Τρέχοντας νά πάρης εὐτυχία ἀπό τόν Χριστό, δέν χρειάζεσαι καί κουβᾶ νά κουβαλήσεις εὐτυχία γιά τήν ἑπόμενη ἡμέρα ἤ τήν ἄλλη ἑβδομάδα. Ἠμπορεῖς κατά τόν ἴδιο τρόπο, καί τήν ἑπομένη ἡμέρα σου, μέχρι καί τήν τελευταία ἡμέρα τῆς ζωῆς σου νά εἶσαι ὄχι μόνον εὐτυχισμένος, ἀλλά μεταμορφωμένος σέ μία ἄλλη ἀγγελική ὕπαρξι. Καί φεύγοντας ἀπό τήν παροῦσα ζωή, παίρνεις μαζί σου, στόν σάκκο τῆς ψυχῆς σου, καί ὅλα τά θεῖα μαργαριτάρια πού συγκέντρωσες ἐδῶ μέ κόπο. Εἶναι οἱ ἀρετές σου, εἶναι οἱ νυκτερινοί σου κόποι νά κρατήσεις τόν μέγα Θησαυρό στήν καρδιά σου, τόν Ἰησοῦ Χριστό. Καί νά ξέρεις ὅτι δέν θά μετανοιώσεις ποτέ, διότι δῆθεν στερήθηκες τίς χαρές τῆς κοσμικῆς ζωῆς.
Φεύγοντας ἀπό τήν ζωή αὐτή, διά ἕνα πρᾶγμα θά πρέπει μόνον νά μετανοιώσεις καί νά λυπηθῆς, ὅτι δέν ἀγάπησες τόν Ἰησοῦν ἀκόμη περισσότερο! Δέν τοῦ προσέφερες ὅλες τίς ψυχικές καί σωματικές σου δυνάμεις διά τήν ἰδική του ὑπηρεσία στήν Ἐκκλησία Του. Θά μετανοιώσεις, διότι ἄφησες τά χρόνια σου καί ἐπέρασαν μέσα στήν ματαιότητα τῆς ζωῆς καί ἐσύ σάν ναυαγός ἔχασες τό πλοῖο πού σαλπάρει γιά τό λιμάνι τῆς αἰωνιότητος.
Πτωχέ μου καί ἀγαπητέ μου φίλε ἄνθρωπε, ἔλα στόν Χριστόν. Δέν θά εἶσαι πτωχός, ἀλλά πλούσιος διά τόν ἅπαντα αἰῶνα. Μή στηρίζεσαι στήν ἐξυπνάδα τοῦ μυαλοῦ σου καί στά πτυχία τῆς ἐπιστήμης σου, διότι αὐτά εἶναι δυνατόν νά σοῦ παράσχουν μόνον ὀλίγα ἀργύρια διά τήν ἐπιβίωσίν σου καί κάποιαν κοσμικήν δόξαν καί ἀξιοπρέπειαν διά τήν τιμήν τοῦ ὀνόματός σου. Τίποτε ἄλλο μή περιμένεις ἀπό τά χαρίσματα πού ὁ κόσμος σέ ἐτίμησε καί σέ ἐδόξασε.
Ὁλόκληρος ὁ κόσμος εἶναι πτωχός καί πάμπτωχος, διότι οἰκοδομεῖ τίς ἀξίες του ἐπάνω στόν πηλόν μιᾶς ἐφημέρου καί παροδικῆς κοσμικῆς πορείας. Ὑπόσχεται ὁ κόσμος ἀνέσεις, ἀγαθά, πολυτελῆ πράγματα, αὐτοκίνητα, σπίτια, ἐξοχικά, ὑψηλές κοινωνικές σχέσεις, θέσεις καί ἀξιώματα. Καί ὁ καϋμένος ὁ κοσμάκης ζητεῖ μία θέσι στό Δημόσιο. Μία θέσι διά τό παιδί του, ἔτσι ὥστε νά ἔχει μόνιμον μισθόν, τά ἔκτακτα χρηματικά δῶρα του, τίς ἄδειές του καί τό βασικώτερο νά μή κουράζεται.
Μά πραγματικά, Ἀδελφοί Ἕλληνες, ἔχουμε ἀπωλέσει σέ ἐπικίνδυνον βαθμό τόν προσανατολισμόν μας. Καί θέλω νά σᾶς ἐρωτήσω: Πρός τά ποῦ εἶναι ἡ μόνιμη πατρίδα μας; Πρός τήν Εὐρώπην, πρός τήν Ἀφρικήν, πρός τήν Ἀμερική; Ποῦ θά πρέπει νά πᾶμε γιά νά βροῦμε τό εἰσιτήριον γιά νά εἰσέλθωμεν στήν αἰώνια κατοικία μας, πού εἶναι ἡ Βασιλεία τῶν οὐρανῶν;
Ξεχάσαμε τόν λόγον τοῦ Κυρίου μας, πού μᾶς λέγει: «Ζητεῖτε πρῶτον τήν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν, καί ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν»;
Θά μοῦ ἀπαντήσετε ὅτι εἴμεθα καί ἄνθρωποι καί θά πρέπει νά ἐργασθοῦμε διά τόν ἐπιούσιον. Σήμερα ὅμως ὁ ἄνθρωπος δέν ψάχνει διά τόν ἐπιούσιον. Ἐάν εἶχε πίστιν «ὡσεί κόκκον σινάπεως», θά εἶχε τόν ἐπιούσιον κάθε ἡμέρα ἔξω ἀπό τό σπίτι του. Ἀλλά ψάχνει μέ ποιούς τρόπους θά ἐγκατασταθῆ μονίμως σ’αὐτή ἐδῶ τήν γῆν, ἡ ὁποία ὅμως θά παρέλθη, μαζί μέ τόν οὐρανόν, κατά τόν ἀψευδῆ λόγον τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ!
Πῶς ἐξηγεῖται τό φαινόμενον νά συγκεντρώνονται στίς τράπεζες ἀμύθητα ποσά; Σίγουρα οἱ ἀποταμιεύσεις γίνονται γιά κάποια αἰώνια ζωή σ᾿ αὐτόν ἐδῶ τόν κόσμον. Διατί τόσα πανύψηλα κτίρια, οἱ λεγόμενοι οὐρανοξύστες; Ἀσφαλῶς διά νά ἐξασφαλίσουν οἱ ἄνθρωποι τίς μόνιμες κατοικίες τους στήν γῆ μας. Διατί τόση ἀποστασία ἀπό τόν δρόμον τοῦ Χριστοῦ; Διατί τόση προσπάθεια διά τήν ἀπόκτησι τῆς κοσμικῆς δόξης καί τῶν ἡδονῶν τοῦ βίου;
Ἔφυγε πλέον ἀπό τήν ζωή τῶν ἀνθρώπων ἡ πίστις γιά τήν ἀληθινή καί αἰώνια πατρίδα μας, πού εἶναι ἡ Βασιλεία του ἐν οὐρανοῖς. Οἱ ἄνθρωποι πλέον δέν ἐπιθυμοῦν νά εἶναι οὐρανόφρονες, ἀλλά κοσμικόφρονες! Δέν χαρίζουν οὔτε μιά ματιά τους στό Πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, Τόν ὁποῖον περιφρονοῦν καί μέ τά ἔργα τους ἀποδεικνύουν ὅτι τόν ἀπορρίπτουν ὁριστικά ἀπό τήν ζωή τους. Τούς εἶναι ἐμπόδιον στά σχέδια τους. Ἡ παρουσία του στήν γῆ μας, τά λόγια του, ἡ διδασκαλία του, τά θαύματά του, ἀποτελοῦν διά τούς κοσμικούς ἀνθρώπους, παρωχημένες ἐποχές. Καί μάλιστα λέγουν ὅτι «ἄνθρωποι ἔγραψαν τήν ζωή καί τά θαύματα τοῦ Χριστοῦ», πού εἶναι ἁμαρτωλοί, ὅπως ἐμεῖς, καί ποῦ ξέρουμε ἄν λέγουν τήν ἀλήθεια;
Ὁ σημερινός ἄνθρωπος, προσπαθεῖ νά καταπνίξει τήν συνείδησί του, γιά νά ἀπολαμβάνει τά ἀγαθά του ἐπί τῆς γῆς ἀνενόχλητος. Δέν καταφέρνει νά τήν στραγγαλίσει, διότι ἡ συνείδησίς του εἶναι ἡ πρώτη φωνή τοῦ Θεοῦ πού δόθηκε στόν κάθε ἄνθρωπο, ἀπό τήν ἡμέρα πού δημιουργήθηκε. Γι᾿ αὐτό καί ὁ Κάϊν πού ἐσκότωσε τόν ἀδελφό του, σέ ὅλη του τήν ζωή τόν κατεδίωκαν οἱ τύψεις τῆς συνειδήσεώς του, ὅτι ἐφόνευσεν ἀναιτίως τόν ἀδελφόν του. Καί δέν εὕρισκεν εἰρήνη πουθενά καί ἀπέθανε μέσα σ᾿ αὐτό τό ἀνελήτον μαρτύριο τῆς ἐνοχῆς του.
Ἔτσι καί ὁ σημερινός ἄνθρωπος, ὅσο καί νά θελήσει νά ἀπαλλαγεῖ ἀπό τήν παρουσία τοῦ Θεοῦ δέν θά τό κατορθώσει. Τόν κυνηγᾶ ὁ Θεός, μέσῳ τῆς συνειδήσεώς του καί τόν καλεῖ σέ μία νέα ἐπικοινωνία μαζί Του. Σέ μία νέα πνευματική ἐπανασύνδεσι καί ἀγάπη. Διότι μόνο κοντά στόν Θεόν ἠμπορεῖ νά ἀναπαυθῆ ὁ κάθε ἄνθρωπος. Ὁ Χριστός εἶναι ὁ χορηγός ὅλων τῶν ἀγαθῶν, καί τῶν ἐπιγείων καί τῶν ἐπουρανίων. Χωρίς τόν Χριστόν δέν ἠμπορεῖ νά ζήσει ὁ ἄνθρωπος καί ἄς ἔχει ἀποθηκεύσει ἀγαθά διά τόν ἅπαντα αἰῶνα. Ἄς ἐπιδιώξει νά γίνει ἄρχοντας καί βασιλεύς ὁλοκλήρου τοῦ κόσμου, δέν θά ἐπιτύχει τίποτε. Εἶναι θνητός καί μία ἡμέρα θέλει δέν θέλει ἐγκαταλείπει τά βασίλειά του καί τά πλούτη του.
Ἔε πτωχέ μου καί καλέ μου ἄνθρωπε, διατί μέ τόση ἀγωνία κοπιάζεις; Ἀφοῦ αὔριον μεθαύριον ὅλα θά τά ἐγκαταλείψεις, χωρίς νά πληρωθῆς ἀπό κανέναν διά τούς κόπους σου αὐτούς. Φρόντισε, πρίν κλείσης τά σωματικά σου μάτια, νά γνωρίσεις τόν Χριστόν. Θά τόν ἀγαπήσεις καί θά γίνεις πλούσιος, μᾶλλον ὁ πλουσιώτερος πάντων. Καί μαζί μέ τόν Χριστόν θά συνταξιδεύσεις καί στούς οὐρανούς.
Αὐτές τίς ἡμέρες στήν Θεσσαλονίκη πνέει τά λοίσθια ἡ γιαγιά ἡ κ. Παναγιώτα, ἡλικίας τώρα 87 ἐτῶν. Καί τί εἶπε στήν κόρη της Ἀγγελική: «Ὅταν θά κλείσω τά μάτια μου γιά πάντα, θά εἶμαι ἡ εὐτυχέστερη γυναῖκα τοῦ κόσμου…». Εἶναι ἑτοιμασμένη γιά τό αἰώνιο καί ἀνεπίστροφο ταξείδι της. Περιμένει μέ τά μάτια της κλειστά. Δέν θέλει νά βλέπει τίποτε ἀπό τά ἀνθρώπινα, οὔτε τά παιδιά της καί τά ἐγγόνια της. Ἡ ψυχή της ἔχει αἰχμαλωτισθῆ ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, τόν ὁποῖον ἠγάπησεν ἐκ νεότητός της. Μακάριες λοιπόν οἱ ψυχές πού ἐγνώρισαν τόν Χριστόν καί ἔφυγαν μαζί του παρέα γιά τούς οὐρανούς!!!
Μον. Δαμασκηνός Γρηγοριάτης. 27-1-2019
Μέ τήν εὐλογία τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου
