Ι. ΒΑΡΥΣΗΜΑΝΤΕΣ ΣΥΖΗΤΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΠΕΖΟΔΡΟΜΙΟΥ
Με την φράση «συζήτηση του πεζοδρομίου» ένας ομιλητής υπονοεί κατά κανόνα ότι η συγκεκριμένη συζήτηση είναι πρόχειρη και επουσιώδης.
Πολλές κρίσιμες συζητήσεις έχουν γίνει και πολλά λαβράκια έχουν βγει στα όρθια, πάνω σε κάποιο κακοδιατηρημένο πεζοδρόμιο, ιδίως της πολυσύχναστης πρωτεύουσας, καθώς διασταυρώνονται, μάλλον καθόλου τυχαία, οι πορείες δύο ή και περισσότερων ανθρώπων.
Α. ΟΤΑΝ ΣΥΝΑΝΤΙΟΥΝΤΑΙ ΔΥΟ ΓΝΩΣΤΟΙ
Οι άνθρωποι που διασταυρώνονται, είτε όλοι είτε κάποιοι από αυτούς, μπορεί ήδη να γνωρίζονται μεταξύ τους, π.χ. επειδή αποτελούν μέλη μιας ευρύτερης οικογένειας ή επειδή εργάσθηκαν μαζί στον ίδιο χώρο.
Στην δεύτερη κατηγορία ανήκει π.χ. η συνάντηση του καθηγητή χειρουργικής Κωνσταντίνου Ν. Αλιβιζάτου (πατέρα του ομοτ. καθηγητή Συνταγματικού Δικαίου Νομικής Σχολής ΕΚΠΑ Νίκου Αλιβιζάτου, γνωστού για τις προβληματικές θέσεις που διετύπωσε όχι μόνο υπέρ του υποχρεωτικού εμβολιασμού κατά του κορωνοϊού ή για την αντιμετώπιση των κομμάτων που χαρακτηρίζει ως «ακροδεξιά», αλλά προσφάτως και για το πολύκροτο αίτημα Τριαντόπουλου¹) με τον διαβόητο ψευτο-ιερέα Δημήτριο, κατά κόσμον Δαυίδ Μπάλφουρ (David Balfour), ο οποίος προέκυψε ότι ήταν μυστικός πράκτορας της Ιντέλιτζενς Σέρβις.
Ο σύντομος διάλογος Αλιβιζάτου-Μπάλφουρ καταγράφεται στο βιβλίο «Δυο γιατροί θυμούνται» που είχε εκδώσει ο Κωνσταντίνος Αλιβιζάτος από κοινού με τον καθηγητή μαιευτικής και γυναικολογίας Νικόλαο Λούρο.
Ας θυμηθούμε εκείνον τον σύντομο, αλλά άκρως αποκαλυπτικό διάλογο του πεζοδρομίου που άφησε άναυδο τον Κ. Αλιβιζάτο, ο οποίος, βαδίζοντας στην λεωφόρο Βασιλίσσης Σοφίας μια ημέρα του Μαρτίου ή Απριλίου του 1945 αισθάνθηκε ένα χέρι να τον ακουμπά στον δεξί του ώμο:
– Κ.Α.: «Γυρίζω ξαφνιασμένος και βλέπω ένα άτομο ψηλό, με μικρό μουστάκι, κοστούμι τουίντ και γραβάτα παπιγιόν. Η φυσιογνωμία του μου ήταν άγνωστη. Μόνον όταν άρχισε να μου μιλά και να μου λέει “βρε Αλιβιζάτε, δε με γνωρίζεις;”, από τη φωνή και κυρίως από την προφορά τον αναγνώρισα.
Είσαι ο Balfour; Πού είναι τα ράσα σου; Πού είναι τα γένια σου;
Γυρίζει, με κοιτάζει και μου απαντά με αγγλικό φλέγμα:
– D.B.: Πάνε όλα αυτά…
– Κ.Α.: Και τι γυρεύεις έτσι εδώ;
– D.B.: Είμαι σύμβουλος στην Αγγλική Πρεσβεία!»².
Β. ΟΤΑΝ ΓΝΩΣΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ Ο ΕΝΑΣ
Δεν αποκλείεται, όμως, μόνο ο ένας περαστικός να (ανα)γνωρίζει τον άλλον ή τους άλλους, επειδή, σε αντίθεση με τον ίδιο, οι άλλοι είναι δημόσια πρόσωπα (πολιτικοί, καλλιτέχνες, δημοσιογράφοι, διανοούμενοι ή λοιπές επιδραστικές προσωπικότητες).
Αυτή η (φαινομενικά;) τυχαία διασταύρωση μπορεί να γίνεται αντιληπτή είτε από την μία πλευρά είτε και από τις δύο πλευρές.
Επομένως, μόνο στην πρώτη περίπτωση μπορεί να ματαιωθεί η επίδραση της «τύχης», αφού εναπόκειται σε εκείνον που εντόπισε πρώτος τον άλλο (τούτος τελεί σε άγνοια για την ύπαρξη εκείνου που τον έχει εντοπίσει και αναγνωρίσει) να αποφύγει να του μιλήσει ή όχι.
ΙΙ. ΠΡΩΤΗ ΤΥΧΑΙΑ (;) ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΛΑΚΗ ΛΑΖΟΠΟΥΛΟ
Α. ΣΕ ΦΟΝΤΟ ΕΞΥΠΝΟΗΛΙΘΙΑΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ
Ειδικά τα τελευταία χρόνια, κατά τα οποία κατέστη σε ευρεία κλίμακα απολύτως σαφές ότι ζούμε υπό το καθεστώς μιας εξυπνοηλίθιας δικτατορίας, που φορά την προπαγανδιστική μάσκα της δημοκρατίας και είναι ψυμιθιωμένη με τα πολύχρωμα στολίδια των πολυχρησιμοποιημένων γλωσσομαγνητών, όπως της ελευθερίας, της ασφάλειας, της ειρήνης, της προόδου, της ευημερίας, της δικαιοσύνης και άλλων τέτοιων παραπλανητικών ετικετών, κάθε φορά που μου τύχαινε να αντιληφθώ ότι πρόκειται να διασταυρωθώ με κάποια επιδραστική προσωπικότητα από αυτές που θεωρώ ότι έπαιξαν κρίσιμο ρόλο, είτε δι’ ενεργείας είτε διά παραλείψεως, στην εγκαθίδρυση της εξυπνοηλίθιας δικτατορίας, αξιοποιούσα την ευκαιρία και πήγαινα να προκαλέσω συζήτηση.
Αυτό έκανα και πριν από περίπου έναν χρόνο, όταν την ημέρα κοιμήσεως του π. Βασιλείου Βολουδάκη, στην συμβολή των οδών Σκουφά και Πινδάρου, ο βηματισμός μου διασταυρώθηκε με εκείνον του γνωστού ηθοποιού Λάκη Λαζόπουλου.
Γνωρίζοντας ότι είχε παραδεχθεί δημοσίως τις παρενέργειες που υπέστη από τον εμβιολιασμό του και έχοντας ακούσει να με αναφέρει σε κάποια ραδιοφωνική εκπομπή του, τον πλησίασα για να τον ευχαριστήσω, αλλά πρωτίστως για να τον ρωτήσω αν βλέπει κι εκείνος τα πλοκάμια του τέρατος.
Β. ΜΙΑ ΑΝΑΠΑΝΤΕΧΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Η συζήτηση του πεζοδρομίου μαζί του εξελίχθηκε ως εξής:
– Κ.Β.: «Κύριε Λαζόπουλε, πιστεύετε κι εσείς ότι έχουμε δικτατορία ή είναι μόνο δική μου εντύπωση;».
– Λ.Λ.: «Την βλέπω ξεκάθαρα κι εγώ», μου απαντά.
– Κ.Β.: «Και πότε ακριβώς αρχίσατε να παίρνετε χαμπάρι ότι έχουμε δικτατορία, υβριδική φυσικά, αφού δεν βλέπουμε πουθενά να κυκλοφορούν τανκς; Να σας πω, κ. Λαζόπουλε, ότι εγώ κοιμόμουν, όπως έχω δηλώσει τόσες φορές, τον ύπνο του Ποινικού Δικαίου. Χάρη στον κορωνοϊό αφυπνίσθηκα».
– Λ.Λ.: Κατάλαβα πια ότι η κατάσταση έχει εντελώς ξεφύγει, όταν έγινε ο χαμός με τις τηλεοπτικές άδειες επί ΣΥΡΙΖΑ!
(Σημειωτέον ότι ήταν η δεύτερη φορά που κάποια επιδραστική προσωπικότητα μου εφιστούσε την προσοχή σε εκείνη την εποχή. Η πρώτη φορά ήταν, όταν μου μίλησε για τα όργια σχετικά με τις τηλεοπτικές άδειες ένας διανοούμενος, αλλά και τραγουδιστής όπερας, ο εξαίρετος καθηγητής Διοικητικού Δικαίου στην Νομική Σχολή ΕΚΠΑ Πάνος Λαζαράτος³).
Ακολούθως, έθεσα στον κ. Λαζόπουλο ένα ερώτημα που οδήγησε σε μια αναπάντεχη απάντηση:
– Κ.Β.: «Πείτε μου τότε, σας παρακαλώ: Πώς γίνεται να την βλέπουμε μόνο εγώ κι εσείς και λίγοι ακόμη, αλλά να μην την βλέπει ο λαός;».
– Λ.Λ.: «Και ποιος σας είπε ότι δεν την βλέπει; Μια χαρά την βλέπει!».
– Κ.Β.: «Μια χαρά την βλέπει;», τον ρωτώ γεμάτος απορία!
– Λ.Λ.: «Μάλιστα, μια χαρά την βλέπει! Και όχι μόνο την βλέπει, του αρέσει κιόλας», μου απάντησε κεραυνοβολώντας με!
Γ. ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΛΑΟ ΚΑΙ ΟΙ ΑΡΧΟΝΤΕΣ
Τότε μου ήρθε στο μυαλό η τόσο εύστοχη και επίκαιρη φράση:
«κατά τον λαό και οι άρχοντες».
Ο Άγιος Αναστάσιος Σιναΐτης, επίσκοπος Αντιοχείας, έγραφε:⁴
Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέει ὅτι οἱ ἐξουσίες τοῦ κόσμου ἔχουν ταχθῆ ἀπὸ τὸν Θεό. Πρέπει λοιπὸν νὰ δεχθοῦμε ὅτι κάθε ἄρχοντας ἢ βασιλεὺς ἢ ἐπίσκοπος προχειρίζεται στὸ ἀξίωμα αὐτὸ ἀπὸ τὸν Θεό;
Ἀπόκρισις: Ὁ Θεὸς λέει στὸν Νόμο:
«Θὰ σᾶς δώσω ἄρχοντας σύμφωνα μὲ τὶς καρδιές σας».
Εἶναι λοιπὸν φανερὸ ὅτι οἱ μὲν ἄρχοντες καὶ οἱ βασιλεῖς ποὺ εἶναι ἄξιοι αὐτῆς τῆς τιμῆς προχειρίζονται στὸ ἀξίωμα αὐτὸ ἀπὸ τὸν Θεό. Οἱ ἄλλοι πάλι, ποὺ εἶναι ἀνάξιοι, προχειρίζονται κατὰ παραχώρησιν ἢ καὶ βούλησιν τοῦ Θεοῦ σὲ ἀνάξιο λαὸ ἐξ αἰτίας αὐτῆς ἀκριβῶς τῆς ἀναξιότητός των. Καὶ ἄκουσε σχετικὰ μερικὲς διηγήσεις.
Ὅταν εἶχε γίνει βασιλεὺς ὁ Φωκᾶς ὁ τύραννος καὶ ἄρχισε ἐκεῖνες τὶς αἱματοχυσίες μὲ τὸν Βονόσο τὸν δήμιο, ὑπῆρχε κάποιος μοναχὸς στὴν Κωνσταντινούπολι, ἅγιος ἄνθρωπος, ποὺ ἔχοντας πολλὴ παρρησία πρὸς τὸν Θεό, σὰν νὰ δικαζόταν μὲ τὸν Θεὸ καὶ ἔλεγε μὲ ἁπλότητα:
«Κύριε, γιατί ἔκανες τέτοιον βασιλέα;».
Καὶ τότε, ἀφοῦ τὸ ἔλεγε αὐτὸ γιὰ ἀρκετὲς ἡμέρες, τοῦ ἦλθε φωνὴ ἐκ Θεοῦ ποῦ ἔλεγε:
«Διότι δὲν βρῆκα ἄλλον χειρότερο».
Επομένως, η δικτατορία Μητοστάκη⁵ είναι το αντάξιο αντικατόπτρισμα ενός βρεφοποιημένου λαού που βρίσκεται σε βαθιά ηθική σήψη και άρα είναι ευάλωτος στους εξυπνοηλίθιους δικτάτορες ή, κατά την έκφραση του προφήτη Ησαΐα, στους εμπαίκτες νεανίσκους άρχοντες, φράση που έχει αναδείξει και ο π. Αθανάσιος Μυτιληναίος.
Και ακριβώς επειδή είναι βρεφοποιημένος ο λαός, κάνει ό,τι και ένα βρέφος:
Αντιγράφει τους γονείς τους, εν προκειμένω τους κυβερνήτες του.
Επί παραδείγματι:
Όταν η κυβέρνηση προπαγανδίζει το σλόγκαν της μηδενικής ανοχής στην βία⁶ (πρβλ. το σύνθημα «νομιμότητα παντού»), έρχεται σύντομα η στιγμή που υιοθετεί το ίδιο σύνθημα και ο λαός όταν διαμαρτύρεται για την αυταρχική και ανάλγητη συμπεριφορά των κυβερνητών του.
Εδώ ακριβώς ανήκουν τα εξής δύο συνθήματα:
Καμία ανοχή στην πολιτική που δεν μας αφήνει να αναπνεύσουμε!
Καμία ανοχή σε κυβερνήσεις και εταιρείες που θυσιάζουν ζωές στο βωμό του κέρδους.
Δ. ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ;
Καθώς η συζήτηση του πεζοδρομίου με τον Λάκη Λαζόπουλο όδευε προς το τέλος της, και αφού μου αποκάλυψε ότι υπήρξε εποχή που κάποιοι είχαν γίνει σκιά του όπου κι αν πήγαινε (τον παρακολουθούσαν σε κάθε του βήμα, όπως χαρακτηριστικά μου είπε), του έθεσα το εξής αγωνιώδες ερώτημα:
– Κ.Β.: «Και τώρα τι κάνουμε, κ. Λαζόπουλε; Εσείς που ήσασταν μέσα στα πράγματα επί τόσον καιρό και ζήσατε την υβριδική δικτατορία από μέσα, ποια πιστεύετε ότι είναι η λύση;».
– Λ.Λ.: «Φοβάμαι ότι δεν υπάρχει κάποια θεαματική λύση που θα οδηγήσει το σύστημα στην κατάρρευση. Το μόνο που μπορώ να σκεφθώ σε μια πρώτη φάση είναι να μένουμε ενωμένοι σαν γροθιά όλοι όσοι βλέπουμε την ίδια σκοτεινή πλευρά».
– Κ.Β.: «Αυτό το έχω κι εγώ καταλάβει εδώ και καιρό, όπως επίσης έχω καταλήξει στην άποψη ότι, όσοι είμαστε ενωμένοι σαν γροθιά, θα πρέπει να μην κρατάμε το στόμα μας κλειστό, αλλά να αποκαλύπτουμε όσο περισσότερες αλήθειες μπορούμε. Την αλήθεια την φοβούνται όπως ο διάβολος το λιβάνι. Γι’ αυτό, άλλωστε, οι μεγαλύτερες πλάνες δεν έχουν προέλθει από τα ωμά ψέματα, αλλά από τα ψέματα που είναι μπασταρδεμένα με αλήθειες. Είναι γνωστός, άλλωστε, στους προπαγανδιστές ένας χρυσός κανόνας: Το χειρότερον ψεύδος είναι η μισοαλήθεια».
Χαμογελώντας πονηρά, ο κ. Λαζόπουλος ψέλλισε μόνο δύο λέξεις, δείχνοντας ότι δεν είχε άλλο χρόνο: «Έτσι είναι».
Προσφέθηκα να του δώσω την κάρτα μου, την οποία έλαβε ευχαρίστως, χαμογελώντας ολίγον πονηρά.
ΙΙΙ. ΕΠΑΝΟΔΟΣ ΣΤΗΝ TV: ΑΝΤΙΔΙΚΤΑΤΟΡΙΚΗ Ή ΕΠΙΛΕΚΤΙΚΑ ΑΝΤΙΣΥΣΤΗΜΙΚΗ;
Έχοντας καλά κρατημένη στο καταγραφικό της μνήμης μου την «ομολογία περί δικτατορίας» την οποία είχα αποσπάσει από τον κ. Λαζόπουλο σε εκείνη την ενός λεπτού βαρυσήμαντη συζήτηση του πεζοδρομίου, όταν πληροφορήθηκα ότι ο προβεβλημένος και σίγουρα ιδιαιτέρως ευφυής ηθοποιός επέστρεψε στην μεγάλη πόρνη της σύγχρονης Βαβυλώνας, δηλαδή στην αντίχριστη τηλεόραση, αναλογίστηκα προς στιγμήν αν η νέα του παρουσία θα ήταν αντιδικτατορική ή επιλεκτικά αντισυστημική.
Έχοντας συνειδητοποιήσει ότι τα αργυρώνητα βοθροκάναλα είναι τα στεροφωνικά ηχεία της εξυπνοηλίθιας δικτατορίας, διέγραψα πάραυτα από το μυαλό μου την αγαθή απορία μου και απλώς περίμενα να δω σε ποια σημεία θα άρχιζε ο κ. Λαζόπουλος να βάζει συστημικό νερό στο αντισυστημικό κρασί του, ενδίδοντας κι αυτός στον πειρασμό να χτίζει ένα κομμάτι των εκπομπών του πάνω στην σατανική (προπαγανδιστική) τέχνη της μισοαλήθειας.
Επιστρέφοντας, πάντως, στο MEGA του επιχειρηματικού αυτοκράτορα Παύλου Μαρινάκη, ο οποίος είναι προφανές ότι θέλει να ασκεί πίεση στην δικτατορική κυβέρνηση Μηστοτάκη, στην οποία εξακολουθεί να βάζει πότε διακριτική και πότε κραυγαλέα πλάτη, η παρουσία του εξυπηρετεί άριστα την ελεγκτική στρατηγική του καναλιού.
Ένας ήπια αντισυστημικός Λαζόπουλος είναι ό,τι πρέπει για να βρίσκονται σε ισορροπία οι αντίρροπες δικτατορίες: της κυβέρνησης και των media.
Εκείνο, ωστόσο, που με παρεξένεψε είναι πώς και επέτρεψε ο προπαγανδιστικός μηχανισμός να πάρει στα χέρια του τηλεοπτικό μικρόφωνο μια διασημότητα που δεν δίστασε να αμφισβητήσει το απόλυτο τοτέμ της υγειονομικής δικτατορίας, δηλ. το (δήθεν) θαυματουργό εμβόλιο και εξέτιε την τιμωρία της υποβιβασμένη από την Α΄ Εθνική της τηλεόρασης στην Β΄ Εθνική του Ραδιοφώνου.
Είναι χαρακτηριστική η απάντηση που έδωσε ο κ. Λαζόπουλος στο ερώτημα που του ετέθη από δημοσιογράφο σχετικά με το αν η επιστροφή του στην τηλεόραση ήταν εύκολη υπόθεση:
«Η επιστροφή από πού; Η επιστροφή δεν έγινε από δικούς μου λόγους, δεν έφυγα εγώ για να επιστρέψω. Υπήρξε μια εποχή απαγόρευσης και κατά κάποιον τρόπο ήρθη η απαγόρευση, όπως λέω εγώ»⁷.
Επειδή, όμως, σε αντίθεση με το μακρινό παρελθόν, σήμερα υπάρχει ο μεγάλος καταδότης, δηλ. το Ίντερνετ, και ειδικότερα το youtube, ο κ. Λαζόπουλος συνελήφθη σε εκπομπή της Αννίτας Πάνια να διατρανώνει την προς στιγμήν αποσυρθείσα πίστη του προς το εμβόλιο.
Ο διάλογος Λαζόπουλου-Πάνια, μέσω του οποίου ξεπλύθηκε η επικινδυνότητα του εμβολίου, είναι ο εξής:
– Α.Π.: «Ωστόσο, εσύ είχες κι ένα θεματάκι με το εμβόλιο, έτσι;».
– Λ.Λ.: «Ασφαλώς, αλλά δεν τα φορτώνουμε όλα στο εμβόλιο. Και δεν θέλω… Δηλαδή και να μου λέγανε ότι θα συμβεί κάτι, τέλος πάντων, θα έκανα το εμβόλιο».
– Α.Π.: «Τα έχεις κάνει τα εμβόλια, έτσι;».
– Λ.Λ.: «Τα δύο!».
Σε αυτό το σημείο, μάλιστα, ο κ. Λαζόπουλος σχηματίζει με τα χέρια του το νεοταξίτικο σύμβολο του αντεστραμμένου τριγώνου, το οποίο, πάντως, μπορεί απλώς να δηλώνει ότι το άτομο αναζητά λύσεις ή προσπαθεί να εξηγήσει κάτι με πιο ήρεμο και προσιτό τρόπο.
Και ενώ, αμέσως μετά, ο κ. Λαζόπουλος επιβεβαιώνει ότι νόσησε, παρεμβάλλεται ένα απόσπασμα βίντεο από παλιά τηλεοπτική δουλειά του ηθοποιού. Μόλις ολοκληρώνεται η προβολή του, η φανατική προπαγανδίστρια του εμβολιασμού Πάνια βγάζει ένα παντελώς αστήρικτο συμπέρασμα, ως προς το οποίο ο κ. Λαζόπουλος, κατά τρόπο αλλόκοτο, υπερθεμάτισε:
– Α.Π.: «Ωραία, άρα είσαι τριπλά εμβολιασμένος τώρα!».
– Λ.Λ.: (Γελάει…) «Τώρα είμαι τετραπλά… Βαρέθηκα να βλέπω…».
Εν συνεχεία, ο κ. Λαζόπουλος τόλμησε τουλάχιστον να στηλιτεύσει την υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού, δηλώνοντας:
– Λ.Λ.: «Δεν μου αρέσει καθόλου η υποχρεωτικότητα. Καθόλου!».
Το περιεχόμενο αυτής της νέας, βαρυσήμαντης συζήτησης του πεζοδρομίου με τον κ. Λαζόπουλο θα δημοσιευθεί προσεχώς. Αντικείμενό της ήταν η αποκαθήλωση των έργων ψευτοτέχνης από την Αντεθνική Σατανοθήκη.
H πρόσφατη αυτή συζήτηση με τον ηθοποιό, η οποία προέκυψε ξανά στα όρθια, μου έδωσε την ιδέα να ξεκινήσω την νέα σειρά άρθρων. Ελπίζω να μακροημερεύσει
σημείωση παράγκας : Να στηριξουμε ολοι μας ...
