Τῆς κας Μαρίας Δεληθανάση
Ἔγγραφο ντροπὴ τοῦ Ὑπουργείου Οἰκονομικῶν πρὸς κατοίκους τῶν ἀκριτικῶν Ἀρκιῶν Δωδεκανήσου, μὲ τὸ ὁποῖο ἀμφισβητεῖ τὶς ἰδιοκτησίες τους 35 χρόνια μετὰ τὴν ἀπόκτησή τους, ἐπικαλούμενο τὸ Ὀθωμανικὸ Δίκαιο ὡς ἰσχύοντα νόμο ἐπὶ τῆς ἑλληνικῆς ἐπικράτειας (διακόσια καὶ πλέον χρόνια μετὰ τὴν ἀπελευθέρωση), ἀποκαλύπτει σήμερα ἡ «Ἑστία τῆς Κυριακῆς». Ἀπὸ τὸ ἔγγραφο τῆς ἀγωγῆς τοῦ Δημοσίου, μὲ τὸ ὁποῖο ἐπιδιώκεται ἡ ἐκδίωξη κατοίκων νησιῶν ἀπὸ τὶς ἑστίες τους προκύπτει ὅτι τὸ Ἑλληνικὸ Δημόσιο φθάνει στὸ σημεῖο νὰ ἐπικαλεῖται στὰ ἐπιχειρήματά του ἕως καὶ τὸν Σουλεϊμάν τὸν Μεγαλοπρεπῆ, γιὰ νὰ ἰσχυριστεῖ ὅτι ἀνήκουν στὴν ἰδιοκτησία του, ὄχι μόνο τὰ ἀκίνητα ποὺ δήμευσε μὲ τὸ δόρυ του ὡς εἰσβολέας στὴν Κῶ καὶ στὴν Ρόδο, ἀλλὰ καὶ τὰ «μὴ δορυάλωτα ἐδάφη» τῆς τέως Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας σὲ ἄλλα νησιὰ τῆς Δωδεκανήσου!
Τὸ πλέον ἐξοργιστικὸ εἶναι ὅτι τὸ 2022 μετὰ τὴν ἀπόκτηση ἰδιοκτησιῶν, κτηματογραφικὰ γραφεῖα ἐνέκριναν τὶς αἰτιάσεις τοῦ Δημοσίου ὅτι τὸ ὀθωμανικὸ ἰσχύει ὡς τοπικὸ δίκαιο καὶ ὅτι οἱ ἰδιοκτησίες εἶναι ἀμφισβητούμενες καὶ ἔτσι ἀφαίρεσαν τὴν ἀσφάλεια Δικαίου ἀπὸ τοὺς ἀκρίτες μας. Σήμερα τὸ Δημόσιο σύρει σὲ πολυετεῖς δικαστικοὺς ἀγῶνες τοὺς ἰδιοκτῆτες τῶν ἀκινήτων μὲ στόχο τὴν τελικὴ ἐκδίωξή τους. Ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς Ἀρκιοὺς θολὸ εἶναι τὸ ἰδιοκτησιακὸ τοπίο καὶ στὰ κομβικῆς σημασίας γιὰ τὴν ὁριοθέτηση ΑΟΖ Λέβυθα, ὅπου ἡ οἰκογένεια Καμπόσου δὲν διαμένει ἐκεῖ πλέον μόνιμα καὶ μετακινήθηκε μὲ τὰ πρόβατά της στὴν Ἀστυπάλαια. Κυκλοφοροῦν καὶ ἐδῶ φῆμες ὅτι ἀμφισβητεῖται ἡ ἰδιοκτησία ἐπὶ τοῦ ἀκινήτου καὶ τὰ ἐρωτήματα τῆς ἐφημερίδας μας παραπέμφθηκαν πρὸς ἀπάντησιν στὸν Δήμαρχο. Αὐτὸ ποὺ συμβαίνει λοιπὸν στὸ Αἰγαῖο εἶναι μεγάλο ἐθνικὸ ἔγκλημα, στὸ ὁποῖο δυστυχῶς συμπράττει καὶ τὸ Ἀνώτατο Ἀκυρωτικὸ Δικαστήριο τῆς χώρας ὁ Ἄρειος Πάγος, ὁ ὁποῖος τὸ 2022 ἄλλαξε τὴν νομολογία του καὶ ἀποδέχθηκε τὸ Ὀθωμανικὸ Δίκαιο ὡς ὑπερισχῦον ἔναντι τοῦ ἑλληνικοῦ ἀστικοῦ κώδικα…
Διαφορετικὸν τὸ σκεπτικὸν τῶν ἀποφάσεων μετὰ τὸ 2022
Τὸ σκεπτικὸ ἀποφάσεων τοῦ Α.Π. εἶναι διαφορετικὸ μετὰ τὸ 2020. Χαρακτηριστικὴ εἶναι ἡ ἀπόφαση 1954/2022 σὲ προσφυγὴ κατοίκου τῆς Λέρου, γιὰ περιουσία του στοὺς Ἀρκιούς. Στὴν ἀπόφαση αὐτήν, ὁ Ἄρειος Πάγος ἐπιστρέφει γιὰ ἐπανεξέταση τὴν ὑπόθεση καὶ μὲ «ἄλλους δικαστές, ἐκτὸς ἀπὸ ἐκείνους ποὺ ἐξέδωσαν τὴν ἀναιρούμενη ἀπόφαση» στὸ Πολυμελὲς Ἐφετεῖο Δωδεκανήσου.
Ἂν καὶ οἱ περιουσίες τῶν κατοίκων τῶν Ἀρκιῶν ἀποδεικνύονται μὲ συμβόλαια ἀγοραπωλησίας ἀπὸ τὴν Ἱερὰ Μονὴ Πάτμου, ἡ ἀπόφαση ἀμφισβητεῖ τὴν πρότερη ἰδιοκτησία τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Πάτμου – ἄρα καὶ τὴν ἀγοραπωλησία – μὲ τὸ ἐπιχείρημα ὅτι ἀσχέτως τοῦ γεγονότος ὅτι τὸ νησὶ δὲν εἶχε καταληφθεῖ ἀπὸ Ὀθωμανούς, τὴν περίοδο ἐκείνη ἴσχυε τὸ Ὀθωμανικὸ Δίκαιο!!! (Συγκεκριμένα, τὰ συμβόλαια ἀγοραπωλησίας δικαίωσαν τοὺς κατοίκους σὲ α΄ βαθμό, τὸ Ἑλληνικὸ Δημόσιο προσέφυγε στὸ Ἐφετεῖο, ὅπου πάλι δικαιώθηκαν οἱ κάτοικοι καὶ τὸ Ἑλληνικὸ Δημόσιο προσέφυγε στὸν Ἄρειο Πάγο, ὁ ὁποῖος συμφώνησε μὲ τὸ σκεπτικό τοῦ Ἑλληνικοῦ Δημοσίου τὸ 2022 καὶ ἐπέστρεψε τὴν ὑπόθεση στὸ Ἐφετεῖο).
Ἀναφέρεται χαρακτηριστικὰ σὲ ἐκείνη τὴν ἀπόφαση: «Εἰδικότερα δέ, τὸ Ἐφετεῖο δέχθηκε ὅτι ὁλόκληρη ἡ νῆσος Ἀρκιοὶ ἀποτελοῦσε ἰδιοκτησία “μοὺλκ” τῆς Ἱερὸς Μονῆς τῆς Πάτμου, στὴν κυριότητα τῆς ὁποίας περιῆλθε κατὰ τὴ βυζαντινὴ ἐποχή, καὶ στὴν ὁποία, ὡς μὴ δορυάλωτη, δὲν ὑπῆρξαν δημόσιες γαῖες καθὼς καὶ τὸ δικαίωμα ἐξουσιάσεως ἐπὶ δημοσίων γαιῶν (τεσσαρούφ), ἀπὸ τῆς ἐποχῆς τοῦ τούρκου κατακτητῆ Σουλτάνου Σουλεϊμὰν (1522 μ.χ) μέχρι τὴν ἰσχὺ τοῦ Ν. 2100/1952, παρὰ μόνο γαῖες “μούλκ”, ὅπως καὶ στὶς λοιπὲς νήσους τῶν Δωδεκανήσων, πλὴν τῆς Ρόδου καὶ τῆς Κῶ, τὶς ὁποῖες ἐνέμοντο, κατεῖχαν καὶ ἐξουσίαζαν οἱ κάτοικοι τῶν νησιῶν αὐτῶν.
Μὲ τὸ νὰ ἀποφανθεῖ ὅμως ἔτσι τὸ Ἐφετεῖο, στηρίζοντας τὴν ἀπορριπτική του κρίση ὅτι τὸ ἐπίδικο δὲν εἶναι δημόσιο κτῆμα, διότι ἀποτελοῦσε καθαρὰ ἰδιοκτησία “γαία μοὺλκ” ἀνήκουσα κατὰ κυριότητα στὴν Ἱερὰ Μονὴ τῆς Πάτμου, στὴν ὁποία ἀνῆκε ὁλόκληρο τὸ νησὶ (Ἀρκιοὶ) καί ἑπομένως δὲν ἀπετέλεσε ἀντικειμενο διαδοχῆς ἀπὸ τὸ Ὀθωμανικὸ Δημόσιο στὸ Ἰταλικὸ καὶ ἀπὸ τὸ τελευταῖο στὸ Ἑλληνικό, χωρὶς περαιτέρω νὰ διαλαμβάνει παραδοχὲς γιὰ τὶς συγκεκριμένες πράξεις νομῆς, κατοχῆς καὶ ἐξουσίασης τῆς Ἱερᾶς Μονῆς στὸ ἐπίδικο ἀκίνητο ἀπὸ τὴν Βυζαντινὴ ἐποχὴ, καθὼς καὶ γιὰ τὴ φύση, τὴ μορφὴ καὶ τὸ χαρακτήρα αὐτοῦ, ὥστε νὰ δικαιολογοῦνται οἱ πράξεις αὐτές, παραβίασε τὶς οὐσιαστικοῦ δικαίου διατάξεις τῶν ἄρθρων 1, 2, 3, 4, 5, 6, 78, 103 τοῦ Ὀθωμανικοῦ νόμου περὶ γαιῶν τῆς 7ης Ραμαζάν 1274 (1856), τῶν διατάξεων τῶν ἄρθρων 1, 2, 3 καὶ 4 ἐδ. α΄ καὶ 65 τοῦ Κτηματολογικοῦ Κανονισμοῦ, τῶν διατάξεων τοῦ ἄρθρου 4 παρ.1 καὶ 2 τοῦ ΑΝ 1539/1938, τῶν διατάξεων τοῦ ἄρθρου 1 τοῦ Παραρτήματος XIV τῆς Συνθήκης τῶν Παρισίων τῆς 10ης Φεβρουάριου 1947, ὅπως κυρώθηκε μὲ τὸ Ν.Δ 423/1947».
Γολιὰθ ἐναντίον Δαβίδ: Ὁ ἐπίσημος μηχανισμὸς ἐκκενώσεως τῶν νησιῶν
Τὸ πρόβλημα ποὺ ἀποκαλύπτει ἡ «ἙτΚ» εἶναι τὸ «κερασάκι στὴν τούρτα»… Τὰ νησιὰ τοῦ Αἰγαίου, ὅπως οἱ Ἀρκιοὶ καὶ τὸ Ἀγαθονήσι ταλανίζονται ἐδῶ καὶ χρόνια ἀπὸ τρία προβλήματα: ἀκτοπλοϊκῆς σύνδεσης, τουρκικὲς ἀνεμότρατες καὶ προσπάθεια ἐκδίωξης τῶν κατοίκων ἀπὸ τὶς γενέτειρές τους μὲ τὸ ἐπιχείρημα ὅτι οἱ περιουσίες τους δὲν εἶναι δικές τους, μὲ ἐπίκληση τοῦ Ὀθωμανικοῦ Δικαίου!!!
Σὲ ὅ,τι ἀφορᾶ τὸ πρῶτο, ὅπως ἐξηγεῖ στὴν «ἙτΚ» ὁ κ. Διαμαντὴς Μαντής, τοῦ ὁποίου συγγενεῖς κατοικοῦν στοὺς Ἀρκιοὺς καὶ τὸ Ἀγαθονήσι, ἔχει πρὸς ὥρας ἐπιλυθεῖ. Μὲ πολιτικὴ βούληση. Ὅπως θὰ μποροῦσαν νὰ ἐπιλυθοῦν – καὶ ὄχι νὰ προκαλοῦνται – τὰ σοβαρὰ προβλήματα τῶν νησιῶν μας. Λέει χαρακτηριστικά: «Τέλος Ἰανουαρίου σταματᾶ τὸ «Σταυρὸς» καὶ τοὺς διαβεβαίωσαν ὅτι ἀπὸ ἀρχὲς Φεβρουαρίου θὰ μπεῖ τὸ «Σαόνησος» καὶ τὰ δύο τῆς Saos Ferries. Ὅμως πρόκειται γιὰ μηνιαῖες ἀνανεώσεις, μέχρι νὰ ἀνοιχθοῦν οἱ φάκελοι μὲ τὶς προσφορές. Γνωρίζουμε ὅτι πολλοὶ πολιτικοὶ θέλουν τὰ δρομολόγια νὰ κάνει τὸ «Νῆσος Κάλυμνος» τῆς ΑΝΕΚ. Ὅμως τὸ πλοῖο αὐτὸ δὲν πληρεῖ τὶς προϋποθέσεις. Δὲν εἶναι ferry boat. Τὰ νησιὰ χρειάζονται πλοῖο ποὺ νὰ μπορεῖ νὰ μεταφέρει φορτηγὰ γιὰ ἀνεφοδιασμό, εἴτε εἶναι ζωοτροφές, εἴτε νερὸ καὶ τρόφιμα. Ἐπίσης, εἶναι σημαντικὸ νὰ ὑπάρχουν δύο ἐναλλακτικὰ πλοῖα, ὅπως στὴν περίπτωση τῆς Soas Ferries, ὥστε ὅταν τὸ ἕνα βρίσκεται σὲ λιμενισμό, νὰ ἐξυπηρετεῖ τὸ ἄλλο. Ἂς βάλουν καὶ τὶς δύο ἑταιρεῖες, δὲν μᾶς νοιάζει ἐμᾶς. Ὅμως, νὰ πληροῦνται οἱ προϋποθέσεις».
Τὸ δεύτερο σοβαρὸ πρόβλημα εἶναι οἱ τουρκικὲς ἀνεμότρατες ποὺ γεμίζουν τὰ χωρικὰ ὕδατα τῶν νησιῶν μας στὸ Αἰγαῖο. «Οἱ φωτογραφίες ποὺ σᾶς ἔστειλα εἶναι οἱ περίπου 15 τουρκικὲς τράτες, σχεδὸν δίπλα στὴν παραλία, στὸ Ἀγαθονήσι, τὸ καλοκαίρι τοῦ 2024. Ἡ Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση μᾶς βάζει νὰ κομματιάζουμε τὶς δικές μας καὶ ἔρχονται οἱ τουρκικὲς καὶ ψαρεύουν στὰ χωρικά μας ὕδατα» λέει στὴν «ἙτΚ». Ὅπως ἐξηγεῖ ὁ κ. Μαντής, τὸ Λιμενικὸ κωφεύει στὶς ἐκκλήσεις ποὺ γίνονται ἀπὸ τοὺς νησιῶτες γιὰ τὰ τουρκικὰ ψαράδικα καὶ μάλιστα μία φορὰ κάποιος ἀπάντησε σὲ διαμαρτυρόμενο νησιώτη: «Αὐτὸ συμβαίνει ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ ΠΑΣΟΚ»…
Τὸ τρίτο σοβαρὸ πρόβλημα εἶναι αὐτὸ τὸ ὁποῖο ἔχει προκαλέσει τὸ ὑπουργεῖο Οἰκονομικῶν. Μὲ πρόφαση τὸ Κτηματολόγιο ἀμφισβητεῖ συλλογικὰ τὶς ἰδιοκτησίες στὰ μικρὰ αὐτὰ νησιά. «Οἱ κάτοικοι δέχονται συνέχεια ἀγωγὲς ἀπὸ τὸ ὑπουργεῖο Οἰκονομικῶν, ἐνῶ ἔχουν στὰ χέρια τους συμβόλαια μὲ τὴ σφραγῖδα τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας ὅτι εἶναι δικά τους τὰ οἰκόπεδα καὶ τὰ σπίτια. Ἀναγκάζονται νὰ τρέχουν στὰ δικαστήρια. Κι αὐτὸ εἶναι δυσβάστακτο οἰκονομικὰ γιὰ τοὺς κατοίκους, ποὺ ἐπιπλέον ζοῦν μακρυὰ ἀπὸ τὰ διοικητικὰ κέντρα. Προεκλογικὰ καὶ στὶς γιορτὲς θυμοῦνται οἱ πολιτικοὶ ὅτι εἶναι αὐτοὶ ποὺ «Φυλᾶνε Θερμοπύλες» καὶ μετὰ ἔρχονται καὶ τοὺς διώχνουν. Πόσο θὰ ἀντέξουν οἱ κάτοικοι αὐτὴν τὴν πίεση; Σὲ βάθος δεκαετίας δὲν θὰ ὑπάρχει οὔτε ἕνας Ἕλληνας σὲ αὐτὰ τὰ νησιά. Πῆραν τὰ ψάρια μας, τώρα θὰ πάρουν καὶ τὰ κατσίκια μας»…
Πηγή: Ἑστία τῆς Κυριακῆς
