«…καί ὁ πατήρ σου, ὁ βλέπων ἐν τῷ κρυπτῷ, ἀποδώσει σοι, ἐν τῷ φανερῷ». Σέ κάθε περίπτωση πού κάνουμε ὑπακοή στόν Ἰησοῦν, τόν Μεσσίαν καί τηροῦμε τήν ἐντολή Του, κοινωνοῦμε μέ τήν Ἁγία Τριάδα. Ἡ κοινωνία αὐτή ἐν Χριστῷ, εἶναι χαρά μεγάλη, ἑορτή εὐφρόσυνος, μυστική πανδαισία.
Ὁ κρυπτός τῆς καρδίας ἄνθρωπος, βεβαιώνεται ἐμπειρικά, μυστηριακά, ὅτι ὁ Πατήρ τῶν Φώτων, βλέπει τά κρυπτά καί δίδει τήν ἀμοιβήν στά φανερά. Τά χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος φανερώνονται μέσα ἀπό τίς ἀρετές τοῦ ταπεινοῦ ἀνθρώπου, ὅπως ἀκριβῶς συνέβαινε στόν ἑορταζόμενο σήμερα, Ἅγιο Νικόλαο, τόν Πλανᾶ. Ὅσον ἐκεῖνος ἐκρύπτετο, τόσον ὁ Θεός τόν φανέρωνε, ἐν μέσαις Ἀθήναις, ἐνώπιον τῶν ἀνθρώπων. Ἐκπληκτικά σημεῖα, οὐράνιες καταστάσεις, θαυμαστά γεγονότα ξετυλίγονταν ἐνώπιον ὅλων, ὅταν λειτουργοῦσε ἤ ὅπου περιπατοῦσε ὁ Ἅγιος τοῦ Θεοῦ ἄνθρωπος, ἅγιος Νικόλαος Πλανᾶς.
Καί τοῦτο καθ’ ὅτι ὁ ἄνθρωπος τοῦ Χριστοῦ καί Θεοῦ, τηροῦσε στό ἀκέραιον ὅσα ἄκουσε ἀπό τό πανάγιον στόμα τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ· αὐτά πού καί ἐμεῖς διδαχθήκαμε σήμερα ἀπό τήν ἀνάγνωση τῆς Εὐαγγελικῆς περικοπῆς. Δηλαδή ἀποφυγή τῆς μνησικακίας, τῆς ὑποκρισίας, τῆς φιλαργυρίας. Αὐτές τίς κακίες, πού γίνονται ἡ αἰτία ὅλων τῶν ἄλλων κακῶν πού μαστίζουν διαχρονικά τόν κόσμον καί κορυφώνονται (οἱ κακίες) στίς ἔσχατες ἡμέρες μας, καθώς αὐτές εἶναι οἱ ἀθλιότερες καί ἐλεεινότερες ὅλων τῶν αἰώνων, ἀπό κτίσεως κόσμου ἄχρι τοῦ νῦν.
Ἐν τούτοις, «κακία οὐδέποτε κατισχύσῃ σοφίας»· τό στόμα Κυρίου, ἐλάλησε ταῦτα. Διά τοῦτο, ὁ ἐραστής Αὐτῆς, γνωρίζει καλά καί βιώνει ἐμπειρικά τήν συγγνώμη, τήν συγχωρητικότητα, τήν ταπεινοφροσύνη, τήν ἀκτημοσύνη, τήν ἀφιλαργυρία, τήν ἐλεημοσύνη· θησαυροί, ἄνωθεν κατερχόμενοι ἀπό τόν Πατέρα τῶν Φώτων· ἐφ’ ὅσον δέ ἡ καρδιά εὑρίσκεται ἐκεῖ, πληροῦται ἀκτίστου λαμπρότητος καί ποτέ καμμία δύναμις κοσμική ἤ διαβολική, δέν δύναται νά συλλήσει ἤ νά ἀφανίσει.
Λέγουν ἡ γνῶσις καί ἡ σοφία, θυγατέρες τῆς Φρόνησης: «Τά ἀγαθά καί δή τά οὐράνια, κόποις κτῶνται». Κι αὐτό φρονοῦμε, ἁγία γερόντισσα, ἐπειδή οἱ πνευματικοί ἀγῶνες καί κόποι, προκαλοῦν εὐφροσύνη στήν ψυχή, ἀφ’ ὅτου βέβαια προηγηθεῖ εἰρήνευση τῶν παθῶν.
Ἄν θέλεις χριστιανέ νά φτάσεις στά ἀκραῖα ὅρια τῆς ἀρετῆς καί νά βρεῖς τόν δρόμο πού φέρνει στόν Θεό, χωρίς νά πλανηθεῖς, μήν ἐπιτρέψεις στόν ἑαυτό σου νά ἀγγίξει ποτέ αὐτές τίς τρεῖς κακίες. Μνησικακία, ὑποκρισία, φιλαργυρία· γιά τίς ὁποῖες ὁμιλεῖ σήμερα ὁ Κύριος Ἰησοῦς καί ἀποστρέφεται ἀπ’ αὐτές ἡ ματιά Του.
Ἀγάπησε τίς ἀρετές πού διώχνουν τίς κακίες ἀπό τήν καρδιά: Συγγνώμη, εὐθυκρισία, ἀκτημοσύνη· καί μέ πολλούς κόπους καί δάκρυα παραχώρησε τόπο, ὥστε νά κοινωνήσουν μέ τήν ψυχή σου, ἄχρι εἰσέλθει στό κατ’ εἰκόνα μυστικά ἡ ἀπάθεια καί διά τῆς ἐνυποστάτου Σοφίας, ἀτενίσει μέ σύνεση τῶν ἀθεάτων τά κάλλη (ἅγιος π. Σαράντης Σαράντος).
Δές μέ καθαρότητα τούς ἐσχάτους σκοπούς τῶν ἀνθρωπίνων πραγμάτων καί ἀφοῦ καταφρονήσεις τά κάτω, θά ἀντιληφθεῖς ἐν Χάριτι, ὅτι εἶναι μάταιοι οἱ διαλογισμοί τῶν ἀνθρώπων καί τά ἔργα των, ἄνευ τῶν ἐντολῶν τοῦ Ἰησοῦ τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ. Ὅ ἄνθρωπος, ἀδελφοί, σύμφωνα μέ τήν ἴδια τή φύση του καλεῖται νά ζήσει ταυτοχρόνως σέ δύο κόσμους: Στόν ἐπίγειο, γιατί τό σῶμα του εἶναι γήϊνο καί στόν ἐπουράνιο, γιατί ἡ ψυχή εἶναι ἐκ τοῦ οὐρανοῦ.
Αὐτό ἰσχύει οὐσιαστικά ἀπό τότε πού ὁ Θεάνθρωπος ἔγινε Ἐκκλησία· καθ’ ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι ὁ θεανθρώπινος ὀργανισμός ὁ ὁποῖος συμπεριλαμβάνει καί τόν ἐπίγειο κόσμο καί τόν ἐπουράνιο. Δηλαδή, ἀμφοτέρους τούς κόσμους καί στή γῆ καί στόν οὐρανό ὅπου ἑνώνονται ἀδιατάρακτα ἐν Χριστῷ μέ τίς ἅγιες ἐντολές Του.
Ὁ ὀρθόδοξος χριστιανός ἀποζητᾶ πάσῃ θυσία ἐκεῖνα πού ὁ Ἐνανθρωπήσας Υἱός τοῦ Θεοῦ, ὁ Χριστός, ἔχει καί προσφέρει στούς δικούς Του. Ὁ Ἰησοῦς, ὁ Μεσσίας, ζητάει νά βρίσκονται ὅλοι ἐκεῖ ὅπου βρίσκεται ὁ Ἴδιος[1]. Αὐτό σημαίνει πώς ὁ Κύριος ζητᾶ νά κάνουμε τήν δική Του ἀγάπη, δική μας· τή δική Του δικαιοσύνη, δική μας· τή διδασκαλία Του, τή Μεταμόρφωσή Του, τό δικό Του θάνατο, τήν Ἀνάσταση, τήν Πεντηκοστή, μέ ἄλλα λόγια ὁλόκληρο τό Εὐαγγέλιο δικό μας. «Μετανοεῖτε καί πιστεύετε ἐν τῷ Εὐαγγελίῳ».
Φρονοῦμε, ἁγία γερόντισσα,
πώς γι’ αὐτό ἡ Ἐκκλησία μᾶς εἰσάγει ἀπό σήμερα τό ἀπόγευμα δυναμικά στήν Ἁγία
Τεσσαρακοστή, τοποθετῶντας ἐνώπιόν μας, Κυριακή τῆς Τυρινῆς, αὐτήν τήν δυναμική
καί ἁγιοπνευματική Εὐαγγελική Περικοπή. Καί τοῦτο διότι τό Εὐαγγέλιο σήμερα ἐξηγεῖ,
τί σημαίνει νά σκέφτεσαι καί πού μπορεῖ νά ὁδηγήσουν οἱ ἅγιες ἀρετές-ἐντολές·
σέ ποῖον, δηλαδή, πνευματικό ὕψος ἀνεβάζουν τόν νοῦ καί τήν διάνοια.
Αὐτή εἶναι καί ἡ ὑψηλότερη κορυφή, στήν ὁποία ἐν Πνεύματι, μπορεῖ νά φτάσει τό ἀνθρώπινο πνεῦμα. Νά σκαρφαλώσει ἀνυψούμενο μαζί μέ τόν ὄντως, Ὄντα Φιλάνθρωπον, ἀπό τά βάθη τῆς ἀβύσσου στήν κορυφή τοῦ οὐρανοῦ καί ὑπεράνω πάντων τῶν οὐρανῶν· μάλιστα ἀνέξοδα μέ λίγο παξιμάδι καί λίγες ἐλιές βουτηγμένα στά δάκρυα τῆς ἀσκήσεως τῶν ἀρετῶν(Ἅγιος Πορφύριος, Ἅγιος Παΐσιος, Ἅγιος Ἐφραίμ κ.ἄ).
Χριστιανοί μου, σήμερα ἀνοίγεται ἐνώπιόν μας στάδιον λαμπρόν. Ἡ ἐν Χάριτι συμβίωση, ἡ συμπάθεια, ἡ συναντίληψη, ἡ συνανάσταση, μέ μία λέξη ἡ συσσάρκωση μέ τόν Ἰησοῦν Χριστό, συνιστοῦν τήν πορεία τῆς ζωῆς καί τῆς σκέψεως κάθε ὀρθόδοξου χριστιανοῦ, αὐτήν τήν εὐλογημένη περίοδο.
Σ’ αὐτήν δέν ὑφίστανται οὐσίες, ναρκωτικά, ἐρωτοπάρτυ καί κάθε ἄλλη ἀπαξία, πού αἰσχρόν ἐστιν καί λέγειν. Ἀντίθετα, ἡ σκέψη μας φωτίζεται ὁλόκληρη, μέσα στή θεία ἀγαθότητα καί ἡ ζωή μας ὁδηγεῖται βῆμα-βῆμα, ἡμέραν ἐξ ἡμέρας, στήν ἀθανασία, στό ἀρχαῖον κάλλος· ἐκεῖ ὅπου ὁ ἀθάνατος Βασιλεύς καί Σωτῆρας Ἰησοῦς Χριστός μᾶς ἀναμένει, καθοδηγῶντας τά βήματά μας ἀπό ἐδῶ στή γῆ, πρός τόν οὐρανό.
Στόν Ἰησοῦν Χριστόν, ἡ βασιλεία, ἡ μεγαλοπρέπεια, ἡ ἀπειρότητα, εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν.
