Καρναβάλια ακόμα και τώρα; - Πένθος μόνο την 28η Φεβρουαρίου και μετά ξεφάντωμα; - Τι άλλο πρέπει να γίνει για να σοβαρευτούμε;
Ελευθέριος Ανδρώνης
Ούτε και τώρα που η χώρα μας στενάζει από το αίμα των 57 μαρτύρων και αναστατώνεται από τα ρίχτερ που μας βροντούν συνεχώς τη θύρα, δεν στέκεται αρκετό για να πάψουν τα καρναβαλικά γλέντια.
Για δείτε πώς έχει καταντήσει η κοινωνία μας. Για αρκετούς η μαύρη επέτειος των 2 ετών από το έγκλημα των Τεμπών είναι μια παρένθεση μέσα στη μανιώδη καρναβαλική περίοδο!
Και για πολλούς (περισσότερους) ισχύει το αντίστροφό αλλά εξίσου τραγικό: Βλέπουν μεν το καρναβάλι ως αταίριαστη παρένθεση στο κλίμα των Τεμπών, αλλά μια παρένθεση που τους είναι απαραίτητη και αναντικατάστατη. Δηλαδή τη μία μέρα θα θρηνούνε και τις άλλες θα ξεφαντώνουν. Τη μία μέρα θα συμπάσχουν και την άλλη θα οργιάζουν. «Της Κυριακής χαρά και της Δευτέρας λύπη»!
Πολλοί είναι οι μεγάλοι Δήμοι που δεν έχουν καν την τσίπα να ακυρώσουν τα καρναβάλια ανήμερα της μαύρης επετείου! Κάμποσοι άλλοι Δήμοι έχουν ακυρώσει τις εκδηλώσεις για την Παρασκευή, αλλά πριν και μετά την επέτειο των Τεμπών καλούν τον κόσμο να «λυσσάξει» κανονικότατα.
Τις ίδιες μέρες που η Εκκλησία θα κάνει επιμνημόσυνη δέηση για τα θύματα της τραγωδίας, εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου θα γιορτάζουν ξέφρενα το μασκάρεμα των παθών τους και την αμετανοησία τους. Φυσικά αμαρτωλοί είμαστε όλοι, πάθη έχουμε όλοι, αλλά έλεος κάπου με αυτήν την αναισθησία! Να μην μπορούν να «κρατηθούν» κάποιοι σε μια συγκυρία που παίζεται το μέλλον της χώρας;
Έχουμε συγκλονιστικές αποκαλύψεις για τις πτυχές της συγκάλυψης, έχουμε την οδύνη των συγγενών για τον χυδαίο πόλεμο που δέχονται, έχουμε ενδεχόμενες δολοφονίες, και το μυαλό κάποιων είναι ακόμα στο γλεντοκόπημα; Αν είναι δυνατόν! Ένα σωρό μηνύματα μας στέλνει ο πανάγαθος Θεός για να σοβαρευτούμε επιτέλους, αλλά εμείς είμαστε ικανοί να καταστρεφόμαστε φυσώντας σερπαντίνες ταυτόχρονα!
Λέμε ότι την Παρασκευή 28 Φεβρουαρίου, ο λαός τηρεί εθνικό πένθος. Μάλιστα. Στην απεργία θα συμμετάσχουν μέσα μεταφοράς, υπηρεσίες, εταιρείες, καταστήματα, νυχτερινά κέντρα, εκπαιδευτικοί και πολλοί άλλοι. Μάλιστα. Σωστά και καλά όλα αυτά, αλλά έχετε δει κανέναν να πενθεί με ωράριο και σχόλασμα; Έχετε δει κανέναν να χτυπάει «κάρτα» στη συμπόνοια του; Εμείς πώς θα το επιτρέψουμε στους εαυτούς μας αυτό;
Σίγουρα με όλο αυτά που συμβαίνουν, η συμμετοχή στα καρναβάλια θα είναι μειωμένη, αλλά όχι σε βαθμό που να δείχνει κοινωνική ευπρέπεια. Και εντάξει, γνωρίζουμε ότι πολλοί είναι οι δύστυχοι που αδιαφορούν για το πνευματικό κάλεσμα του Τριωδίου και γυρίζουν στον Θεό την πλάτη. Μα τη γυρίζουν τώρα και σε 57 μνήματα; Τη γυρίζουν και στις οικογένειες που αγωνίζονται μέρα με τη μέρα σε συνθήκες τρομοκρατίας;
Τι μήνυμα θα λάβουν οι από «πάνω» αν δουν έναν λαό τη μια μέρα να είναι αγανακτισμένος με τα Τέμπη και την άλλη να γεμίζει τους δρόμους με χαζοχαρούμενα μασκαριλίκια; Μήπως η κοινωνική μας αντίσταση δύναται να παίρνει… ρεπό για να φωνάξει «κετελαπόνγκο»; Τα έχουμε σκεφτεί αυτά ή μας φαίνονται ασύνδετα; Θα σοβαρευτούμε επιτέλους σαν λαός; Πότε θα επιστρέψουμε τα καρναβάλια πίσω στο αρχαίο αφεντικό τους, για να δουλέψουμε με ευλογία Θεού το καλό της πατρίδας μας; Πρέπει να χρειαστούμε διπλάσιες, τριπλάσιες και πολλαπλάσιες συμφορές για να ξυπνήσουμε; Δυστυχώς αυτό φαίνεται.
Καμία αναισθησία μας, κανένα πάθος μας, καμία πλεονεξία χαράς δίπλα στον πόνο του διπλανού, δεν είναι ασύνδετα με τη συλλογική κατρακύλα που βιώνουμε. Ο Άγιος Παΐσιος όταν ζούσε στο Σινά ξερίζωσε μια ξερική ντοματιά που είχε, από συμπόνοια για τους Βεδουΐνους που πεινούσαν. Ένιωθε στην ψυχή του τη συνάφεια των πνευματικών ισορροπιών. Κι εμείς είμαστε άξιοι να ταιριάζουμε τον πόνο με τα ξέφρενα γλέντια για να μη χαλάσει η ζαχαρένια μας; Σε τέτοια εξαχρείωση έχουμε φτάσει;
Προσευχές θέλουν οι αδικοχαμένες ψυχές, όχι σφυρίχτρες και σαχλά θεάματα. Ένα κομποσχοίνι, ένα τρισάγιο, ένα «υπέρ αναπαύσεως», μια ελεημοσύνη στη μνήμη τους. Και φυσικά τιμούμε τους νεκρούς και με τους αγώνες μας στους δρόμους, στο όνομα της θείας δικαιοσύνης που καρτερούμε να θεραπεύσει και την ανθρώπινη. Το ίδιο ισχύει και για όλα τα δεινά που μας περικυκλώνουν. Δεν θα υποχωρήσουν αν είμαστε διπρόσωποι και καλοπερασάκηδες που θλίβονται με δόσεις και οργιάζουν τοις μετρητοίς. Η μετάνοια χρειάζεται συνείδηση και ενσυναίσθηση.
Ελευθέριος Ανδρώνης
Ούτε και τώρα που η χώρα μας στενάζει από το αίμα των 57 μαρτύρων και αναστατώνεται από τα ρίχτερ που μας βροντούν συνεχώς τη θύρα, δεν στέκεται αρκετό για να πάψουν τα καρναβαλικά γλέντια.
Για δείτε πώς έχει καταντήσει η κοινωνία μας. Για αρκετούς η μαύρη επέτειος των 2 ετών από το έγκλημα των Τεμπών είναι μια παρένθεση μέσα στη μανιώδη καρναβαλική περίοδο!
Και για πολλούς (περισσότερους) ισχύει το αντίστροφό αλλά εξίσου τραγικό: Βλέπουν μεν το καρναβάλι ως αταίριαστη παρένθεση στο κλίμα των Τεμπών, αλλά μια παρένθεση που τους είναι απαραίτητη και αναντικατάστατη. Δηλαδή τη μία μέρα θα θρηνούνε και τις άλλες θα ξεφαντώνουν. Τη μία μέρα θα συμπάσχουν και την άλλη θα οργιάζουν. «Της Κυριακής χαρά και της Δευτέρας λύπη»!
Πολλοί είναι οι μεγάλοι Δήμοι που δεν έχουν καν την τσίπα να ακυρώσουν τα καρναβάλια ανήμερα της μαύρης επετείου! Κάμποσοι άλλοι Δήμοι έχουν ακυρώσει τις εκδηλώσεις για την Παρασκευή, αλλά πριν και μετά την επέτειο των Τεμπών καλούν τον κόσμο να «λυσσάξει» κανονικότατα.
Τις ίδιες μέρες που η Εκκλησία θα κάνει επιμνημόσυνη δέηση για τα θύματα της τραγωδίας, εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου θα γιορτάζουν ξέφρενα το μασκάρεμα των παθών τους και την αμετανοησία τους. Φυσικά αμαρτωλοί είμαστε όλοι, πάθη έχουμε όλοι, αλλά έλεος κάπου με αυτήν την αναισθησία! Να μην μπορούν να «κρατηθούν» κάποιοι σε μια συγκυρία που παίζεται το μέλλον της χώρας;
Έχουμε συγκλονιστικές αποκαλύψεις για τις πτυχές της συγκάλυψης, έχουμε την οδύνη των συγγενών για τον χυδαίο πόλεμο που δέχονται, έχουμε ενδεχόμενες δολοφονίες, και το μυαλό κάποιων είναι ακόμα στο γλεντοκόπημα; Αν είναι δυνατόν! Ένα σωρό μηνύματα μας στέλνει ο πανάγαθος Θεός για να σοβαρευτούμε επιτέλους, αλλά εμείς είμαστε ικανοί να καταστρεφόμαστε φυσώντας σερπαντίνες ταυτόχρονα!
Λέμε ότι την Παρασκευή 28 Φεβρουαρίου, ο λαός τηρεί εθνικό πένθος. Μάλιστα. Στην απεργία θα συμμετάσχουν μέσα μεταφοράς, υπηρεσίες, εταιρείες, καταστήματα, νυχτερινά κέντρα, εκπαιδευτικοί και πολλοί άλλοι. Μάλιστα. Σωστά και καλά όλα αυτά, αλλά έχετε δει κανέναν να πενθεί με ωράριο και σχόλασμα; Έχετε δει κανέναν να χτυπάει «κάρτα» στη συμπόνοια του; Εμείς πώς θα το επιτρέψουμε στους εαυτούς μας αυτό;
Σίγουρα με όλο αυτά που συμβαίνουν, η συμμετοχή στα καρναβάλια θα είναι μειωμένη, αλλά όχι σε βαθμό που να δείχνει κοινωνική ευπρέπεια. Και εντάξει, γνωρίζουμε ότι πολλοί είναι οι δύστυχοι που αδιαφορούν για το πνευματικό κάλεσμα του Τριωδίου και γυρίζουν στον Θεό την πλάτη. Μα τη γυρίζουν τώρα και σε 57 μνήματα; Τη γυρίζουν και στις οικογένειες που αγωνίζονται μέρα με τη μέρα σε συνθήκες τρομοκρατίας;
Τι μήνυμα θα λάβουν οι από «πάνω» αν δουν έναν λαό τη μια μέρα να είναι αγανακτισμένος με τα Τέμπη και την άλλη να γεμίζει τους δρόμους με χαζοχαρούμενα μασκαριλίκια; Μήπως η κοινωνική μας αντίσταση δύναται να παίρνει… ρεπό για να φωνάξει «κετελαπόνγκο»; Τα έχουμε σκεφτεί αυτά ή μας φαίνονται ασύνδετα; Θα σοβαρευτούμε επιτέλους σαν λαός; Πότε θα επιστρέψουμε τα καρναβάλια πίσω στο αρχαίο αφεντικό τους, για να δουλέψουμε με ευλογία Θεού το καλό της πατρίδας μας; Πρέπει να χρειαστούμε διπλάσιες, τριπλάσιες και πολλαπλάσιες συμφορές για να ξυπνήσουμε; Δυστυχώς αυτό φαίνεται.
Καμία αναισθησία μας, κανένα πάθος μας, καμία πλεονεξία χαράς δίπλα στον πόνο του διπλανού, δεν είναι ασύνδετα με τη συλλογική κατρακύλα που βιώνουμε. Ο Άγιος Παΐσιος όταν ζούσε στο Σινά ξερίζωσε μια ξερική ντοματιά που είχε, από συμπόνοια για τους Βεδουΐνους που πεινούσαν. Ένιωθε στην ψυχή του τη συνάφεια των πνευματικών ισορροπιών. Κι εμείς είμαστε άξιοι να ταιριάζουμε τον πόνο με τα ξέφρενα γλέντια για να μη χαλάσει η ζαχαρένια μας; Σε τέτοια εξαχρείωση έχουμε φτάσει;
Προσευχές θέλουν οι αδικοχαμένες ψυχές, όχι σφυρίχτρες και σαχλά θεάματα. Ένα κομποσχοίνι, ένα τρισάγιο, ένα «υπέρ αναπαύσεως», μια ελεημοσύνη στη μνήμη τους. Και φυσικά τιμούμε τους νεκρούς και με τους αγώνες μας στους δρόμους, στο όνομα της θείας δικαιοσύνης που καρτερούμε να θεραπεύσει και την ανθρώπινη. Το ίδιο ισχύει και για όλα τα δεινά που μας περικυκλώνουν. Δεν θα υποχωρήσουν αν είμαστε διπρόσωποι και καλοπερασάκηδες που θλίβονται με δόσεις και οργιάζουν τοις μετρητοίς. Η μετάνοια χρειάζεται συνείδηση και ενσυναίσθηση.
