Μὲ τὸν ἐντυπωσιακὸν αὐτὸν τίτλον ἐδημοσιεύθη τὴν 13ην Ἰανουαρίου 2025 εἰς τὸ ἱστολόγιον «fosfanariou.gr» ἄρθρον τοῦ γνωστοῦ θεολόγου καὶ πρώτου διευθυντοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἀκαδημίας Κρήτης (1962-2008) Ἀλεξάνδρου Κ. Παπαδεροῦ. Συμφώνως πρός τὸν κ. Παπαδερόν:
«Ὁ καθηγητὴς Γρηγόριος Λαρεντζάκης μετὰ ἀπὸ ἐνδελεχεῖς μελέτες κατέληξε στὸ συμπέρασμα ὅτι τότε, τὸ 1054 στὴν Κωνσταντινούπολη δὲν ἔγινε τὸ λεγόμενο «Μέγα Σχίσμα» τῶν Ἐκκλησιῶν Ἀνατολῆς καὶ Δύσεως, δηλ. δὲν καταδίκασε μὲ ἀναθεματισμὸ ἡ μία Ἐκκλησία τὴν ἄλλη, ἀλλὰ ἔγινε ἐπιδείνωση τῶν σχέσεών των καὶ τῆς ἀποξενώσεώς των. Οἱ ἀναθεματισμοὶ ἔγιναν ἀπὸ συγκεκριμένα πρόσωπα καὶ ἀφοροῦσαν αὐτὰ τὰ συγκεκριμένα πρόσωπα, δηλ. κυρίως τὸν Καρδινάλιο Οὐμβέρτο καὶ τὸν Πατριάρχη Μιχαὴλ Κηρουλάριο καὶ ὄχι τὶς Ἐκκλησίες. Τὸ συμπέρασμα τῶν ἐρευνῶν τοῦ Καθηγητοῦ Γρηγορίου Λαρεντζάκη… κρίνεται ὡς ἀναγκαία ἀφετηρία νέας ἔρευνας τῶν γεγονότων καὶ ἀπαρχὴ γιὰ τὴν πορεία πρὸς ἀναβίωση τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἑνότητας μεταξὺ τῶν Ἐκκλησιῶν Ἀνατολῆς καὶ Δύσεως, μετὰ ἀπὸ τὴν λύση καὶ τῶν προβλημάτων ποὺ ἀκόμα ὑπάρχουν μεταξὺ των». Ἔτσι «διοργανώνει ὁ Σύνδεσμος τῶν καθηγητῶν τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἱστορίας ὅλων τῶν Θεολογικῶν Σχολῶν τῶν Πανεπιστημίων τῆς Αὐστρίας σὲ συνεργασία μὲ τὸ Ἰνστιτοῦτο Ἱστορίας καὶ Θεολογίας τῶν Ἀνατολικῶν Ἐκκλησιῶν τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τῆς Βιέννης καὶ μὲ τὸ Ἵδρυμα ΠΡΟ ΟΡΙΕΝΤΕ… Διεθνές… Συμπόσιο στὶς 16 καὶ 17 Ἰανουαρίου 2025 στὴν Βιέννη… Τὸ θέμα εἶναι: 1054 – ἔγινε πράγματι τὸ “Σχίσμα” μεταξύ τῆς Ἀνατολικῆς καὶ Δυτικῆς Ἐκκλησίας;… Διότι, ἐὰν γίνει γενικὰ ἀποδεκτὸ τὸ συμπέρασμα τῶν ἐρευνῶν τοῦ Λαρεντζάκη ὅτι δὲν ὑπῆρξε Σχίσμα τοῦ 1054, ὁ Οἰκουμενικὸς Διάλογος γιὰ τὴν ἑνότητα τῶν Ἐκκλησιῶν λαμβάνει ἐντελῶς νέα προοπτικὴ ἐπιτυχίας».
Ὁ Καρδινάλιος Kurt Koch, Πρόεδρος τοῦ Ποντιφικοῦ Συμβουλίου διὰ τὴν ἑνότητα τῶν χριστιανῶν καὶ Συμπρόεδρος τοῦ ἐπισήμου Θεολογικοῦ Διαλόγου μεταξύ τῆς Παπικῆς καὶ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, «ἔχει βεβαιώσει ἤδη καὶ δημοσίως ὅτι ἀποδέχεται τὸ συμπέρασμα τῶν ἐρευνῶν τοῦ κρητικοῦ θεολόγου Λαρεντζάκη».
Εἶναι κατανοητόν, ὅτι τὸ θέμα αὐτὸ εἰς τὸ πνεῦμα τοῦ ἀκράτου οἰκουμενισμοῦ προωθεῖται καὶ ἀπὸ τὰς δύο πλευράς. Βεβαίως, τὸ ἐπιθυμητὸν ἀποτέλεσμα, ὅτι δὲν ὑπῆρξε ποτὲ σχίσμα μεταξύ τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τοῦ Παπισμοῦ, θὰ ὁδηγήση εἰς τὸ συμπέρασμα, ὅτι ὅλοι ὅσοι ζοῦσαν εἰς τοὺς περίπου 10 αἰῶνας πρὸ ἡμῶν, δὲν εἶχον πραγματικὴν αἴσθησιν τῶν γεγονότων. Ὁ διορισμὸς τῶν Λατίνων πατριαρχῶν εἰς τὴν Ἀντιόχειαν, εἰς τὴν Ἱερουσαλήμ, εἰς Κων/πολιν καὶ Ἀλεξάνδρειαν ἔγινεν ἁπλῶς μὲ τὴν ψευδαίσθησιν ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος Ἀνατολὴ εἶναι σχισματική. Τὰ συγγράμματα τῆς Δύσεως ἐναντίον τῶν αἱρέσεων τῶν Γραικῶν, αἱ ἑνωτικαί σύνοδοι, ἡ Οὐνία καὶ τόσα ἄλλα ἦταν ἀποτέλεσμα αὐταπάτης. Ἔχουν ὄντως ἔτσι τὰ πράγματα ἢ ἐμεῖς σήμερα εἴμεθα ἐκτὸς πραγματικότητος;
