“Ο Ιωάννης μαρτυρεί με τη φωνή του ζώντος‧
Δεν είμαι 'γώ προφήτης σας, δεν είμαι 'γώ Ηλίας,
αλλ΄ είμαι 'γώ σαν τη φωνή π' αντιλαλεί στους βράχους
κι αντιλαλεί στις ερημιές με μια λαλιά που καίει.”
Γ. Βερίτης
Πέρασαν πολλοί αιώνες από τότε, που ο ευαγγελιστής Ιωάννης επωνόμασε “ἐν ἀρχῆ” του ευαγγελίου του, τον Χριστό, Λόγο.
Αλήθεια ποια ιδιότητα του προσέδιδε με την εν λόγω προσονομασία; Ότι ο Χριστός αποτελεί τον λόγο του Θεού. Ότι ο Χριστός μεταφέρει τα βουλεύματα του υψίστου νοός, του Θεού, στους ανθρώπους. Ότι ο Χριστός αποτελεί την θεϊκή λαλιά μέσα στην ανθρώπινη κοινωνία, πάνω στη γη. Έτεροι λόγοι και επιθυμίες εκ Θεού, μετεφέρθησαν κατά καιρούς μέσω των προφητειών και λοιπών προσταγμάτων. Η συνήθης έκφραση των προφητών, συνοψιζόταν στο “τάδε λέγει Κύριος...” Με άλλα λόγια, αυτά που μετέφερε λεκτικά ο προφήτης στους ανθρώπους, κατ' ουσίαν ήταν η έκφραση–διατύπωση της επιθυμίας του Θεού.
Τελικά όμως αυτοί οι λόγοι τελούσαν και συνεχίζουν να τελούν και στις μέρες μας, ανεπιθύμητα ακούσματα στον άνθρωπο, γιατί ως επί το πλείστον “ἔκαιγαν” και “καῖνε”. Σε αυτό συνηγορεί και ο ποιητής στο προηγηθέν ποίημά του, για τον Πρόδρομο. Γι' αυτόν που βοούσε στην ... έρημο. Πού οδήγησε ο ελεγκτικός λόγος του “οὐκ ἔξεστί σοι ἔχειν αὐτήν...” προς τον Ηρώδη τον τετράρχη; Στα μπουντρούμια του φρουρίου της Μαχαιρούντος. Φυσικά, επειδή ο λόγος του Θεού “οὐ δέδεται”, έστω και αν φυλακίσθηκε ο λαλών και από εκεί μέσα, ο ηχηρός αντίλαλος του ελέγχου δεν έπαυσε να σείει τα θεμέλια του έκφυλου παλατιού. Η μόνη λύση για να φιμωθεί η “φωνή τοῦ ζῶντος”, ήταν η αποτομή της κεφαλής του, κατόπιν επινόησης του σατανικού γυναίου, της Ηρωδιάδος.
Κάτι ανάλογο συνέβη στα χρόνια της μεταρρυθμίσεως, όταν απέκοπταν τις γλώσσες των καταδίκων προτεσταντών, την στιγμή που οδηγούνταν στην πυρά, για να μη παρασύρουν με το λόγο τους, ακόμη και την ύστατη ώρα του θανάτου τους, τους παρισταμένους ανθρώπους.
Εν τέλει όμως, ο λόγος, ως έκφραση της αληθείας, συνέχισε να ενοχλεί πολλές συνειδήσεις στην πορεία της ανθρώποτητος, οπότε οι θιγόμενοι, αναζητούσαν απεγνωσμένα μεθόδους φίμωσης των λαλούντων. Η ανελέητη λογοκρισία, αποτελούσε το κύριο όπλο των προνομιούχων οχλοκόπων απέναντι στην κοινωνία και ο περιορισμός κινήσεως με την παράλληλη απαγόρευση σύναξης ατόμων, ανέκοπτε την διάδοση και ανταλλαγή ιδεών. Στόχος, η αποτροπή φανέρωσης του ψεύδους.
Κάπως έτσι και στις μέρες μας, ο έναρθρος λόγος, μέσω του οποίου διατυπώνεται η ενδιάθετη σκέψη, συνεχίζει και ενοχλεί. Η γνώση και ο ανάλογος χειρισμός του λόγου βρίσκεται υπό διωγμόν, γιατί τελικά κρατεί τον ανθρώπινο νου κοντά στις πηγές του. Στον λόγο του Θεού. Αλλά αυτός ο λόγος για τον εγωιστή άνθρωπο, στέκει σκληρός. Του υπενθυμίζει το ένοχο παρελθόν του. “Γῆ εἶ καί εἰς γῆν ἀπελεύση” (Γεν. 3,19). Άλλοις λόγοις, το χωμάτινο σαρκίο τελεί ασθενές. Μόνο το πνεύμα διακρίνεται για την προθυμία του (Μαρκ. 14,38). Αυτό το πνεύμα όμως χρειάζεται ο άνθρωπος, για να έχει λόγο, καθότι ο λόγος αποτελεί μία εσωτερική λειτουργία του πνεύματος. Το ερώτημα όμως που γεννάται είναι: Υπάρχει πνεύμα στις μέρες μας;
Ο άφρων πλούσιος της παραβολής ανεφώνησε: “ψυχή, ἔχεις πολλά ἀγαθά κείμενα εἰς ἔτη πολλά‧ ἀναπαύου, φάγε, πίε, εὐφραίνου” (Λουκ. 12,19). Αν λοιπόν η κοινωνία χαρακτηρίζει ως πνεύμα, αυτό που εννοεί και ο άφρων της παραβολής, σίγουρα υπάρχει. Όμως το πνεύμα, δεν σιτίζεται, ούτε συντηρείται με υλικά αγαθά, αλλά μόνο από τον λόγο του Θεού. “Τά ῥήματα ἅ ἐγώ λαλῶ ὑμῖν, πνεῦμα ἐστί καἰ ζωή ἔστιν” (Ιω. 6,63). Άρα, αυτό είναι το γνήσιο πνεύμα!
Ας κάνουμε όμως μία περιήγηση στη σύγχρονη ανθρώπινη κοινότητα, αναζητώντας τον λόγο.
Αποτελεί πλέον γεγονός, ότι ολονέν και λιγώτερα επαγγέλματα και λοιπές ενασχολήσεις χρειάζονται την ομιλία. Στις μέρες μας πλέον μιλούν άλλοι για λογ/μό μας: κινητά τηλέφωνα, υπολογιστές, συνθηματικά μηνύματα, κωδικοποιημένες εκφράσεις, με την συνδρομή ενός φτηνού και άνυδρου λεξιλογίου, μιας σύγχρονης επιβληθείσης μυξοβάρβαρης διαλέκτου. Οι πλείστες λέξεις δε τυγχάνουν ξενομανείς, προς δήλωση της ταυτότητός μας, “Ανήκουμε στη Δύση”. Η υποταγή όμως αυτή, κατ' ουσίαν δρομολογεί ένα άδοξο τέλος προς τον θάνατο, καθότι δύση, σημαίνει τέλος, ενώ η ανατολή συμβολίζει τη γέννηση. Την Αρχή!
Ο μόνος λόγος που έχει πέραση, είναι αυτός που περιγράφει την “διασκέδαση”, την νυχτερινή ζωή και τις εμπερικλειόμενες ασωτίες. Το ποδόσφαιρο και τα λοιπά αθλήματα. Την ακρόαση των δημοσίων κηρυγμάτων, από τους ψευδοπροφήτες της τηλεόρασης και των εδράνων της ντροπής. Εσχάτως, θέλγει ένας άλλος “λόγος”. Ο κηρυσσόμενος προς εκθειασμό της έκφυλης ζωής των δημαγωγών της κραιπάλης. Κατά τα άλλα, ό,τι άλλο λέγεται, διενεργείται για να “περάσει η ώρα”. Για να σκοτώσουμε την ώρα μας. Τόσο ελεεινοί καταντήσαμε. Εγκληματίες!
Με την εικόνα αυτή που βλέπουν όμως, οι έτεροι ψυχροί δολοφόνοι της πολιτικής ζωής της χώρας, προχωρούν ανεμπόδιστοι, έχοντάς μας συνενόχους, στην ολοσχερή κατάσχεση της συνείδησής μας, ανατρέποντας την τάξη του κόσμου. Βρίσκουν την μοναδική ευκαιρία οι μαστρωποί νομοθέτες, να παρουσιάσουν τα ομαλά ως ανώμαλα και ανάξια λόγου, και αντιθέτως τα πράγματι ανώμαλα, ως ομαλά σημεία του καιρού και άξια ιδιαιτέρας προσοχής. Απώτερος στόχος των προνομιούχων λαλούντων, να αφαιρέσουν από τον λαό τα εναπομείναντα περιθώρια της ελευθερίας του λόγου και να μας επιβάλλουν τα συμφέροντά τους, μέσω της πολύμορφης τρομοκρατίας. Να μας στρέψουν εκεί που θέλουν αυτοί. Στον εκφυλισμό – την νόσο των “ευγενών”– με την παράλληλη φίμωση της υγιούς σκέψης.
Κάποια στιγμή όμως, για να μη τους αδικούμε ολότελα, μας απευθύνουν τον λόγο, για να τους δώσουμε τον λόγο, για να κυβερνήσουν. Στις εκλογές. Άπαξ της 4ετίας. Τότε εμφαίνονται οι λαλούντες από άμβωνος, είτε από οθόνης, πάντοτε μακρόθεν, για λόγους ασφαλείας και απόλυτα παρακλητικοί, ικετεύουν για έλεος. Και τότε έρχεται ο “κυρίαρχος” λαός, ενδίδοντας στις υποκλίσεις και παρακλήσεις των αυριανών “παρρησιαστών” ομιλητών και τους δίνει τον λόγο να ξαναοργιάσουν. Να μιλούν αυτοί και εμείς να ακούμε. “Να διατάζουν αυτοί και εμείς να υπακούμε. Να βαράει τον νταϊρέ ο γύφτος και η μαϊμού να χορεύει”.
Τελικά αυτό αποτελεί κυριαρχία ή δουλοπρέπεια; Αυτό λέγεται λαός ή όχλος. Μάλλον το δεύτερο, καθότι μόνο ένας όχλος, δηλαδή το συνώνυμο της βρωμιάς και της κόπρου, ανέχεται την θορυβώδη βρωμόμυγα που λέγεται εξουσιαστής, να επικάθηται πάνω του. Μόνο ένα κατακάθι εκφυλισμένων και απροσάρμοστων στο γενικώτερο κοινωνικό περιβάλλον, συμπράττει με μία έκφυλη εξουσία.
Κάπως έτσι λοιπόν, φτάσαμε στο σημείο να χαθεί η εμπιστοσύνη στον λόγο, καθότι αυτός έχασε την ηθική του διάθεση, γενόμενος αποκλειστικό κτήμα υπολόγων απατεώνων. Κοινών δωσιλόγων. Ως εκ τούτου η κοινωνία πορεύεται άφωνη, χωρίς κανένας να τολμά να εκφράσει την σκέψη του, καθότι παραμονεύουν ποικίλοι ωτακουστές, μισθωμένοι καταδότες και κοινοί ρουφιάνοι. Ας θυμηθούμε τους τρομοκράτες εξουσιαστές, την στιγμή που φίμωναν αγρίως το θείο πνεύμα και έδιναν τον λόγο σε τραγουδίστρια πάνω σε νταλίκα, να ψυχαγωγεί τους “διαμαρτυρόμενους” με τις κομμένες γλώσσες, στην περίοδο του κορωνοϊού.
Πέρα όμως από τα πρότερα, τι χρειάζεται ο λόγος, αφού διευθετούνται άπαντα σιωπηρά, με σήματα, φωτεινές ενδείξεις και λοιπές μηχανικές ηχητικές προστακτικές;
Τελικά, μάλλον κατηργήθη ο λόγος, γενόμενος απολίθωμα της ιστορίας. Κι όμως παρ' όλη τη νομική απαγόρευση, τα συνθήματα πάνω στους τοίχους, μιλάνε, εκφράζοντας μοναδικές αλήθειες, κόντρα στο ψέμα και την απάτη που σερβίρουν οι σύγχρονοι δημαγωγοί. Γιατί; Γιατί ο λόγος, καθότι τα πάντα ρει, ρέει και αυτός, χωρίς να μπορεί τελικά να τον ανακόψει κανείς. Πότε “οὐκ οἶδα τόν ἄνθρωπον” πότε “σταύρωσον, σταύρωσον αὐτόν” σύντομα όμως “ἀληθῶς θεοῦ υἱός ἦν οὗτος” οπότε “μνήσθητι μου Κύριε ἐν τῆ βασιλεία σου”. Μόνο οι άθλιοι εξουσιαστές, τους αντιφρονούντες, τους εξοστρακίζουν με συνοπτικές δημοκρατικές διαδικασίες. Οι κατήδες των λαϊκών δικαστηρίων.
Όμως καιρός να υπεισέλθουμε σε μία ετέρα διάσταση του λόγου, που δεν μπορεί να την ανακόψει κανένας καταναγκασμός και καμία τρομοκρατία. Κανένα αργύριο, με το οποίο εξουσιάζονται τα μέσα ενημέρωσης, για να παραμυθιάζουν με τερατώδη και καμουφλαρισμένα ψεύδη, τον ανυποψίαστο λαό.
Αναφερόμαστε στον λόγο, που εκφωνούν οι αθάνατοι ήρωες, αλλά και οι πέτρες, τα βουνά, τα ποτάμια, οι λίμνες και ολάκερη η φύση. Το κοχλάζον αίμα των μαρτύρων. Θα αναφερθούμε σε ένα πρόσφατο περιστατικό, που έλαβε χώρα στο χωριό Καρυδιά του Ν. Πέλλης.
Εκεί βρίσκονται δύο ανδριάντες που κοσμούν την γύρω περιοχή. Δύο γίγαντες της ιστορίας του Μακεδονικού αγώνος, ρίχνουν τον ίσκιο τους βαρύ, πάνω στην κάλπικη λάμψη της πολιτικής σκηνής των προδοτών της σύγχρονης Ελλάδος.
Ο Τέλος Άγρας και ο Αντώνης Μίγκας, αφού διαπομπεύτηκαν επί 4 μέρες, στις 7 Ιουλίου 1907, απαγχονίστηκαν από Βουλγάρους κομιτατζήδες, εκεί σε ένα δέντρο της περιοχής. Τι τους οδήγησε στην αγχόνη; Η λογοδοσία τους στις επόμενες γενιές. Δηλαδή στις δικές μας.
Το εξωφρενικό όμως της όλης υπόθεσης ποιό είναι; Φέτος για πολλοστή φορά, κάποιοι απέκοψαν τα κεφάλια από τους δύο αντριάντες, πετώντας τα κάτω στο έδαφος. Γιατί; Γιατί “μιλούσαν”, εκφράζοντας την αλήθεια και καταδικάζοντας το ψεύδος. Οπότε αυτοί που υπέγραψαν την συμφωνία των Πρεσπών και οι έτεροι που ετοιμάζονται να υπογράψουν την συμφωνία του Αιγαίου, έβαλαν τα τσιράκια τους, τιποτένια μίσθαρνα όργανα, να επιβάλλουν λογοκρισία και στα αγάλματα. Ο καθείς από εμάς ας κρίνει μόνος του. Μη μας διαφεύγει όμως‧ ο Πρόδρομος και ακέφαλος φράζει στόματα λεόντων. Πολύ περισσότερο, ρυπαρά στόματα που καραμελίζουν την ψυχική υποτέλεια.
Ως επίλογο του θέματός μας, θα θέσουμε τους λόγους που απηύθυνε ο νέος πρόεδρος της Αμερικής Τράμπ τη νύχτα των εκλογών στους ψηφοφόρους του. “Ο Θεός να σας έχει καλά. Ο Θεός να σας ευλογεί”. Χωρίς να εξετάζω τίποτε βαθύτερο για το ενδότερο είναι του προέδρου, μου αρκεί η αναφορά του Θεού, εν μέσω της νεοταξικής Αμερικής. Η απόπειρα δολοφονίας επίσης κατά του συγκεκριμμένου ατόμου, αποδεικνύει την αξία του σαν ηγέτη.
Ας επικαλεσθούν μέσα στην Ορθόδοξη Ελλάδα τον Θεό, έστω την αόριστη λέξη Θεός, οι νεοταξίτες πολιτικοί μας. Αλλά εν προκειμένω, αναφερόμαστε σε γλοιώδη υποκείμενα. Σε κοινούς γυμνοσάλιαγκες, που σαν όπλα τους έχουν το έρπειν, το γλύφειν και τις κεραίες τους, που τους καθοδηγούν στο μιζάρισμα. Οι άφρονες πλούσιοι κτίζουν τις νέες αποθήκες τους, για να ευφραίνονται. Αλλά πλησιάζει η νύχτα. Και ο λόγος “ταύτη τῆ νυκτί”, είναι πολύ σκληρός.
Έλληνα πατριώτη και Χριστιανέ Ορθόδοξε! Πιστός ο λόγος και πάσης αποδοχής άξιος, ότι οι νυν εμφαινόμενοι στην πολιτική σκηνή της χώρας, είναι οτιδήποτε άλλο, παρά ηγέτες. Είναι ευτελή τσουτσέκια, όπως τους κατωνόμασε νεαρή κοπέλα εν μέσω κορονοϊού. Είναι ανίκανοι για κάθε τι ευγενές και προπάντων ηρωϊκό. Απόδειξη, ότι όλοι τους επιζητούν μια παγκόσμια κυβέρνηση, να επιλύσει τα προβλήματα της πατρίδος μας. Αυτό τι φανερώνει; Την παντελή ανικανότητά τους. “Σκληρός ἐστιν οὗτος ὁ λόγος” (Ιω. 6,60), αλλά αληθής. Ίσως όμως με αυτόν τον τρόπο, ξυπνήσουν οι έκφυλοι και αναζητήσουν την θεϊκή προέλευση της φύσης τους.
Τελικά η λαλιά που καίει, έστω και μέσα στην σύγχρονη έρημη πατρίδα μας, μπορεί να φέρει την δροσιά της πνευματικής αφύπνισης. Της θεϊκής ενατένισης!
Αρίσταρχος
