Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση
Στὴν ἐποχή μας ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης Βαρθολομαῖος συνεργάζεται στενὰ μὲ τὸν Πάπα ὄχι γιὰ νά λύσουν τὶς δογματικὲς διαφορές, ἀλλὰ γιὰ νὰ τὶς ἐνταφιάσουν καὶ νὰ καλλιεργήσουν ἁρμονικὲς σχέσεις μὲ τρόπο προκλητικὸ καὶ ἀπαράδεκτο. Συμπροσεύχονται, κὰνουν κοινὲς δηλώσεις, ἀνησυχοῦν ὑποκριτικὰ γιὰ τὴν εἰρήνη τοῦ σύμπαντος κόσμου, συνευφραίνονται καὶ πιστεύουν ὅτι ὁσονούπω θὰ πετύχουν μία ἐξωτερικὴ καὶ φαινομενικὴ ἕνωση τῶν ἐκκλησιῶν, χωρὶς νὰ ἀλλάξει κάτι. Δὲν σκέπτονται καθόλου τὴν ἀναγκαιότητα τῆς ἐπιστροφῆς τῶν παπικῶν στὴ Μία Ἐκκλησία μὲ εἰλικρινῆ μετάνοια. Οἱ ἡμέτεροι οἰκουμενιστὲς ἔχουν πάθει ἀμνησία καὶ τὰ βλέπουν ὅλα ρόδινα. Ὅμως «σχεδιάζουν χωρὶς τὸν ξενοδόχο».
Οἱ ἐνάρετοι κληρικοὶ καὶ ὁ πιστὸς λαὸς θὰ ἀντιδράσουν δυναμικά. Ἡ ἀντίσταση εἶναι δεδομένη. Αὐτὸ μᾶς διδάσκουν οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας.
Ὁ ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κρονστάνδης, ἀναφερόμενος στὸ δόγμα τοῦ ἀλαθήτου τοῦ Πάπα, τὸ χαρακτηρίζει «κορυφαία ἑωσφορικὴ πλάνη καὶ συνεχίζει μὲ τὰ μεγάλα σφάλματα καὶ τὶς πολλὲς ὀλέθριες πλάνες τῆς παπικῆς ἐκκλησίας», ποὺ ἐπινόησε «στὰ δόγματα, στὰ τυπικά, στοὺς κανόνες, στὴν ἐκκλησιαστικὴ τάξη καὶ ζωή, στὴ θεία Λειτουργία, στὶς σχέσεις της μὲ τὴ μία καὶ μόνη Ἐκκλησία, δηλαδὴ τὴν Ὀρθοδοξία. Πόσες βλασφημίες καὶ συκοφαντίες δὲν ἔχει ἐκτοξεύσει ὁ παπισμὸς ἐναντίον τῶν ὀρθοδόξων Χριστιανῶν! Καὶ γιὰ ὅλα ἔχει τὴν πρώτιστη εὐθύνη σ’ αὐτὸ ὁ ἀνακηρυγμένος σὰν ἀλάθητος Πάπας» μὲ τοὺς πολυώνυμους καὶ ποικιλώνυμους Ἰησουίτες του καὶ τὶς διδαχές τους, μὲ τὸ πνεῦμα πλάνης, πού τοὺς διακατέχει, μὲ τὴ διψυχία τους καὶ τὰ κάθε εἴδους πονηρὰ μέσα, ποὺ μετέρχονται καὶ χρησιμοποιοῦν, γιὰ νὰ προβληθοῦν καὶ νὰ ἐπιβληθοῦν. Καὶ ὅλα αὐτὰ γιὰ τὴ δόξα τοῦ Θεοῦ.
Ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος συμβουλεύει νὰ ἀποφεύγουμε τοὺς αἱρετικοὺς καὶ νὰ ἐμμένουμε στὴ διδασκαλία τῶν Γραφῶν καὶ τῶν πατέρων. «Ἀπόφευγε τὸ δόλωμα καὶ μάθε καλὰ τὸ λύκο ποὺ κρύβεται ἀπὸ τὸ δέρμα τοῦ προβάτου. Γι’ αὐτὸ πρὸ πάντων μίσησε αὐτὸν (τὸν αἱρετικό), γιατί πρὸς ἐσένα μὲν τὸν σύνδουλὸ του φαίνεται ὅτι εἶναι γλυκὺς καὶ ἥμερος, πρὸς τὸν κοινὸ ὅμως Κύριο ὅλων μας εἶναι πιὸ ἄγριος ἀπὸ τὰ λυσσασμένα σκυλιά, ἀφοῦ εἰσάγει στὸν οὐρανὸ ἀκήρυκτη μάχη καὶ πόλεμο ἀσυνθηκολόγητο, καὶ ἀντικαθιστᾶ τὸ Θεὸ μὲ κάποια δύναμη ἀντίθετη πρὸς Αὐτόν. Ἀπόφευγε τὸ μικρόβιο τῆς κακίας, μίσησε τὰ δηλητηριώδη φάρμακα καὶ νὰ κρατᾶς μὲ μεγάλη προφύλαξη τὴν κληρονομιὰ ποὺ παρέλαβες ἀπὸ τοὺς Πατέρες, δηλαδὴ τὴν πίστη καὶ τὴ διδασκαλία πού πηγάζει ἀπὸ τὶς θεῖες Γραφές».
Πολλοὶ θὰ ρωτήσουν. Ὅταν οἱ οἰκουμενιστὲς δὲν θεωροῦν ἐπικίνδυνους τούς αἱρετικούς, τί πρέπει νὰ κάνουν οἱ χριστιανοί; Καὶ ἡ ἀπάντηση: Νὰ ὑψώνουν τὴ φωνή τους, νὰ ἐλέγχουν καὶ νὰ μὴ ἔχουν καμιὰ ἐμπιστοσύνη στὰ ὅσα λένε καὶ πράττουν. Καὶ ὄχι μόνο αὐτό. Νὰ ἐπιστρέφουν τὶς περιφρονητικὲς κρίσεις τῶν οἰκουμενιστῶν ποὺ διατυπώνουν γι’ αὐτοὺς μὲ παρρησία κι ἂς εἶναι Πατριάρχες, Ἀρχιεπίσκοποι, Μητροπολίτες ἢ καὶ Ἁγιορεῖτες Ἡγούμενοι.
