28 Ἰανουαρίου 2025
Ἐπιτρέψτε μας νά καταθέσουμε τή φτωχή μας ἐμπειρία ἀπό τήν γνωριμία μας μέ τόν ἀοίδιμο Μητροπολίτη Αἰτωλίας καί Ἀκαρνανίας κυρό Κοσμᾶ μέ ἀφορμή τή συμπλήρωση τριῶν χρόνων ἀπό τήν εἰς Κύριον ἐκδημία του.
Ἡ γνωριμία μαζί του ἄρχισε τό 1979 ὅταν βρέθηκα στό μαθητικό οἰκοτροφεῖο Μεσολογγίου καί πήγαινα κάθε Σάββατο στό ναό τοῦ Ἁγίου Παντελεήμονος ὅπου μᾶς ἔκανε Κατηχητικά μαθήματα. Ἀπό τότε, μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ, δέν ἔπαψε ἡ πνευματική μας ἐπικοινωνία. Τόν ἔκανα πνευματικό πατέρα καί τοῦ ἐμπιστεύθηκα ὁλόκληρη τή ζωή μου. Μετεῖχα στίς κατασκηνώσεις, στίς φοιτητικές ἐκδρομές, στά φοιτητικά τριήμερα, σέ ὅλες τίς ἐπετειακές ἐκδηλώσεις πού συνδιοργανώναμε, καθώς καί στίς ἱεραποστολικές περιοδεῖες στά χωριά ὅπου κήρυττε τό λόγο τοῦ Θεοῦ.
Ὁ εὐλογημένος αὐτός ἱεροκήρυκας μέ συνήρπαζε μέ τήν ἀγάπη του πρός τό Χριστό, τήν Ἐκκλησία, τή Θεία Λατρεία, καί τό ἐκκλησιαστικό του φρόνημα. Κυρίως μέ σαγήνευε ἡ καθαρότητα τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματός του, τό ἀνεπίληπτον τοῦ χαρακτῆρος του, ὅπως καί οἱ χριστομίμητες ἀρετές του: ἡ ταπείνωση, ἡ ἁπλότητα, ἡ ἀγάπη, ἡ ὑπομονή, ἡ ἐπιείκειά του σέ ὅλες τίς πτώσεις μου καί ταλαιπωρίες μου. Μέ καθοδήγησε, μέ στήριξε, μέ ἐνίσχυσε σέ ὅλες τίς διαδρομές τῆς ζωῆς μου προκειμένου νά φτάσω στήν Ἱερωσύνη.
Ἦταν ἀληθινός πνευματικός πατέρας καί σέ αὐτόν ὀφείλεται τό γεγονός ὅτι περισσότεροι ἀπό 40 νέοι ἄνθρωποι ἀκολούθησαν τήν Ἱερωσύνη ἀπό ὅλες τίς ἐπιστῆμες καί ἐργάζονται στό σκάμμα τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά καί ἀρκετοί ἄλλοι πού ἦταν δίπλα του -πνευματικά του παιδιά- ἔκαναν εὐλογημένες οἰκογένειες ἐμφορούμενοι ἀπό τά ἰδανικά τῆς πίστεως καί τῆς πατρίδος μας.
Εἶμαι ἰσοβίως εὐγνώμων στό θεοφόρο Ἐπίσκοπο, γιατί μέ συνέδεσε μέ τούς σύγχρονους Ἁγίους πού ἀναγνώρισε ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία, ὅπως τόν Ἅγιο Παΐσιο τόν Ἁγιορείτη, ὁ ὁποῖος ὅταν αποφοίτησα από τό Ἀριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης μέ ἔστειλε νά γίνω μοναχός στήν Ἱερά Μονή Μυρτιᾶς κοντά στόν Μητροπολίτη Παραμυθίας, Φιλιατῶν καί Γηρομερίου κυρό Παῦλο -ἐξόριστος τότε- μέ τήν ὑπόδειξη: «Θά πᾶς κοντά στόν Παῦλο, γιατί εἶναι Ἅγιος Ἐπίσκοπος».
Ἦταν πολύ συγκινητικό νά βλέπεις τόν πατέρα Κοσμᾶ νά ἀνεβαίνει στό Μοναστήρι τῆς Μυρτιᾶς γιά νά ἐξομολογηθεῖ στόν ἀείμνηστο Γέροντά μου καί κατόπιν κατέβαινα κι ἐγώ στό ἐξομολογητήριο τῆς Μονῆς γιά νά ἐξομολογηθῶ τά κρίματά μου στόν πνευματικό μου.
Τελοῦσε ἀνελλιπῶς ὅλες τίς ἱερές Ἀκολουθίες τοῦ νυχθημέρου, γιατί προερχόταν ἀπό παραδοσιακή ἱερατική οἰκογένεια μέ πλειάδα ἱερέων μεταξύ τῶν ὁποίων καί τόν εὐλογημένο Γέροντα Εὐστράτιο, τόν πατέρα του, ὁ ὁποῖος πολλές φορές μᾶς ἐξιστοροῦσε θαύματα ἀπό τήν ἱερατική του διακονία.
Ὁ πατήρ Κοσμᾶς, ἐπειδή διαρκώς κήρυττε τό λόγο τοῦ Θεοῦ καί διακονοῦσε τό μυστήριο τῆς Ἐξομολογήσεως ὑπέφερε συχνὰ ἀπὸ ὑπερκόπωση. Κάποτε πῆγε στόν Ἅγιο Παΐσιο καί τοῦ ἐξομολογήθηκε: «Γέροντα, πολλές φορές ἀπό τήν κόπωση μέ παίρνει ὁ ὕπνος καί δέν μπορῶ νά κάνω τό Ἀπόδειπνο». Καί ὁ Ἅγιος τοῦ εἶπε: «Μά ἡ ἐξομολόγηση δέν εἶναι προσευχή;» Καί ἔτσι, ὅπως μοῦ εἶπε μετά, πολύ παρηγορήθηκε καί ἐνισχύθηκε.
Τί νά πῶ γιά τό γεγονός, ὅτι μία χρονιά ὡς ἱεροκήρυκας πού ξημέρωνε τοῦ Ἁγίου Χαραλάμπους καί ἐπρόκειτο νά λειτουργήσει στόν Ἅγιο Χαράλαμπο Εὐηνοχωρίου, λειτούργησε μέ 27 πίεση! Ὅταν τόν προτρέψαμε ὅλοι καί ἡ οἰκογένειά του νά μήν πάει εἶπε: «Δέν μπορῶ νά μήν πάω, γιατί τόν Ἅγιο Χαράλαμπο τόν ἀγαπῶ πολύ». καί μετά τή Θεία Λειτουργία ὅταν τόν ξαναεῖδα μοῦ εἶπε: «Ἔτρεμα ὁλόκληρος, ἀλλά μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ μπόρεσα καί λειτούργησα καί κήρυξα».
Γνώριζε ὅτι ἡ Θεία Λατρεία εἶναι ἐκείνη ἡ ὁποία ἑνώνει τόν ἄνθρωπο μέ τό Θεό καί γι’ αὐτό ὅταν λειτουργοῦσε ἔδινε ὅλο του τόν ἑαυτό καί τόνιζε ἰδιαίτερα κάποια σημεῖα τῆς Θείας Λειτουργίας ὅπως τό «οὐδείς ἄξιος τῶν συνδεδεμένων ταῖς σαρκικαῖς ἐπιθυμίαις καί ἡδοναῖς», τό «οὐ γάρ ἔκλιναν σαρκί καί αἵματι ἀλλά σοι τῷ φοβερῷ Θεῷ» καί τήν προτροπή «Πρόσχωμεν τά Ἅγια τοῖς Ἁγίοις». Μέ συστολή καί συντριβή τά μάτια του ἦταν συνεχῶς στραμμένα πρός τόν Ἐσταυρωμένο Κύριο… Σοῦ μετάγγιζε τήν εὐλάβεια καί τήν ἀγάπη πρός τό Χριστό, τήν Παναγία μας, τούς Ἁγίους, ἀλλά καί τόν φόβο τοῦ Θεοῦ. Δέν τελοῦσε τή Θεία Λειτουργία ἀλλά τήν βίωνε, συγκινεῖτο πολλές φορές μετά δακρύων καί φαινόταν στό πρόσωπό του αὐτή ἡ θεία ἀλλοίωση πού προερχόταν ἀπό τόν θεῖο ἔρωτα.
Συχνά μᾶς τόνιζε στίς ἱερατικές συνάξεις τά λόγια τοῦ Ἀποστόλου Παύλου: «Προσέχετε οὖν ἑαυτοῖς καί παντί τῷ ποιμνίῳ ἐν ᾧ ὑμᾶς τό Πνεῦμα τό Ἅγιον ἔθετο ἐπισκόπους, ποιμαίνειν τήν ἐκκλησίαν τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ, ἣν περιεποιήσατο διά τοῦ ἰδίου αἵματος» (Πράξ. 20,28). (Προσέχετε τόν ἑαυτό σας πῶς θά συμπεριφέρεσθε καί τί θά διδάσκετε. Προσέχετε καί ὅλο τό πνευματικό σας ποίμνιο στό ὁποῖο τό Ἅγιο Πνεῦμα σᾶς τοποθέτησε ἐπισκόπους γιά νά ποιμαίνετε τήν Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ, τήν ὁποία ὁ Κύριος ἔσωσε καί ἔκανε κτῆμα του μέ τό ἴδιο του το αἷμα). Ἡ λέξη ἐπίσκοπος ἔχει τήν ἔννοια τοῦ «ἐποπτεύω καί διαποιμαίνω». Νουθετοῦσε τόν κάθε κληρικό ὅτι θά πρέπει νά εἶναι ἐνταγμένος μέσα στήν Ἐκκλησία καί τοποθετημένος στήν ἱερή ἀποστολή ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα. Κάθε ἐπίσκοπος και γενικά κληρικός δέν εἶναι διοικητής, δέν εἶναι ὑπάλληλος γιά τήν διεκπεραίωση κάποιων ἱεροπραξιῶν, οὔτε «κερματοδέκτης», ἀλλά «οἰκονόμος μυστηρίων Θεοῦ» (Α΄ Κορ. 4,1) καί τό λειτούργημά του προέρχεται ἀπό τό Χριστό καί τό ἀσκεῖ ἐν ὀνόματί Του. Ἡ ἐξουσία του εἶναι πνευματική, εἶναι ἱερή ἀποστολή.
Ὁ κάθε ποιμένας πρέπει νά εἶναι ὁ διδάσκαλος πού κηρύττει τίς αλήθειες τοῦ Θεοῦ, τό Εὐαγγέλιο τῆς Σωτηρίας καί ἀγωνίζεται νά ὁδηγήσει τούς ἀδερφούς του κοντά στό Χριστό, τήν πηγή τῆς ἀληθινῆς ζωῆς. Δέν θά πρέπει νά εἶναι ἀνθρωπάρεσκος, κοσμικός. Τό τονίζει καθαρά ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στούς Κορινθίους: «Οὐχ ἑαυτούς κηρύσσομεν, ἀλλά Χριστόν Ἰησοῦν Κύριον, ἑαυτούς δέ δούλους ὑμῶν διά Ἰησοῦν…» (Β΄ Κορ. 4,5), διότι πολλοί κήρυξαν καί κηρύττουν ὄχι Χριστόν Ἰησοῦν, ἀλλά ἑαυτούς. Κηρύττουν τίς ἰδέες τους καί προβάλλουν τόν ἑαυτό τους. Καί στήν Ἐπιστολή του πρός Ἐφεσίους γράφει: «Μή κατ᾿ ὀφθαλμοδουλίαν ὡς ἀνθρωπάρεσκοι, ἀλλ᾿ ὡς δοῦλοι τοῦ Χριστοῦ, ποιοῦντες τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ ἐκ ψυχῆς» (Ἐφεσ. 6,6). (Ὄχι μέ δουλεία πλαστή, πού γίνεται μόνο γιά τά μάτια τοῦ κόσμου, ἀλλά ὡς δοῦλοι τοῦ Χριστοῦ νά ἐκτελεῖτε τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, μέσα ἀπό τήν ψυχή σας, μέ εἰλικρίνεια καί προθυμία). Κήρυττε μέ ταπείνωση καί πνεῦμα αὐτομεμψίας, μιλοῦσε πάντοτε στόν πληθυντικό ἀριθμό. Ἡ ὑψοποιός αὐτή ἀρετή διαπότιζε ὁλόκληρη τή ζωή του. Πήγαινε νά προσκυνήσει τόν τάφο τοῦ Ἁγίου Παϊσίου καί δέν καταλάβαινε κανείς ὅτι ἦταν Ἐπίσκοπος. Ὅταν ἀντιμετώπισε, ὡς ἱεροκήρυκας, ἕνα ἐκκλησιαστικό πρόβλημα πῆγε στόν Ἅγιο Παΐσιο καί τοῦ τό ἐκμυστηρεύτηκε καί ἐκεῖνος τοῦ ἀπάντησε: «Θά κάνεις ὑπακοή καί στόν κηπουρό τῆς Μητροπόλεως». Καί πράγματι, ἡ ὑπακοή του ἦταν ἀξιοθαύμαστη!
Ἀντιδροῦσε στόν Οἰκουμενισμό καί τήν Πανθρησκεία, πού θέλουν νά νοθεύσουν τό ὀρθόδοξο φρόνημα τῶν κληρικῶν καί τῶν λαϊκῶν καί πού ἀρνοῦνται τή διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ, τῶν Ἀποστόλων, τῶν Ἁγίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων, ἀλλά καί τούς βίους καί τά μαρτύρια τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας, οἱ ὁποῖοι δέν ὑπέκυψαν στήν αἵρεση, στήν ειδωλολατρία, στό θρησκευτικό συγκρητισμό καί στήν παραχάραξη τῆς Ἱερᾶς Παραδόσεως. Ἐάν ζοῦσε ὁ ἀοίδιμος Ἱεράρχης, θά ἀντιδροῦσε στήν ἀπόφαση τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κυρίου Βαρθολομαίου γιά τόν κοινό ἑορτασμό τοῦ Πάσχα μέ τούς Παπικούς τό 2025, ἀφοῦ εἶχε ὁμολογήσει στήν Ἱερά Σύνοδο ὅτι ὁ Πάπας εἶναι Αἱρεσιάρχης.
«Σεαυτόν ἁγνόν τήρει» (Α΄ Τιμ. 5,22)
Ὡς πρότυπο στή ζωή του εἶχε τό Χριστό, τήν Παναγία καί τούς Ἁγίους, ιδίως τόν Ἅγιο Κοσμᾶ τόν Αἰτωλό, τόν ὁποῖον τόσο ἀγάπησε ἀλλά καί μιμήθηκε στή ζωή Του. Ἰδιαίτερα μᾶς μιλοῦσε γιά τίς ἔσχατες ἡμέρες καί μᾶς τόνιζε τά λόγια τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αιτωλοῦ «Ψυχή καί Χριστός σᾶς χρειάζονται». Συχνὰ πυκνὰ μᾶς ἔλεγε ὅτι ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς ὁμολογοῦσε: «¨Καὶ τὰ γένια μου ἔχουν ἐγωισμό¨, πόσο μᾶλλον ἐγὼ ἕνας ταλαίπωρος κληρικός».
Ὁ ἴδιος ἦταν βράχος ἠθικῆς. Πρόσεχε πολύ τόν ἑαυτό του, τίς κινήσεις του, τά λόγια του, τή συμπεριφορά του. Προσπαθοῦσε νά μήν σκανδαλίζει, νά μήν δίνει ἀφορμή στούς ἀνθρώπους νά κατηγορεῖται τό Ἅγιο καί Ἱερό Εὐαγγέλιο.
Ὅταν ἤμασταν νέοι μᾶς βοήθησε νά ἀγαπήσουμε τήν ἁγνότητα τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος. Μᾶς θύμιζε συνεχῶς τήν προτροπή τοῦ Ἀποστόλου Παύλου πρός τόν μαθητή του Τιμόθεο «σεαυτόν ἁγνόν τήρει» (Α΄ Τιμ. 5,22). Καί ὅταν κάποτε πήγαμε στόν Ἅγιο Παΐσιο ὡς φοιτητές καί τόν ρωτήσαμε γιά τίς προγαμιαῖες σχέσεις μᾶς εἶπε: «Λεβέντες, βάλτε αὐτό τό θέμα στό ψυγεῖο. Τώρα πρέπει νά σπουδάσετε, νά καταρτιστεῖτε, νά προχωρήσετε στή ζωή σας, νά πάρετε τό πτυχίο, νά πᾶτε στό στρατό, νά βρεθεῖ κάποια ἐργασία καί κάποια κοπέλα σᾶς φυλάει ὁ Θεός. Τότε θά βγάλετε τό θέμα αὐτό ἀπό τό ψυγεῖο. Ἕνας νεαρός, ὁ ὁποῖος σπούδαζε στή Νομική, γνώρισε μιά κοπέλα, ἐκείνη τόν παράτησε, ἀλλά ἐπειδή ἦταν ὑπερευαίσθητος ἀρρώστησε. Ἄρχισε νά παίρνει ψυχοφάρμακα καί ἐγκατέλειψε τή σχολή του».
Μᾶς τόνιζε ὁ πατήρ Κοσμᾶς: «Νά εἶστε ζωντανά ψάρια, νά ἀντιστέκεστε στό ρεῦμα τοῦ ποταμοῦ, δηλαδή τῆς πολυειδοῦς ἁμαρτίας τοῦ κόσμου, γιατί τά ψόφια ψάρια τά παρασύρει τό ποτάμι». Μᾶς τόνιζε τά λόγια πού γράφει ὁ Μέγας Ἀθανάσιος: «Ὅλα τά ποιήματα τοῦ Θεοῦ εἶναι καλά καί καθαρά, καθώς ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ δέν ἔκανε τίποτε τό ἄχρηστο καί ἀκάθαρτο» καί συμπληρώνει ὁ μεγάλος Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας μας ξεκαθαρίζοντας τό ὅλο θέμα σχετικά μέ τό ἔνστικτο: «Μακάριος εἶναι ἐκεῖνος πού στά χρόνια τῆς νεότητός του ἀνέλαβε ἐλεύθερα τό ζυγό τοῦ γάμου καί κάνει τή χρήση τῆς φυσικῆς του ἱκανότητος γιά τήν ἀπόκτηση τῶν παιδιῶν. Ἄν ὅμως χρησιμοποιεῖ τήν ἱκανότητα αὐτή γιά ἀσέλγεια καί ἁμαρτία, τότε κάνει κακή χρήση τοῦ δώρου τοῦ Θεοῦ καί γι’ αὐτό πρέπει νά περιμένει τήν τιμωρία. Γιατί τότε μονάχα μολυνόμαστε ὅταν ἐργαζόμαστε τήν ἀκάθαρτη ἁμαρτία» (Μεγάλου ἈΘανασίου, Ἐπιστολή 48, πρός Ἀμμοῦν Μονάζοντα, Βλ. 33,81,82). Μᾶς ὑπενθύμιζε τόν Ἀπόστολο Παῦλο πού ἔγραφε στούς Ἑβραίους «τίμιος ὁ γάμος ἐν πᾶσι καί ἡ κοίτη ἀμίαντος. πὀρνους δέ καί μοιχούς κρινεῖ ὁ Θεός» (Ἑβρ. 13,4).
Ὁ Μητροπολίτης Κοσμᾶς δεν θά μποροῦσε νά διανοηθεῖ ὅτι μετά τήν ἐκδημία του θά ψήφιζε ἡ Βουλή τῶν Ἑλλήνων -τό πρῶτο Ὀρθόδοξο Κράτος- τό σοδομικό νομοσχέδιο γιά τό γάμο τῶν ὁμοφυλοφίλων. Πρίν ἐννιά χρόνια, ὁ ἀνυποχώρητος Ἱεράρχης στήν ἐκπομπή «Ἀπόψεις» στό τηλεοπτικό κανάλι Super B ἀναφέρθηκε στό νομοσχέδιο περί συμφώνου συμβίωσης τῶν ὁμοφυλοφίλων… «Πῶς θα μεγαλώσουν αὐτά τά παιδιά; Ποιό παιδί θά φωνάξει μαμά ὅταν δέν ὑπάρχει μαμά μέσα στό σπίτι; Ποιό παιδί θά φωνάξει μπαμπά καί θά ἰσχυροποιηθεῖ ὅταν δέν ὑπάρχει μπαμπάς μέσα στό σπίτι; Τό σκεπτόμαστε αὐτό; Ἀλλά καί ἡ οἰκογένεια. Γιατί νά διαλυθεῖ μέσα στήν Ἑλλάδα; Λησμονοῦμε πώς αὐτή ἡ οἰκογένεια ἔλαμψε καί ἀνέδειξε προσωπικότητες; Καί ἀκόμη θά πῶ καί τελειώνω, σᾶς κουράζω. Πῶς θά ἁγιαστεῖ αὐτός ὁ ἄνθρωπος μέ αὐτή τή διαστροφή; Μά νά τό ξέρουν αὐτό ὅσοι θέλουν νά κάνουν αὐτό τό ἐπαίσχυντο καί ἐπάρατο νομοσχέδιο. Νά τό πῶ ἔτσι νομοσχέδιο. Θά κλείσουν τά μάτια καί αὐτοί κάποτε. Θά μποῦν στόν τάφο. Τί θά ποῦν; Νά μᾶς ποῦν. Τί θά ποῦν; Ἐμεῖς θά τούς ποῦμε ἔχουμε Ἁγίους οἱ ὁποῖοι ἔζησαν τό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί ζοῦν εἰς τόν αἰῶνα καί κάνουν θαύματα».
Ὁ ἁγιασμένος Ἱεράρχης εἶχε τίς ἱερές ἀγωνίες γιά τήν Ἐκκλησία καί τό Ἔθνος μας. Ἀγαποῦσε πολύ τήν Πατρίδα κι αὐτό τό ἐκδήλωνε στήν κατασκήνωση καί στίς φοιτητικές ἐκδρομές. Μέ πόσο παλμό μιλοῦσε γιά τήν Πατρίδα μας τήν Ἑλλάδα, γιά τούς ἀγῶνες τούς ὁποίους ἔδωσαν οἱ πρόγονοί μας προκειμένου νά ἀπολαμβάνουμε ἐμεῖς τά ἀγαθά ὀφέλη τῆς ἐλευθερίας, γιά τούς ἥρωες τῆς Κύπρου καί γιά τούς ἀγῶνες τους, γιά τόν Παῦλο Μελᾶ!
Θά τρίζουν τά κόκκαλα ὅλων τῶν ἁγίων καί ἡρώων καθώς οἱ νεοέλληνες μέ βδελυρά νομοθετήματα ἀλλοιώνουν τή σύνθεση τῆς πατροπαράδοτης ἑλληνικῆς οἰκογένειας, τήν παιδεία, ναρκώνουν τό πνεῦμα τῶν νέων καί ἀλλοτριώνουν τήν ψυχή τους, θεοποιοῦν τήν τεχνολογία, μέ ἀπώτερο στόχο τήν προλείανση τοῦ ἐδάφους γιά τήν ἔλευση τοῦ Ἀντιχρίστου.
Γίνεσθέ μοι μάρτυρες (Ἠσαΐας 43,10)
Ὁ Χριστός μας εἶναι ὁ κατεξοχήν μάρτυρας. Εἶναι Αὐτός ὁ ὁποῖος ἔχυσε τό αἷμα Του γιά τή δική μας σωτηρία. Μαρτύρησε ἕως τέλους. Ὡς Θεός θά μποροῦσε νά ἀποφύγει τή Σταυρική Θυσία, ἀλλά θέλησε νά δείξει τήν ἀπόλυτη ὑπακοή Του πρός τόν Θεόν Πατέρα Του καί τήν ἄπειρη καί ἀνείπωτη ἀγάπη πρός τόν ἄνθρωπο, γι’ αὐτό ὁδηγήθηκε ἑκουσίως σ’ αὐτόν τόν ἐπονείδιστο θάνατο.
Οἱ Ἀπόστολοι μαρτύρησαν καί ἐκεῖνοι μέ μιά ἀσυνήθιστη δύναμη, τή δύναμη τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ. Εἶναι οἱ μάρτυρες τῆς Ἀναστάσεώς Του πρός τόν λαό: «Τοῦτον τόν Ἰησοῦν ἀνέστησεν ὁ Θεός, οὗ πάντες ἡμεῖς ἐσμεν μάρτυρες» (Πράξ. 2,32). (Τοῦτον τόν Ἰησοῦν, περί τοῦ ὁποίου σᾶς ὡμίλησα, τόν ἀνέστησεν ὁ Θεός ἐκ νεκρῶν, καί μάρτυρες τοῦ γεγονότος αὐτοῦ τῆς Ἀναστάσεως εἴμεθα ὅλοι ἐμεῖς). Εἶναι ὅπως λέει ὁ Ἀπόστολος Πέτρος «… οὐ παντὶ τῷ λαῷ, ἀλλά μάρτυσι τοῖς προκεχειροτονημένοις ὑπὸ τοῦ Θεοῦ, ἡμῖν, οἵτινες συνεφάγομεν καὶ συνεπίομεν αὐτῷ μετὰ τὸ ἀναστῆναι αὐτόν ἐκ νεκρῶν» (Πράξ. 10, 41). (... ὄχι πλέον εἰς ὅλον τόν λαόν, ὅπως πρῶτα, ἀλλά στούς αὐτόπτες μάρτυρες, οἱ ὁποῖοι εἶχαν ἐκλεγεῖ ἐκ τῶν προτέρων ἀπό τόν Θεόν, εἰς ἡμᾶς δηλαδή, οἱ ὁποῖοι ἐφάγομεν καί ἐπίομεν μαζί του, μετά τήν ἐκ νεκρῶν Ἀνάστασίν του). Καί ἡ μαρτυρία τοῦ Χριστοῦ καί τῶν Ἀποστόλων συνεχίζεται καί στήν ἐποχή μας.
Μᾶς ἔλεγε ὁ Ἅγιος Ἐπίσκοπός μας «ὅτι καί στήν ἐποχή μας ἀναβιώνουν οἱ διωγμοί καί τά μαρτύρια τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας. Γιατί; Γιατί ὅταν κάποιος κληρικός ἤ χριστιανός ἔχει καθαρή πίστη, ἔχει καθαρή ζωή, εἶναι ἔντιμος, εἶναι συνεπής, εἶναι δίκαιος, εἶναι ὑπομονετικός, δέν ξέρει τί σημαίνει ψέμα, συκοφαντία, διαβολή, ὑποκρισία, τότε ὁπωσδήποτε στή ζωή του θά διωχθεῖ καί γι’ αὐτό γνωρίζει ὅτι θά ἔχει θλίψεις, θά ἔχει δοκιμασίες, θά ἔχει ταλαιπωρίες, θά τόν εἰρωνευτοῦν, γιατί μάρτυρες δέν εἶναι μόνο ἐκεῖνοι πού θανατώθηκαν γιά τήν πίστη τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά καί ἐκεῖνοι πού πεθαίνουν τηρώντας τίς ἐντολές του, ὅπως λέγει ὁ Ἅγιος Ἰσαάκ ὁ Σύρος».
Ἀλλά καί ἐκεῖνο τό ὁποῖο ζήσαμε τήν περίοδο τοῦ κορωνοϊοῦ ἦταν ἕνας διωγμός ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας καί τό ζήσαμε στή περίπτωση τοῦ Μητροπολίτου μας, ὁ ὁποῖος δὲν ἐμβολιάστηκε.
Ἀξιόπιστη εἶναι ἡ μαρτυρία τοῦ πνευματικοῦ τοῦ πατρός, ἱερομονάχου Ἀρσενίου, Γέροντος τοῦ ἱεροῦ κελλίου Ἁγίου Νικολάου στό Μπουραζέρι στό Ἅγιον Ὄρος, στό βιβλίο πού ἐξέδωσε το 2024 ὁ Σύλλογος Κεφαλοβρύσου Αἰτωλικοῦ «ὁ Ἅγιος Γεράσιμος» μέ τίτλο «Ὁ ἄκακος και πιστός ποιμήν». Ὁ Γέροντας ἀναφέρει στό κείμενό του: «Ὁ ἅγιος Ἱεράρχης ἔλεγε, ἡ νόσος, ὁ κορωνοϊός ὑφίσταται, καί χρειάζεται νά ληφθοῦν τά ἀνάλογα μέτρα. Ἡ ἀσθένεια ἀσφαλῶς θέλει ἀντιμετώπιση, ἀλλά ὄχι καί τά ἐμβόλια νά εἶναι ἀδοκίμαστα! Ὄχι καί ἡ «νέα κανονικότητα» νά τά ἐπιβάλλει προληπτικῶς! Ὄχι καί ὁ ἐμβολιασμός νά εἶναι ἕνα ἰατρικό ἀποκλειστικό θέμα, ἐνῶ πρωτίστως καί κυρίως εἶναι πνευματικό, θεολογικό!...
Πολύ τόν ἀπασχολοῦσε, τόν συνῆχε, τό ἄν ἡ στάση του στό θέμα αὐτό ἦταν σύμφωνη μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Μοῦ ἔλεγε δι’ ἑαυτόν.
-Μέσα στίς φλέβες μου κυλᾶ τό αἷμα τοῦ Θεοῦ! Πῶς μπορῶ νά δεχθῶ νά βάλω μέσα μου κάτι πού δέν ξέρω τί εἶναι; Λέγονται τόσα πολλά… δέν δύναμαι νά ἀγνοήσω τή φωνή τῆς συνειδήσεώς μου πού μέ πληροφορεῖ ἀρνητικά. Αὐτή εἶναι ἡ γνώμη μου καί αὐτή εἶναι ἡ θέση μου, πού τήν λέγω χωρίς ὅμως νά τήν ἐπιβάλλω σέ κανέναν. Τί μπορῶ νά φοβηθῶ; Ὁ Θεός εἶναι ὁ Κύριος τῆς ζωῆς καί τοῦ θανάτου. Ἐάν δι’ αὐτῆς τῆς νόσου μέ καλέσει, εἰς Αὐτόν τόν Ποθούμενον θά μεταβῶ».
Ἔγινε ἄξιος τοῦ 9ου Μακαρισμοῦ τοῦ Χριστοῦ: «Μακάριοι ἐστε, ὅταν ὀνειδίσωσιν ὑμᾶς καί διώξωσιν καί εἴπωσι πᾶν πονηρόν ρῆμα καθ’ ὑμῶν ψευδόμενοι, ἕνεκεν ἐμοῦ. Χαίρετε καί ἀγαλλιᾶσθε, ὅτι ὁ μισθός ὑμῶν πολύς ἐν τοῖς οὐρανοῖς. (Εἶστε μακάριοι, ὅταν σᾶς χλευάσουν καί σᾶς καταδιώξουν καί σᾶς κακολογήσουν μέ ψεύτικες κατηγορίες γιά χάρη μου. Να χαίρεσθε καί νά ἀγάλλεσθε, γιατί ὁ μισθός σας θά εἶναι μεγάλος στούς οὐρανούς).
Θαυμαστά σημεῖα
· Εἶχαν ἔρθει κάποιοι ἀπό τή Μυτιλήνη στὰ μέρη μας, καί ἔψαχναν γιά τόν τάφο τοῦ «ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ νέου».
· Ἕνας κληρικός, μέ τήν ἀδερφή του, πνευματικά τέκνα τοῦ Ἁγίου Ἱεράρχου, ἀνέβηκαν στό Μοναστήρι τῆς Μυρτιᾶς γιά νά προσκυνήσουν τόν τάφο του. Ὁ ἱερεύς τέλεσε τρισάγιο, προσκύνησε καί αἰσθάνθηκε μία ἄρρητη εὐωδία. Πῆγε καί κάθισε σέ ἕνα παγκάκι πού εἶναι ἀπέναντι ἀπό τόν τάφο. Προσκύνησε στή συνέχεια ἡ ἀδερφή του καί μόλις γύρισε πρός τόν ἀδερφό της, εἶπε τά ἑξῆς: «Ἀδερφέ Πάτερ, βγῆκε μία εὐωδία ἀπό τόν τάφο του». Και ἐκεῖνος τῆς εἶπε: «Καί ἐγώ αἰσθάνθηκα τήν εὐωδία, ἀλλά δέν ἤθελα νά σέ προκαταλάβω».
Νομίζουμε ὅτι ἡ γῆ τῆς Αἰτωλοακαρνανίας ἔχει ἕναν ἀτίμητο θησαυρό, ἕναν νέο Ἅγιο Κοσμᾶ Αἰτωλό, τόν ὁποῖον ὁ Θεός θά δικαιώσει παρά τήν ἀδικία τήν ὁποία ὑπέστη. Γι’ αὐτό, ἄς τόν παρακαλοῦμε μέ καρδιακό πόνο γιά τή σωτηρία τῆς ψυχῆς μας, γιά τούς νέους μας, γιά τήν ἀμώμητη Ὀρθόδοξη Πίστη καί τήν γλυκυτάτη Πατρίδα μας. Πάντοτε μᾶς ἐνέπνεε μέ τήν ἁγία βιωτή του, τόν ἱερό ζῆλο, τήν ἐπαγρύπνηση καί τήν αὐταπάρνησή του. Καί μέ τά λόγια τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου, μᾶς συνιστοῦσε, νά εἴμαστε νηφάλιοι καί ἄγρυπνοι, διότι «…ὁ ἀντίδικος ὑμῶν διάβολος ὡς λέων ὠρυόμενος περιπατεῖ ζητῶν τίνα καταπίῃ» (Α΄ Πέτρ. 5,8), ὅπως συγκλονιζόταν καί μέ τά λόγια τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ: «Ἀγρυπνεῖτε οὖν ἐν παντί καιρῷ δεόμενοι ἵνα καταξιωθῆτε ἐκφυγεῖν πάντα τά μέλλοντα γίνεσθαι, καί σταθῆναι ἔμπροσθεν τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου» (Λουκ. 21,36). (Νά εἶστε ἄγρυπνοι καί προσεκτικοί προσευχόμενοι καί παρακαλοῦντες κάθε ὥρα καί στιγμή τόν Θεόν, διά νά σᾶς δώσει χάρη καί δύναμη, μέ τήν ὁποία θά γίνετε ἄξιοι καί δυνατοί νά ξεφύγετε, χωρίς νά βλαβεῖτε ψυχικῶς, ὅλα αὐτά πού μέλλουν νά γίνουν καί νά σταθεῖτε ἄφοβοι καί μέ θάρρος ἐμπρός εἰς τόν υἱόν τοῦ ἀνθρώπου).
Τά λόγια τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Λουκᾶ ἀποτελοῦν καί δική του προτροπή πρός ὅλους μας.
Εἴθε οἱ θεοπειθεῖς πρεσβεῖες Του νά μᾶς συνοδεύουν πάντοτε στή ζωή μας.
