ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ
ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ Ν. ΚΟΥΒΑΛΑΚΗΣ
Συμπέρασμα. Ο εκτός Εκκλησίας Χριστού θα δαιμονιστεί και θα μπερδευτεί πνευματικά. Αυτός που είναι μέσα πάλι (στην Εκκλησία, με μετοχή στα Μυστήρια της) ίσως επηρεαστεί και αρνητικοποιήσει το σωτηριολογικό του όφελος. Σε ότι αφορά πνευματική ασχολία αυτή είναι η αλήθεια. Δεν υπάρχει πνεύμα χωρίς Άγιο Πνεύμα, πνευματική ενασχόληση χωρίς Χριστό. Όποιος μιλά για πνεύμα και φιλοσοφείν χωρίς Χριστό είναι ήδη σε φιλική σύνδεση με πονηρά πνεύματα, έχει μπει σε δαιμονικές επιδράσεις και ήδη πνευματικά γκρεμίζεται και το τραγικό κατά πάσα πιθανότητα να μην το βλέπει.
Θα παρατεθούν πληροφορίες από το διαδίκτυο, οι οποίες πιστοποιούν περίτρανα τα άνωθεν και δίνουν τροφή, σε όποιον με καλή προαίρεση ενδιαφερόμενο, να ξυπνήσει από τον πνευματικό λήθαργο της ζωής του αν είναι μακριά από τον Χριστό ή να αγαπήσει και να στερεωθεί ακόμη περισσότερο στην Αλήθεια, τον Χριστό μας. Η μόνη διέξοδος στην ζωή μας είναι η αναζήτηση Του, να αφήσουμε να μιλήσει στην καρδιά μας, να μας βοηθήσει να καθαρίσουμε τα βρώμικα εσώψυχα μας, τα μπάζα της αμαρτίας που έχουν στεριώσει μέσα και δεν λένε να φύγουν, αφού σκοντάφτουν στον άκρατο εγωισμό μας. Ας αφήσουμε τους δήθεν «φίλους της σοφίας» και ας ασχοληθούμε με την ίδια την Σοφία.
Φρίντριχ Βίλχελμ Νίτσε (1844- 1900)
Γερμανός φιλόσοφος. Οι κεντρικές ιδέες της φιλοσοφίας του Νίτσε περιλαμβάνουν τον «θάνατο του Θεού», την ύπαρξη του υπερανθρώπου, την ατέρμονη επιστροφή, τον προοπτικισμό καθώς και τη θεωρία της ηθικής κυρίων – δούλων. Αναφέρεται συχνά ως ένας από τους πρώτους «υπαρξιστές» φιλοσόφους.
Ο πατέρας του, Καρλ Λούντβιχ Νίτσε (1813-1849), ήταν λουθηρανός πάστορας, ενώ η μητέρα του, Φραντσίσκα Αίλερ (1826-1897) ήταν κόρη του πάστορα Ντάβιντ Φρήντριχ Αίλερ.
Παρά τη γενικευμένη αντίληψη του περιβάλλοντός του πως επρόκειτο να γίνει κληρικός, ο Νίτσε άρχισε σταδιακά να αμφισβητεί τον Χριστιανισμό και γύρω στο φθινόπωρο του 1862 είχε απορρίψει οριστικά ένα τέτοιο ενδεχόμενο, σκεπτόμενος να ασχοληθεί επαγγελματικά με τη μουσική.
Συνέχισε τις θεολογικές του σπουδές μέχρι το Πάσχα του 1865, περίοδο κατά την οποία απέρριψε οριστικά τη θρησκευτική πίστη. Σημαντική επιρροή στον Νίτσε, πάνω στα ζητήματα της πίστης, φαίνεται πως άσκησε επίσης το έργο του Ντάβιντ Στράους, Η ζωή του Χριστού .
ΣΧΟΛΙΟ : Βλέπουμε ένα άτομο, προτεστάντη αιρετικό, με αμφιβολίες που να τις εκδηλώνει στην εφηβεία του και να επηρεάζεται από τον Ντάβιντ Στράους. Για να δούμε ποιος είναι αυτός ….
Ντάβιντ Φρίντριχ Στράους (1808- 1874)
Γερμανός προτεστάντης θεολόγος και συγγραφέας, ο οποίος επηρέασε τον χριστιανισμό στην ευρώπη με την θεωρία του ιστορικού Ιησού, του οποίου αρνήθηκε την θεία του φύση.
ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟ. Συνεχίζουμε με τον Νίτσε…
Το επόμενο διάστημα αφοσιώθηκε στις φιλολογικές του σπουδές υπό την καθοδήγηση του καθηγητή Φρίντριχ Βίλχελμ Ριτσλ, τον οποίο ακολούθησε το φθινόπωρο του 1865 στο Πανεπιστήμιο της Λειψίας. Στα τέλη Οκτωβρίου του 1865 ήρθε σε επαφή με το έργο του Σοπενχάουερ, το οποίο τον επηρέασε καθοριστικά.
ΣΧΟΛΙΟ : Για να δούμε και αυτόν τον κύριο που καθορίζει πνευματικά τον Νίτσε.
Άρτουρ Σοπενχάουερ (1788- 1860)
Γερμανός φιλόσοφος, ιδεαλιστής, συνεχιστής, κατά τα λεγόμενα του, του Καντ και λάτρης του ‘θείου’, όπως τον αποκαλούσε, Πλάτωνα. Γνωστός κυρίως από το βιβλίο του «ο κόσμος ως βούληση και ως παράσταση», ο Σοπενχάουερ ίδρυσε μία νέα φιλοσοφία, επίκεντρο της οποίας είναι η βούληση, ως μεταφυσική αρχή κατανόησης του κόσμου αλλά και του ίδιου του ατόμου. Ήταν ο πρώτος σημαντικός Ευρωπαίος φιλόσοφος που εισήγαγε την ινδική φιλοσοφία στον δυτικό τρόπο σκέψης.
Ο Σοπενχάουερ ήταν γνωστός για τον αθεϊστικό πεσιμισμό του και την φιλοσοφική του διαύγεια. Στην ηλικία των 25 δημοσίευσε τη διδακτορική διατριβή του με τίτλο «Επί της τετραπλής ρίζας του αποχρώντος λόγου», η οποία εξέταζε αν η αιτιότητα καθαυτή μπορεί να προσκομίσει απαντήσεις για τον κόσμο μας. Το σημαντικότερο έργο του Σοπενχάουερ, Ο Κόσμος ως Βούληση και ως Παράσταση, τόνιζε τον ρόλο του κύριου κινήτρου δράσης των ανθρώπων, το οποίο ο Σοπενχάουερ ονόμαζε Βούληση. Η ανάλυση της Βούλησης οδήγησε τον Σοπενχάουερ στο συμπέρασμα ότι οι συναισθηματικές, σωματικές και σεξουαλικές επιθυμίες δεν μπορούν ποτέ να εκπληρωθούν ολοκληρωτικά. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα ο Σοπενχάουερ να κατατείνει προς ένα τρόπο ζωής που απέρριπτε τις ανθρώπινες επιθυμίες, παρόμοιο με αυτόν που διδάσκουν ο Βουδισμός και οι Βέδες. Ο Σοπενχάουερ πίστευε ότι οι άνθρωποι υποκινούνταν από τις ίδιες τους τις βασικές επιθυμίες, ή από τη Wille zum Leben (βούληση του ζην), η οποία κατεύθυνε όλη την ανθρωπότητα. Για τον Σοπενχάουερ, η ανθρώπινη επιθυμία ήταν μάταιη, άλογη, ακαθοδήγητη, και, κατ’ επέκταση, αυτό ίσχυε για όλο το σύνολο της ανθρώπινης δράσης. Η Βούληση για τον Σοπενχάουερ είναι μια μεταφυσική οντότητα που ελέγχει όχι μόνο τις πράξεις του ατόμου, αλλά εν τέλει και όλα τα παρατηρήσιμα φαινόμενα. Βούληση, για τον Σοπενχάουερ, είναι ό,τι ο Καντ ονόμαζε «πράγμα καθαυτό .
ΣΧΟΛΙΟ : O βασικός του μέντορας αθεϊστής, πεσιμιστής, βουδιστής και εισηγητής της Βούλησης! Αν είναι δυνατόν. Αυτούς τους ανθρώπους τους δίνουν πανεπιστημιακές έδρες, τους αποκαλούν καθηγητές και φιλοσόφους και καθόμαστε και εμείς οι άλλοι τραγικοί και κρεμόμαστε από τα χείλη τους !.. Συνεχίζουμε με τον Νίτσε …
Εξίσου μεγάλη επίδραση στη φιλοσοφική του σκέψη είχε το έργο του Φρήντριχ Άλμπερτ Λάνγκε, Ιστορία του υλισμού (Geschichte des Materialismus), το οποίο ο Νίτσε θεωρούσε ως το σημαντικότερο φιλοσοφικό έργο των τελευταίων ετών .
ΣΧΟΛΙΟ : O ΝΙΤΣΕ φανερά υλιστής.
Έπασχε από βαριά κατάθλιψη. Είχε φιλικές σχέσεις με τον Βάγκναιρ. Στις 3 Ιανουαρίου 1889 υπέστη νευρική κατάρρευση, ενώ βρισκόταν στην πλατεία Κάρλο Αλμπέρτο του Τορίνο. Αν και τα γεγονότα εκείνης της ημέρας δεν είναι απόλυτα εξακριβωμένα, σύμφωνα με μία διαδεδομένη εκδοχή, ο Νίτσε είδε έναν αμαξά να μαστιγώνει το άλογό του και τότε με δάκρυα στα μάτια τύλιξε τα χέρια του γύρω από το λαιμό του αλόγου για να καταρρεύσει αμέσως μετά. Τις επόμενες ημέρες απέστειλε πολυάριθμες επιστολές σε οικεία πρόσωπα, που φανέρωναν την ψυχική διαταραχή του, υπογράφοντας άλλοτε ως «ο Εσταυρωμένος» και άλλοτε ως «Διόνυσος». Στις 10 Ιανουαρίου μεταφέρθηκε σε ψυχιατρική κλινική της Βασιλείας και λίγες ημέρες αργότερα, κατόπιν επιθυμίας της μητέρας του, σε κλινική της Ιένας, όπου οι γιατροί διέγνωσαν «παραλυτική ψυχική διαταραχή». Ο λόγος του ήταν παραληρηματικός και τον διακατείχαν παραισθήσεις μεγαλείου, κατά τις οποίες αυτοαποκαλείτο δούκας του Κάμπερλαντ, Κάιζερ ή Φρειδερίκος Γουλιέλμος Δ΄, συνοδευόμενες συχνά από περιστατικά βίαιης συμπεριφοράς. Στις 24 Μαρτίου 1890 πήρε εξιτήριο από την κλινική και λίγο αργότερα ανεχώρησε μαζί με τη μητέρα του για το Νάουμπουργκ.
ΣΧΟΛΙΟ : Πως καταφέρνουμε και εντρυφούμε σε άτομα που φιλοσόφησαν υποτίθεται στην ζωή και τα έργα του έγιναν αντικείμενο έρευνας ενώ προσωπικά απέτυχαν με καθαρά βιώματα απομάκρυνσης θείας χάρης και δαιμονόπληκτων καταστάσεων είναι άξιο απορίας.
Μετά τον θάνατο της μητέρας του το 1897, ο Νίτσε έζησε στη Βαϊμάρη μαζί με την αδελφή του. Το καλοκαίρι του 1898 υπέστη ελαφρύ εγκεφαλικό που οδήγησε στην επιδείνωση της κατάστασής του. Τον επόμενο χρόνο ακολούθησε ένα ακόμα σοβαρότερο εγκεφαλικό επεισόδιο και στις 25 Αυγούστου 1900 πέθανε από πνευμονία σε ηλικία 55 ετών. Τα συμπτώματά του οδήγησαν στο συμπέρασμα πως η ασθένειά του ήταν συφιλιδική (αυτή ήταν η αρχική διάγνωση στις κλινικές της Βασιλείας και της Ιένας), ωστόσο παραμένουν αδιευκρίνιστα τα ακριβή αίτια της διαταραχής του. Η ταφή του έγινε στο κοιμητήριο του Ραίκεν και ακολουθήθηκε η παραδοσιακή λουθηρανική τελετουργία, σύμφωνα με επιθυμία της αδελφής του.
Πέθανε στα 1900, πιστεύοντας ότι δεν πρόφτασε να ολοκληρώσει το φιλοσοφικό του έργο. Αυτά που είπε στους ανθρώπους τα παρομοίαζε με πρωτόγνωρα λόγια του ανέμου, με πρωτόγνωρα και γνήσια τραγούδια κάποιου βραχνού χωριάτη. Ήταν βαθιά ριζωμένη στη συνείδησή του η πίστη ότι οι άλλοι θα αδυνατούσαν να κατανοήσουν τα «άσματά» του: «Αυτά που θα ακούσετε, θα είναι τουλάχιστον καινούργια. Κι αν δεν το καταλαβαίνετε, αν δεν καταλαβαίνετε τον τραγουδιστή, τόσο το χειρότερο! Μη δεν είναι αυτός ο κλήρος του; Μη δεν είναι αυτό που ονομάσανε ‘Κατάρα του Τροβαδούρου’;»
Δεν πρόφτασε να χτίσει εκείνη τη γέφυρα που πάντα επιθυμούσε, από τον Άνθρωπο στον Υπεράνθρωπο. Οι προσδοκίες του όμως από το ανθρώπινο είδος ποτέ δεν έπαψαν να είναι μεγάλες. Όταν ρωτήθηκε τι είναι αυτό που αγαπάει στους άλλους, απάντησε: «Τις ελπίδες μου».
Στην Θελημιτική Θρησκεία, ο Νίτσε είναι άγιος της Γνωστικής Καθολικής Εκκλησίας.
Η τελευταία αυτή φράση θα είναι η αρχή της ανάλυσης του δεύτερου μέρους.
ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΤΕΧΘΗ
ΠΗΓΕΣ
3: https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CF%81%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%81_%CE%A3%CE%BF%CF%80%CE%B5%CE%BD%CF%87%CE%AC%CE%BF%CF%85%CE%B5%CF%81
6: https://en.wikipedia.org/wiki/Ecclesia_Gnostica_Catholica
7: https://en.wikipedia.org/wiki/A%E2%88%B4A%E2%88%B4
