ΟΣΟΝΟΥΠΩ ὁ «παλιὸς» ὁ χρόνος «φεύγει» καὶ ὁ νέος «ἔρχεται». Εὐκαιρία
γιὰ προβληματισμὸ στοὺς ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι «βλέπουν» μέσα στὴ ροὴ τοῦ
χρόνου τὴ δική τους ὑπαρξιακὴ σημασία καὶ θεωροῦν τὴν κάθε στιγμὴ τῆς
ζωῆς τους ὡς «ἡμέρα σωτηρίας», ὡς προθάλαμο τῆς αἰωνιότητας. Δυστυχῶς ὁ
πολὺς κόσμος μένει ἀπροβλημάτιστος καὶ ἀσυγκίνητος μὲ τὴ ροὴ τοῦ χρόνου.
Ὁ σημερινὸς ἄνθρωπος, ἀποκαμωμένος ἀπὸ τὰ προβλήματα, ποὺ ἔχει
συσσωρεύσει στὴ ζωή του, δὲν τοῦ μένει καιρὸς γιὰ τέτοιες «πολυτέλειες».
Γι’ αὐτὸν «ὁ χρόνος εἶναι χρῆμα» καὶ κάθε στιγμὴ χαμένη, σημαίνει
χάσιμο χρήματος. Ὑπάρχουν καὶ ἐκεῖνοι, ποὺ ὁ χρόνος εἶναι «ἀπόλαυση» καὶ
ζοῦν, γιὰ νὰ «ἀπολαμβάνουν τὴ ζωή τους», μέσα ἀπὸ τὸ ἀνελέητο κυνήγι
τῆς ἡδονῆς. Ὑπάρχουν καὶ ἐκεῖνοι ποὺ χρησιμοποιοῦν τὸ χρόνο γιὰ τὴν
ἱκανοποίηση τῶν φιλοδοξιῶν τους, νὰ ἀποκτήσουν δύναμη, κοινωνικὴ προβολὴ
καὶ καταξίωση. Γιὰ μᾶς τοὺς Χριστιανοὺς ποιὰ σημασία ἔχει ὁ χρόνος;
Εἴμαστε σὲ θέση νὰ σκεφθοῦμε ὅτι εἴμαστε περαστικοὶ καὶ προσωρινοὶ
ἔνοικοι αὐτῆς τῆς γῆς; Ἀξιοποιοῦμε τὸ χρόνο γιὰ τὴ σωτηρία μας, ἢ τὸν
προσπερνοῦμε ἀνέμελα καὶ ἐπιπόλαια, σὰν τὶς μωρὲς παρθένες, τῆς
εὐαγγελικῆς περικοπῆς; Σκεπτόμαστε ὅτι εἶναι ἐνδεχόμενο τὴν ἑπόμενη
στιγμὴ νὰ μὴ ὑπάρχουμε, διότι ὁ θάνατος ἔρχεται συχνὰ ἀπροειδοποίητα,
«ὡς κλέπτης ἐν νυκτί»; Ἀγαπητοί μας ἀναγνῶστες, ἂς κάμουμε τὸν
ἀπολογισμό μας γιὰ τὸν χρόνο ποὺ πέρασε, γιὰ τὶς παραλήψεις μας, γιὰ τὴν
ἴσως πλημμελῆ μας πνευματικὴ πορεία. Ἐπίσης ἂς ἀρχίσουμε στὸν «νέο
χρόνο» ποὺ θὰ εἰσέλθουμε νὰ ἀξιοποιοῦμε τὴν κάθε χρονικὴ στιγμὴ γιὰ τὴ
σωτηρία μας καὶ τὴ δόξα τοῦ Θεοῦ. Χρόνια πολλὰ – καλὴ καὶ εὐλογημένη νέα
χρονιά!
