Ἔχει πλέον διαπιστωθεῖ πὼς ὁ Ἐπίσκοπος Περιστερίου Γρηγόριος ἔχει προσβληθεῖ ἀπό πλήρη πνευματική τύφλωση. Εἶναι πνευματικά ἀσθενής. Μὲ ποικίλες ἐνέργειές του, δίνει τήν εἰκόνα ἑνός πανικόβλητου ἀνθρώπου, κάποιοι μάλιστα ὑποστηρίζουν πώς ἡ ψυχική του πορεία σίγουρα τὸν ὁδηγεῖ σὲ πνευματικὴ κατάπτωση. Ὁ πιστὸς λαὸς τῆς Μητροπόλεώς «του» ἔχει τήν αἴσθηση ὅτι βρίσκεται σὲ ἕνα καράβι χωρίς καπετάνιο πού πηγαίνει, ὅπου οἱ ἄνεμοι τὸ πηγαίνουν. Οὔτε βλέπει οὔτε ἀκούει ἀλλὰ καὶ ὁ νοῦς καὶ αὐτὸς θολωμένος.
Δὲν εἶναι σὲ θέση οὔτε νὰ ἀκούσει, ἀλλὰ οὔτε καὶ νὰ δεῖ. Ἴσως καὶ δὲν τὸν ἀφήνουν νά ἀκούσει καί νά δεῖ. Δέσμιος τῶν ὑποσχέσεων πού ἔχει δώσει –ὄχι βέβαια ἐκείνων ποὺ κατὰ τὴν χειροτονία του σὲ Ἐπίσκοπο ἔδωσε (αὐτὰ ἦταν γιά τήν ἡμέρα ἐκείνη), ἀλλὰ σὲ κάποια κέντρα σκοτεινῶν σχεδιασμῶν κατὰ τῆς Ὀρθοδοξίας μας καὶ αὐτῆς τῆς φιλτάτης καὶ ἐνδόξου χώρας μας.
Ἐδῶ καὶ δύο χρόνια, ἀπό τότε πού αὐθαίρετα ἐκδίωξε τόν Ἐσταυρωμένο ἀπό τήν Ἁγία Τράπεζα ὅλων τῶν Ἱερῶν Ναῶν τῆς Μητροπόλεως καί στή θέση του τοποθέτησε δικό του θρόνο (ὁ ἀντίχριστος, τό ἴδιο δὲ θὰ ἔκανε;) ἀμέτρητες, βροχή οἱ ἐπιστολές διαμαρτυρίας, ἀλλά καί ἐξαίρετες ἐμπεριστατωμένες ἐργασίες ἀναίρεσης τῶν σαθρῶν καί ἀστήρικτων ἐπιχειρημάτων του, δικαιολόγησης τῆς καθόλα ἀσεβέστατης πράξης του.
Παρήγορες γιὰ τοὺς ἀγωνιζόμενους πιστούς τῆς Ἱ.Μ. Περιστερίου, οἱ φωνὲς ποὺ ὑψώθηκαν τόσο ἀπὸ λαϊκοὺς ὅσο καί ἱερεῖς (ἐκτὸς βέβαια Μητροπόλεως Περιστερίου), ἀπὸ μοναχοὺς ἀλλὰ καὶ Συνεπισκόπους του (τοὺς γνήσιους ποιμένες καὶ ἀγωνιστές τῆς πίστεως, τόν πρ. Καλαβρύτων Ἀμβρόσιο, τὸν Κυθήρων Σεραφείμ, τόν ἐφ. Ἀντινόης Παντελεήμονα καί τόν Ναυπάκτου Ἱερόθεο, πού ἄρχισε ἤδη νὰ τοποθετεῖται).
Οἱ ἐπιστολές ἀπὸ λαϊκούς, μοναχούς, ἱερεῖς καί ἐπισκόπους, τὰ σχόλια στόν τύπο, οἱ ἐργασίες ἀναίρεσης τῶν κακοδοξιῶν του καὶ οἱ διαμαρτυρίες τοῦ δοκιμαζόμενου πιστοῦ λαοῦ, τὸν ἔχουν κυριολεκτικά ἀπογυμνώσει.
Στή μνήμη μου ἦλθε ἡ ἐποχή ἐκείνη πού, μικρά τότε τά παιδιά μου, νήπια, τοὺς διάβαζα παραμύθια. Ἕνα ἀπὸ αὐτά, θυμᾶμαι, ποὺ εἶχε τίτλο «Ὁ γυμνός βασιλιάς», ἀναφερόταν σ’ ἕνα βασιλιά πού ἐνῶ κυκλοφοροῦσε γυμνός (μόνο ἡ κορώνα κάλυπτε τὴν κεφαλὴ καὶ στὸ χέρι κρατοῦσε τὸ σκῆπτρο), φανταζόταν πώς φοροῦσε λαμπρή στολή. Τόν εἴχανε πείσει οἱ αὐλοκόλακες πὼς δὲν ἦταν γυμνός!
Τώρα, ἕνας Ἐπίσκοπος, ὁ Περιστερίου Γρηγόριος, «κυκλοφορεῖ γυμνός», διατηρώντας μόνο τή Μίτρα στήν κεφαλή του καί τήν ἀσημένια του ράβδο στό χέρι. Καὶ ὅμως δὲν τὸ βλέπει, δὲν τὸ ἀντιλαμβάνεται, γιατί ὑπάρχουν, στήν περίπτωση αὐτή, οἱ παρατρεχάμενοι, καί ὄχι μόνο, λαϊκοὶ καὶ κληρικοί, ποὺ τὸν διαβεβαιώνουν πὼς ὅλα πᾶνε καλά! Πῶς, ὁ καημένος, νὰ ἀντιληφθεῖ τή γύμνια του;
Ἐπιτέλους, δὲν ὑπάρχει κανένας ἔντιμος ἀπό τό περιβάλλον του, κάποιος ἀπὸ τόν φιλικό του κύκλο (ἄν ὑπάρχει) πού νά ἔχει λίγη ἐν Χριστῷ ἀγάπη γι’ αὐτὸν τὸν ἄνθρωπο, νὰ λυπᾶται γιὰ τή κατάστασή του, νὰ τοῦ μιλήσει γιά τή γύμνια του, τή πνευματική του πορεία πού (ἴσως σύντομα) θὰ τὸν ὁδηγήσει σὲ ἀδιέξοδο; Καὶ ἂς μή κρυβόμαστε πίσω ἀπὸ τὸ δάκτυλό μας, νά τοῦ πεῖ κάποιος ξεκάθαρα πώς ἔχει ἀνάγκη ἀπό… πνευματικὴ ὑποστήριξη!
Ὁ ἐν Χριστῷ ἀδελφός
ΘΕΟΦΙΛΟΣ
