Στο όνομα του Πατέρα και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος!
Αγαπητοί μου φίλοι μας! Τώρα πιο συχνά από ποτέ σε ολόκληρη τη ζωή μου, που είναι πολλά χρόνια, ακούω την ερώτηση: «Πώς να ζήσω για να μην χαθώ;» «Πώς να ζήσεις για να σωθείς;» – ρωτούν οι πιστοί. «Πώς να ζήσεις;»- ρωτούν και εκείνοι των οποίων οι έννοιες της ζωής δεν εκτείνονται πέρα από το αύριο.
Αυτή την ερώτηση κάνουν τόσο οι νέοι, που μόλις αρχίζουν να ζουν, όσο και οι ηλικιωμένοι, που ήδη ολοκληρώνουν το ταξίδι τους στη ζωή, στο τέλος του οποίου έκαναν τη φοβερή ανακάλυψη ότι η ζωή έχει ήδη ζήσει, αλλά όχι στη χαρά της η δημιουργία, και όλη η δουλειά, όλες οι προσπάθειες έχουν επενδυθεί στην παντοδύναμη καταστροφή και θάνατο.
Ναι, η ερώτηση "πώς να ζήσεις;" καθόλου αδρανής. Και πόσο σύμφωνες είναι αυτές οι ερωτήσεις των συγχρόνων μας με την ερώτηση που κάποτε έθεσε στην Κεφαλή της Ζωής - τον Χριστό - ο σύγχρονος Του, και όχι απλώς σύγχρονος, αλλά ο τηρητής του νόμου που δόθηκε από τον Θεό.
Ρώτησε: «Δάσκαλε, τι πρέπει να κάνω για να κληρονομήσω την αιώνια ζωή;» (Λουκάς 10:25). Και «οι λόγοι του Κυρίου είναι καθαροί λόγοι» ακούγονται ως απάντηση στον δικηγόρο, και μαζί του σε εμάς, αποκαλύπτοντας τον μόνο σωστό τρόπο επίλυσης όλων των ερωτήσεων, των παρεξηγήσεων και των αμηχανιών. Πάντα χρειάζεται να στραφούμε στον λόγο του Θεού, λέει ο Κύριος, «...τι είναι γραμμένο στο νόμο; (Λουκάς 10:26).
Νόμος του Θεού! Δίνεται για πάντα σε όλη την ανθρωπότητα. Δίνεται στη Θεία Γραφή, δίνεται στο νόμο της συνείδησης κάθε ζωντανού ανθρώπου, δίνεται στους νόμους της θεόπλαστης φύσης. Και σήμερα εσείς και εγώ δεν αρνούμαστε το γεγονός ότι γνωρίζουμε αυτόν τον μεγάλο νόμο του Κυρίου, τον νόμο στον οποίο βρίσκεται η επίγεια ευτυχία μας και με τον οποίο επεκτείνουμε σε μια αιωνιότητα μακαρίας παραμονής με τον Κύριο και με όλους τους αγίους Του.
«...αγάπα τον Κύριο τον Θεό σου με όλη σου την καρδιά και με όλη την ψυχή σου και με όλο το μυαλό σου...αγάπα τον πλησίον σου όπως τον εαυτό σου· από αυτές τις δύο εντολές κρέμεται όλος ο νόμος και οι προφήτες» (Ματθαίος 22: 37-40).
Ναι, ναι, γνωρίζουμε αυτόν τον νόμο και τις απαιτήσεις του, ξέρουμε πώς να τον εκπληρώσουμε με τη ζωή μας, γιατί ποιος από εμάς δεν ξέρει τι είναι καλό και επιθυμητό για εμάς και τι είναι κακό, το οποίο πρέπει να προσπαθήσουμε να αποφύγουμε από όλους πιθανά μέσα.
Ο Κύριος έδωσε μια εντολή: μην κάνεις στους άλλους αυτό που δεν επιθυμείς για τον εαυτό σου. Αυτή η εντολή είναι επίσης πάντα μαζί μας, πάντα μαζί μας, σαν άγρυπνος και αμερόληπτος φρουρός, φανερώνει, εκθέτει και τη γνώση και την πονηριά μας. Αν ο Κύριος αναγκάσει τον δικηγόρο του Ευαγγελίου να παραδεχτεί ότι γνωρίζει όλα τα απαραίτητα για τη σωτηρία, τότε δεν θα δικαιωθούμε με την αφελή ερώτηση ότι δεν γνωρίζαμε τον δρόμο της σωτηρίας μέχρι σήμερα.
Ο νόμος του Θεού είναι ένας και δύο εντολές παραμένουν αμετάβλητες για πάντα όσο ο κόσμος στέκεται. Αυτές είναι δύο άγκυρες της ζωής. Αγάπα τον Θεό με όλη σου την καρδιά, με όλη σου την ψυχή... Αγάπα τον πλησίον σου όπως τον εαυτό σου. Δεν θέτουμε ζήτημα αγάπης προς τον Θεό, γιατί αυτό σε εμάς, τους πιστούς, φαίνεται αυτονόητο. Αλλά ο γείτονας;
Ποιος είναι ο γείτονάς μου; Και δεν είναι πλέον ο δικηγόρος που τώρα αμφισβητεί τον Χριστό και καταδικάζεται από τον Κύριο, αλλά εσείς και εγώ, αγαπητοί μας, γινόμαστε ερωτώμενοι αυτής της εποχής, αλλά όχι πράττοντες του καθαρού και ζωτικού λόγου του Θεού. Είμαστε εμείς που χρησιμοποιούμε ερωτήσεις για να καλύψουμε τη δειλία μας, την πνευματική μας τεμπελιά, την απροθυμία μας για δουλειά, την απροθυμία μας στην αγάπη. Ξεχνάμε ότι «...δεν είναι δίκαιοι ενώπιον του Θεού οι ακροατές του νόμου, αλλά αυτοί που εκτελούν το νόμο θα δικαιωθούν...» (Ρωμ. 2:13).
Εσείς και εγώ, ίσως, δεν θα κάναμε καν στον Κύριο την ερώτηση: «Ποιος είναι ο γείτονάς μας;» Προς το παρόν, σχεδόν παντού και ειλικρινά, όλοι έχουν γίνει απόμακροι μαζί μας. Ακόμη και συγγενείς εξ αίματος, ακόμη και γονείς, αποξενώνονται από το εξαιρετικά διευρυμένο «εγώ» μας.
"Εγώ" και "δικό μου" - αυτός είναι ο νέος νόμος της ζωής μας. Σύμφωνα με αυτήν, οι πιο κοντινοί μας, αυτοί που επένδυσαν τη ζωή τους σε εμάς, πληγωμένοι από πολλές κακουχίες δουλειάς, αρρώστιες και θλίψη, πληγωμένοι από εμάς, μάταια θα περιμένουν βοήθεια από εμάς. Και οι χθεσινοί φίλοι σήμερα δεν θα είναι πλέον γείτονές μας, έχοντας πέσει σε μπελάδες, έχοντας χάσει την ευκαιρία να μας είναι χρήσιμοι στη γιορτή της ζωής, στην αναζήτηση της ευτυχίας.
Εδώ δίνουμε απόλυτη ελευθερία να αξιολογήσουμε τα πάντα και τους πάντες. Έτσι, ανεπαίσθητα, κανένας κοντινός μας δεν εμφανίζεται δίπλα μας, δεν βρίσκουμε κάποιον που θα ήταν άξιος της αγάπης μας: κάποιος είναι αμαρτωλός και ανάξιος αγάπης. ο άλλος είναι ετερόδοξος ή αντιφρονών. ο τρίτος έσκαψε μια τρύπα για τον εαυτό του στην οποία έπεσε, πράγμα που σημαίνει ότι είναι άξιος τιμωρίας.
Η εντολή του Θεού είναι ευρεία και βαθιά και εμείς, έχοντας πάρει το μονοπάτι της αλαζονικής κρίσης, περιέχοντας ταυτόχρονα τα συναισθήματα τόσο του ιερέα όσο και του Λευίτη που πέρασε από τον στενοχωρημένο, περνάμε και από όλους όσοι είναι κοντά, που χρειάζεται την προσοχή μας, που ζητά τη βοήθειά μας, για να μην αναφέρουμε αυτούς που απλώς υποφέρουν σιωπηλά κοντά.
Και τώρα δεν είμαστε πια εκτελεστές του νόμου, αλλά δικαστές. Και το ερώτημα "πώς να σωθεί;" ακούγεται αδρανής, ποδοπατείται από την απόρριψη της θεόδοτης εντολής να αγαπάς τον πλησίον. Δεν έχουμε γείτονα.
Και θα ακούσουμε τη σημερινή παραβολή - ένα οικοδόμημα για τον ελεήμονα Σαμαρείτη, για τον οποίο γράφτηκε ο νόμος της αγάπης στην καρδιά του, για τον οποίο ο πλησίον αποδείχθηκε ότι δεν ήταν γείτονας στο πνεύμα, όχι γείτονας στο αίμα, αλλά αυτός που συνάντησε κατά λάθος στο δρόμο της ζωής του, ποιος ακριβώς εκείνη τη στιγμή χρειαζόταν τη βοήθεια και την αγάπη του;
Θα ακούσουμε τον ορισμό του Κυρίου για τον δικηγόρο, για εμάς που γνωρίζουμε το νόμο: «...πηγαίνετε και κάντε το ίδιο» (Λουκάς 10:37). Ξεχάστε τον εαυτό σας και το «εγώ» σας, βάλτε στο κέντρο της ζωής σας το άτομο που χρειάζεται τη βοήθειά σας, είτε υλική είτε πνευματική. Βάλτε στο κέντρο της ζωής σας κάποιον που χρειάζεται έναν γείτονα και γίνετε αυτός.
Αυτό, αγαπητοί μας, είναι το μέτρο της πνευματικής μας ηλικίας, όπου βρίσκεται η απάντηση στο ερώτημα της σωτηρίας, «...πηγαίνετε και κάντε το ίδιο». Πηγαίνετε και κάντε όπως διδάσκει ο Κύριος. Πηγαίνετε και κάντε καλό σε όλους όσους το χρειάζονται, ανεξάρτητα από την καταγωγή του ατόμου ή την κοινωνική του θέση, ανεξάρτητα από οτιδήποτε. Πήγαινε και κάνε το καλό, και θα εκπληρώσεις την εντολή της αγάπης. Κάνε το καλό... κάνε το καλό μέσα από την καρδιά σου, κάνε το στο όνομα του Θεού σε όλους τους εν Θεώ αδελφούς σου, κάνε το καλό στους εχθρούς σου, κάνε το καλό σε αυτούς που σε μισούν και σε προσβάλλουν και θα εκπληρώσεις την εντολή της αγάπης.
Και η αγάπη για τους πλησίον θα σε κάνει κοντά στον Θεό, και θα εκπληρώσεις το νόμο του Χριστού και θα σωθείς. Αλλά τώρα, όταν η μέθη της λεγόμενης πνευματικής ελευθερίας που μας έχει κατακλύσει, η ομίχλη της αυταπάτης και της αποπλάνησης έχει διαλύσει και βλέπουμε ότι οι εκκλησίες έχουν ανοίξει ή ανοίγουν σε μεγάλους αριθμούς, τα μοναστήρια δέχονται μόνο οι χθεσινοί βαφτισμένοι νέοι και από χώρους κράτησης γράφουν γράμματα, θέλουν κελί φυλακής ή αντικαθιστούν τον στρατώνα με κελί μονής, τότε είναι πλέον φανερό ότι το να κάνεις έργα αγάπης που εκπληρώνουν το νόμο του Χριστού δεν είναι τόσο εύκολο. Ναι, πρέπει να το μάθεις αυτό, πρέπει να το θέλεις. Απλά χρειάζεται να δεις και να νιώσεις τη δυνατότητα μεταμόρφωσης της ψυχής σου, τη δυνατότητα σωτηρίας, σε πράξεις αγάπης για τον πλησίον σου.
Αλλά δεν υπάρχει τίποτα από όλα αυτά. Αυτό δεν υπάρχει ακόμα και το κυριότερο είναι ότι ακόμη και η επιθυμία για αυτό δεν είναι ορατή.
Και εσείς και εγώ δεν θα σκεφτόμαστε εντελώς νέα φαινόμενα στη ζωή μας;
Σήμερα, όταν ένα ρεύμα άγνωστων προηγουμένως πειρασμών έχει σαρώσει τη Ρωσία, όταν η πορνεία, η βία, η αγάπη για το χρήμα, το μεθύσι, ο εθισμός στα ναρκωτικά έχουν γίνει προφανείς και ήδη γνωστές κακίες, και η λαχτάρα για ιερά πράγματα και η βλασφημία γι' αυτό καταπολεμούν και ελέγχουν ταυτόχρονα ένα πρόσωπο, το ζήτημα του ελέους, της αγάπης εξελίσσεται στο πρωταρχικό, το πιο σημαντικό ζήτημα της ζωής. Γιατί μόνο μέσω του ελέους και της αγάπης μπορεί κανείς να αποκτήσει το Άγιο Πνεύμα του Θεού, το οποίο μόνο μπορεί να αντισταθεί στα τρομερά πνεύματα του κακού που έχουν κυριεύσει τους ανθρώπους και τον κόσμο.
Και δεν είναι τυχαίο, αγαπητοί μου, ότι σε αυτόν τον τρομερό αποκαλυπτικό καιρό της τελευταίας περιόδου της ύπαρξης του κόσμου, το έλεος του Θεού απλώνει ξανά το χέρι του σε έναν άνθρωπο που χάνεται.
Στους δρόμους, ανάμεσα σε όσους μένουν δίπλα μας, όλο και περισσότεροι εμφανίζονται να ζητούν το έλεός μας, αυτοί που παλαιότερα ονομάζονταν ζητιάνοι. Και οι ηλικιωμένοι, που πάντα στήριζαν την Εκκλησία, βγήκαν και πάλι στους δρόμους για να ωφελήσουν την Εκκλησία - για να επιστρέψουν τους χαμένους σε αυτήν, δίνοντας στους ανθρώπους την ευκαιρία να δείξουν το πνεύμα του χριστιανικού ελέους μέσα τους, ώστε όσοι έχουν απομακρυνθεί από τον Θεό μέσω της αμαρτίας μπορεί να επιστραφεί σε Αυτόν με έλεος. Και αυτοί που τώρα ζητούν τη βοήθειά μας, κοιτώντας μας ένοχοι και φοβισμένοι, μας κερδίζουν τη Βασιλεία των Ουρανών με τη σκληρή επαιτεία τους.
Ας μην περνάμε λοιπόν από τα χέρια που μας απλώνουν, προσπερνώντας τα πονεμένα μάτια γεμάτα πόνο και θλίψη, περνώντας από τον διπλανό μας. Ας μην προσπεράσουμε τη σωτηρία μας, αγαπητοί μου. Ας μην προσπερνάμε τον Ίδιο τον Χριστό, που με τη μορφή του καθενός που έχει ανάγκη τη βοήθειά μας, μας καλεί στο δείπνο της αγάπης.
Στην πόρτα είναι η αμερόληπτη κρίση του Θεού και η ευγενική ομιλία του Υιού του Ανθρώπου - Χριστού - σε μερικούς: «... ελάτε, ευλογημένοι του Πατέρα Μου, κληρονομήστε τη Βασιλεία που ετοιμάστηκε για σας... γιατί πείνασα, Και μου δώσατε να φάω, και μου δώσατε να πιω κάτι. και ήρθες σε μένα." (Ματθ. 25:34-36).
Αλλά η τρομερή, αποφασιστική πρόταση δεν θα διστάσει για τους άλλους: «...φύγε από μένα, καταραμένοι, στην αιώνια φωτιά που ετοιμάστηκε για τον διάβολο και τους αγγέλους του...» (Ματθαίος 25:41).
Σώστε τον εαυτό σας, φίλοι μας, σώστε τον εαυτό σας! Σώστε τον εαυτό σας κάνοντας, περνώντας τον δύσκολο, ειδικά τώρα, δρόμο της ζωής προς τη σωτηρία για όλους.
Εσύ ο ίδιος, Ελεήμων Κύριε, εισέπνευσε μέσα μας το αίσθημα της αγάπης Σου και τίμησέ μας με αιώνιες χαρές στη χώρα των ζωντανών. Αμήν.
Αρχιμανδρίτης Ιωάννης Κρεστιανκιν
Αγαπητοί μου φίλοι μας! Τώρα πιο συχνά από ποτέ σε ολόκληρη τη ζωή μου, που είναι πολλά χρόνια, ακούω την ερώτηση: «Πώς να ζήσω για να μην χαθώ;» «Πώς να ζήσεις για να σωθείς;» – ρωτούν οι πιστοί. «Πώς να ζήσεις;»- ρωτούν και εκείνοι των οποίων οι έννοιες της ζωής δεν εκτείνονται πέρα από το αύριο.
Αυτή την ερώτηση κάνουν τόσο οι νέοι, που μόλις αρχίζουν να ζουν, όσο και οι ηλικιωμένοι, που ήδη ολοκληρώνουν το ταξίδι τους στη ζωή, στο τέλος του οποίου έκαναν τη φοβερή ανακάλυψη ότι η ζωή έχει ήδη ζήσει, αλλά όχι στη χαρά της η δημιουργία, και όλη η δουλειά, όλες οι προσπάθειες έχουν επενδυθεί στην παντοδύναμη καταστροφή και θάνατο.
Ναι, η ερώτηση "πώς να ζήσεις;" καθόλου αδρανής. Και πόσο σύμφωνες είναι αυτές οι ερωτήσεις των συγχρόνων μας με την ερώτηση που κάποτε έθεσε στην Κεφαλή της Ζωής - τον Χριστό - ο σύγχρονος Του, και όχι απλώς σύγχρονος, αλλά ο τηρητής του νόμου που δόθηκε από τον Θεό.
Ρώτησε: «Δάσκαλε, τι πρέπει να κάνω για να κληρονομήσω την αιώνια ζωή;» (Λουκάς 10:25). Και «οι λόγοι του Κυρίου είναι καθαροί λόγοι» ακούγονται ως απάντηση στον δικηγόρο, και μαζί του σε εμάς, αποκαλύπτοντας τον μόνο σωστό τρόπο επίλυσης όλων των ερωτήσεων, των παρεξηγήσεων και των αμηχανιών. Πάντα χρειάζεται να στραφούμε στον λόγο του Θεού, λέει ο Κύριος, «...τι είναι γραμμένο στο νόμο; (Λουκάς 10:26).
Νόμος του Θεού! Δίνεται για πάντα σε όλη την ανθρωπότητα. Δίνεται στη Θεία Γραφή, δίνεται στο νόμο της συνείδησης κάθε ζωντανού ανθρώπου, δίνεται στους νόμους της θεόπλαστης φύσης. Και σήμερα εσείς και εγώ δεν αρνούμαστε το γεγονός ότι γνωρίζουμε αυτόν τον μεγάλο νόμο του Κυρίου, τον νόμο στον οποίο βρίσκεται η επίγεια ευτυχία μας και με τον οποίο επεκτείνουμε σε μια αιωνιότητα μακαρίας παραμονής με τον Κύριο και με όλους τους αγίους Του.
«...αγάπα τον Κύριο τον Θεό σου με όλη σου την καρδιά και με όλη την ψυχή σου και με όλο το μυαλό σου...αγάπα τον πλησίον σου όπως τον εαυτό σου· από αυτές τις δύο εντολές κρέμεται όλος ο νόμος και οι προφήτες» (Ματθαίος 22: 37-40).
Ναι, ναι, γνωρίζουμε αυτόν τον νόμο και τις απαιτήσεις του, ξέρουμε πώς να τον εκπληρώσουμε με τη ζωή μας, γιατί ποιος από εμάς δεν ξέρει τι είναι καλό και επιθυμητό για εμάς και τι είναι κακό, το οποίο πρέπει να προσπαθήσουμε να αποφύγουμε από όλους πιθανά μέσα.
Ο Κύριος έδωσε μια εντολή: μην κάνεις στους άλλους αυτό που δεν επιθυμείς για τον εαυτό σου. Αυτή η εντολή είναι επίσης πάντα μαζί μας, πάντα μαζί μας, σαν άγρυπνος και αμερόληπτος φρουρός, φανερώνει, εκθέτει και τη γνώση και την πονηριά μας. Αν ο Κύριος αναγκάσει τον δικηγόρο του Ευαγγελίου να παραδεχτεί ότι γνωρίζει όλα τα απαραίτητα για τη σωτηρία, τότε δεν θα δικαιωθούμε με την αφελή ερώτηση ότι δεν γνωρίζαμε τον δρόμο της σωτηρίας μέχρι σήμερα.
Ο νόμος του Θεού είναι ένας και δύο εντολές παραμένουν αμετάβλητες για πάντα όσο ο κόσμος στέκεται. Αυτές είναι δύο άγκυρες της ζωής. Αγάπα τον Θεό με όλη σου την καρδιά, με όλη σου την ψυχή... Αγάπα τον πλησίον σου όπως τον εαυτό σου. Δεν θέτουμε ζήτημα αγάπης προς τον Θεό, γιατί αυτό σε εμάς, τους πιστούς, φαίνεται αυτονόητο. Αλλά ο γείτονας;
Ποιος είναι ο γείτονάς μου; Και δεν είναι πλέον ο δικηγόρος που τώρα αμφισβητεί τον Χριστό και καταδικάζεται από τον Κύριο, αλλά εσείς και εγώ, αγαπητοί μας, γινόμαστε ερωτώμενοι αυτής της εποχής, αλλά όχι πράττοντες του καθαρού και ζωτικού λόγου του Θεού. Είμαστε εμείς που χρησιμοποιούμε ερωτήσεις για να καλύψουμε τη δειλία μας, την πνευματική μας τεμπελιά, την απροθυμία μας για δουλειά, την απροθυμία μας στην αγάπη. Ξεχνάμε ότι «...δεν είναι δίκαιοι ενώπιον του Θεού οι ακροατές του νόμου, αλλά αυτοί που εκτελούν το νόμο θα δικαιωθούν...» (Ρωμ. 2:13).
Εσείς και εγώ, ίσως, δεν θα κάναμε καν στον Κύριο την ερώτηση: «Ποιος είναι ο γείτονάς μας;» Προς το παρόν, σχεδόν παντού και ειλικρινά, όλοι έχουν γίνει απόμακροι μαζί μας. Ακόμη και συγγενείς εξ αίματος, ακόμη και γονείς, αποξενώνονται από το εξαιρετικά διευρυμένο «εγώ» μας.
"Εγώ" και "δικό μου" - αυτός είναι ο νέος νόμος της ζωής μας. Σύμφωνα με αυτήν, οι πιο κοντινοί μας, αυτοί που επένδυσαν τη ζωή τους σε εμάς, πληγωμένοι από πολλές κακουχίες δουλειάς, αρρώστιες και θλίψη, πληγωμένοι από εμάς, μάταια θα περιμένουν βοήθεια από εμάς. Και οι χθεσινοί φίλοι σήμερα δεν θα είναι πλέον γείτονές μας, έχοντας πέσει σε μπελάδες, έχοντας χάσει την ευκαιρία να μας είναι χρήσιμοι στη γιορτή της ζωής, στην αναζήτηση της ευτυχίας.
Εδώ δίνουμε απόλυτη ελευθερία να αξιολογήσουμε τα πάντα και τους πάντες. Έτσι, ανεπαίσθητα, κανένας κοντινός μας δεν εμφανίζεται δίπλα μας, δεν βρίσκουμε κάποιον που θα ήταν άξιος της αγάπης μας: κάποιος είναι αμαρτωλός και ανάξιος αγάπης. ο άλλος είναι ετερόδοξος ή αντιφρονών. ο τρίτος έσκαψε μια τρύπα για τον εαυτό του στην οποία έπεσε, πράγμα που σημαίνει ότι είναι άξιος τιμωρίας.
Η εντολή του Θεού είναι ευρεία και βαθιά και εμείς, έχοντας πάρει το μονοπάτι της αλαζονικής κρίσης, περιέχοντας ταυτόχρονα τα συναισθήματα τόσο του ιερέα όσο και του Λευίτη που πέρασε από τον στενοχωρημένο, περνάμε και από όλους όσοι είναι κοντά, που χρειάζεται την προσοχή μας, που ζητά τη βοήθειά μας, για να μην αναφέρουμε αυτούς που απλώς υποφέρουν σιωπηλά κοντά.
Και τώρα δεν είμαστε πια εκτελεστές του νόμου, αλλά δικαστές. Και το ερώτημα "πώς να σωθεί;" ακούγεται αδρανής, ποδοπατείται από την απόρριψη της θεόδοτης εντολής να αγαπάς τον πλησίον. Δεν έχουμε γείτονα.
Και θα ακούσουμε τη σημερινή παραβολή - ένα οικοδόμημα για τον ελεήμονα Σαμαρείτη, για τον οποίο γράφτηκε ο νόμος της αγάπης στην καρδιά του, για τον οποίο ο πλησίον αποδείχθηκε ότι δεν ήταν γείτονας στο πνεύμα, όχι γείτονας στο αίμα, αλλά αυτός που συνάντησε κατά λάθος στο δρόμο της ζωής του, ποιος ακριβώς εκείνη τη στιγμή χρειαζόταν τη βοήθεια και την αγάπη του;
Θα ακούσουμε τον ορισμό του Κυρίου για τον δικηγόρο, για εμάς που γνωρίζουμε το νόμο: «...πηγαίνετε και κάντε το ίδιο» (Λουκάς 10:37). Ξεχάστε τον εαυτό σας και το «εγώ» σας, βάλτε στο κέντρο της ζωής σας το άτομο που χρειάζεται τη βοήθειά σας, είτε υλική είτε πνευματική. Βάλτε στο κέντρο της ζωής σας κάποιον που χρειάζεται έναν γείτονα και γίνετε αυτός.
Αυτό, αγαπητοί μας, είναι το μέτρο της πνευματικής μας ηλικίας, όπου βρίσκεται η απάντηση στο ερώτημα της σωτηρίας, «...πηγαίνετε και κάντε το ίδιο». Πηγαίνετε και κάντε όπως διδάσκει ο Κύριος. Πηγαίνετε και κάντε καλό σε όλους όσους το χρειάζονται, ανεξάρτητα από την καταγωγή του ατόμου ή την κοινωνική του θέση, ανεξάρτητα από οτιδήποτε. Πήγαινε και κάνε το καλό, και θα εκπληρώσεις την εντολή της αγάπης. Κάνε το καλό... κάνε το καλό μέσα από την καρδιά σου, κάνε το στο όνομα του Θεού σε όλους τους εν Θεώ αδελφούς σου, κάνε το καλό στους εχθρούς σου, κάνε το καλό σε αυτούς που σε μισούν και σε προσβάλλουν και θα εκπληρώσεις την εντολή της αγάπης.
Και η αγάπη για τους πλησίον θα σε κάνει κοντά στον Θεό, και θα εκπληρώσεις το νόμο του Χριστού και θα σωθείς. Αλλά τώρα, όταν η μέθη της λεγόμενης πνευματικής ελευθερίας που μας έχει κατακλύσει, η ομίχλη της αυταπάτης και της αποπλάνησης έχει διαλύσει και βλέπουμε ότι οι εκκλησίες έχουν ανοίξει ή ανοίγουν σε μεγάλους αριθμούς, τα μοναστήρια δέχονται μόνο οι χθεσινοί βαφτισμένοι νέοι και από χώρους κράτησης γράφουν γράμματα, θέλουν κελί φυλακής ή αντικαθιστούν τον στρατώνα με κελί μονής, τότε είναι πλέον φανερό ότι το να κάνεις έργα αγάπης που εκπληρώνουν το νόμο του Χριστού δεν είναι τόσο εύκολο. Ναι, πρέπει να το μάθεις αυτό, πρέπει να το θέλεις. Απλά χρειάζεται να δεις και να νιώσεις τη δυνατότητα μεταμόρφωσης της ψυχής σου, τη δυνατότητα σωτηρίας, σε πράξεις αγάπης για τον πλησίον σου.
Αλλά δεν υπάρχει τίποτα από όλα αυτά. Αυτό δεν υπάρχει ακόμα και το κυριότερο είναι ότι ακόμη και η επιθυμία για αυτό δεν είναι ορατή.
Και εσείς και εγώ δεν θα σκεφτόμαστε εντελώς νέα φαινόμενα στη ζωή μας;
Σήμερα, όταν ένα ρεύμα άγνωστων προηγουμένως πειρασμών έχει σαρώσει τη Ρωσία, όταν η πορνεία, η βία, η αγάπη για το χρήμα, το μεθύσι, ο εθισμός στα ναρκωτικά έχουν γίνει προφανείς και ήδη γνωστές κακίες, και η λαχτάρα για ιερά πράγματα και η βλασφημία γι' αυτό καταπολεμούν και ελέγχουν ταυτόχρονα ένα πρόσωπο, το ζήτημα του ελέους, της αγάπης εξελίσσεται στο πρωταρχικό, το πιο σημαντικό ζήτημα της ζωής. Γιατί μόνο μέσω του ελέους και της αγάπης μπορεί κανείς να αποκτήσει το Άγιο Πνεύμα του Θεού, το οποίο μόνο μπορεί να αντισταθεί στα τρομερά πνεύματα του κακού που έχουν κυριεύσει τους ανθρώπους και τον κόσμο.
Και δεν είναι τυχαίο, αγαπητοί μου, ότι σε αυτόν τον τρομερό αποκαλυπτικό καιρό της τελευταίας περιόδου της ύπαρξης του κόσμου, το έλεος του Θεού απλώνει ξανά το χέρι του σε έναν άνθρωπο που χάνεται.
Στους δρόμους, ανάμεσα σε όσους μένουν δίπλα μας, όλο και περισσότεροι εμφανίζονται να ζητούν το έλεός μας, αυτοί που παλαιότερα ονομάζονταν ζητιάνοι. Και οι ηλικιωμένοι, που πάντα στήριζαν την Εκκλησία, βγήκαν και πάλι στους δρόμους για να ωφελήσουν την Εκκλησία - για να επιστρέψουν τους χαμένους σε αυτήν, δίνοντας στους ανθρώπους την ευκαιρία να δείξουν το πνεύμα του χριστιανικού ελέους μέσα τους, ώστε όσοι έχουν απομακρυνθεί από τον Θεό μέσω της αμαρτίας μπορεί να επιστραφεί σε Αυτόν με έλεος. Και αυτοί που τώρα ζητούν τη βοήθειά μας, κοιτώντας μας ένοχοι και φοβισμένοι, μας κερδίζουν τη Βασιλεία των Ουρανών με τη σκληρή επαιτεία τους.
Ας μην περνάμε λοιπόν από τα χέρια που μας απλώνουν, προσπερνώντας τα πονεμένα μάτια γεμάτα πόνο και θλίψη, περνώντας από τον διπλανό μας. Ας μην προσπεράσουμε τη σωτηρία μας, αγαπητοί μου. Ας μην προσπερνάμε τον Ίδιο τον Χριστό, που με τη μορφή του καθενός που έχει ανάγκη τη βοήθειά μας, μας καλεί στο δείπνο της αγάπης.
Στην πόρτα είναι η αμερόληπτη κρίση του Θεού και η ευγενική ομιλία του Υιού του Ανθρώπου - Χριστού - σε μερικούς: «... ελάτε, ευλογημένοι του Πατέρα Μου, κληρονομήστε τη Βασιλεία που ετοιμάστηκε για σας... γιατί πείνασα, Και μου δώσατε να φάω, και μου δώσατε να πιω κάτι. και ήρθες σε μένα." (Ματθ. 25:34-36).
Αλλά η τρομερή, αποφασιστική πρόταση δεν θα διστάσει για τους άλλους: «...φύγε από μένα, καταραμένοι, στην αιώνια φωτιά που ετοιμάστηκε για τον διάβολο και τους αγγέλους του...» (Ματθαίος 25:41).
Σώστε τον εαυτό σας, φίλοι μας, σώστε τον εαυτό σας! Σώστε τον εαυτό σας κάνοντας, περνώντας τον δύσκολο, ειδικά τώρα, δρόμο της ζωής προς τη σωτηρία για όλους.
Εσύ ο ίδιος, Ελεήμων Κύριε, εισέπνευσε μέσα μας το αίσθημα της αγάπης Σου και τίμησέ μας με αιώνιες χαρές στη χώρα των ζωντανών. Αμήν.
Αρχιμανδρίτης Ιωάννης Κρεστιανκιν
