Κάθε λέξη του π. Γαβριήλ λειτουργούσε σαν φάρμακο για όλους, λαϊκούς και κληρικούς.
Μια φορά οι μοναχοί που πήγαν να τον δουν, συζητούσαν καθ' οδόν περίπου τα εξής:
«Τι
χάρη που έχουν οι μοναχοί και τι σπουδαίο είναι που ξέρουμε τη δύναμη
του σταυρού και του 90ού ψαλμού, και μ' αυτά μπορούμε να πολεμάμε το
κακό!». Μόλις μπήκαν στο κελί του Γέροντα και τους ευλόγησε, τους είπε με λύπη:
«Παιδιά
μου, το πρωί που ξύπνησα, με εμπόδιζαν τα πονηρά πνεύματα. Ήθελα να
κάνω το σταυρό μου και δεν μπορούσα. Τα χέρια μου ήταν δεμένα, αλλιώτικα
θα τους έδειχνα εγώ! Με έπνιγαν τόσο, που δεν μπορούσα να πω τον 90ό
ψαλμό.»
Ο ένας μοναχός ντράπηκε κι έσκυψε το κεφάλι του.
Κι ο π. Γαβριήλ, συνέχισε:
— Αλλά με σκέπασε το έλεος του Θεού και τα πονηρά πνεύματα με άφησαν.
Με
αυτόν τον τρόπο ο άγιος δίδαξε τους μοναχούς πως χωρίς το έλεος του
Θεού ο άνθρωπος δεν μπορεί να καταφέρει από μόνος του τίποτα.
