Εδώ και περισσότερο από ενάμιση χρόνο δεν έχουν κάνει ρεπορτάζ σε βάθος για την ενημέρωση που είχε η κυβέρνηση για το χάλι στους ελληνικούς σιδηροδρόμους, για το τι μετέφερε η εμπορική αμαξοστοιχία, για τη μονταζιέρα των διαλόγων του σταθμάρχη με τους μηχανοδηγούς των τρένων εκείνη τη νύχτα, για το μπάζωμα του χώρου του δυστυχήματος, για τη μεταφορά των μπάζων -μαζί με λείψανα θυμάτων- σε οικόπεδο, για τη διοικητική άλυσο, που έδινε εντολές συγκάλυψης της υπόθεσης. Δεν ασχολήθηκαν καν με τις συγκλονιστικές αποκαλύψεις που έχουν κάνει οι οικογένειες των θυμάτων. O,τι πρόβαλλαν τα περισσότερα «έγκυρα» ΜΜΕ όλως… τυχαίως δεν απείχε ούτε χιλιοστό από την επίσημη κυβερνητική εκδοχή.
Τώρα, με αφορμή την πρωτοβουλία κάποιων οικογενειών θυμάτων να διοργανωθεί συναυλία εις μνήμην των παιδιών τους και να επιβληθεί εισιτήριο 15 ευρώ, και τη δημοσιοποίηση της αντίθεσης κάποιων άλλων οικογενειών που έχασαν μέλη τους στα Τέμπη να επιβληθεί εισιτήριο, τα προαναφερθέντα ΜΜΕ… θυμήθηκαν το δυστύχημα! Επιλέγουν να επικεντρώσουν τα ρεπορτάζ τους στο -ομολογουμένως, θλιβερό- θέαμα των χαροκαμένων ανθρώπων που ερίζουν για μία συναυλία, και όχι στο ίδιο το περιστατικό και στην αναζήτηση της αλήθειας.
Κανείς δεν νιώθει ικανοποίηση όταν παρακολουθεί τις δημόσιες αντεγκλήσεις συγγενών θυμάτων. Oμως, όλοι γνωρίζουν ότι καμία δεν είναι υποχρεωμένη, νομικά ή ηθικά, να συντάσσεται με την άποψη των υπολοίπων. Δεν είναι στράτευμα οι άνθρωποι που έχασαν συγγενείς στα Τέμπη. Καθένας από αυτούς έχει ξεχωριστή προσωπικότητα και διαφορετικές αντιλήψεις για την προβολή της υπόθεσής τους και τους χειρισμούς που πρέπει να κάνουν για να βρουν το δίκιο τους.
Αυτό που είναι το μείζον είναι οι απώλειες 57 συνανθρώπων μας και η αναζήτηση των ευθυνών των πρωταιτίων της τραγωδίας. Εκεί πρέπει να επικεντρώνουν τα ΜΜΕ το ενδιαφέρον τους.
