 |
| Φωτο από: proskynitis |
«Πνευματική φαρέτρα τοῦ Ὀρθοδόξου Χριστιανοῦ»
Δέν θά ἀναφερθῶ καθόλου στά βιογραφικά στοιχεῖα τοῦ Γέροντος, οὔτε στά πρῶτα δύσκολα χρόνια τῆς ἐγκαταστάσεώς του στό Ἅγιον Ὅρος, οὔτε σέ ἄλλες πτυχές τῆς προσωπικότητός του, διότι αὐτά τά ἀκούσαμε ἤ θά τά ἀκούσουμε κι ἀπό ἄλλους ὁμιλητές.
Θά ἀναφέρω περιστατικά ἀπό τήν ζωή τοῦ Γέροντος, μέσα ἀπό τά ὁποῖα θά ἀντιληφθοῦμε τίς πολλές ἀρετές του, τόν μοναχικό του ζῆλο καί τήν παρρησία πού εἶχε στόν Θεό, μέσῳ τῶν ἁγίων προσευχῶν του.
Ὁ νέος καθηγούμενος τῆς Ἱερᾶς ἡμῶν Μονῆς τοῦ Ὁσίου Γρηγορίου, ἀρχιμ. π. Χριστοφόρος εἶχε μεταβῆ στό παρελθόν ἀρκετές φορές στόν σεβαστόν Γέροντα. Τόν συμβουλευόταν γιά πολλά καλογερικά θέματα. Μοῦ διηγήθηκε προσφάτως τό ἑξῆς θαυμαστό γεγονός πού ἀποδεικνύει τό διορατικό χάρισμα τοῦ Γέροντος.
Ἕνας
συγγενής του ἀπό τήν Κύπρο ἔδωσε τό ὄνομα τῆς κορούλας του, ἡλικίας τότε πέντε
ἐτῶν σέ πολλούς ἁγιορεῖτες νά προσευχηθοῦν γιά τήν ὑγεία της, διότι ἦταν σέ
κωματώδη κατάστασι. Μέ ὑπόδειξι τοῦ ἁγίου Καθηγουμένου μας τηλεφώνησε καί στόν
π. Διονύσιο ζητῶντες τίς θερμές προσευχές του, ἀλλά ὁ Γέροντας, χωρίς
χρονοτριβή, διότι τόν ἐφώτισε ἄμμεσα τό Ἅγιο Πνεῦμα, τοῦ εἶπε εὐθέως: «Δέν θά
ζήση. Θά πεθάνη τό κορίτσι σου. Γι᾿ αὐτό νά ἑτοιμάσης ὅλα τά ἀπαραίτητα γιά τήν
κηδεία του. Αὐτή τήν ἐντολή ἔχω μέσα μου νά σοῦ εἰπῶ ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα». Καί
πράγματι τό κορίτσι του ἀπέθανε σέ λίγες ἡμέρες. Κατόπιν ὁ πατέρας τοῦ
κοριτσιοῦ ἦλθε ἀργότερα στό Ἅγιον Ὄρος. Ἔχοντας συνοδό του τόν τότε ἱερομ. π.
Χριστοφόρο μετέβησαν μαζί νά εὐχαριστήσουν τόν Γέροντα γι᾿ αὐτή τήν πληροφορία.
Ἄσχετα ἄν ἦταν θλιβερή, ὅμως ἦταν ἀποκαλυπτική τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ. Τόν
εὐχαρίστησαν τόν Γέροντα, ἄφησαν καί τά δῶρα τους καί ἐπέστρεψαν εἰρηνικοί.
Γέροντας τοῦ Κελλίου «Εὐαγγελισμός τῆς Θεοτόκου», τῆς Σκήτης Λάκκου εἶναι ὁ ἱερομ.π. Στέφανος. Γεννήθηκε στό χωριό Σάντοβα τῆς Σουτσεάβας τό 1953. Τό 1977 ἀνεχώρησε γιά τήν Μονή Συχαστρία, ἐνῶ τό 1984 ἦλθε στήν Ρουμανική Σκήτη ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου τοῦ Ἁγίου Ὄρους καί ἀπό τό 1992 ἀσκεῖται στήν σκήτη Λάκκου μαζί μέ τήν συνοδεία του ἀποτελουμένη ἀπό 14 μοναχούς καί δοκίμους. Αὐτός μοῦ εἶπε τά ἑξῆς γιά τόν ὅσιο Γέροντα Διονύσιο: «Ὁ π. Διονύσιος, ὅταν ἦλθε στό Ἅγιον Ὄρος τό 1926, σέ ἡλικία 17 ἐτῶν, ἐπισκέφθηκε μέ τόν ἀδελφό του ἱεροδιάκονο Γυμνάσιο τίς Μονές τοῦ Ἁγίους Ὄρους. Μετέβη καί στήν Σκήτη τοῦ Προδρόμου, ἡ ὁποία τότε ἀριθμοῦσε 120 μοναχούς. Λόγῳ ἐλλείψεως κελλίων δέν τούς ἐδέχθηκαν ἐκεῖ καί ἀνεζήτησαν καταφύγιο σέ κελλιά τῆς περιοχῆς Καψάλας.
Ὁ Γέροντας Διονύσιος ἀγωνίσθηκε σκληρά σάν ἐργάτης στήν νεότητά του καί κατόπιν σάν μοναχός. Ἔζησε στήν ἀφάνεια. Δέν ἔλεγε πολλά λόγια, μόνο λίγα καί σοφά. Εἶχε λάβει πολλά χαρίσματα ἀπό τόν Θεό. Ἰδιαίτερα τό δῶρο τῆς καρδιακῆς προσευχῆς, τῆς ταπεινώσεως, τῆς ἀγάπης γιά τόν Χριστό καί τόν κάθε ἄνθρωπο. Μέ τήν δύναμι τῆς προσευχῆς του ἔκαμε θαύματα. Καί ἀρκοῦμαι νά ἀναφέρω μόνο ἕνα.
Στό χωριό Στρεχάγια πλησίον τῆς Κράγιοβας ζῆ μέχρι σήμερα μία μεγάλη κοινότητα τσιγγάνων. Κάποια χρονιά μία ὁμάδα 10 ἀτόμων ἐξ αὐτῶν μέ ἐπικεφαλῆς τόν Ἰωάννη, δικό τους ἄνθρωπο, ἀλλά ἀκόμη ἀβάπτιστο ἦλθαν στό Ἅγιον ῎Ορος. Ἐπῆγαν καί στήν σκήτη τοῦ Ἁγίου Γεωργίου Κολιτσοῦ, ὅπου ζοῦσε ὁ Γέρο-Διονύσιος μέ τήν συνοδεία του. Ὅταν τούς ἀντελήφθη νά ἔρχωνται ἀπό μακριά, ἐνῶ ἦταν τυφλός μέ θεία φώτισι τούς εἶπε τά ἑξῆς:
-Γιατί ἐσεῖς θέλετε νά ζῆτε σάν τά σκυλιά, χωρίς νά θέλετε νά βαπτισθῆτε καί νά παντρευθῆτε; Δέν εἶσθε παιδιά τοῦ ἰδίου Θεοῦ, ὅπως καί ἐμεῖς;
Ὁ Ἰωάννης, εἶπε στό π. Στέφανο: «Ὅταν ἄκουσα αὐτά τά λόγια του, μοῦ κόπηκαν τά πόδια καί ἡ ἀνάσα.... Δέν μποροῦσα νά τοῦ ὁμιλήσω. Τελικά τοῦ εἶπα:
-Γέροντα ἐγώ θέλω, ἀλλά δέν θέλει ἡ γυναῖκα μου.
-Δέν εἶναι ζωή αὐτή πού κάνετε, τοῦ εἶπε καί πάλιν ὁ Γέροντας.
Ἔφυγαν οἱ τσιγγάνοι ἀπό τό Κελλί του μέ σκοπό νά ἐπισκεφθοῦν ἄλλες Μονές τοῦ Ὄρους. Κατόπιν ἐπέστρεψαν στό χωριό τους, στήν Ρουμανία. Μετά ἀπό ἕνα χρόνο ἦλθαν καί πάλι στό ῎Ορος, στήν σκήτη τῆς Κολιτσοῦς. Τότε ὅμως εἶχε πεθάνει ὁ Γέροντας. Ὁ ἀρχηγός τους, ὁ Ἰωάννης, ἐπῆγε στό τάφο τοῦ Γέροντος, ἔπεσε τά μπρούμητα ἐπάνω καί ἔλεγε μέ πόνο στόν Γέροντα: «Συγχώρεσέ με Γέροντα. Ἐγώ θέλω νά βαπτίσω ὅλη τήν οἰκογένειά μου καί νά στεφανωθῶ μέ τήν γυναῖκα μου, ἀλλά αὐτή ἀρνεῖται, λέγοντάς μου ὅτι στό χωριό μας ἔτσι εἶναι ὅλοι ἀβάπτιστοι καί ἀστεφάνωτοι, γιατί νά τό κάνουμα αὐτό πρῶτα ἐμεῖς;»
Ὅταν ὁ Ἰωάννης ἐπέστρεψε στό σπίτι του στήν Ρουμανία, ἡ γυναῖκα του τόν ὑποδέχθηκε μέ πολλή χαρά καί τόν ἐρώτησε: «Πράγματι, γιατί νά ζοῦμε σάν τά σκυλιά, ἀφοῦ ὑπάρχει καί γιά ἐμᾶς αἰώνια ζωή;» Ἐκάλεσαν ἱερέα, κατηχήθηκαν καί βαπτίσθηκαν ὅλη ἡ οἰκογενειά τους. Κατόπιν στεφανώθηκαν. Ἕνα μεγάλο δωμάτιο τοῦ σπιτιοῦ τους τό μετέτρεψαν σέ ἐκκλησάκι καί παντοῦ στούς τοίχους ἐκρέμασαν εἰκόνες τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας. Διαβάζουν πνευματικά βιβλία. Ἐνῶ ὁ Ἰωάννης ἔλεγε μέ χαρά στόν π.Στέφανο ὅτι ἔχει διαβάσει ὅλα τά βιβλία τοῦ Ὁσίου Γέροντος Παΐσίου τοῦ Ἁγιορείτου, τά ὁποῖα, ὡς γνωστόν, ἔχουν μεταφρασθῆ ὅλα ἀπό τόν π. Στέφανο. Στήν συνέχεια τούς ἀκολούθησαν ὅλοι οἱ κάτοικοι τοῦ χωριοῦ. Κάθε χρόνο ἔρχονται καθ᾿ ὁμάδες χρστιανοί τσιγάνοι ἀπ᾿ αὐτό τό χωριό στό Ἅγιον Ὄρος πάντοτε μέ ἄφθονα δῶρα. Στόν π.Στέφανο τοῦ ἔφεραν ὁλόκληρο κοντέϊνερ μέ πάγκους, καθίσματα καί ἄλλα ἔπιπλα τά ὁποῖα κατεσκεύασαν οἱ ἴδιοι.
Τό θαῦμα αὐτό μᾶς δείχνει τό μέγεθος τῆς δυναμικῆς προσευχῆς τοῦ Γέροντος Διονυσίου ἐνώπιον τοῦ Φιλανθρώπου Θεοῦ μας!
Στήν σκήτη Λάκκου ἀγωνίζεται μέ τήν πενταμελῆ συνοδεία του καί ὁ μοναχός Δοσίθεος, καταγόμενος ἀπό τό χωριό Μπαϊσιέστι τοῦ νομοῦ Σουτσεάβας. Στό Ἅγιον Ὄρος εἶναι ἀπό τό 1991. Ἰδού τί μοῦ εἶπε γιά τόν Γέροντα Διονύσιο: «Τόν γνώρισα τό 1991, ὅταν ἦλθα γιά πρώτη φορά στό Ἅγιον Ὄρος. Τόν ἐρώτησα ἄν θά μείνω στό Ὄρος καί μοῦ εἶπε: «Τό Ἅγιον Ὄρος, παιδί μου, εἶναι τό Περιβόλι τῆς Παναγίας μας. Ἐμεῖς εἴμεθα τά παιδιά της καί μᾶς φροντίζει σάν μητέρα μας. Ἡ Παναγία σέ ἐκάλεσε καί θά μείνης ἐδῶ καί θά προκόψης πνευματικά». Ἦταν πολύ ταπεινός. Μιλοῦσε μέ περιστατικά γιά τήν ζωή του μέ βαθειά ταπείνωσι. Μετά ἀπό κάθε συζήτησι πού ἔκανε στό τέλος ἔλεγε: «Συγχωρέστε με, πατέρες καί ἀδελφοί».
Εἶχε πολλή ἀγάπη γιά ὅλους. Δεχόταν ὅλους ὅσοι ἤρχοντο στό Κελλί του καί φρόντιζε γιά τήν φιλοξενία καί τήν ἀνάπαυσί τους. Τό 1991 ἦλθε στήν σκήτη Λάκκου, ὅπου τότε ζοῦσαν μόνο δύο γέροντες ρουμᾶνοι μοναχοί, ὁ π. Νεόφυτος καί ὁ π. Μιχαήλ, ἐνῶ ὁ διακο-Ἀρκάδιος εἶχε μεταφερθῆ στήν Σκήτη τοῦ Προδρόμου, λόγῳ τῶν πολλῶν του ἀσθενειῶν. Μᾶς λειτούργησε στό Κυριακό τοῦ ἁγίου Δημητρίου. Μᾶς ὡμίλησε γιά τήν ἱστορία τῆς σκήτης Λάκκου, ὅτι παλαιότερα εἶχε 40 πατέρες, οἱ ὁποῖοι ἀπέθαναν καί κατόπιν ἐρήμωσαν ὅλες σχεδόν οἱ Καλύβες. Τοῦ ζήτησα μουλάρι γιά νά μεταφέρω τά οἰκοδομικά ὑλικά στήν ὑπό κατασκευή καλύβα μου καί μοῦ ἔδωσε δύο, τά ὁποῖα ἐκράτησα ἐπί 4 μῆνες καί μετέφερα ὅλα τά ὑλικά γιά τό κτίσιμο.
Ἦταν πολύ συγχωρητικός γιά τά λάθη τῶν ἄλλων. Ποτέ δέν ἔκανε παρατηρήσεις γιά τυχόν ἀδιάκριτα λόγια ἤ πράξεις τῶν ἄλλων. Κάποια φορά στό κελλί του, εἶπα στήν Λειτουργία τό Σύμβολο τῆς Πίστεως, χωρίς τήν εὐλογία κάποιου, διότι σάν νέος δέν ἤξερα τά ἁγιορείτικα τυπικά. Ὁ Γέρο Διονύσιος, μετά τήν Λειτουργία, στήν ὥρα τοῦ πρωϊνοῦ καφέ μέ πολλή λεπτότητα μοῦ ἐπεξήγησε ὅτι τό «Πιστεύω» τό λέγει ὁ προϊστάμενος τοῦ Κελλίου, χωρίς καθόλου νά μέ θίξη.
Ὅταν ἐπισκεπτόμασταν τό Κελλί του γιά τήν Πανήγυρι τοῦ πολιούχου ἁγίου Γεωργίου, ἔψαλλε στήν ἐκκλησία πολύ μελωδικά, διότι ἐγνώριζε τήν βυζαντινή ἐκκλησ. Μουσική. Ἀγαποῦσε πολύ τίς ἀκολουθίες καί στεκόταν σχεδόν πάντοτε ὄρθιος ἐπιβάλλοντας βία στό ἀγώνισμα τῆς προσευχῆς καί τῆς ὀρθοστασίας. Μᾶς ἔλεγε: «Ὁ Θεός μοῦ ἐπῆρε τό φῶς τῶν ὀφθαλμῶν μου, διότι δέν εἶμαι ἄξιος νά τό ἔχω, λόγῳ τῶν ἁμαρτιῶν μου. Ἐλπίζω νά μοῦ δώση ὁ Θεός τό ἄλλο φῶς τοῦ Παραδείσου.
Ἦταν πάντοτε εἰρηνικός, φωτεινός στό πρόσωπο καί γελαστός. Ὅποιος ἐπήγαινε κοντά του, αἰσθανόταν χαρά. Συνωμιλοῦσε μέ τούς προσκυνητές του, χωρίς νά ὑπολογίζη την κούρασι. Ἔδινε συμβουλές γιά ὅλα τά θέματα τῶν μοναχῶν καί τῶν ἐγγάμων ἐν τῶ κόσμῳ χριστιανῶν.
Στήν Ρουμανική Σκήτη τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου ἀσκεῖται στήν κοινοβιακή ζωή ὁ ἱερομ. Δανιήλ Μάρκου, ὁ ὁποῖος στήν ἀρχή ἐμόναζε στήν Μονή Νεάμτς τῆς Ρουμανικῆς Μολδαβίας. Ὅπως μοῦ εἶπε ὁ ἴδιος, τό 1994 ἐπισκέφθηκε μέ μία ὁμάδα 5 ἀτόμων γιά πρώτη φορά τήν Ἑλλάδα καί τό Ἅγιον Ὄρος. Πρῶτα ἐπισκέφθηκαν τήν Νῆσο Κέρκυρα, καλεσμένοι ἀπό μία ρουμάνα ἐκεῖ ἡγουμένη. Συναντήθηκαν μέ τόν μητροπολίτη Τιμόθεο, ὁ ὁποῖος τούς εἶπε τά ἑξῆς: «Νά πᾶτε στό Ἅγιον Ὄρος. Ἐκεῖ ζοῦν τρεῖς ἅγιοι ρουμᾶνοι μοναχοί. Εἶναι οἱ Γέροντες Διονύσιος Ἰγνάτ καί Ἰωάννης Γκούσιου ἀπό τό Κελλίον τοῦ ἁγίου Γεωργίου Κολιτσοῦς καί ὁ ἡγούμενος τῆς Ρουμ. Σκήτης τοῦ Προδρόμου π. Πετρώνιος».
Κατόπιν ἡ ὁμάδα τῶν πέντε προσκυνητῶν ἐπῆγαν νά προσκυνήσουν τά Μετέωρα. Ἔμειναν στήν Καλαμπάκα ἕνα βράδυ, ὅπου ἐνδιαφέρθηκε γιά τήν φιλοξενία τους τά μέγιστα ἕνας ἱερεύς ὁ π. Ἰωάννης, ὁ ὁποῖος τούς εἶπε τά ἴδια λόγια μέ τόν μητροπολ. Τιμόθεο, ὅτι στό Ὄρος ζοῦν τρεῖς ἅγιοι Ρουμᾶνοι μοναχοί. Τούς εἶπε τά ἴδια ὀνόματα τῶν τριῶν ἀναφερθέντων Πατέρων.
Ἡ ὁμάδα τῶν πέντε ἔφθασε τελικά στό Ἅγιον Ὅρος. Ἀπό Καρυές κατευθύνθηκαν στήν Μονή Ἰβήρων. Ἐκεῖ ἕνας ἕλληνας μοναχός, ἀφοῦ τούς ὑποδέχθηκε καί ἔμαθε ὅτι εἶναι ρουμᾶνοι, τούς ἐσύστησε νά ἐπισκεφθοῦν τρεῖς ἁγίους ρουμάνους μοναχούς τοῦ Ἄθωνος. Καί τό παράδοξο εἶναι ὅτι τούς εἶπε τά ἴδια ὀνόματα, πού εἶχαν ἀναφέρει καί οἱ προηγούμενοι δύο κληρικοί.
Ὁ ἱερομ.π. Δανιήλ μέ τήν παρέα του ἔμειναν μόνο δύο ἑβδομάδες στόν Ἄθωνα καί ἐπέστρεψαν στήν Ρουμανία. Τό φθινόπωρο τοῦ 1996, ἀκριβῶς μετά ἀπό δύο χρόνια ἦλθε καί πάλι στό Ἅγιον ῎Ορος μέ σκοπό νά μείνη ὁριστικά στήν Σκήτη τοῦ Προδρόμου. Μέ εὐλογία τοῦ Γέροντος τῆς Σκήτης π. Πετρωνίου ἐπῆγε νά ἐπισκεφθῆ τούς Γέροντες τῆς σκήτης Κολιτσοῦ. Ὁ Γέροντας Διονύσιος τόν δέχθηκε μέ ἁπλότητα καί πατρική καλωσύνη. Τοῦ ἔδωσε τήν εὐλογία νά λειτουργήση. Ἔτσι ὁ π. Δανιήλ ἄρχισε, κατά τήν τάξι στίς 2,30 τήν ἐπιτέλεσι τῶν γνωστῶν Ἀκολουθιῶν καί στίς 8 τό πρωΐ εἶχε τελειώσει. Μετά ἐπῆραν ἕνα καφέ, ἕνα κέρασμα καί ὁ Γέροντας Διονύσιος τόν ρωτοῦσε γιά τά νέα τῆς Ρουμανίας καί γιά τήν κατάστασι τοῦ κόσμου.
Ὁ π. Δανιήλ μοῦ εἶπε: «Ὅταν ἐκύτταζα τόν Γέρο-Διονύσιο, δέν ἔβλεπα κάτι ἰδιαίτερο ἐπάνω του. Ἦταν ἕνας ἁπλός ἄνθρωπος, ὅμοιος μέ ἐμᾶς. Ἔτσι ἐσκεπτόμουν μέ τόν λογισμό μου. Εἶχα μεγάλη ἀμφιβολία ὅτι αὐτός μπορεῖ νά εἶναι ἕνας ἅγιος. Ἐκείνη τήν νύκτα, μέχρι τό πρωΐ ἔρριχνε καταρρακτώδη βροχή. Καί ἐσκεπτόμουν πῶς θά γυρίσω στήν σκήτη μου, τοῦ Προδρόμου, διότι εἶχα ἐντολή νά ἐπιστρέψω. Τότε μέσα βαθειά στήν καρδιά μου ἐφύτρωσε ἕνας ἔντονος λογισμός. Καί εἶπα: «Ἄν αὐτοί ἐδῶ οἱ Γεροντάδες εἶναι ἅγιοι, νά σταματήση ἡ βροχή γιά νά φύγω κι ἐγώ γιά τήν Σκήτη μου». Ἔτσι σκέφθηκα. Σέ πέντε λεπτά τό θαῦμα ἔγινε. Σταμάτησε ἡ νεροποντή. Ἔφυγα μέ τά πόδια, ἄλλοτε κάποιο αὐτοκίνητο μέ μετέφερε πιό πέρα. Τελικά ἔφθασα στήν Σκήτη τοῦ Προδρόμου, ἀφοῦ διήνυσα τουλάχιστον 30 χιλιόμ. μέ τά πόδια.
Ἰδού καί ἕνα ἄλλο θαυμαστό σημεῖο. Ἔβλεπα ἀπό μακριά ὅτι εἶχαν ἐμφανισθῆ δύο πολύχρωμα οὐράνια τόξα, τά ὁποῖα καί τά δύο ξεκινοῦσαν ἀπό τό Κελλί τῶν Ὁσίων Γερόντων Διονυσίου καί Ἰωάννου καί ἔκαμαν καμπύλη πάνω ἀπό τό Κελλί τους.
-Πάτερ Δανιήλ, πέστε μας κάτι γιά τίς τελευταῖες ἡμέρες τῶν δύο ἁγίων Γεροντάδων.
-Ὅταν ἐπισκέφθηκα τόν π. Ἰωάννη, ἦταν βαρειά ἄρρωστος. Πλησίαζε τό τέλος του. Καί πράγματι μετά ἀπό δύο ἑβδομάδες ἐκοιμήθη. Ὅταν ἔσκυψα νά πάρω τήν εὐχή του γιά νά φύγω τό χέρι του εὐωδίαζε. Τήν ἴδια εὐωδία αἰσθάνθηκα, ὅταν ἀσπάθηκα τό χέρι καί τοῦ Γέροντος Διονυσίου. Στήν κηδεία τοῦ π. Διονυσίου παρευρέθησαν ὁ πνευματικός του υἱός ἐπίσκοπος Ἰταλίας Σιλουανός, περί τούς 30 ἕλληνες καί ρουμάνους ἱερεῖς καί περί τούς 200 λαϊκούς. Κατά τήν ἐκφορά τοῦ ἁγίου λειψάνου τό ὁσίου Γέροντος πρός τό τάφο του, πολλοί ἄνθρωποι ὡμολόγησαν ὅτι ἡ ἀτμόσφαιρα μέσα καί ἔξω ἀπό τήν ἀσκητική του παλαίστρα, τό κελλί του, εἶχε γεμίσει ἀπό μία θεία εὐωδία.
Στήν Σκήτη τοῦ Προδρόμου ζῆ καί ὁ ἡλικίας σήμερα Πνευματικός τῆς Σκήτης π. Ἰουλιανός. Γεννήθηκε τό 1926. Κατάγεται ἀπό τήν Βορόνα τοῦ νομοῦ Μποτοσάνι καί τό 1956 μπῆκε γιά νά μονάση στήν Συχαστρία. Τό 1977 ἦλθε στήν Σκήτη Λάκκου, ὅπου τότε ζοῦσαν μόνο 4 πατέρες. Κατόπιν μετέβη στήν σκήτη τοῦ Προδρόμου, ὅπου διακόνησε μέ αὐτοθυσία τούς Ἄδελφούς ὡς Πνευματικός καί διακονητής κυρίως στούς κήπους.
Αὐτός ὁ ὅσιος Γέροντας μοῦ εἶπε τά ἑξῆς γιά τόν μακαριστό π.Διονύσιο: «Ἐγνώρισα τόν Γέροντα Διονύσιο ἐδῶ στήν Σκήτη μας. Ἐρχόταν συχνά καί λειτουργούσαμε μαζί. Στόν ἴδιον εἶχα ἐξομολοιγηθῆ πολλές φορές. Μέ εἶχε ἐντυπωσιάσει ἡ ἀκρίβεια πού εἶχε στά μοναχικά του καθήκοντα. Ἀκούραστος ἀγωνιστής σέ ὅλα. Κρατοῦσε τίς νηστεῖες τοῦ ἔτους, χωρίς νά ὑποχωρῆ καί νά καταλύη μέ ἀρτύσιμα φαγητά. Μέχρι τά βαθειά του γεράματα συμμετεῖχε στίς Ἀκολουθίες, ἔψαλλε καί λειτουργοῦσε. Μετά τίς καθιερωμένες ἀκολουθίες δεχόταν τόν κόσμο, μέ ἕνα χαρούμενο χαμόγελο καί εἰρηνικό πρόσωπο. Ἐδίδασκε τούς ἀνθρώπους μέ τήν ζωή του καί λιγώτερο μέ τά λόγια του. Συχνά ἔλεγε ὅτι ὁ θάνατος εἶναι χαρά γι᾿ αὐτούς πού πιστεύουν ὅτι ὑπάρχει Παράδεισος. Πιστεύω ὅτι εἶναι στόν Παράδεισο καί σέ καλή θέσι. Εἶμαι περίπου 90 ἐτῶν. Χαίρομαι διότι ἦλθε καί γιά μένα ὁ καιρός νά ἀναχωρήσω ἀπό τόν κόσμον αὐτόν. Μέ πολλή χαρά θά συναντηθῶ μαζί του».
Βοηθός καί ἀφοσιωμένος ὑποτακτικός τοῦ Γέροντος Ἰουλιανοῦ εἶναι ὁ μοναχός π. Χαρίτων, ὁ ὁποῖος εἶναι στό Ἅγιον Ὄρος ἀπό τό 1997. Συναντήθηκε πολλές φορές μέ τόν Γέροντα Διονύσιον τῆς Κολιτσοῦς. Τόν παρεκάλεσα νά μοῦ διηγηθῆ ὅ,τι θυμᾶται γιά τόν Γέροντα.
Ἰδού τί μοῦ εἶπε: «Ὁ Γέρο Διονύσιος ἦταν ἀπό ἐκεῖνες τίς μορφές πού διαβάζουμε στά Γεροντικά. Κρατοῦσε τήν μοναχική τάξι μέ περισσή εὐλάβεια. Δέν ἔκανε οἰκονομίες στόν ἑαυτό του. Ὅσο κουρασμένος καί νά ἦταν, κατέβαινε πάντοτε στίς ἀκολουθίες τοῦ ἡμερονυκτίου. Μᾶς ἐδίδασκε μέ τήν ζωή του. Ἦταν ὁ πνευματικός κρῖκος πού συνέδεε τό Ἅγιον Ὄρος μέ τήν Ρουμανία. Συνέβαλλε τά μέγιστα στήν ἀνάπτυξι καί ἀναβάθμισι τοῦ ὀρθοδόξου ρουμανικοῦ μοναχισμοῦ. Γι᾿ αὐτό καί ἤρχοντο σ᾿αὐτόν νά ἐξομολογηθοῦν ὄχι μόνο χιλιάδες ρουμᾶνοι χριστιανοί, ἀλλά καί κληρικοί ἀπό τήν Ρουμανία ὅλων τῶν βαθμίδων τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἱεραρχίας. Τήν ἴδια προσέλευσι εἶχαν καί οἱ ἕλληνες χριστιανοί καί κληρικοί. Τακτικά τόν ἐπεσκέπτοντο οἱ μητροπολίτες πρώην Ἀργολίδος καί Σιατίστης Ἰάκωβος καί Ἀντώνιος καί πολλοί ἄλλοι. Ὁ ἴδιος εἶχε καρῆ μεγαλόσχημος μοναχός στήν κυρίαρχη μονή τοῦ Βατοπεδίου. Ἔκτοτε, σάν μεγαλόσχημος, ἔδινε τό Μέγα καί Ἀγγελικό Σχῆμα σέ μοναχούς, ἱερομονάχους καί ἱεράρχες τῆς Ρουμανικῆς Ἐκκλησίας. Ἔτσι, ἐβοήθησε τούς ἀγάμους κληρικούς τῆς Ρουμανίας νά ἐνδύωνται τό Κανονικό Μοναχικό Σχῆμα, πρᾶγμα τό ὁποῖον εἶχε ἐγκαταλειφθῆ γιά πολλά χρόνια.
Ὁ Γέροντας Διονύσιος εἶχε πολλή διάκρισι καί πνευματική ἀρχοντιά. Ἀπηλλαγμένος ἀπό τά κατώτερα πάθη, ἐκινεῖτο στήν σφαῖρα τῆς ἀπαθείας καί τῆς καλογερικῆς ἁπλότητος. Συμπεριφερόταν στόν καθένα μέ ἄπειρη ψυχική εὐγένεια καί ἀπέφευγε νά πληγώνη κάποιον, ἔστω καί μέ τό νεῦμα τῶν ματιῶν του. Ἤξερε νά ἀναπαύη τίς ψυχές, διότι ἀναπαυόταν πρῶτα μέσα του τό Πανάγιο Πνεῦμα μέ ὅλες τίς ἀρετές.
Ὁ Γέροντας τοῦ ρουμανικοῦ Κελλίου «ὁ ἅγιος μεγαλομάρτυς Προκόπιος εἶναι ὁ ἱερομ. π. Τιμόθεος. Εὑρίσκεται στήν περιοχή Καψάλας τῆς Ἱ. Μονῆς Παντοκράτορος καί ἀσκεῖται ἐκεῖ ἐδῶ καί 10 χρόνια μέ δύο ὑποτακτικούς. Ἰδού τί μοῦ ἀνέφερε γιά τόν Γέροντα: «Ὁ Γέρο Διονύσιος τό 1985 ξεκίνησε μέ τό μουλάρι γιά τήν μονή Βατοπεδίου, στήν ὁποίαν ἀνήκει τό Κελλί τους. Πρίν ἀνέβη στό μουλάρι, ἔβαλε μετάνοια στόν Προστάτη τους, τόν ἅγιο Γεώργιο. Ἐνῶ τό μουλάρι ἦταν τό πιό ἤμερο ἀπό τά ἄλλα, σ᾿ ἕνα σταυροδρόμι ταράχθηκε. Σήκωσε τά μπροστινά πόδια ψηλά καί πέταξε τόν Γέροντα πρός τά πίσω. Ὁ Γέροντας ὅμως εἶχε βάλει καί τά δύο πόδια του στίς μεταλλικές πατοῦσες τοῦ σαμαριοῦ τοῦ μουλαριοῦ μέ ἀποτέλεσμα νά κρεμασθῆ ἀπό τά δύο πόδια καί τό κεφάλι του πρός τά κάτω. Χωρίς νά χάση τήν ψυχραιμία του, διέταξε τό ζῶο, σάν νά ἦταν ἄνθρωπος, λέγοντάς του: «Σταμάτα. Μήν προχωρῆς». Καί τό ζῶο ἀμέσως σταμάτησε καί ἠμέρεψε». Τακτοποιήθηκε καί πάλι ἐπάνω στό σαμάρι ὁ Γέροντας καί συνέχισε τόν δρόμο του. Κατόπιν, ἔλεγε, «ὅτι αὐτό ἦταν πειρασμός τοῦ σατανᾶ. Καί ὅτι ὁ ἅγιος Γεώργιος τόν ἔσωσε».
Ὁ ἐργάτης κελλίων τῆς Σκήτης Λάκκου, ὀνόματι Κωνσταντῖνος Βλάντ ἀπό χωριό ἔξω ἀπό τήν Σουτσεάβα, ἰδού τί μοῦ εἶπε γιά τόν Γέροντα: «Ἐπῆγα νά ἐξομολογηθῶ. Ἔγραψα τά πταίσματά μου σέ χαρτί. Στάθηκα μπροστά του χωρίς νά ξέρω ὅτι εἶναι τυφλός. Πρίν ἀρχίσω νά διαβάζω, μοῦ τά εἶπε ὅλα ὁ ἴδιος. Κι αὐτά πού εἶχα ξεχάσει νά σημειώσω, μοῦ τά ἀπεκάλυψε. Εἶχε πολλή ἀγάπη γιά ὅλους. Φιλοξενοῦσε ὅλους ὅσοι ἐπήγαιναν στό Κελλί τους. Μέ ἐντυπωσίασε τό φωτεινό καί εἰρηνικό του πρόσωπο. Ἐνῶ τό ἀθῶο παιδικό του χαμόγελο μέ εἶχε διδάξη τήν ἁγιωσύνη πού κρυβόταν στήν ταπεινή του καρδιά.
Ἀνάμεσα στούς πολυθληθεῖς ἐπισκέπτες του ἐρχόταν συχνά καί ὁ κογκολλέζος ἱερέας π. Θεότιμος, ὁ ὁποῖος ζῆ μέ τήν οἰκογένειά του στήν Ἀθήνα καί εἶναι ἐφημέριος στήν Ἱερά Ἀρχιεπισκοπή Ἀθηνῶν. Στήν ἐρώτησι τοῦ π. Θεοτίμου γιά τήν ἐξομολόγησι, ὁ σεβαστός Γέροντας Διονύσιος τοῦ εἶπε: «Χωρίς τήν ἐξομολόγησι δέν ἠμπορεῖ κανένας νά σωθῆ, διότι εἴμεθα ὅλοι ἁμαρτωλοί. Ὁ χριστιανός πού ἔχει συνείδησι, ὅσες φορές καί νά πέση στήν ἁμαρτία, δέν πρέπει νά ἀπελπισθῆ, ἀλλά νά τρέξη ἀμέσως στήν Ἐκκλησία καί νά ἐξομολογηθῆ μέ ταπεινοφροσύνη. Νά ποῦμε δηλαδή, «Θεέ μου, ἥμαρτον! Ἅγιε Πνευματικέ νά μέ συγχωρήσης, διότι πάλι ἔπεσα»! Καί ὁ Θεός τότε μᾶς συγχωρεῖ. Ἐπίσης πρέπει νά ξέρουμε ὅτι ὁ Θεός στήν Δευτέρα Παρουσία Του δέν θά μᾶς τιμωρήσει γιατί ἁμαρτήσαμε, ἀλλά γιατί δέν μετανοήσαμε καί δέν ἐξωμολογηθήκαμε. Ὅσο πιό συχνά ἐξομολογούμεθα ἄλλο τόσο πιό κοντά πλησιάζουμε τόν Θεό. Ὅταν ἀργοῦμε νά ἐξομολογηθοῦμε, τότε εἴμαστε στήν ἀγκαλιά τοῦ σατανᾶ.
Ὁ π. Θεότιμος τόν ἐρώτησε γιά τήν οἰκογένεια καί τήν ἀνατροφή τῶν παιδιῶν καί ὁ Γέροντας τοῦ ἀπήντησε: «Οἱ νέοι πού θέλουν νά κάνουν χριστιανική οἰκογένεια, πρέπει νά εἶναι καθαροί. Νά μήν ἔχουν κάνει πρίν τό γάμο τους σαρκικές ἁμαρτίες. Τότε τά παιδιά τους πού γεννιοῦνται εἶναι ὄμορφα καί ἅγια, διότι εἶναι καθαρά ἀπό καθαρούς γονεῖς.
Στήν ἐρώτησι τοῦ π. Θεοτίμου γιά τόν θεσμό τοῦ γάμου, ὁ Γέροντας τοῦ εἶπε: «Ἡ Ἐκκλησία ἑνώνει τούς δύο σέ μία σάρκα, δηλαδή, ὁ ἕνας νά ἔχη τόν ἄλλον στήν καρδιά του. Αὐτό σημαίνει ὅτι θά μείνουν ἔτσι ἑνωμένοι μέχρι τό τέλος τῆς ζωῆς τους. Πῶς θά μείνουν ἑνωμένοι; Μόνο, ὅταν ἡ ἀγάπη τους εἶναι εἰλικρινής, ἔχουν εἰρήνη μεταξύ τους, ἀνοχή καί ὑπομονή. Ὅταν στήν οἰκογένεια ὁ ἄνδρας εἶναι αὐστηρός καί θέλει νά γίνεται πάντοτε τό θέλημά του, τότε δέν ὑπάρχει εἰρήνη καί εὐτυχία στήν οἰκογένεια. Εἶναι ἀλήθεια ὅτι ὁ ἐγωϊσμός ὅλα τά χαλάει, ἀλλά, ὅταν ὁ ἄνδρας κάνει ὑπομονή στήν γυναῖκα του, τότε ἐκείνη ἔρχεται στήν θέσι της καί διορθώνεται. Ὁ θυμός στήν οἰκογένεια εἶναι ὅπως τά κύματα τῶν θαλασσῶν, πού πότε εἶναι μικρά καί πότε εἶναι μεγάλα. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἀντιληφθῆ ὅτι δέν ἐμίλησε καλά, ζητάει συγγνώμη ἀπό τόν ἄλλον καί ταπεινώνεται.
Ὁ εὐλαβής χριστιανός Ἐδουάρδος Γαβριέλ ἀπό τήν Φωξάνη Ρουμανίας, ἰδού τί μοῦ εἶπε σέ συναντήσεις πού εἶχε μέ τόν Γέροντα Διονύσιο: «Ἐρώτησα τόν Γέροντα γιά τήν ἀνατροφή τῶν παιδιῶν καί ἐκεῖνος μοῦ εἶχε εἰπῆ τά ἑξῆς: «Οἱ γονεῖς εἶναι ὑποχρεωμένοι γιά τήν ἀνατροφή τῶν παιδιῶν τους. Δέν ἀρκεῖ μόνο νά τά φέρουν στόν κόσμο, ἀλλά καί νά ἀσχοληθοῦν μαζί τους. Νά τούς μάθουν τόν νόμο καί τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ. Ἐάν τό κάνουν αὐτό, θά ἔχουν πολύ μισθό ἀπό τόν Θεό. Νά μή τά ἀφήνουν στήν τηλεόρασι μόνα τους, γιά νά τά «ξοφορτωθοῦν», ὅπως λέγουν μερικοί, διότι τυπώνονται στόν νοῦ καί τήν καρδιά τους ἄσχημες εἰκόνες, τίς ὁποῖες κατόπιν δέν μποροῦν νά τίς ξεχάσουν. Ἡ τηλεόρασι εἶναι βέβαια σπουδαῖο πρᾶγμα, φτιαγμένο μέ πολλή σοφία καί μπορεῖ νά δείχνη καί καλά πράγματα, ἀλλά δυστυχῶς πολύ περισσότερο δείχνει τά πάθη καί τίς ἁμαρτίες. Ἔτσι, ὅταν ὁ ἄνθρωπος κρατάει ἁμαρτωλές εἰκόνες στήν καρδιά του, τότε ὅλο ἁμαρτίες θά κάνη. Καί δέν κάνει κακό ἡ τηλεόρασι μόνο στά παιδιά, ἀλλά καί στούς μεγάλους. Ἐκτός ἀπό τήν τηλεόρασι, τά παιδιά σας παρασύρονται καί ἀπό τίς κακές παρέες. Τότε μαθαίνουν ὅλα τά κακά καί τά αἰσχρά. Γιά νά ὁδηγήσετε τά παιδιά σας στήν Ἐκκλησία, θά πρέπει ἐσεῖς οἱ γονεῖς νά εἶσθε καλοί χριστιανοί. Ὅπως ὁ ἱερεύς καί ὁ Ἐπίσκοπος φροντίζουν γιά τό ποίμνιό τους, ἔτσι καί οἱ γονεῖς νά ἀγωνιοῦν γιά τά παιδιά τους, φροντίζοντας ὄχι μόνο νά πάρουν διπλώματα, ἀλλά νά μάθουν καί νά ἐφαρμόζουν τίς συμβουλές τῆς Ἐκκλησίας. Οἱ γονεῖς ἔχουν μεγάλη πνευματική ἐξουσία ἐπάνω στά παιδιά τους. Ἄν τά εὐλογήσουν, εἶναι εὐλογημένα κι ἀπό τόν Θεό. Ἄν τά καταρασθοῦν θά εἶναι καταραμένα κι ἀπό τόν Θεό. Ὁπότε τά παιδιά θά πρέπει νά ὑπακούουν τούς γονεῖς τους, γιά νά εἶναι ἀγαπημένα κι ἀπό τόν Θεό».
Στίς ἑπόμενες σελίδες θά γνωρίσουμε τόν Γέροντα Διονύσιο μέσα ἀπό τίς προσωπικές ἐμπειρίες ἑνός ρουμάνου ἁγιορείτου ἱερομονάχου, τοῦ π. Πετρωνίου πού κατοικεῖ στό Κελλίο τοῦ ἁγίου Γεωργίου Καψάλας. Ἰδού τί μᾶς ἔγραψε ὁ π. Πετρώνιος μεταφρασμένα στήν γλῶσσα μας:
Τήν πρώτη ἐμπειρία εἶχα στά πρῶτα χρόνια τῆς διαβιώσεώς μου στό Ἅγιον Ὄρος. Ἡ δεύτερη ἐμπειρία μου συνέβη τό 2000, ὅταν ὁ Γέροντας μοῦ προεῖπε ὅτι θά χειροτονηθῶ κληρικός ἀπό τόν ἡγούμενο τῆς Σκήτης Δαρβάρη τοῦ Βουκουρεστίου, ἐπίσκοπο Ἀμβρόσιο καί ἡ Τρίτη μοῦ συνέβη τό 2002, ὅταν ὁ Πρῶτος τοῦ Ἁγίου Ὄρους μοῦ ἐπρότεινε νά διακονήσω σάν διάκονος στόν ἀρχαῖο ναό τοῦ Πρωτάτου.
1. Σάν νέος μοναχός, ὅπως συμβαίνει λόγῳ τῆς ἡλικίας μας, ὅσοι ἀπό ἐμᾶς ἐρχόμεθα ἀπό τήν Ρουμανία στό Ἅγιον Ὄρος, νά μονάσουμε μᾶς ἐνοχλοῦν ἀλύπητα οἱ λογισμοί νά ἐπιστρέψουμε στήν μονή τῆς Μετανοίας μας, στήν Ρουμανία. Ἤμουν στήν ὑπακοή τοῦ Γέροντός μου ἐδῶ στό ῎Ορος, μοναχοῦ Μελετίου, ὁ ὁποῖος, ὅταν ἤμουν ταραγμένος, μέ ἔστελλε στόν Γέροντα Διονύσιο τῆς Κολιτσοῦς.
Μία ἡμέρα μέτεβην στόν Γέροντα Διονύσιο νά ζητήσω συμβουλές καί τίς προσευχές του. Ἤμουν συνηθισμένος ἀπό τήν Ρουμανία, ὅπου ἐπήγαινα στήν Μονή Συχαστρία, στόν Γέροντα Κλεόπα, ὁ ὁποῖος μᾶς καθωδηγοῦσε καί μᾶς ἐξωμολογοῦσε, ὅταν εἴχαμε ἀνάγκη.
Ὅταν ἔφθασα στό Κελλίο τοῦ Γέροντος, οἱ Πατέρες μέ ὑποδέχθηκαν μέ πολλή χαρά. Τούς εἶπα ὅτι ἦλθα νά ἰδῶ τόν Ἀββᾶ, ἀλλά μοῦ εἶπαν ὅτι ξεκουραζόταν, διότι εἶχαν ἀγρυπνία. Σκεπτόμουν νά φύγω καί νά ἔλθω ἄλλη φορά. Ἀλλά ἕνας μοναχός μοῦ εἶπε νά περιμένω γιά νά ἐρωτήση τόν Γέροντα τί θά γίνη. Εἶναι σάν νά τόν βλέπω μπροστά μου νά κατεβαίνη τά σκαλιά μέ τό μπαστουνάκι του. Ὅταν πλησίασε τοῦ ἐζήτησα τήν εὐλογία του λέγοντάς του:
-Εὐλογεῖτε πάτερ.
-Ποιός εἶσαι;
-Εἶμαι ὁ π. Πετρώνιος ἀπό τό Κελλίο τοῦ Ἁγίου Γεωργίου Καψάλας, μαθητής τοῦ π. Μελετίου.
-Ο, πάτερ Πετρώνιε, καλῶς ὥρισες! Περιμένεις πολλή ὥρα;
-Ὄχι, Πανοσιώτατε.
-Τί κάνει ὁ καημένος ὁ π. Μελέτιος;
-Εἶναι καλά μέ τίς εὐχές σας. Σᾶς στέλλει προσκυνήματα.
-Ὁ Κύριος νά τόν ἐλεήση.
-Εὐχαριστῶ, πάτερ. Ζητῶ γιά κάτι τήν συμβουλή σας.
-Ἔλα, στήν ἐκκλησία, παιδί μου, νά μᾶς ψάλλης καί τήν Καταβασία τῆς ἑορτῆς τοῦ Γενεσίου τῆς Θεοτόκου πού ἑωρτάσαμε χθές. Ἔψαλα καί κατόπιν ὁ Γέροντας μ᾿ ἐρώτησε:
-Πές μου τί πρόβλημα ἔχεις;
-Πανοσιώτατε, ἦλθα ἀποφασμένος νά μείνω στό Ἅγιον Ὄρος, σάν ὑποπτακτικός τοῦ π. Μελετίου, ἀλλά δέν μέ ἀφήνουν οἱ λογισμοί καί μέ πιέζουν νά γυρίσω στό μοναστήρι μου στήν Ρουμανία. Τί νά κάνω;
-Ο, πάτερ Πετρώνιε! Μήν ἀκοῦς αὐτό τόν λογισμό, διότι εἶναι ἀπό τόν διάβολο. Προσευχήσου στήν Κυρία Θεοτόκο καί στόν ἅγιο Μεγαλομάρτυρα Γεώργιο νά σέ ἐνδυναμώνουν σ᾿ αὐτό τόν πειρασμό, διότι θά ἔχουν πολύ μισθό οἱ μοναχοί ἐκεῖνοι πού ἄφησαν γονεῖς, ἀδέλφια, πατρίδα καί ἐκοινοβίασαν ἐδῶ στό Περιβόλι τῆς Παναγίας. Στό δικό σου τό Κελλί ἔκαμα κι ἐγώ τήν πρώτη ἀγρυπνία, ὅταν ἦλθα τό 1926 στίς 8 Σεπτεμβρίου στό Ἅγιον Ὄρος. Τί καλοί πού ἦταν τότε οἱ Πατέρες! Τί ὡραῖες ἀγρυπνίες ἔκαναν! Καί νά ξέρης ὅτι τότε ἦταν πολύ πιό δύσκολα γιά νά μείνη κάποιος στό Ἅγιον Ὄρος.
Κατόπιν μοῦ εἶπε ὁ Γέροντας: Γιά τό Ὄνομα τοῦ Θεοῦ κάνε ἀγάπη καί μεῖνε στόν π. Μελέτιο, γιατί κι αὐτός εἶναι σέ ἡλικία καί ἔχει μεγάλη ἀνάγκη.
-Καλά, Πανοσιώτατε, τοῦ εἶπα ἐγώ, ἀλλά δέν ἔχουμε ἱερέα στό κελλί μας καί δέν κάνουμε θεῖες Λειτουργίες. Τότε ὁ Γέροντας μοῦ εἶπε:
-Θά γίνης ἐσύ καί ἱερεύς!
Ἐγώ δέν εἶχα ποτέ σκεφθῆ τήν ἱερωσύνη καί ἐρωτοῦσα τόν ἑαυτό μου ἀπό ποῦ τό ἤξερε αὐτό ὁ Γέροντας; Ἄρα ἦταν διορατικός. Μέ δυνάμωσε πολύ πνευματικά, μετά μοῦ ἔδωσε κάτι νά φάω καί ἀνεχώρησα ἀπό τό κελλί του. Κάθε φορά πού ἐπήγαινα στό κελλί του μ᾿ἐρωτοῦσε ὁ Γέροντας:
-Πῶς εἶσαι πάτερ Πετρώνιε; Θέλεις νά ἀναχωρήσης τώρα γιά τήν Ρουμανία;
-Ὄχι, Γέροντα, συνήθισα πλέον ἐδῶ.
2. Τό 2000, Μάρτιο μῆνα, ἦλθε γιά ἐπίσκεψι στό Ἅγιον Ὄρος καί στό Κελλί μου ὁ ἡγούμενος τῆς Σκήτης Δαρβάρη τοῦ Βουκουρεστίου π. Ἀμβρόσιος (τώρα εἶναι ἐπίσκοπος) καί μέ παρεκάλεσε νά τόν συνοδεύσω στό μοναστήρι Βατοπεδίου γά νά προσκυνήση τήν Ζώνη τῆς Κυρίας Θεοτόκου. Μᾶς ὑποδέχθηκαν ἐκεῖ οἱ Πατέρες μέ χαρά. Ἀφοῦ προσκυνήσαμε, ἐρώτησα τόν π. Ἀμβρόσιο.
-Δέν θέλετε νά πᾶτε στήν Κολιτσοῦ, στόν π. Διονύσιο νά πάρετε τήν εὐλογία του;
-Μέ χαρά, πᾶμε πάτερ, μοῦ εἶπε. Ἴσως μέ δεχθῆ καί νά μέ ἐξομολογήση.
-Πᾶμε καί ἡ Κυρία Θεοτόκος νά μᾶς βοηθήση.
Ἐφθάσαμε στό κελλί του καί ὁ Γέροντας μᾶς ὑποδέχιηκε στήν αὐλή. Τοῦ παρουσίασα τόν π. Ἀμβρόσιο καί ὁ Γέροντας χάρηκε. Ὁ π. Ἀμβρόσιος ἐζήτησε τήν εὐλογία του νά ἐξομολογηθῆ. Ἐγώ περίμενα λίγο στήν αὐλή καί ὁ π. Ἀμβρόσιος τελείωσε τήν ἐξομολόγησί του. Ἐρώτησα τόν ἡγούμενο:
-Σᾶς ἐξωμολόγησε ὁ Γέροντας;
-Ναί, ἐξωμολογήθηκα, μοῦ ἀπήντησε.
-Καί πῶς σᾶς φάνηκε ὁ Γέροντας;
-Μέ ἔβαλε σέ λογισμούς ὁ Γέροντας. Ἐγώ τόν ἐρώτησα:
-Γιατί;
-Εἶναι ἕνα μυστήριο τό ὁποῖον θά σοῦ εἰπῶ: Μοῦ εἶπε ὅτι στίς 15 Ὀκτωβρίου, δηλαδή μετά ἀπό ἕνα καί ἕξι μῆνες, (2000) θά γίνω ἐπίσκοπος.
Ἐγώ ἄρχισα νά γελῶ λέγοντάς του: Ἄφησε αὐτό τό θέμα πάτερ ἡγούμενε. Ἔχεις καιρό μέχρι τά 80 νά γίνης καί ἐπίσκοπος.
-Ἐγώ δέν σκέπτομαι κάτι τέτοιο, ἀλλά αὐτό μοῦ εἶπε ὁ Γέροντας.
-Ἤθελε νά σέ ἐνθαρύνη, ἐπειδή εἶσαι νέος. Ἔτσι, ἤθελε νά σοῦ δώση μία συμβουλή.
Ἀνεχώρησε ὁ π. Ἀμβρόσιος γιά τό μοναστήρι του στήν Ρουμανία. Στίς 15 Σεπτεμβρίου τοῦ ἰδίου ἔτους μέ τηλεφώνησε καί μοῦ εἶπε:
-Πάτερ Πετρώνιε, εἶσαι καλεσμένος στήν χειροτονία μου σέ ἐπίσκοπο, πού θά γίνη στίς 15 Ὀκτωβρίου.
Στήν ἀρχή ἐνόμισα ὅτι ἀστειεύεται, ἀλλά καί πάλι μοῦ ἐπανέλαβε τό ἴδιο πρᾶγμα. Ἐγώ τοῦ ὑπενθύμισα τί τοῦ εἶπε ὁ ἀββᾶς Διονύσιος τόν Μάρτιο τοῦ ἰδίου ἔτους. Ἔμεινα ἄφωνος! Πράγματι στίς 15 Ὀκτωβρίου ἐπῆγα στήν χειροτονία τοῦ π. Ἀμβροσίου σέ ἐπίσκοπο.
3. Τό ἔτος 2002 ἄλλαξε ἡ Ἐπιστασία τῆς Ἱερᾶς Κοινότητος. Μπῆκε ἡ Ἰβηριτική. Ἐγώ τότε ἤμουν διάκονος καί μία ἡμέρα μέ κάλεσε ὁ ἅγιος Πρῶτος (ἦταν ὁ ἱερομ. π. Καλλίνικος Ἰβηρίτης) νά βάλω μετάνοια καί νά πάρω διακόνημα νά ὑπηρετῶ σάν διάκονος στήν κεντρική μεγάλη ἐκκλησία τοῦ Πρωτάτου. Ἐγώ τοῦ εἶπα ὅτι δέν ξέρω καλά τήν ἑλληνική γλῶσσα καί ἀνεχώρησα μέ λεπτότητα. Τότε μέ πρόλαβε ὁ ἅγιος Πρῶτος καί μοῦ εἶπε:
-Ἄφησε. Κι ἐμεῖς δέν ξέρουμε καλά τήν γλῶσσα μας κι ὅμως ὑπηρετοῦμε ἐδῶ τήν Κυρία Θεοτόκο. Τότε ἐγώ τοῦ ἀπήντησα:
-Ἅγιε Πρῶτε, σᾶς παρακαλῶ νά μέ συγχωρήσετε καί μετά ἀπό μία ἑβδομάδα θά σᾶς ἀπαντήσω.
-Καλά, μοῦ εἶπε. Θά περιμένω.
Ἔτρεξα ἀμέσως στόν Γέροντα Διονύσιο καί τοῦ ζήτησα τήν συμβουλή του. Καί ἐκεῖνος μοῦ εἶπε:
-Καί βέβαια θά πᾶς. Σέ καλεῖ ἡ Ἱερά Ἐπιστασία καί θέλεις νά δραπετεύσης;
-Γέροντα, δέν ξέρω καλά τήν ἑλληνική γλῶσσα.
-Πήγαινε πάτερ Πετρώνιε, καί βάλε μετάνοια στόν ἅγιο Πρῶτο. Δέξου νά ὑπηρετήσης σάν διάκονος καί ἔτσι θά μάθης καλλίτερα καί τά ἑλληνικά. Ἀλλιῶς δέν θά μάθης ποτέ.
Ἔτσι, ἔκανα ὑπακοή στόν Γέροντα καί ἐκείνη τήν χρονιά ἤμουν ὁ διάκονος τοῦ Πρωτάτου.
Ὁ Γέροντας Διονύσιος ἦταν ἕνας ἔμπειρος Πνευματικός, εἶχε πολλή διάκρισι καί ἦταν πλήρης ἀπό ἀρετές. Δεδομένου ὅτι ἔκανε μία σκληρή ζωή καί ἦταν ἐξ ὁλόκλήρου ἀφοσιωμένος στόν Θεό, ἀξιώθηκε νά λάβη πολλά πνευματικά χαρίσματα, δύο ἀπό τά ὁποῖα ἦταν τό τῆς διοράσεως καί προοράσεως. Πολλοί πού κατέφευγαν στήν Πανοσιότητά του, εἴτε γιά ἐξομολόγησι, εἴτε γιά συμβουλή εἴτε ἁπλᾶ γιά μία εὐλογία, ἐπέστρεφαν ἀλλαγμένοι καί μέ τήν ἀπόφασι νά κάνουν μία ἐν Χριστῶ αὐστηρότερη ζωή.
Ἦταν πολύ καταδεκτικός μέ πολλή ἁπλότητα καί χιοῦμορ. Ἦταν ἕνας σύμβουλος καί βοηθός τῶν ἁπανταχοῦ τῆς γῆς ρουμάνων, ἀλλά καί τῶν Ἑλλήνων καί ἄλλων. Ὅλοι, ὅσοι ἐπλήγαιναν κοντά του, ἀπό ὁποιαδήποτε ἐθνικότητα, τούς ἔδινε τήν εὐλογία του καί τούς ἐνίσχυε πνευματικά.
Ζοῦσε βαθειά τήν διδασκαλία τῶν ἁγίων Πατέρων καί κρατοῦσε μέ περισσή εὐλάβεια τίς Παραδόσεις τῆς Ἐκκλησίας μας καί τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεώς μας. Πάντοτε μιλοῦσε γιά τίς Ἑπτά Οἱκουμενικές Συνόδους καί ἐφήρμοζε μέ ἀκρίβεια τίς ἀποφάσεις τους.
Αὐτός ἦταν ὁ π. Διονύσιος. Εἶχα βαθειά ταπείνωσι καί ἀγάπη, δύο ἀρετές τίς ὁποῖες ἀπέκτησε μετά ἀπό πολλά χρόνια ἀσκητικῆς ζωῆς. Ναί, ἡ ταπείνωσις καί ἡ καλωσύνη του τόν περικοσμοῦσαν πάντοτε. Σέ ἔκανε νά αἰσθάνεσαι κοντά του σάν μία προσωπικότητα, ἐνῶ ὁ ἴδιος ὑποκλινόταν μέ ταπείνωσι μπροστά σέ κάθε μοναχό.
Ἀπό παλαιότερα εἶχα συγκεντρώσει μερικές ἀπό τίς σοφές διδαχές τοῦ Γέροντός Διονυσίου. Εἶναι ἁγιοπνευματικές καί ἀποπνέουν τό ἄρωμα μιᾶς πολυάθλου ὁσιακῆς Ψυχῆς πού προσφέρθηκε σάν λαμπάδα στό Περιβόλι τῆς Παναγίας μας.
Ἄς τίς ἀκούσουμε παρακαλῶ μέ προσοχή:
* Γιά νά γίνη κανείς Καλόγερος, δέν ὑπάρχει ἄλλη ὁδός ἀπό τήν ἐργασία καί τήν προσευχή.
* Μοναδικός σκοπός τοῦ μοναχοῦ εἶναι τό πῶς θά κερδίση τήν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν.
* Ὁ σατανᾶς σπέρνει στόν ἄνθρωπο λογισμούς, ὅπως ὁ γεωργός τό σιτάρι στό χωράφι του. Οἱ σπόροι (λογισμοί) καρποφοροῦν, ἐάν τούς δέχεται μέ χαρά καί εὐχαρίστησι ὁ μοναχός.
* Ὅταν οἱ λογισμοί βγάλουν ρίζες δέν ξεριζώνονται μέ εὐκολία.
*Ἡ Παναγία δέν βλέπει τίς ἀδυναμίες μας, ἀλλά τήν ἀγάπη μας πρός τόν Υἱόν Της. Τότε μᾶς ἀγαπᾶ κι αὐτή. Μᾶς ἐπισκέπτεται καί δέν ἀπομακρύνεται ἀπό κοντά μας.
*Δέν ἔχουμε τίποτε σ᾿ αὐτό τόν κόσμο παρά μόνο τόν Χριστό, τήν Παναγία μας καί τό Κελλίον μας.
*Ἀγάπησα τίς Ἀκολουθίες, γι᾿ αὐτό μέχρι σήμερα, μέ τήν βοήθεια τοῦ Θεοῦ καί τῆς Παναγίας μας, δέν ἀπουσίασα ἀπό καμμία.
*Ὁ ὑποτακτικός πού ὑπακούει στόν Γέροντά του νά πιστεύει ὅτι τοῦ μιλάει ὁ Κύριος.
* Τό Ἅγιον Ὄρος εἶναι ὁ Παράδεισος τοῦ Θεοῦ ἐπί τῆς γῆς.
*Χωρίς ὑπακοή δέν ὑπάρχει μοναχικός βίος.
*Μέ τήν ὑπακοή μᾶς βλέπει ὁ Θεός καί μᾶς στέλλει σάν δωρεά τήν ταπείνωσι.
* Γιά νά πολεμήσουμε τά ἀκάθαρτα πνεύματα χρειαζόμεθα ὑπακοή, ἐκκοπή τοῦ θελήματος καί ταπεινοφροσύνη.
* Ἡ προκοπή στήν μοναχική ζωή ἐξαρτᾶται ἀπό τήν καθαρή ἐξομολόγησι.
* Οἱ κρατοῦντες τῆς γῆς εἶναι οἱ ὑπεύθυνοι γιά τίς παρανομίες τῶν λαῶν τους.
*Τό Ἅγιον Ὄρος εἶναι γιά τούς βαπτισμένους μία καινούργια βάπτισις.
* Οἱ "ἀπόστολοι" τοῦ Ἀντιχρίστου δέν θά ἑδραιωθοῦν, ὅσο ὑπάρχει ἡ Ὀρθοδοξία.
*Οἱ ἐχθροί τῆς Ὀρθοδοξίας ζητοῦν νά μᾶς διασπάσουν. Ἐμεῖς πρέπει νά τούς ἀντιμετώπισουμε μέ ὑπομονή καί σύνεσι.
*Νά μή κρύβουμε ὅτι εἴμεθα Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί.
*Ὅσοι σήμερα ὑπομένουν καί κρατοῦν τήν Ὀρθοδοξία εἶναι μάρτυρες τοῦ Χριστοῦ!
* Ὁ Κύριος μᾶς ἀγαπᾶ ὅλους καί τόν καθένα ξεχωριστά σάν σπλαγχικός πατέρας.
* Ὅπου καί νά πάη ὁ ἄνθρωπος, μακριά ἀπό τόν Θεό, δέν θά βρῆ τήν ἐσωτερική του ἀνάπαυσι.
*Ὅποιος φροντίζει γιά τήν σωτηρία του, ἔχει ὁπωσδήποτε βοηθό τόν Θεό.
* Ὅσο ψηλότερα ἀνεβαίνει ὁ ἄνθρωπος τόσο σκληρότερα τόν πολεμεῖ ὁ διάβολος μέ τήν ὑπερηφάνεια.
* Καλλίτερος εἶναι ἕνας ἁμαρτωλός ταπεινωμένος, παρά ἕνας "ἅγιος" πού ἔχει καλά ἔργα, ἀλλά εἶναι ὑπερήφανος.
*Οἱ δυσκολίες στήν ζωή μας ὑπάρχουν διότι δέν ἔχουμε ταπείνωσι.
* Αὐτός πού ὑπερηφανεύεται γιά τά ἔργα του κουράζεται τζάμπα καί βερεσέ.
* Τό θεμέλιο γιά κάθε πνευματική πρόοδο εἶναι ἡ ταπείνωσις.
* Αὐτός πού πιστεύει μέ τήν καρδιά του ὅτι εἶναι ἀνάξιος, εἰσακούεται ἀπό τόν Θεόν.
* Οἱ γονεῖς πού λέγουν γιά τά λάθη τῶν παιδιῶν τους "δέν πειράζει, δέν βαρυέσαι", ἀπομακρύνονται ὅλοι τους ἀπό τήν ἐκκλησία.
* Οἱ συμβουλές γιά τήν σωτηρία μας εἶναι εὔκολες, ἀλλά ἡ τηλεόρασις μᾶς αὐξάνει τά πάθη μας καί δέν μποροῦμε νά ἐφαρμόσουμε αὐτές τίς συμβουλές.
* Τά παιδιά διά νά σωθοῦν θά πρέπει ν᾿ ἀγαπήσουν τήν Ὀρθοδοξία καί τίς συμβουλές τῆς Ἐκκλησίας.
* Τό κακό γεννᾶται στά παιδιά ἀπό τήν μικρή τους ἡλικία, διότι στέκονται στήν τηλεόρασι καί βλέπουν τά πάντα, χωρίς τήν διακριτική ἐπέμβασι τῶν γονέων τους.
* Ἄν οἱ γονεῖς συμβουλεύουν ὀρθά τά παιδιά τους θά ἔχουν πολύ μισθό ἀπό τόν Θεό.
*Ἡ βυζαντινή μουσική εἶναι ἡ μουσική τῶν ἀγγέλων.
* Ἡ Ὀρθοδοξία καί οἱ Χριστιανοί ψάλλουν εἰς δόξαν Θεοῦ.
* Ἡ μουσική τῆς Ἐκκλησίας ἀνυψώνει τόν νοῦ τοῦ ἀνθρώπου στόν Θεό.
* Ὅ,τι καί νά πάθη ὁ ἄνθρωπος στήν ζωή του, πρέπει ἀμέσως νά τρέξη στήν ἐκκλησία γιά ἐξομολόγησι καί ἁγιασμό τῆς ψυχῆς του.
* Ἡ ἀγάπη εἶναι ἕνα ἀπό τά μεγαλύτερα χαρίσματα. Ἄν δέν ἔχης ἀγάπη, ὅλα εἶναι ἄχρηστα.
* Θά εἴμαστε ἀληθινοί Χριστιανοί ὅταν ἀγαποῦμε ὅλους, ἐκτός ἀπό τούς ἐχθρούς τῆς πίστεώς μας.
* Ὁ Θεός μᾶς σκέπτεται πολύ, ἐπειδή πολύ μᾶς ἀγαπάει.
* Ἡ εὐχή τοῦ Ἰησοῦ εἶναι ἡ μικρότερη σέ ἔκτασι προσευχή, ἀλλά ἡ δυνατώτερη ἀπ᾿ ὅλες τίς ἄλλες.
* Ὅταν λέγουμε τήν εὐχή τοῦ Ἰησοῦ νά λέγουμε στό τέλος "τόν ἁμαρτωλόν", διότι πολύ πολεμιέται ὁ μοναχός ἀπό τά πονηρά πνεύματα, ὅταν ἔχη ἐγωϊσμό.
* Ὁ μοναχός, ὅσο προχωρημένος καί νά εἶναι στήν ἀρετή θά πρέπει νά λέγη ὅτι τίποτε τό καλό δέν ἔκανε.
* Ὅποιος ἔχει ταπείνωσι, μέσα του ἔχει ὅλες τίς ἀρετές.
* Ὅταν ἁμαρτάνουμε σταυρώνουμε τόν Χριστό γιά δεύτερη φορά.
* Δέν θά μέ τιμωρήση ὁ Θεός γιατί εἶμαι ἁμαρτωλός, ἀλλά θά μέ τιμωρήση γιατί δέν μετενόησα.
* Ἐάν φύγη ἡ Παναγία ἡ Πορταΐτισσα ἀπό τό Ἅγιον Ὄρος, τότε καί οἱ μοναχοί καί νά θέλουν νά μείνουν, δέν θά ἠμποροῦν.
* Οἱ γονεῖς κρατοῦν τήν Χάρι τοῦ Θεοῦ ἐπάνω τους, ὅταν ἀγωνίζωνται νά μεγαλώνουν τά παιδιά τους χριστιανικά.
Ἡ τελευταία ἐπίσκεψις τοῦ Θεοῦ ἦλθε εἰρηνικά τήν Τρίτη τῆς 28ης Ἀπριλίου τοῦ 2004. Ἄφησε τήν ψεύτικη ζωή, ὅπως τήν ἔλεγε ὁ π. Διονύσιος γιά νά μεταβῆ στήν αἰώνια καί ἀληθινή, τήν ὁποία ἐπόθησε ἀπό τήν παιδική του ἡλικία.
Ὁ Θεός τόν ἐδόξασε καί μέ αἰσθητό σημεῖο πρός πίστωσι τῆς ἁγιότητός του. Ἀπό τήν στιγμή πού ἐκοιμήθη ὁ Παπποῦς μέχρι τήν ταφή του εἶχε ἐξαπλωθῆ μία δυνατή εὐωδία.
Σύμφωνα μέ μαρτυρία τοῦ Καθηγουμένου τῆς Ἱ. Μονῆς Βατοπαιδίου π. Ἐφραίμ καί ἄλλων πολλῶν Πατέρων, ἡ εὐωδία αὐτή κράτησε μέχρι τήν κατάβασι τοῦ ὁσίου σκηνώματός του στό μνῆμα του. Ἐνῶ ὁ διάδοχος τοῦ Κελλίου, ἱερομ. π. Διονύσιος μοῦ εἶπε ὅτι ἐπισκέψεις τῆς θείας εὐωδίας ἐγένοντό μέχρι τό 40 του μνημόσυνο.
Τό Ἅγιον Ὄρος ἐγαλούχησε, ἔθρεψε καί προετοίμασε πνευματικά τόν μακαριστό Γέροντα Διονύσιον καί τόν παρέδωσε ἕτοιμον νά ἀνέλθη τίς βαθμίδες τῆς Πύλης τοῦ Θεοῦ. Ἔκτοτε ἑνωμένος μέ τήν Παναγία Τριάδα θά πρεσβεύη γιά τούς συμπατριῶτες του, ρουμάνους λαϊκούς καί μοναχούς, γιά ὅλους τούς ἁγιορεῖτες καί γιά ὅλο τόν κόσμο, διότι βρῆκε πολλήν παρρησίαν καί ἐπουράνια δόξα.
Εἴθε νά ἔχουμε τίς ἅγιες εὐχές καί τίς θεοπειθεῖς πρεσβεῖες του. Ἀμήν.
Εἶναι ἡ ὁμιλία μου στό Ἰάσιο τῆς Μολδαβίας τό 2015 στό Μοναχικό Συμπόσιο τῆς ὁμωνύμου Μητροπόλεως ὑπό τοῦ Μητροπολίτου κ.κ. Θεοφάνους.
Μον. Δαμασκηνός Γρηγοριάτης
Νοέμβριος 2015.
Ἰάσιον Μολδαβίας τῆς Ρουμανίας.
Μέ τήν εὐλογία τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου
