ΕΠΙ τῇ εὐκαιρίᾳ τῆς μεγάλης θεομητορικῆς ἑορτῆς τοῦ Γενεσίου τῆς
Θεοτόκου, εἶναι ἀνάγκη νὰ ἐπισημάνουμε ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας τιμᾶ,
ὅπως ἁρμόζει, τὴν Θεομήτορα, σὲ ἀντίθεση μὲ τὴν ἑτεροδοξία, ἡ ὁποία
ἔχει περιπέσει σὲ πλάνες σχετικὰ (καὶ) μὲ τὴν, ἁγιογραφικὰ θεμελιωμένη,
ὀφειλόμενη τιμὴ στὸ πρόσωπο τῆς Μητέρας τοῦ Κυρίου μας. Ἐμεῖς οἱ
Ὀρθόδοξοι τιμοῦμε καὶ μακαρίζουμε τὴν Ἀειπάρθενο, ὅπως προεῖπε ἡ Ἰδία
κατὰ τὸν Εὐαγγελισμό Της:
«Ἰδοὺ γὰρ ἀπὸ τοῦ νῦν μακαριοῦσι με πᾶσαι αἱ
γενεαὶ» (Λουκ.1,48). Τὴν μακαρίζουμε, τὴν τιμᾶμε, τὴν ὑμνοῦμε καὶ τὴν
εὐχαριστοῦμε γιὰ τὴν ὑπέρτατη συμβολή Της στὸ ἔργο τῆς ἐν Χριστῷ
ἀπολυτρώσεώς μας. Τὴν παρακαλοῦμε, «ὡς ἔχουσα μητρικὴν παρρησίαν» νὰ
δέεται στὸν Υἱό Της καὶ νὰ μᾶς σκεπάζει μὲ τὴ χάρη Της. Δὲ συμβαίνει
ὅμως τὸ ἴδιο καὶ μὲ τὶς αἱρέσεις. Ὁ παπισμὸς ἀναβίωσε τὴν ἀρχαία αἵρεση
τῆς «μαριολατρίας», φθάνοντας σὲ ὑπερβολὲς τιμῆς, ὥστε νὰ θεωρεῖται καὶ
νὰ λατρεύεται ὡς Θεός, καταπατώντας τὴν ἀρχέγονη παράδοση τῆς Ἐκκλησίας,
σὲ σημεῖο νὰ θεσπίσει καὶ τὸ αἱρετικὸ δόγμα, περὶ τῆς «Ἀσπίλου
Συλλήψεως τῆς Θεοτόκου», τὸ ὁποῖο ἀνατρέπει τὸ δόγμα περὶ σωτηρίας τοῦ
κόσμου. Τὰ πνευματικὰ ἀποπαίδια τοῦ παπισμοῦ, οἱ προτεστάντες, θέλοντας
νὰ «ὑπερασπίσουν» τὴν λατρεία τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ ἀπαγκιστρωθοῦν ἀπὸ τὴν
παπικὴ «μαριολατρία» ἔφθασαν στὸ ἄλλο ἄκρο: νὰ μὴ ἀποδίδουν καμιὰ τιμὴ
στὴ Θεοτόκο! Νὰ τὴν θεωροῦν ὡς ἁπλὴ γυναίκα καὶ μάλιστα νὰ διδάσκουν
πώς, μετὰ τὴ γέννηση τοῦ Κυρίου, «ἔζησε τὴ ζωή» της, παντρεύτηκε τὸν
Ἰωσὴφ καὶ ἔκαμε καὶ ἄλλα παιδιά! Ἂς μὴ λησμονοῦμε πὼς ὅλα αὐτὰ εἶναι
πλάνες, τὶς ὁποῖες ὑπαγορεύει ὁ «πατὴρ τοῦ ψεύδους» ὁ διάβολος,
προκειμένου νὰ μᾶς ξεστρατίσει ἀπὸ τὴν «ὑγιαίνουσα πίστη» μας! Προσοχή!
