Δημοκρατία και άλλη άποψη.
(άρθρο-Δημοκρατία και άλλη άποψη-) Στη ζωή μου δεν υπήρξα ποτέ θιασώτης θεωριών συνωμοσίας, όμως κάποια γεγονότα τα οποία βλέπουμε γύρω μας θα πρέπει να μας προβληματίζουν και να μας οδηγούν σε σημαντικά συμπεράσματα. Την περίοδο του κορωνοϊού, είδαμε να εξελίσσεται γύρω μας μια πρωτοφανής για τα δημοκρατικά μας δεδομένα, φίμωση της άλλης άποψης και μάλιστα σε σχέση με επιστημονικά θέματα όπου η κατ’ εξοχήν επιστήμη που απαιτεί το διάλογο εκφραζόταν μονάχα από μια συγκεκριμένη άποψη και κάθε άλλη, αντίθετη, βρισκόταν υπό διωγμό.
Είδαμε δηλαδή να επιβάλλονται η χρήση της μάσκας, η καθολική καραντίνα, το κλείσιμο των σχολείων, ο υποχρεωτικός εμβολιασμός παιδιών νέων και υγιών ενηλίκων και άλλα μέτρα τα οποία στην πραγματικότητα δεν είχαν σταθμιστεί επιστημονικά ούτε είχαν εφαρμοστεί σε προγενέστερες περιόδους. Να μη μιλήσουμε δε για συμπεριφορές όπως η ταφή των ανθρώπων που πέθαναν από κορωνοϊό με ύψιστα μέτρα ασφαλείας και με απουσία στην ουσία συγγενών. Όλα αυτά τα μέτρα που σήμερα επανεξετάζονται, όπως παραδέχονται και κορυφαίοι από αυτούς που τα εφάρμοσαν όπως ο επικεφαλής λοιμωξιολόγος των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, δεν είχαν κάποια επιστημονική βάση, αλλά ήταν περισσότερο η αυθαίρετη αντίληψη –και τα συμφέροντα συμπληρώνουμε εμείς- που τα επέβαλαν.
Δημοκρατία και άλλη άποψη. Σήμερα βλέπουμε τις συνέπειες των μέτρων που πάρθηκαν κατά την περίοδο της πανδημίας.
Βλέπουμε λοιπόν σήμερα, και αυτό είναι αναμφισβήτητο, πόσο βλαβερό για την ανάπτυξη των παιδιών ήταν το κλείσιμο των σχολείων, πόσο αχρείαστο ήταν το να εμβολιαστούν οι νέοι, τα παιδιά και οι υγιείς ενήλικες και πόσο σημαντικό ήταν να λειτουργήσει η κοινωνία και η οικονομία με άλλους όρους στην περίοδο του κορωνοϊού. Και θα πει κάποιος βέβαια ότι όλα αυτά έγιναν διότι υπήρχε ο φόβος και η ανησυχία και διότι όλοι συμφωνούσαν με τα μέτρα. Αυτό όμως είναι λάθος, γιατί υπήρχαν και εκείνη την εποχή οι φωνές, ανάμεσα στις οποίες και η δική μας αδύναμη, που επισημαίναμε, βάσει κρίσης και εμπειρίας ότι πολλές από τις διατάξεις που ακολουθήθηκαν ήταν όχι απλώς βλαβερές, αλλά και ιδιαιτέρως επιζήμιες για τους ανθρώπους και για την κοινωνία. Βέβαια, την εποχή εκείνη κάθε άνθρωπος ο οποίος εξέφραζε μια διαφορετική γνώμη πέραν του γενικού χλευασμού και της κατάταξής του μεταξύ των ψεκασμένων, υφίστατο και ποινικές συνέπειες.
Δημοκρατία και άλλη άποψη. Η άλλη άποψη την περίοδο του φόβου και σήμερα.
Θυμάμαι ότι πολλοί ήσαν εκείνοι που με προειδοποιούσαν να μη γράφω τη διαφορετική άποψη γιατί σύμφωνα με το νόμο περί διασποράς ψευδών ειδήσεων, θα μπορούσα να υποστώ μεγάλες και σοβαρές συνέπειες. Βέβαια, προφανώς η εμβέλεια μου δεν ήταν τέτοια ώστε να γίνω αντιληπτός. Όμως, κάποιοι άλλοι πραγματικά διώχθηκαν και υπέστησαν σημαντικές επιπτώσεις για την διαφορετική τους άποψη. Κάποιοι άλλοι πάλι, ενώ την εξέφρασαν αρχικά, στη συνέχεια απέφευγαν να μιλούν φοβούμενοι για την πορεία της καριέρας τους και την εξέλιξή τους. Έτσι λοιπόν φτάσαμε για τα επιστημονικά ζητήματα στα οποία θα έπρεπε να έχουμε κάνει διάλογο τώρα, αφού έγινε η ζημιά, να ακούγονται οι αντίθετες φωνές εκ των υστέρων.
Κι όλα αυτά θα μπορούσε να πει κανείς ότι ήταν γεγονότα που συνέβαιναν σε μια περίοδο φόβου. Δυστυχώς όμως απ’ ότι φαίνεται όπως είχαμε αντιληφθεί, δεν θα σταματήσουν εδώ. Βλέπουμε δηλαδή ότι αυτή τη στιγμή όπως γινόταν και την περίοδο του κορωνοϊού γίνεται αυστηρή λογοκρισία σε μεγάλα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Την εποχή εκείνη κατέβαιναν τα άρθρα, τα οποία εξέφραζαν τη διαφορετική άποψη. Σήμερα φτάσαμε στο σημείο να συλλαμβάνονται οι υπεύθυνοι μεγάλων μέσων κοινωνικής δικτύωσης με τη δικαιολογία ότι δεν συνεργάζονται με τις αρχές, όπου πίσω από τη συνεργασία αυτή αντιλαμβανόμαστε όλοι ότι βρίσκεται ο απόλυτος έλεγχος της γνώμης και της ζωής των ανθρώπων.
Η κατάσταση της μιας και μοναδικής επίσημης γνώμης και καμία άλλη διαφορετική να μην ακούγεται.
Οδηγούμαστε λοιπόν απροκάλυπτα σε μια κατάσταση όπου θα υπάρχει μια και μοναδική επίσημη γνώμη και δεν θα μπορεί κανείς να εκφράσει καμία διαφορετική. Κάτι που ακόμα και σε περιόδους δικτατορίας ή σε καθεστώτα με πολύ αυστηρή λογοκρισία, δεν ήταν παρά μια παρέκκλιση την οποία καταδίκαζαν οι άνθρωποι του ελεύθερου κόσμου. Έρχονται τώρα οι υποτιθέμενοι θεματοφύλακες της δημοκρατίας και εντελώς αναίσχυντα δηλώνουν ότι οι διαφορετικές απόψεις είναι επιβλαβείς για πολλούς τομείς της οικονομικής, κοινωνικής και επιστημονικής ζωής και για αυτό το λόγο θα πρέπει να καθορίζονται οι κανόνες κατά τέτοιο τρόπο ώστε κανείς να μην παρεκκλίνει από αυτούς.
Οι συχνές πληρωμές στα μέσα μαζικής ενημέρωσης.
Δεν ξέρω αν έχει αρχίσει να μας ενοχλεί, αλλά θα πρέπει. Και θα πρέπει να σχηματίσουμε και προσωπική άποψη για όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας, γιατί συνεχώς διολισθαίνουμε προς την κατεύθυνση μιας δικτατορικής αντίληψης. Ο διάλογος είναι προσχηματικός και όλα όσα ακούμε και μαθαίνουμε, περνάνε μέσα από το κόσκινο της κρατικής εξουσίας και προπαγάνδας. Είναι γνωστό ότι ένα πολύ μεγάλο χρηματικό ποσό καταβάλλεται κάθε τόσο -για ποιο άραγε λόγο- στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, τα οποία φυσικά από τη στιγμή που εισπράττουν, είναι εναρμονισμένα με εκείνον που τους πληρώνει. Και αν πλήρωναν μεν κάποιοι από την προσωπική τους περιουσία, αυτό θα ήταν ίσως κάπως περισσότερο αποδεκτό, όμως από ότι φαίνεται όλα αυτά τα χρήματα προέρχονται από τον κρατικό προϋπολογισμό και δεκάδες εκατομμύρια έχουν δαπανηθεί για να ενισχυθούν γνωστά και άγνωστα μέσα ενημέρωσης, απίθανες ιστοσελίδες και άλλες περιφερειακές μονάδες για να εκφράζουν τη μία κυρίαρχη άποψη.
Φτάσαμε λοιπόν στο σημείο εκείνο, κατά το οποίο δεν θα υπάρχει δεύτερη άποψη ή και αν υπάρχει, θα είναι υπό διωγμό. Ήρθε η ώρα να επιβεβαιωθεί ο Όργουελ και να οδηγηθούμε στην κοινωνία του Μεγάλου Αδελφού, όπου όλοι μας θα ακολουθούμε πειθήνια όσα πηγάζουν από την μία εξουσία, χωρίς να μπορούμε να εκφράζουμε καμία αντίρρηση. Δεν ξέρω αν κάποιοι το βλέπουν καλοπροαίρετα ή διαβάζοντας αυτές τις σειρές, θεωρούν ότι είναι επιστημονική φαντασία. Θα ήθελα όμως να τους διαβεβαιώσω ότι το πρόβλημα ήδη έχει ξεκινήσει και προχωρήσει αρκετά και αν δεν κάνουμε κάτι για να το σταματήσουμε, θα βρεθούμε σύντομα αντιμέτωποι με αυτό στην προσωπική, οικογενειακή, κοινωνική και εθνική μας ζωή.
Ν. Παναγιωτόπουλος – Καρδιολόγος
