Ο καλύτερος τρόπος για να αντιληφθούμε επαρκώς σε τι μεγέθη δυστοπίας μας οδηγεί η woke ατζέντα, είναι να στρέφουμε την προσοχή μας στα κράτη που την έχουν ενσωματώσει περισσότερο στο σύστημά τους. Η Ιρλανδία θεωρείται από πολλούς, ως η woke πρωτεύουσα της Ευρώπης και όχι άδικα.
Το εκπαιδευτικό σύστημα της Ιρλανδίας έχει αναπτύξει ένα από τα πιο αυστηρά πρωτόκολλα διδασκαλίας (πλύσης εγκεφάλου δηλαδή) για τα «κοινωνικά φύλα», και τη «σεξουαλική ποικιλομορφία» που επεκτείνεται πολύ πιο πέρα από τους προσανατολισμούς που εκφράζει το ακρωνύμιο LGBTQ.
Οι Ιρλανδοί μαθητές υποχρεώνονται να αναπτύξουν «δεξιότητες» για αποκλειστικά θετικές προσεγγίσεις απέναντι στον ΛΟΑΤΚΙσμό, ενώ κάθε ένσταση σε αυτό το αφήγημα θεωρείται εξαρχής καταδικαστέα. Μάλιστα στη διδακτική ύλη προωθείται ως μίασμα η εικόνα του «προνομιούχου» λευκού άνδρα (και πιο συγκεκριμένα του straight λευκού άνδρα), και προβάλλεται ως «προοδευτισμός» το οτιδήποτε παρακάμπτει αυτό το «στερεότυπο». Οι woke αντωνυμίες που αξιώνουν οι «διαφορετικοί» μαθητές, πρέπει να γίνονται απολύτως σεβαστές από τους εκπαιδευτικούς. Και οι μηχανισμοί ανίχνευσης των αντιφρονούντων καθηγητών, είναι άμεσοι και αμείλικτοι.
Σύμφωνα με προτεινόμενο νόμο που έχει προκαλέσει σφοδρές αντιδράσεις (και στην Ιρλανδία, αλλά και παγκοσμίως), ένα σχόλιο, μια φωτογραφία στο διαδίκτυο, μια γελοιογραφία ή ακόμα και ένα βιβλίο που έχει κάποιος στην κατοχή του, αν θεωρηθεί ότι θίγει τις σεξουαλικές ή φυλετικές «μειονότητες», μπορεί να οδηγήσει με συνοπτικές διαδικασίες κάποιον στη φυλακή, ως ένοχο για «έγκλημα μίσους». Δεν θα χρειάζονται καν αποδείξεις ότι κάποιος χρησιμοποίησε «ρητορική μίσους» ή υποκίνησε σε βία, αλλά θα αρκεί μόνο η… κρίση των Αρχών ότι ο πολίτης είναι… πιθανό να προβεί σε τέτοιες συμπεριφορές!
Και έτσι για παράδειγμα, το να ασκεί κάποιος δημόσια κριτική στο εκπαιδευτικό σύστημα, θεωρώντας ότι παρασέρνει τους μαθητές στον ΛΟΑΤΚΙσμό, θα θεωρείται «έγκλημα μίσους» και θα οδηγεί τον εκφραστή αυτής της θέσης στη φυλακή.
Η αναδυόμενη woke δικτατορία, έδειξε το πού οδηγεί τα εκπαιδευτικά συστήματα της Ευρώπης, με την περίπτωση του Enoch Burke, ενός Ευαγγελιστή, Ιρλανδού καθηγητή που εργαζόταν στο Wilson’s Hospital School της κομητείας Westmeath στην Ιρλανδία. Ούτε μία, ούτε δύο, αλλά τρεις φορές έχει οδηγηθεί τα τελευταία 2 χρόνια στη φυλακή ο Burke, εκτίοντας ποινή 400 ημερών, για το «έγκλημα» να μην απαρνηθεί τις θρησκευτικές πεποιθήσεις του.
Αρχικά η διεύθυνση του σχολείου όπου εργαζόταν τον απέλυσε ως «ταραχοποιό» που δημιουργούσε πρόβλημα στην κοινότητα των εκπαιδευτικών, διότι λόγω χριστιανικών πεποιθήσεων αρνήθηκε να χρησιμοποιήσει την woke αντωνυμία «they», για έναν transgender μαθητή του.
Ο Burke δεν συμμορφώθηκε με τη φασιστική απόφαση της διεύθυνσης του σχολείου και αντιμαχόμενος τις woke ντιρεκτίβες, διεκδίκησε να συνεχίσει να διδάσκει εκεί, αγνοώντας τις προσωρινές διαταγές του δικαστηρίου που του απαγόρευαν την είσοδο στο σχολείο. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα στις 2 Σεπτεμβρίου να συλληφθεί για τρίτη φορά έξω από το σχολείο, με τους αστυνομικούς να τον αντιμετωπίζουν σαν κοινό εγκληματία.
Ο Burke στον αγώνα του είχε δηλώσει ότι: «το δικαστήριο απλώς μου στερεί τις θρησκευτικές μου πεποιθήσεις και το δικαίωμά μου σε αυτές τις πεποιθήσεις. Είμαι χριστιανός. Έχω χριστιανικές πεποιθήσεις. Η πεποίθησή μου είναι ότι ο Θεός δημιούργησε άνδρα και γυναίκα».
Η περίπτωση του Enoch Burke, που έχει προκαλέσει μεγάλο διεθνή ντόρο, είναι μια εικόνα από το κοντινό μέλλον της εκπαίδευσης στα δυτικά κράτη. Δημιουργούνται δρακόντεια νομοθετικά πλαίσια που εξουδετερώνουν όποιον εκπαιδευτικό μπει εμπόδιο στον woke γενιτσαρισμό. Ο εκπαιδευτικός πρέπει να χάσει την ελευθερία του λόγου του, είτε από πλύση εγκεφάλου, είτε από φόβο ότι η καριέρα του θα καταστραφεί ή θα καταλήξει ακόμα και πίσω από τα σίδερα.
Αυτός είναι ένας βασικός λόγος που και στην Ελλάδα, οι εκπαιδευτικοί απαξιώνονται, η φωνή τους φιμώνεται, ο ρόλος τους στην κοινωνία υποβαθμίζεται και αντιμετωπίζονται από το κράτος σαν απλοί μεταβιβαστές προπαγάνδας. Έχουμε μέχρι και το φαινόμενο ντροπής οι Έλληνες εκπαιδευτικοί που στέλνονται στις ακριτικές περιοχές να μένουν άστεγοι, αδυνατώντας να πληρώσουν ενοίκιο με τον πενιχρό μισθό τους.
Θυμηθείτε μόνο ότι στην ελληνική παράδοση, τα πιο σεβάσμια πρόσωπα σε κάθε τοπική κοινωνία ήταν ο δάσκαλος, ο γιατρός και ο ιερέας. Φέρτε αυτή την εικόνα στο σήμερα, για να καταλάβετε πού έχουμε φτάσει.
Η woke ατζέντα μπορεί να καλλιεργηθεί απρόσκοπτα στα σχολεία, μόνο αν ο δάσκαλος απέχει μακριά από την υπόληψη της κοινωνίας. Μόνο αν αντιμετωπίζεται ως εξάρτημα και ως δημόσιος υπάλληλος. Και μόνο αν καταπνιγεί εντελώς η ιερή σχέση του μαθητή με τον δάσκαλο. Είδαμε, για παράδειγμα, ότι η ελληνική κυβέρνηση αποφάσισε στο παρά πέντε της έναρξης της σχολικής χρονιάς, να κλείσει εκατοντάδες τμήματα σε όλη τη χώρα, «φρακάροντας» τις τάξεις με 25 μαθητές, για να μειωθεί το λειτουργικό κόστος.
Έτσι ο (ήδη) λογοκριμένος εκπαιδευτικός δεν έχει απέναντί του διακριτές προσωπικότητες μαθητών, αλλά ένα «μπουλούκι» που πρέπει να του μεταλαμπαδεύσει τις ντιρεκτίβες των πολύχρωμων ΜΚΟ και των λοιπών δεξαμενών προπαγάνδας.
Μπροστά στα μάτια μας μορφοποιείται μια βιομηχανία μετα – ανθρώπων, ένας βιομηχανικός ολοκληρωτισμός, ο οποίος χρησιμοποιεί τα σχολεία για woke προσηλυτισμό και ακρωτηριασμό της σκέψης. Ο μοναδικός τρόπος για να σπάσει αυτό το απόστημα, είναι να ισχυροποιηθούν ξανά οι δεσμοί μεταξύ μαθητών, δασκάλων και γονιών. Να οργανωθούν συλλογικές αντιδράσεις. Και ήδη στην Ελλάδα υπάρχει μια τέτοια ελπιδοφόρα κίνηση στα σχολεία, με την οποία θα ασχοληθούμε σε κάποιο επόμενο άρθρο.
