ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ Α´
Ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός ἕλεγε: «Πρέπει ὁ παπᾶς νὰ εἶνε σὰν τὸν ἄγγελο καθαρός.... Τά ᾽χεις αὐτά, παπᾶ μου; Ἔλα, παπᾶ, νὰ σὲ βάλω στὴ ζυγαριά, νὰ σὲ ζυγίσω….
Ἔλεγε και κάτι ἄλλο: Εἶνε εὔκολο νὰ σωθῇ ὁ τσομπᾶνος ποὺ βόσκει τὰ
πρόβατά του ἐπάνω στὰ βουνά, εὔκολο νὰ σωθῇ ἕνας ἐργατικὸς ἄνθρωπος ποὺ
σκάβει τὴ γῆ, εὔκολο νὰ σωθῇ ἕνας χωρικός, εὔκολο θὰ σωθῇ ἕνας ἐργατικὸς
κ᾽ ἕνας φτωχὸς ἄνθρωπος, μὰ δύσκολο, μὰ πολὺ δύσκολο εἶνε νὰ σωθοῦν στὰ
χρόνια μας παπᾶδες καὶ δεσποτάδες καὶ πατριαρχάδες.
Θὰ ἀναφέρω μόνο δύο προφητεῖες, ποὺ εἶπε ποὺ ἔχει πεῖ ὁ Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός γιὰ τὸ ἱερατεῖο.
Εὐτυχῶς ποὺ δὲν εἶνε κανένας δεσπότης ἐδῶ παρών· γιατὶ ἐὰν ἦταν, θὰ μᾶς
«τύλιγε σὲ μιὰ κόλλα χαρτί» καὶ θὰ μᾶς ἔλεγε ὅτι τοὺς κατηγοροῦμε. Θὰ
ἔβαζαν μάρτυρα τὸν παπᾶ, ἐδῶ πέρα, θὰ ἔβαζε καὶ μερικοὺς ἄλλους
ὑποψηφίους, καὶ οὐαὶ καὶ ἀλλοίμονο στὸν ἱερομόναχο τὸν Αὐγουστῖνο. Ἀλλὰ
ἐν πάσῃ περιπτώσει, ἐγὼ θὰ τοὺς ἔλεγα, ὅτι δὲν τὰ κατάλαβαν καλὰ οἱ
παπᾶδες καὶ ὅτι αὐτὰ τὰ λόγια δὲν τὰ λέγει ὁ Αὐγουστῖνος, τὰ λέγει ὁ
Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός.
Ἡ πρώτη προφητεία· Θὰ ἔρθῃ καιρός, που θὰ παύσῃ ἡ ἁρμονία μεταξὺ τοῦ κλήρου καὶ τοῦ λαοῦ.
Ἡ Ἐκκλησία εἶνε ὅπως ἡ κιθάρα· ὅπως, ὅταν οἱ χορδὲς στὴν κιθάρα εἶνε
κανονικὰ χορδισμένες, ἡ κιθάρα βγάζει ἕνα ὡραῖο ἦχο, ἔτσι ἀκριβῶς εἶνε
καὶ ἡ Ἐκκλησία· κιθάρα εἶνε, λαϊκοὶ καὶ κληρικοὶ ἔχουν μιὰ ἁρμονία. Ἄχ
τὰ χρόνια ἐκεῖνα, ποὺ ὁ παπᾶς καὶ ὁ δεσπότης ἦταν ἕνα πρᾶγμα μὲ τὸ λαό,
μαζί, δὲν ξεχωρίζανε. Ὅπως ὁ τσομπάνης εἶνε μαζὶ μὲ τὰ πρόβατά του, κι
ὅπως ὁ καλὸς ἀξιωματικὸς εἶνε μαζὶ μὲ τοὺς στρατιώτας του ἕνα πρᾶγμα,
καὶ κοιμᾶται μέσα στὰ ἀντίσκηνα καὶ πολεμᾷ μαζί τους καὶ τρώει ὅ,τι
τρῶνε κι αὐτοί, ἔτσι τὰ παλιὰ τὰ χρόνια, παπᾶς καὶ δεσπότης καὶ λαὸς
ἤτανε μιὰ κιθάρα, μιὰ ἁρμονία.
Θά ᾽ρθουν χρόνια κατηραμένα, εἶπε ὁ Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ἡ ἁρμονία αὐτή,
ποὺ ὑπάρχει μεταξὺ τοῦ κλήρου καὶ τοῦ λαοῦ, δὲν θὰ ὑπάρχῃ πιά. Ὁ λαὸς θὰ
εἶνε ἐναντίον τοῦ κλήρου. Καὶ νά τὰ χρόνια αὐτά ἦρθαν….
Συνεχίζεται
