Καί βέβαια, σέ πεῖσμα ὅλων τῶν (ρασοφόρων καί μή) λυσσασμένων κομάντο της ἀγαπολογίας καί τῆς μεταπατερικῆς ἀχρειότητας, ἀκούσαμε πάλι σήμερα στούς ναούς μας ποιός εἶναι ὁ πραγματικός μονόδρομος ἀπέναντι σέ κάθε λογῆς αἱρετική ψευτοεκκλησία πονηρευομένων.
«Αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ μίαν καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ, εἰδὼς ὅτι ἐξέστραπται ὁ τοιοῦτος καὶ ἁμαρτάνει ὢν αὐτοκατάκριτος» (Τίτ. γ΄, 10-11): αὐτή εἶναι ἡ ἐντολή πού μᾶς δίνει ὁ Ἀπόστολος καί εἶναι ἀπολύτως ξεκάθαρη, μή ἐπιδεχόμενη λειάνσεων, κατά τό δοκοῦν «ἑρμηνειῶν» καί κάθε λογῆς στρογγυλεμάτων. Καί εἶναι συνάμα καί ἡ πλέον ξεκάθαρη ἀπάντηση στόν κατήφορο τῶν ἐπί δεκαετίες ἀτέρμονων δῆθεν διαχριστιανικῶν διαλόγων, οἱ ὁποῖοι φυσικά δέν ἔχουν στόχο τήν ἐπαναφορά τῶν αἱρετικῶν στήν μόνη ἀλήθεια, πού εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία (εἶναι πασίδηλο ὅτι μετά καί τήν «δευτέραν νουθεσίαν», ἔχει πλέον τελειώσει αὐτό), ἀλλά τήν νόθευση τῆς Ὀρθοδοξίας, τήν ἐξοικείωσή μας μέ τήν πλάνη καί τήν πνευματική μας ἅλωση μέσα στά οἰκουμενιστικά βοθρολύματα τῆς Νέας Ἐποχῆς. Αὐτή εἶναι ἀκριβῶς καί ἡ ἀπάντηση πού ὀφείλουμε νά δίνουμε ὅλοι μας...
