Βραχονησίδες ἀκατοίκητες, χωρὶς οἰκονομικὴ δραστηριότητα, δὲν δικαιοῦνται ΑΟΖ ! Πόσο φθηνός, προδότης ἢ ἄπατρις πρέπει νὰ εἶναι κάποιος, γιὰ νὰ ὑπονομεύει καὶ ξεπουλάει μὲ τόση δολιότητα κυριαρχικὰ δικαιώματα τῆς Ἑλλάδος (ἂν ὄχι καὶ κυριαρχία, ἀμέσως κατόπιν)! Ὅλες, μὰ ὅλες οἱ βραχονησίδες τοῦ Αἰγαίου μποροῦν καὶ πρέπει νὰ ἀξιοποιηθοῦν· π.χ., σὲ κτηνοτροφία, ἁλιεία, ἀγρὸ-ἁλιευτικὸ τουρισμό, πρόγραμμα θαλάσσιων πάρκων, δίκτυο ἱστιοπλοϊκοῦ τουρισμοῦ, ἀκόμα καὶ ὡς ἀσκηταριὰ ἢ φάροι κ.λπ… Ἀπὸ στενὰ στρατηγικῆς, ὡστόσο, ἀπόψεως, ἀρκεῖ νὰ ἀξιοποιηθοῦν οἱ κρίσιμες ἐκεῖνες, τῶν ὁποίων ἡ ἀκτίνα ΑΟΖ καλύπτει τὴν ἐπιθυμούμενη περιοχὴ στὸν χάρτη.
Ἡ ὑποτελὴς διάθεση καὶ μειοδοτικὴ ὑπερθεμάτιση ἀγγίζουν νέα βάθη στὶς ἡμέρες μας! Νέοι ἐπίδοξοι πλειοδότες-προδότες διαγκωνίζονται ποιὸς νὰ ἐπισκιάσει τοὺς ἄλλους μὲ τὴν ζοφερότητά του! Ἐξ οὗ, φερ’ εἰπεῖν, καὶ τὸ νέο… δόγμα (;!) περί, ἄκουσον-ἄκουσον, «παρωχημένης» συνθήκης τῆς Λωζάννης· ἢ τὸ ἀνεκδιήγητο ἐκεῖνο περὶ κατάργησης τῆς ἀρνησικυρίας (βέτο) στὴν ΕΕ καί, γιατί ὄχι, καὶ στὸ ΝΑΤΟ.
Πλήν, ἀκόμη καὶ ἡ διαστροφικότερη φαντασία ὠχριᾶ μπροστὰ στὴν ἑωσφορικότητα τῆς πραγματικότητας ποὺ ζοῦμε, καθὼς ὁ πρωθυπουργὸς τῆς Χώρας καὶ οἱ ὑπ’ αὐτὸν αὐλοκόλακες μεθοδεύουν τὴν ἐκκένωση δώδεκα (12) (ἢ καὶ παραπάνω) βραχονησίδων τοῦ Αἰγαίου μας ἀπὸ βοσκοὺς καὶ αἰγοπρόβατα, λόγῳ… ὑπερβόσκησης! Καὶ ἀπαγορεύουν, μάλιστα, στὶς ἀρχὲς τῆς Ἀστυπάλαιας νὰ τὶς ἐνοικιάσουν ποτὲ ξανὰ στὸν αἰῶνα τὸν ἅπαντα ! Μὰ καλά, τόσο ἠλίθιοι εἶναι ἢ γιὰ τόσο ἠλίθιους μᾶς περνᾶνε; Ἄν, τάχα, τὸ πρόβλημα ἦταν ἡ ὑπερβόσκηση, ποιὸς τοὺς ἐμπόδιζε νὰ ἐντάξουν τὶς βραχονησίδες σὲ (κοινοτικὸ;) πρόγραμμα ἐκ περιτροπῆς βόσκησης, ὅπως γίνεται παντοῦ, ἀλλὰ καί, περαιτέρω, λόγῳ τῆς ἐγνωσμένης σπουδαιότητάς τους, ἀκόμη καὶ χῶμα καὶ σπόρους καὶ νερὸ νὰ κουβαλήσουνε καὶ ὅ,τι ἄλλο χρειάζεται, προκειμένου νὰ γίνουν οἱ βραχονησίδες βιώσιμες καὶ ἀειφόρες (μὲ συνεχῆ λειτουργικὴ παρουσία καὶ ΟΧΙ μέ… «ἐπισκεψιμότητα», ὅπως, δυστυχῶς, καὶ ἡ Μονὴ τῆς Χώρας…) ;
Μετὰ τὰ Ἴμια (1996), σταθερὴ ἐπῳδὸς τῶν ἐπιχειρημάτων μου, σὲ συζητήσεις μὲ φίλους, ἦταν ὅτι, ἀσφαλῶς, καὶ μπορούσαμε νὰ νικήσουμε τοὺς Τούρκους στὸ πεδίο, ἂν δὲν εἴχαμε τραγικὰ προδοθεῖ ἀπὸ τοὺς ἡγέτες μας, ἀλλὰ καὶ ὅτι, μὲ στοιχειωδῶς φυσιολογικοὺς καὶ προβλεπτικοὺς ἀνθρώπους στὶς ἡγεσίες μας, δὲν θὰ χρειαζότανε κἄν νὰ τοὺς πολεμήσουμε, γιὰ νὰ τοὺς νικήσουμε !
Τοῦτο, διότι οἱ διάφορες ἐξουσίες (ποὺ λυμαίνονται τὸ σῶμα τῆς πατρίδας μας, ἀντὶ νὰ τὸ θεραπεύουν) ἀρκοῦσε νὰ παράσχουν στὸν βοσκό, πού, πολὺ πρὶν τὸ 1996, εἶχε τὶς κατσίκες του στὰ Ἴμια, ὅ,τι ἤθελε, γιὰ νὰ κάνουν τὴν ζωὴ του εὐχάριστη, παραγωγική, ἐλπιδοφόρα, ἀλληλοδιάδοχη καὶ διαιωνιζόμενη διὰ κληροδοτήσεως κλπ.: π.χ. μαντριά, σκάφη μετακινήσεων, ὕδρευση, ἠλεκτροδότηση, λιμάνι, μαρίνες γιὰ κότερα, καφενεῖα καὶ καφετέριες, μπανγκαλόους γιὰ τ’ ἀνήψια ἢ τὰ ξαδέλφια του, ξενῶνες γιὰ ἐπισκέπτες, κέντρο ὑποβρύχιων καταδύσεων, συναυλίες, ρωσικὰ μπαλέτα – ἐν ὀλίγοις ὅ,τι ἤθελε, προκειμένου νὰ μείνουν εὐημεροῦντες καὶ αὐτὸς καὶ οἱ διάδοχοι-κληρονόμοι του, ἀσκώντας ἀνθοῦσα οἰκονομικὴ (καὶ κοινωνική…) δραστηριότητα στὶς βραχονησίδες, μεταμορφούμενες οὕτω σὲ μικρὲς ὀάσεις.
Τόσο ἁπλό, μποροῦσε καὶ ἔπρεπε νὰ εἶναι τὸ κόστος τῆς φιλίας μας μὲ τὴν γείτονα. Μόνο λίγο μυαλὸ χρειαζότανε.
Ὑπὸ τὸ πρῖσμα αὐτό, πραγματικοὶ δολοφόνοι τῶν Παναγιώτη Βλαχάκου, Ἕκτορα Γιαλοψοῦ καὶ Χριστόδουλου Καραθανάση, ποὺ ἐπέβαιναν στὸ μοιραῖο ἑλικόπτερο τὰ ξημερώματα τῆς 31ης Ἰανουαρίου 1996 (ἀλλὰ καὶ τῶν δώδεκα τούρκων κομάντος, ποὺ βρίσκονταν πάνω στὴν -δική μας- δυτικὴ Ἴμια ἐκεῖνο τὸ βράδυ καί, ἁπλῶς, τράβηξαν τὴν σκανδάλη καὶ πού, κατόπιν, ὅλοι τους – μηδενὸς έξαιρουμένου – ἔφυγαν σύντομα ἀπὸ τὸν μάταιο τοῦτο κόσμο, λίγο μετὰ τὸ 1996, ἕνας-ἕνας ἢ δύο-δύο, εἴτε σὲ ἀτυχήματα εἴτε ἀπὸ ποικίλες ἄλλες αἰτίες), πραγματικοὶ δολοφόνοι, λοιπόν, μὲ πρώτους τὸν τότε πρωθυπουργὸ Σημίτη, λαλίστατο ΥΠΕΞ Πάγκαλο καὶ ΥΠΕΘΑ Ἀρσένη, εἶναι ὄχι μόνο ἐκεῖνοι ποὺ ἔστειλαν τὸ ἑλικόπτερο σὲ ἄσκοπη πτήση αὐτοκτονίας, γιὰ τὸ θεαθῆναι· ὄχι μόνο, βεβαίως, ἐκεῖνοι πού, προηγουμένως, δὲν ἐπέτρεψαν στὶς δυνάμεις μας, ποὺ ἔφτασαν πρῶτες στὰ Ἴμια, νὰ ἀποβιβαστοῦν πρῶτες καὶ στὶς δύο βραχονησίδες καὶ νὰ τὶς ὑπερασπιστοῦν, ὅπως ἔχουμε ὁρκιστεῖ, παρὰ μόνο στὴν μία· ἀλλά, πραγματικοὶ δολοφόνοι εἶναι, κυρίως, καὶ ἐκεῖνοι πού, ἀκόμη νωρίτερα, ἄφησαν μὲ ἐγκληματικὴ βλακεία καὶ προδοτικὴ δουλικότητα τὰ Ἴμια νὰ ἐρημώσουν, ἀντὶ νὰ τὰ ὑποστηρίξουν καὶ ἀναδείξουν, διαφυλάσσοντας τόσο τὴν εἰρήνη, ὅσο καὶ τὶς ζωὲς τῶν παλληκαριῶν μας, ἀλλὰ καὶ αὐτὲς ἀκόμα τῶν φυσικῶν δολοφόνων τους.
Εἶναι δυνατὸν νὰ μὴ μαθαίνουμε τὸ παραμικρὸ ἀπὸ τὰ πάθη μας; Εἶναι δυνατὸν νὰ σπεύδουμε ὁλοταχῶς νὰ τὰ ἐπαναλάβουμε καὶ ἐπαυξήσουμε;
Μπορεῖ ὁ, κατὰ δήλωσή του, «ντροπιασμένος» κ. Σκέρτσος καὶ τὰ τρία περιώνυμα ἀνήψια του, χάριν τῶν ὁποίων δὲν δίστασε νὰ σφαγιάσει τὶς τύχες χιλιάδων ἑλληνόπουλων, νὰ βροῦν τὶς πύλες τοῦ Λουξεμβούργου ἢ τῆς Ὁλλανδίας ἀνοικτές· μπορεῖ νὰ προκηρυχτοῦν θέσεις ἀνθυποπροσωπάρχου τῆς ἐπιτρόπου τῆς κομισσιόν, ὥστε τυχὸν ἐκπεσόντες πρώην πρωθυπουργοὶ νὰ ἀπολαύσουν μία δεύτερη εὐκαιρία, δοκιμάζοντας ἐκεῖ τὴν τύχη τους· ἀλλά, ἐδῶ, στὴν Ἑλλάδα, ὅπου ἐπὶ πενῆντα (50) χρόνια, ἤδη, τὸ τρικολὸρ τρίδυμό τῆς καταστροφῆς κατασπαράζει ἀδιακρίτως παρόν, παρελθὸν καὶ μέλλον τῶν γηγενῶν, πρέπει, ἐπὶ τέλους, ὁ λαὸς νὰ πάρει τὶς τύχες του στὰ χέρια του καὶ νὰ βάλλει τέλος στὶς ποικιλώνυμες εἰσαγόμενες ἀσέλγειές τους πάνω στὸ σῶμα του. Ἀλλιῶς, αὐτὸς ὁ ἴδιος λαός, ἂς διακηρύξει παρρησία καὶ σθεναρὰ ὅτι ἐπιθυμεῖ νὰ πεθάνει ἀπὸ Τοῦρκο βιαστὴ-εἰσβολέα (πού, ἁπλῶς, τὴν δουλειά του θὰ κάνει) καὶ ἀπὸ τὰ ἐγχώρια κακέκτυπα ἐνεργούμενά του, ποὺ ἐπίμονα τὸν προσκαλοῦν.
Μετὰ τιμῆς,
Ἐμμανουὴλ Κυρατσάκις,
Χανιὰ
