- Ἕνα πάντα ἐπίκαιρο κήρυγμα τοῦ π. Αὐγουστῖνου Ν. Καντιώτου σχετικὸ μὲ τὶς ἡμέρες ποὺ βιώνουμε τὰ τελευταῖα χρόνια καὶ εἰδικὰ αὐτὸν τὸν καιρό. Πιστεύω πὼς διαβάζοντάς το, θὰ ὠφεληθοῦμε, θὰ συνετισθοῦμε καὶ ἐν τέλει θὰ ἔρθουμε στὴν πολυπόθητη μετάνοια, ὥστε νὰ ἀξιωθοῦμε τοῦ ἐλέους τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Πιστὸς λαὸς περιμένει ἀπὸ μᾶς κήρυγμα, ἀλλὰ τί νὰ πῶ καὶ τί νὰ λαλήσω; Σήμερα δὲν χριεάζονται κηρύγματα˙ χρειάζονται δάκρυα. Ζοῦμε στὴν πιὸ σκοτεινὴ περίοδο τῆς ἀνθρωπότητος. Ἔρχεται – ἦρθε ὁ ἀντίχριστος! Τὰ βήματά του γιγαντιαῖα, ἡ φωνή του βραχνή, οἱ κήρυκές του πολλοί.
Ἀλλὰ περισσότερο ἀπὸ αὐτὰ ἐγὼ βλέπω κάτι ἄλλο. Βλέπω ἐκεῖνο ποὺ προέβλεψε ὁ ἀπόστολος Παῦλος (Β΄ Τιμ. 3, 1-5). Καὶ στὸ σημεῖο αὐτὸ εἶναι ἡ ἠθικὴ διαφθορά. Δὲν θὰ κάνω ἐπισκόπησι τῆς παγκοσμίου κονίστρας˙ θὰ περιορισθῶ στὴ μικρὴ αὐτὴ γωνιὰ ποὺ κατοικοῦμε. Ἄς ρίξουμε μιὰ ματιὰ στὴν Ἑλλάδα τὴν πατρίδα μας˙ μᾶς ἐνδιαφέρει ὁ οἶκος μας, ὅπου βρίσκονται οἱ τάφοι τῶν προγόνων μας.
Τί ἦταν ἄλλοτε ἡ Ἑλλάς; Ἄστρο
φωτεινό, ποὺ ἔλαμπε μὲ τὶς ἐπιστῆμες καὶ τὶς ἀρετὲς τῶν παιδιῶν της. Τί
ἦταν παρακαλῶ τὸ 1821, ὅταν ἐκεῖνοι οἱ ἥρωες φώναζαν «Ἐλευθερία ἤ
θάνατος»; Τί ἦταν τὸ 1940, ὅταν ἐκεῖνοι οἱ ἥρωες θάμπωσαν τὴν
ἀνθρωπότητα μὲ τὸ «Ὄχι»; Τί ἦταν τότε ἡ Ἑλλάς, καὶ τί εἶναι σήμερα;
Σήμερα εἶναι ἕνα ἄστρο ποὺ σβήνει, ψυχορραγεῖ – ὁ Θεὸς νὰ φυλάξει –
ἐξαλείφεται!
Πολλὰ εἶναι τὰ σημεῖα τῆς καταπτώσεως. Ἀπὸ παράδειγμα πρὸς
μίμησιν γίναμε παράδειγμα πρὸς ἀποφυγὴν μʼ αὐτὰ ποὺ μᾶς συμβαίνουν. Δὲν
λέμε ὑπερβολές. Ἄν ρίξουμε μιὰ ματιά, θὰ δοῦμε τὰ σημεῖα τῆς παρακμῆς.
Ποιά εἶναι αὐτά; Ἰδοὺ μερικὲς συγκρίσεις….
Την συνεχεια: https://www.augoustinos-kantiotis.gr/?p=92831
