«Πνευματική φαρέτρα τοῦ Ὀρθοδόξου Χριστιανοῦ»
Ὁ εἰκοστός αἰώνας ἄνοιξε πάλι τήν περίοδο τῶν μαρτύρων καί τοῦ μαρτυρίου. Ὅλα τά σημεῖα αὐτοῦ τοῦ αἰῶνα δηλώνουν τήν ἁγιωσύνη. Διά μιᾶς μυστικῆς οἰκονομικῆς ἀνακατάταξης τῆς ἱστορίας, ὕστερα ἀπό μιά πικρή καί μακρόχρονη περιπλάνηση, διά φρικτῶν βασάνων, ἡ ἀνθρωπότητα ξαναγυρίζει στόν Χριστό.
Ὅλες οἱ κριτικές καί δηλώσεις εἶναι ἡ ἀπόδειξη τῆς ἀποτυχίας τοῦ ἀνθρωποκεντρισμοῦ γιά νά δημιουργήσει ἕνα κόσμο χωρίς Θεό, χωρίς ἁγιότητα καί χωρίς τήν προοπτική τῆς αἰωνιότητας. Ὅλες οἱ πολιτικές, ὑλιστικές, ἀθεϊστικές, οἰκονομικές, πανσεξουαλικές, φιλοσοφικές, πανθεϊστικές καταστροφές, πού ἀποκορυφώθηκαν μέ τήν πανωλεθρία τῆς ἀλλοτρίωσης καί ἀποστασίας – ὅλες προῆλθαν ἀπό τήν κακή χρῆση τῆς ἐλευθερίας τῆς ἀνθρωπότητας καί ἀναγγέλλουν τό τέλος μιᾶς ἐποχῆς, ἀναγκάζοντας τούς ἀνθρώπους νά ξαναβροῦν τόν Θεό, νά βροῦν τόν ἴδιο τόν ἑαυτό τους καί νά προσανατολιστοῦν σέ μιά χριστιανική ἐμπειρία.
Οἱ πράξεις τῶν ἀνθρώπων, χωρίς τόν Θεό, φέρουν ἀπό τήν γένεσή τους, δηλαδή ἀπό τήν ἴδια τήν φύση τους, τήν ἀρχή τῆς πτώσης της. Ὁ ἄνθρωπος, ἔχει χτίσει ἕναν ἐγωϊστικό πολιτισμό, - ὁ ὁποῖος εἶναι ὑλιστικός καί ἀξιοκαταφρόνητος, - πού τώρα εἶναι πλέον μιά ἀθεϊστική ἱστορία, μιά ἱστορία πού ὡδήγησε τήν ἀνθρωπότητα στό μηδέν.
Ὁ ἀθεϊστικός-ὑλιστικός ἐξτρεμισμός εἶναι ὁ πιό ὀδυνηρός καί φοβερός ἀπό ὅλους. Ό ἄνθρωπος ἔγινε ἕνα νούμερο, ἕνα τηλεκατευθυνόμενο ἐργαλεῖο, ἕνα τιθασευμένο θηρίο. Φτάσαμε στήν ἀπόλυτη σκλαβιά, ἡ ὁποία ὑποτάσσεται στήν παντοκρατοτική καί πολυεπιστημονική ἐξουσία τόσο στήν συνείδηση ὅσο στήν ζωή, τόσο στήν κοινωνία ὅσο καί στό ἄτομο. Αὐτός εἶναι ὁ ἀμίαντος σατανισμός: ἡ ἐπιστήμη τοῦ ὑλισμοῦ, ἡ ὁποία προσδιορίζει τήν ἱστορία καί τίς συνειδήσεις τῶν ἀνθρώπων καί δέν ἐπιτρέπει καμμιά ἐξαίρεση καί καμμιά ἐπιφύλαξη.
Ἡ καταστροφή σέ οἰκονομικό, ἠθικό καί ἀνθρώπινο ἐπίπεδο εἶναι ὄντως πελώρια, ἀλλά εἶναι ταὐτόχρονα μιά ἀπόλυτη πολιτική ἐπιτυχία.
Σέ πολιτικό ἐπίπεδο ἡ κομμουνιστική ἐξουσία εἶναι τρομερή. Εἶναι τόσο βάρβαρη καί θηριώδης, πού δέν ὑπάρχουν ὅρια νά προσδιοριστεῖ... Εἶναι σαφές γιά τούς κατοίκους τοῦ σοσιαλιστικοῦ μαρξισμοῦ ὅτι καλύτερα νά εἶσαι νεκρός παρά νά εἶσαι κομμουνιστής!
Ἐν ὀνόματι τοῦ λαοῦ, τοῦ ἀνθρώπου, ὁ κομμουνισμός προσδιορίζει νομικά, ἐπιστημονικά τήν ζωή τῶν ἀνθρώπων καί τῶν κοινωνιῶν. Καί σ΄ αὐτό ἔγκειται ἡ τρέλλα τῆς ἰδεολογίας τους. Καλό εἶναι μόνο αὐτό πού κραταιώνει τήν κομμουνιστική ἐξουσία. Τώρα ὅσο γιά τίς ἰδεολογικές δικαιολογίες εἶναι μόνο μεγάλα ψέμματα, τόσο διαλεκτικά ὅσο καί ἐπιστημονικά.
Οἱ κομμουνιστές πιστεύουν μόνο στό σύστημα τῆς κομμουνιστικῆς ἐξουσίας. Ὅσο περισσότερα δαιμονικά ψέμματα λένε καί τρομοκρατοῦν τό σύνολον τοῦ λαοῦ, τόσο ἡ ἐξουσία τους εἶναι πιό ἐνδυναμωμένη. Ἐκτός ἀπ᾿ αὐτό δέν τούς ἐνδιαφέρει τίποτε: οὔτε ἡ ἀνθρωπιά, οὔτε ἡ πρόοδος, οὔτε ἡ οἰκονομία, οὔτε ἡ ἐπιστήμη. Καλό εἶναι αὐτό πού προσφέρει ἐξουσία.
Ὁ ὑλιστικός ἀθεϊσμός εἶναι ἡ βάση τῆς πιό ὀδυνηρῆς τυραννίας τῆς ἱστορίας. Στόν κομμουνισμό μιά ἐπιτροπή θά καθορίσει τόσο τήν ἱκανότητα κάθε ἀνθρώπου, ὅσο καί τίς ἀνάγκες του, γι΄ αὐτό ὁ ἄνθρωπος πρέπει νά μήν ἔχει Θεό, νά παραιτηθεῖ ἀπό τήν ἐλευθερία του καί νά ὑπακούει στούς κομμουνιστικούς νόμους. Ἔτσι ὁ ἄνθρωπος γίνεται ὁλοκληρωτικά δοῦλος.
Δέν ὁρίζεται μόνο τό καθημερινό του ψωμί, ἀλλά καί ἡ συνείδησή του. Οἱ κομμουνιστές δέν ἔχουν τήν σιγουριά τῆς ἐξουσίας τους μέχρις ὅτου κυριαρχήσουν στίς συνειδήσεις τῶν ἀνθρώπων. Αὐτοί δέν ἀποδέχονται τήν πνευματική ἐλευθερία τοῦ θρησκευτικοῦ ἀνθρώπου. Γι᾿ αὐτόν τόν λόγο μισοῦν περισσότερο ἀπό τό καθετί τόν Θεάνθρωπο Χριστό, ὁ ὁποῖος ἀνορθώνει καί ἁγιάζει τήν ἀνθρώπινη φύση καί τήν συνείδηση.
Σχετικά μέ ὅλα αὐτά φτάνουμε στήν “ἀναμόρφωση” ἀπό τό Πιτέστι, ἡ ὁποία ὅμως ἄρχισε ἀπό τήν Ρωσσία. Ἡ “ἀναμόρφωση” ἐκπονήθηκε μέ βάση τήν σκέψη τοῦ Μάρξ. Ὁ Μάρξ εἶναι ὁ φιλόσοφος πού θέλησε νά ἀνατρέψει τόν προορισμό τοῦ ἀνθρώπου, νά τόν καταστρέψει καί νά τόν μεταβάλλει σέ τέρας. Ὁ Μάρξ εἶναι ἐκεῖνος πού θέλησε νά ἀναποδογυρίσει τόν Χριστιανισμό. Εἶναι ἕνας ψεύτικος χριστός. Ἕνας ἕνας ἀντίχριστος, πρίν τόν μεγάλο Ἀντίχριστο.
Οἱ κομμουνιστές δέν ντρέπονται νά δηλώνουν σέ ὅλον τόν κόσμο ὅτι θέλουν νά τροποποιήσουν δομικά τόν ἄνθρωπο καί τήν ἀνθρωπότητα μέσῳ τῆς «ἀποκάλυψης» τοῦ ἱστορικοῦ ὑλισμοῦ. Καί ὁ κόσμος δέν καταλαβαίνει τό τερατούργημα πού τοῦ ἑτοιμάζεται, διότι δέν ἔχει πιά τόν Θεό στό πηδάλιό του.
Ἡ “ἀναμόρφωση” ἐσήμαινε τρομοκράτηση τῶν φυλακισμένων μέσῳ τῶν ἰδίων, μέχρι τό ἐπαναστατικό σόκ, διά τοῦ ὁποίου τό θῦμα ἐλάμβανε τήν κομμουνιστική συνείδηση. Τά βάσανα ἦταν συνεχῆ, ἀπαίσια, χωρίς διέξοδο. Δέν ὑπῆρχε δικαίωμα θανάτου, μόνο τερατώδης ζωή. Μερικοί κρατούμενοι δέχθηκαν νά κάνουν αὐτήν τήν ἀρχή, ὕστερα ἡ χιονοστιβάδα μεγάλωσε καί τό κάθε θῦμα γινόταν δολοφόνος τῶν φίλων του.
Ἦταν μιά τρέλλα ἀπό τήν ὁποία κανένας δέν μποροῦσε νά ἐξαιρεθεῖ. Ὁ καθένας ἐξαναγκαζόταν μέχρι θανάτου νά δεχθῆ τίς δῆθεν σειρές τῆς “ἀναμόρφωσης”. Ἐκεῖ ἐξευτελίσθηκε ἡ πίστη, τά ἰδανικά, τό ἔθνος, ἡ οἰκογένεια, ἡ ἀρετή, ἡ τιμή, ὁ ἡρωισμός καί, τελικά, ἡ ἀνθρωπιά. Ὅλοι εἶχαν γίνει πειραματόζωα. Ἄλλοι ὑπέκυπταν εὐκολώτερα, ἐνῶ ἄλλοι μετά ἀπό ἀπίστευτα βάσανα.
Ἐκεῖ, στό Πιτέστι, βασανίσθηκε καί ὁ φοιτητής Γεώργιος Καλτσίου. Ἦταν ἕνας ὄμορφος ἐξωτερικά καί ἐσωτερικά νεαρός, ὁ ὁποῖος ἔβλεπε τόν κόσμο μέ ἐφηβικά μάτια, στά χρόνια τοῦ Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, καί ὅταν ἀντελήφθηκε τόν κομμουνιστικό κίνδυνο γιά τήν ανθρωπότητα, προσκολλήθηκε σέ μιά ἀντικομμουνιστική πολιτική, τήν ὁποία συντηροῦσε μέ τά φτωχά του μέσα. Ὅταν τελείωσε τό λύκειο, διάλεξε νά πάει στήν ἰατρική, ἡ ὁποία ἀνταποκρινόταν στήν γενική του δομή καί στό ἐξαιρετικό του νοῦ. Τό 1948 ὁ Γεώργιος προφυλακίστηκε καί ὕστερα καταδικάστηκε σάν ἀμερικανός πράκτορας καί φασίστας ἀντεπαναστάτης.
Στήν φυλακή μπῆκε στήν σειρά τῆς μαρξιστικῆς “ἀναμόρφωσης”. Τά ἐπιτόπια ἀποτελέσματα ἦταν ὁλοκληρωτικῆς συντριβῆς, ἀλλά τά ἀντίστοιχα μακροπρόθεσμα ἀναποδογύρισαν τήν κατάσταση. Λόγῳ τῶν σωματικῶν καί ψυχικῶν βασάνων, τά ὁποῖα πέρασε, ὕστερα ἀπό τήν ἀποφυλάκιση ὁ Γεώργιος Καλτσίου σπούδασε τήν θεολογία καί ἔγινε ἱερέας. Εἶναι μιά ψυχική διαδικασία πολύ πιό τραγική ἀπό ἐκείνη τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, ὁ ὁποῖος εἶχε συντελέσει στήν θανάτωση τοῦ πρώτου χριστιανοῦ μάρτυρα, τοῦ ἁγίου Στεφάνου. Ἡ περίπτωση τοῦ πατρός Γεωργίου δέν εἶναι μοναδική, ἔστω κι ἄν ἦταν, θά ἔφτανε για νά ἀνατρέψει καί νά ρεζιλέψει γιά πάντα τίς ἀρχές τοῦ ἀθεϊστικοῦ ὑλισμοῦ.
Ἐμεῖς γνωρίζουμε τήν πνευματική πορεία αὐτοῦ τοῦ ἀνθρώπου, καθώς καί τά φρικτά του δεινά καί μέ ταπείνωση ἀσπαζόμαστε τίς πληγές τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματός του, διότι αὐτός ὁ ἄνθρωπος ἔζησε τήν κόλαση, βασανίσθηκε ἀπό τόν σατανᾶ καί ἀντιστάθηκε ἐναντίον τοῦ ἀντιχρίστου.
Πέραν ἀπό τίς θηριωδίες τῆς φυλακῆς πρέπει νά βλέπουμε καί τό δαιμονικό πνεῦμα πού κυβερνοῦσε τήν “ἀναμόρφωση”. Τά ἀτέλειωτα καί σκηλότατα βάσανα, στά ὁποῖα ὑποβάλλονταν οἱ κρατούμενοι ἦταν μόνο ἡ ὁρατή πλευρά αὐτοῦ τοῦ πνεύματος. Τό σατανικό πνεῦμα ἦταν ὁρατό καί στά πρόσωπα τῶν ἀνθρώπων. Ὅλο τό περιβάλλον ἦταν φορτωμένο μέ σατανικές δυνάμεις, οἱ ὁποῖες ἐκδηλώνονταν μέ πράξεις, χειρονομίες ἤ λόγια, ἐπιβεβαιώνοντας ἔτσι μιά κρύα, φρικτή, γεμάτη μῖσος καί σκοτάδι κατάσταση.
Ἐκεῖ οἱ ἄνθρωποι συμπεριφέρονταν σάν δαίμονες. Ἔβγαλαν τόν Θεό ἀπό τόν ἄνθρωπο καί τόν ἀντικατέστησαν μέ τόν σατανᾶ. Ἐκεῖ ἡ ἴδια ἡ ἀνθρώπινη φύση σακατεύτηκε τελείως καί άνατράπηκε. Ὁ νοῦς ἐκείνων τῶν κρατουμένων ἀνθρώπων στήν ἀρχή ἦταν τεταραγμένος, ὕστερα ζοῦσαν τόν τρόμο διά τῶν βασάνων καί κατόπιν ζοῦσαν μέσα στήν ἀπελπισία. Ἐκεῖ δέν ὑπῆρχε οὔτε ἔξοδος, οὔτε τέλος. Ἐκεῖ οἱ ψυχικοί πόνοι ἦταν ψηλαφητοί καί ἡ τρομάρα ἦταν ἀπεριόριστη. Σ΄ αὐτές τίς συνθῆκες ἐπιβαλλόταν μέ βασανιστικά μέσα ἡ ἀλλαγή τῶν συνειδήσεων.
Ἡ κόλαση βρῆκε ἔτσι τήν πραγματοποίησή της στήν μαρξιστική-λενινιστική “ἀναμόρφωση”, ἀποδείχνοντας τήν προοπτική πού προσφέρει ἡ ἐπανάσταση τοῦ ἱστορικοῦ ὑλισμοῦ γιά ὅλη τήν ἀνθρωπότητα: δηλαδή τήν ἀντίστροφη ἔλευση τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, δηλαδή ὁ κομμουνιστικός σατανισμός μεταμφιεσμένος ὑπό τοῦ ἀθεϊσμοῦ μπαίνει στόν κόσμο σάν βασιλεία τοῦ Θεοῦ.
Στήν πρώτη περίοδο τῆς φυλάκισής του, ὁ Γεώργιος Καλτσίου, νεαρός τότε εἴκοσι ἐτῶν, βασανίστηκε μέχρι τήν τελική ψυχική καί σωματική του καταστροφή, ὥστε κατήντησε σάν μιά πατσαβούρα, σάν ἕνα ρομπότ, σάν ἕνα τιθασευμένο ζῶο, σάν ἕνα τρομαγμένο τρελλό, σάν ἕναν ζωάνθρωπο, σέ μιά ἀπόλυτη ἀντιστροφή ἀπ᾿ αὐτό πού ἦταν μέχρι τότε. Δηλαδή τοῦ διέστρεψαν ὅλη τήν προσωπικότητα γιά νά μισήσει ὅ,τι ἦταν μέχρι τότε, νά περιγελᾶ ὅ,τι ἦταν πιό ἱερό μέσα του καί νά γίνει ἕνα θηρίο, σύμφωνα μέ τήν ἐπιστήμη τοῦ ὑλισμοῦ.
Ὁ φοιτητής Καλτσίου ζοῦσε αὐτήν τήν ἀνισορροπία, πού φαινόταν μπροστά στόν κόσμο σάν σοσιαλιστική ἐπανάσταση. Ἀλλά μέσα στό σκοτάδι τῶν σκοταδιῶν αὐτός εἶδε τό φῶς τοῦ Χριστοῦ καί ἀποφάσισε νά ὑποταχθῆ σ΄ Αὐτόν. Ἄν καί βασανισμένος τόσο πολύ, μετά τήν ἀποφυλάκισή του, ἀποφάσισε νά γίνει ἱερέας. Καί σάν ἱερέας, νά λέει τήν ἀλήθεια.
Αὐτός, καί ἄλλοι, κατάλαβε τήν πνευματική βάση τῆς διαμάχης αὐτοῦ τοῦ κόσμου. Αὐτός, καί ἄλλοι, ἀφιέρωσαν ὅλη τήν ὑπόλοιπη ζωή τους στόν Χριστό, πεπεισμένοι λόγῳ τῆς ἐμπειρίας τους, ὅτι Αὐτός εἶναι ζῶν καί εἶναι ἡ μοναδική ἀπολύτρωση. Καί τίποτε δέν πονάει περισσότερο αὐτούς τούς ἀνθρώπους παρά ἡ πνευματική τους ἀνικανότητα γιά νά ἰδοῦν τήν πραγματικότητα σ᾿ αὐτόν τόν αἰῶνα.
Αὐτός βγῆκε ἀπό τήν κόλαση καί εἶχε τό θάρρος ν᾿ ἀντικρύσει ξανά τήν κόλαση. Ἤξερε, μετά πού ἔγινε ἱερέας, ὅτι θά ἀκολουθἠσουν καί πάλιν βάσανα, ἀλλά ἔλπιζε στόν Χριστό. Δέχθηκε τόν ἰσχυρό Χριστό ζωντανό, θεϊκό καί ἔτσι μπόρεσε νά ὑποτάξει τόν φόβο, πού ἤδη εἶχε χαραχθῆ στήν ψυχή του.
Μετά ἀπό τήν πρώτη του φυλάκιση (1948-1964), ὁ Γεώργιος Καλτσίου σπούδασε Φιλολογία καί Θεολογία καί ἔγινε ἱερέας καί καθηγητής τῆς Καινῆς Διαθήκης καί τῆς γαλλικῆς γλώσσης στό θεολογικό ὀρθόδοξο σεμινάριο τοῦ Βουκουρεστίου. Παρότι εἶχε περάσει μέσα στήν φωτιά τῆς κολάσεως στίς φυλακές τής πόλεως Πιτέστι καί γνώριζε τίς διαβολικές μεθόδους ἐξόντωσης τῶν ἐχθρῶν του κομμουνιστικοῦ καθεστῶτος, ἐν τούτοις εἶχε τό κουράγιο νά ὁμολογεῖ φανερά τόν Χριστό καί τό Εὐαγγέλιό Του, μαζεύοντας γύρω του νεαρούς μαθητές καί φοιτητές πού ἀνεπτερώνοντο ἀπό τά χριστιανικά καί ἐθνικά συναισθήματα. Μετά τήν ἐκφώνηση τῶν ἑπτά Λόγων πρός τούς νέους, τήν Μεγάλη Τεσσαρακοστή τοῦ ἔτους 1978, στόν ἱερό Ναό Ράδου-Βόντα ἀπό τό Βουκουρέστι, ὁ πατήρ Καλτσίου προφυλακίζεται πάλιν καί καταδικάζεται γιά 10 χρόνια φυλάκιση, ἀπό τά ὁποῖα κάνει πέντε (1979-1984). Ἀποφυλακίσθηκε, λόγῳ τῶν διεθνῶν πιέσεων καί ἀναγκάσθηκε νά ἐγκαταλείψει τήν Χώρα καί νά πάει μόνιμα στήν Ἀμερική.
Ὁ Καλτσίου εἶδε τόν σατανᾶ μέσῳ τῆς “ἀναμόρφωσης”, ἀλλά καί τόν Χριστό διά τῆς πίστεως. Ὅλα τά βάσανα πού προξενήθηκαν ἀπό τούς ἀθέους κομμουνιστές γέννησαν τό μαρτύριο καί τήν ἁγιότητα.
Διά τοῦ ἱερέως Καλτσίου μιλάει ὁ Χριστός. Αὐτός εἶναι νεκρός ἐν Χριστῶ μέσω μιᾶς βαθειᾶς μετάνοιας καί ταπείνωσης, ἀλλά εἶναι καί ζωντανός διά τῆς χάριτος καί τῆς ἀλήθειας. Αὐτός δέν μπόρεσε νά σιωπᾶ. Εἶχε ὑποχρέωση νά ὁμολογεῖ στούς ἀνθρώπους τήν σατανική ἀηδία τοῦ ἀθεϊσμοῦ καί τό μεγαλεῖο τῆς πίστεως.
Ο Καλτσίου δέν ἔλεγε θεωρίες, ἀλλά εἶχε βιώματα. Ζοῦσε καί ἀγωνιζόταν μέχρι νά γίνη στάκτη ὁ ἀθεϊσμός καί νά ἀνάψει στίς καρδιές τῶν ἀνθρώπων ἡ πίστη. Σκλαβώθηκε μέ τήν τρομοκρατία, ἀλλά ἐλευθερώθηκε μέ τήν δύναμη τῆς πίστεως. Τό μῖσος ἐνίκησε τήν ἀγάπη. Στήν ζωή τοῦ Καλτσίου ἡ ὕλη ἔδειξε τό σιχαμερό προσωπεῖο της καί αὐτός εἶδε μέσῳ αὐτῆς τόν σατανᾶ, ἀλλά καί τόν Θεό.
Ὁ Καλτσίου περιφρουρεῖ τόν ἄνθρωπο, τήν ζωή καί τόν κόσμο μέ τόν τρόπο τόν ὁποῖο ὁ ἴδιος ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ τόν ἔχει δημιουργήσει. Γι΄ αὐτόν ἡ ζωή εἶναι ἕνα μυστήριο, ὁ ἄνθρωπος εἶναι βασιλεύς, ὁ κόσμος εἶναι ἐλευθερία. Ἡ ἐμπειρία του εἶναι ταὐτόχρονα μυστική, λογική, ἀνθρώπινη, ἱστορική καί ὑλική. Ἀλλά ὁ σατανᾶς δέν ἀντέχει τέτοιους ἀνθρώπους. Ὁ ἱερέας Καλτσίου ἀρνεῖται τίς βάσεις τοῦ ἀθεϊστικοῦ ὑλισμοῦ καί ἄρα πρέπει νά ἐξοντωθεῖ. Δέν εἶναι φαυλόβιος, ἀλλά καταδικάζει τήν κομμουνιστική πολιτική. Δέν εἶναι οἰκονομολόγος καί ὅμως καταστρέφει τόν μῦθο τῆς κομμουνιστικῆς νοοτροπίας καί ζωῆς. Δέν εἶναι ἰδεολόγος, ἀλλά ἡ πίστη του ἀθετεῖ τήν κομμουνιστική ἰδεολογία. Καί αὐτό δέν μπορεῖ νά συγχωρεθεῖ.
Πνευματικοί ἀδελφοί του, ἱερεῖς, τόν κατήγγειλλαν στό Κόμμα, ὅπως ὁ Ἄννας καί Καϊάφας καί τόν ἔστειλαν γιά ἐκδίκαση στόν Πιλάτο αὐτοῦ τοῦ αἰῶνα. Ἡ ἀντίδραση τῶν κομμουνιστῶν ἐναντίον του ἦταν ἄγρια καί ἀνελέητη. Δέν θέλουν νά τοῦ πάρουν τήν ζωή, ἀλλά θέλουν νά τόν σκοτώσουν πνευματικά, ἠθικά, ψυχικά. Θέλουν νά ἀναγνωρίσει εἰλικρινά ὅτι ἡ “ἀναμόρφωση” εἶναι ἔργο τῶν λεγεωναρίων καί ὄχι τῶν κομμουνιστῶν καί ὅτι ὁ ἴδιος εἶναι μόνο ὁ ἀντιδραστικός. Θέλουν νά τόν πείσουν μέ κάθε θεμιτό καί ἀθέμιτο μέσον γιά νά πεῖ δέν εἶναι ἱερέας τοῦ Χριστοῦ ἀλλά ἐχθρός τοῦ λαοῦ. Ἀλλά αὐτό δέν μποροῦσε νά τό κάνει ὁ ἱερέας π. Γεώργιος Καλτσίου Δέν τό ἔκανε ἐλεύθερος, θά τό κάνει ἀναγκασμένος;
Πολλές φορές τόν βασάνισάν μέχρι νά πεθάνει καί πάλιν τόν ἐπανέφεραν στήν ζωή, μέ μιά ἀπαίτηση: νά πεῖ ὅτι εἶναι ἔνοχος. Εἶναι ἕνα θαῦμα πού τώρα ἔχει τρία χρόνια καί ἀντέχει στήν δεύτερη περίοδο τῆς “ἀναμόρφωσης”. Ὁ ἄνθρωπος ἔχει περιορισμένες δυνάμεις ἀντοχῆς καί οἱ βίες πού τόν τυραννοῦν εἶναι πολύ μεγάλες. Ἀλλά στό κρατητήριο πού εἶναι αὐτός ζῆ μέσα στήν Χάρη τοῦ ἁγίου Πνεύματος. Ὑπάρχει μέσα του τόση ἀγάπη ὥστε λειώνει ὅλες τίς ἔχθρες. Καί γιά νά φανεῖ πόση καλωσύνη ἔχει, οἱ ἐχθροί τόν χτυπᾶνε ἐνῶ αὐτός τούς ἀγαπᾶ. Ἔτσι καταδικάζονται μόνοι τους σέ ἕνα ἀφόρητο θυμό.
Ο ἱερέας Καλτσίου προσεύχεται γιά τούς ἐχθρούς του καί ἡ προσευχή του τούς καίει. Ἡ πίστη του ἀφανίζει κάθε πονηρό πνεῦμα καί ἡ ζωή του εἶναι μιά μαρτυρική παρουσία. Ὁ πατήρ Καλτσίου συγχωρεῖ γιά ὅλα τά βάσανα πού προσωπικά ἐπέρασε, ἀλλά καυτηριάζει τούς ἐχθρούς τῶν ἀνθρώπων, τούς ἐχθρούς τῆς ἀληθείας καί τοῦ Χριστοῦ. Θεωροῦμε ὅτι εἶναι μιά ἀπό ἐκεῖνες τίς πνευματικές κορυφές, λίγες στόν κόσμο, μέ τίς ὁποῖες ὁ Θεός ἐνεργεῖ στόν κόσμο γιά νά σωθεῖ ὁ κόσμος.
Οἱ κομμουνιστές βλέπουν στόν ἱερέα Καλτσίου τήν ἀπόδειξη τῆς ἀδυναμἰας τους. Αὐτός εἶναι ἕνα βαρύ πρόβλημα τοῦ διεθνοῦς κομμουνισμοῦ κι ἕνα λαμπρό παράδειγμα τῆς χριστιανικῆς πίστεως. Ὅλοι οἱ κομμουνιστές τοῦ κόσμου φταῖνε γιά τά βάσανα τοῦ Καλτσίου, καθώς καί ὅλοι οἱ πιστοί καί οἱ ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ ὀφείλουν εὐγνωμοσύνη στήν χάρη καί στό μαρτύριο του.
Γιά τούς κομμουνιστές ὁ Καλτσίου εἶναι ἕνας κίνδυνος, εἴτε εἶναι ζωντανός, εἴτε εἶναι νεκρός. Γι᾿ αὐτό καί δέν ξέρουν τί νά κάνουν: Νά τόν σκοτώσουν, νά τόν ἀναμορφώσουν ἤ νά τόν ἐλευθερώσουν. Φοβοῦνται τήν ἀποφυλάκισή του, ἀλλά θά ἔπρεπε νά φοβοῦνται περισσότερο τό μαρτύριο του. Ὅ,τι κι ἄν ἔγινε μέ τόν Καλτσίου, αὐτός θά παραμένει ἕνας μάρτυρας τοῦ Χριστιανισμοῦ καί μιά προσωπικότητα-σύμβολο τῆς ἀνθρωπότητας.
Ὁ ἱερέας Καλτσίου εἶναι καί ἕνα συγκλονιστικό παράδειγμα διχασμοῦ δύο κόσμων. Ἄφησε στό σπίτι του μιά σύζυγο καί παιδιά, οἱ ὁποῖοι κάνουν κι αὐτοί μαρτυρική ζωή. Ἄφησε ἕνα κενό στόν χριστιανικό Κλῆρο καί στήν ἀρετή τῆς ἀνθρωπιᾶς, ἀλλά ὅλα αὐτά εἶναι ἐλάχιστα σέ σύγκριση μέ τήν προσωπική του ταλαιπωρία. Αὐτός διάλεξε ν᾿ ἀκολουθήσει τόν δρόμο τῆς πιό ἱερῆς τρέλλας πού ἐμφανίσθηκε ποτέ στήν ἱστορία καί χωρίς τήν ὁποία δέν θά ἦταν δυνατή ἡ ἀναβίωση τοῦ Χριστιανισμοῦ. Σάν αὐτόν ἦταν πολλοί ἄνθρωποι, ἀλλ᾿ ὅμως δέν εἶχαν τήν δύναμη τῆς πίστεώς του καί περίμεναν θαυματουργικά τήν σωτηρία.
Δυστυχῶς ὅμως οἱ χριστιανοί ἔχασαν τήν ἔννοια τοῦ Σταυροῦ καί δέν εἶναι ἀλληλέγγυοι μέ τούς μάρτυρές τους. Αὐτοί οἱ χριστιανοί ἐγκατέλειψαν τήν πίστη, τόν ἡρωισμό, τήν τιμή, ἀλλά ἄν δέν ξυπνήσουν, θά πάθουν χειρότερα ἀπό τόν Καλτσίου. Ἄν οἱ χριστιανοί ἐγνώριζαν ὅτι καί οἱ ἴδιοι θά πρέπει φτάσουν στήν “ἀναμόρφωση”, θά εἰσέβαλλαν στήν φυλακή πού βασανιζότανὁ ἱερέας Γεώργιος Καλτσίου καί θά τόν ἀπελευθέρωναν.
Ἡ ἀνθρωπότητα θά ἔπρεπε νά μήν πανικοβάλλεται λόγῳ τοῦ καρκίνου, τῆς πείνας, τῆς μόλυνσης, τοῦ πολέμου ἤ ἀκόμη καί τῆς ὑποταγῆς, ἀλλά νά φρίττει καί νά ριψοκινδυνεύει τό πᾶν γιά νά μήν φτάσει στήν κατευθυνόμενη ἀπό τούς νόμους του ὑλισμοῦ συνείδηση. Ὅταν ἡ ἀνθρωπότητα καταλάβει ὅτι ὁ κομμουνισμός εἶναι ἀληθινός σατανισμός, τότε θά μπορέσει νά τόν καταστρέψει.
Ἄν οἱ ἄνθρωποι καταλάβαιναν, ἔστω καί περιωρισμένα, τήν ἁγιότητα καί τήν σημασία ἑνός ἀνθρώπου, σάν τόν ἱερέα Καλτσίου, θά ἔκαναν τίς ἀπαραίτητες παραστάσεις γιά νά σώσουν τήν ζωή του. Ἀλλά οἱ χριστιανοί τόν ὑπερασπίσθηκαν μόνο πλατωνικά, ἐνῶ οἱ ἄλλοι ἄνθρωποι δέν πιστεύουν αὐτά πού γίνονται. Ἀλλά ὁ ἱερέας Καλτσίου ἔγινε ἀκόμη μεγαλύτερος, ἀφ᾿ ὁτου ἐγκαταλείφθηκε ἀπό ὅλους.
Αὐτός ὁ ἐμπνευσμένος ἱερέας τοῦ Χριστοῦ, ό ὁποῖος ἔχει τό χάρισμα τοῦ λόγου καί μιά βαθειά ἱεραποστολική συνείδηση, εἶναι σύμβολο τοῦ μαρτυρίου, ἀπόδειξη τῆς ἀνθρωπιᾶς, νίκη τῆς ἐλευθερίας διά τῆς θυσίας. Δέν εἶναι θῦμα τῶν κομμουνιστῶν καί τῶν ὑπηρετῶν τους, πού ἦταν ὁ ὑψηλός ρουμανικός Κλῆρος. Αὐτοί οἱ τελευταῖοι ἔχουν μιά εὐθύνη, ἡ ὁποία δέν μπορεῖ εὔκολα νά συγχωρεθεῖ.
Σήμερα ἐπῆγα στό Πατριαρχεῖο γιά τήν Θεία Λειτουργία. Ἐκεῖ γίνεται ἕνα θαῦμα καί γι΄ αὐτόν τόν λόγο πάω συχνά ἐκεῖ καί βλέπω πολλούς ἀνθρώπους πού εἶναι ἐμπνευσμένοι ἀπό τά πιό ἱερά συναισθήματα καί πόθους. Πέρα ἀπό τίς ἱερές Ἀκολουθίες, οἱ ἄνθρωποι πού εἶναι ντυμένοι μέ ἀρχιερατικά ἄμφια δέν ἀξίζουν οὔτε τήν ἐμπιστοσύνη, οὔτε τόν σεβασμό, οὔτε τό χρῆμα πού τούς προσφέρουν οἱ χριστιανοί. Καί δέν σκέφτομαι πρῶτα τίς προσωπικές τους ἁμαρτίες, ἀλλά τό θλιβερό γεγονός ὅτι αὐτοί οἱ ἴδιοι ἐφαρμόζουν στήν Ἐκκλησία τίς ἀθεϊστικές διαταγές τοῦ Κομμουνιστικοῦ Κόμματος.
Οἱ ναοί παρέμειναν ἀνοιχτοί, ἀλλά ἕνας μεγάλος ἀριθμός ἱερέων καί μοναχῶν εἶναι ἤδη φυλακισμένοι, βασανισμένοι καί ἐμπαιγμένοι. Ὁ Χριστιανισμός ὑπάρχει μόνο ἐντός τοῦ ναοῦ καί ὁ ἱερέας ἐπιτρέπεται νά ἐνεργεῖ μόνο στό ἱερό βῆμα. Δέν ἐπιτρέπεται καμμιά πνευματική, μορφωτική, κοινωνική δρᾶση ἀπό τήν Ἐκκλησία, ἐνῶ οἱ οἰκονομικές καί πολιτικές δραστηριότητες ἀνήκουν ἀπόλυτα στό Κομμουνιστικό Κόμμα. Δέν γίνονται ἐμπνευσμένες ὁμιλίες παρά μόνο συνηθισμένες καί εὐκαιριακές. Δέν ὑπάρχει μέσα στήν κοινωνία τῶν χριστιανῶν κάτι πού θά τρομοκρατήσει τούς ἀθέους ἄρχοντες. Γιά τήν ὀργάνωση τῶν ἐνοριῶν δέν τολμᾶ κανείς οὔτε νά σκεφθῆ. Οἱ ἱερεῖς πού τολμοῦν νά κατηχήσουν τά παιδιά κινδυνεύουν νά διωχθοῦν πρῶτα ἀπό τούς ἐπισκόπους καί ὕστερα ἀπό τήν Ἀσφάλεια τοῦ Κράτους. Ἄλλοι ἱερεῖς πού δοκίμασαν μιά παρόμοια δραστηριότητα μέ τήν Χριστιανική Κίνησι «Ὁ στρατός τοῦ Κυρίου», μέ χριστιανικά τραγούδια καί μικρές συνάξεις κατηγορήθηκαν γιά ἠλίθιοι καί συνελήφθηκαν.
Οἱ ἱερές μονές χτυπήθηκαν ἀνελέητα. Οἱ περισσότεροι καλόγεροι διώχθηκαν καί ἀπαγορευόταν ὁ ἐρχομός ἄλλων νεωτέρων. Παρέμειναν μόνο μερικοί ἡλικιωμένοι καλόγεροι, ἔτσι πού σέ 30-40 χρόνια αὐτές νά ἐρημώνονται. Μερικές ἔγιναν ἱστορικά μνημεῖα καί δαπανήθηκαν ἀπό τό κράτος πάρα πολλά χρήματα γιά νά παλινορθωθοῦν. Ἔτσι τοῖχοι κτίζονται καί ἀνακαινίζονται, ἀλλά οἱ μοναχοί διώκονται ἤ ὅσοι μένουν περιορίζονται μόνο στίς ἀκολουθίες τους.
Ὁ σκοπός τῶν μοναστηριῶν σάν ἑστιῶν ὀρθοδόξου πνευματικότητας ἀπηγορεύθηκε. Ἐάν στό παρελθόν ἠ Ἐκκλησία εἶχε συνολικά τό φορτίο τῆς εὐθύνης γιά τόν πνευματικό πολιτισμό, τώρα οἱ ἐκτυπώσεις παλαιῶν βιβλίων εἶναι λίγες καί δέν ἐπιτρέπεται νά τά μοιράζει δημόσια στά σχολεῖα ἤ νά τά παρουσιάζει στήν τηλεόραση, οὔτε σέ μιά θεατρική παράσταση, οὔτε δημοσιεύσεις σέ μιά ἐφημερίδα. Μερικά θεολογικά περιοδικά δέν ἔχουν μεγάλη κυκλοφορία παρά μόνο στόν κύκλο τῶν ἱερέων. Ἐνῶ τά βιβλία, ὅπως Φιλοκαλία, Δογματική, Χριστιανική Ἠθική κυκλοφοροῦν ἐλάχιστα καί στά κρυφά.
Οἱ ἄνθρωποι γνωρίζουν ὅλο καί λιγότερα περί τῆς πίστεως καί ἐν τούτοις οἱ ναοί γεμίζουν ἀπό πιστούς οἱ ὁποῖοι, παρακινούμενοι ἀπό τα βαθειά ἐλατήρια τῆς ψυχῆς, νοιώθουν τήν χάρη τοῦ Θεοῦ, διότι στό ἱερό βῆμα ὁμιλεῖται ἀκόμη μιά διαφορετική γλώσσα ἀπό τήν ἐπίσημη ἀθεϊστική. Λοιπόν, οἱ ἄνθρωποι ψάχνουν, ἀλλά οἱ ἱερεῖς δυστυχῶς δέν εἶναι ἀντάξιοι τῶν περιστάσεων.
Ὅπως δέν εἶναι δυνατή ἡ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου χωρίς τήν θεϊκή χάρη καί τήν συνέργεια τοῦ ἀνθρώπου, ἔτσι καί ἡ Ἐκκλησία δέν μπορεῖ νά εὐλογεῖ μόνο χωρίς νά δίνει στόν χριστιανό ἁγιασμό. Αὐτή ἡ ἀδυναμία εἶναι παλαιά στήν Ὀρθοδοξία καί στόν αἰῶνα μας ἐκδηλώθηκε ἄμεσα.
Σήμερα θά πρέπει ὅλος ὁ κόσμος νά τιμᾶ καί νά προσκυνεῖ τούς ἁγίους μάρτυρες καί ὁμολογητές πού τούς ἀνέδειξε ὁ μαρξιστικός-λενινιστικός διωγμός. Κανένας διωγμός μέσα στήν ἱστορία δέν παρουσίασε τήν ἔνταση, τό μῖσος καί τήν τρομοκρατία τοῦ μαρξιστικου διωγμοῦ. Ἐδῶ ὁ ψυχικός καί κοινωνικός θάνατος ἐφαρμόζονται μηχανικά καί ἐπιστημονικά. Τίποτε, οὔτε ὁ θάνατος δέν εἶναι χειρότερος ἀπό τήν ἀθεϊστική-μαρξιστική σκλαβιά. Ἄν καταλάβαινε ἡ ἀνθρωπότητα ὅτι αὐτό τό κακό εἶναι πελώριο, θα εἶχε τήν δύναμη νά τό καταστρέψει.
Ὅταν ὁ π. Καλτσίου ἀποφυλακίσθηκε, ἀναγκάσθηκε ἀπό τό καθεστώς νά ἐγκαταλείψει τήν Ρουμανία καί ἐγκαταστάθηκε στήν Ἀμερική. Ἐκεῖ, πλήρης ὄχι μόνο στόν νοῦ καί ὑγιής στό σῶμα, άλλά καί πλήρης Πνεύματος Ἁγίου ἀπολύμανε τήν ρουμανική ἐνορία τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, κοντά στήν Οὐάσιγκτων. Τόν Σεπτέμβριο τοῦ 2006 ἐπανῆλθε στήν Ρουμανία μέ εἰρηνική συνείδηση, ὅπου καί τόν ὑποδέχθηκαν οἱ ἄνθρωποι. Ἦλθε στόν τόπο, ὅπου ἦταν θαμμένοι οἱ θησαυροί ἑξῆντα χρόνων μέ βάσανα καί πνευματικές δραστηριότητες. Δύο μῆνες ἀργότερα, ἀπό τήν ἡμέρα τῆς ἐπιστροφῆς του, μετά ἀπό μία δοκιμασία, ἡ Κυρία Θεοτόκος τόν ἐπῆρε στούς οὐρανούς, τήν ἡμέρα ἑορτῆς τῶν Εἰσοδίων της, τήν 21ην Νοεμβρίου. Τό πολύπαθο σῶμα του ἐνταφιάσθηκε, ὅπως τό ἐπιθυμοῦσε καί ὁ ἴδιος στό κοιμητήριο τῆς Μονῆς Πέτρου Βόδα τοῦ νομοῦ Νεάμτς. Ὁ Θεός νά τόν ἀναπαύσει μαζί μέ τούς ἁγίους του κι ἐμᾶς νά μᾶς ἐλεήσει μέ τίς εὐχές του.
Ὁ πατήρ Γεώργιος Καλτσίου εἶναι ἐκεῖνος πού ὡμολόγησε ἐλεύθερα τόν Χριστό καί παρέμεινε ὁ μεγαλύτερος καί ὁ πιό ἀκαταμάχητος μάρτυρας τοῦ συγχρόνου Ὀρθοδόξου Χριστιανισμοῦ.
Ἀπόσπασμα ἀπό: Ἡ ἐπιστροφή στόν Χριστό (ΤΑ ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΑ ΒΑΣΑΝΑ ΤΩΝ ΘΥΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΥ ΣΤΗΝ ΡΟΥΜΑΝΙΑ)
