Τοῦ κ. Σταύρου Ψαρουδάκη
«Τελικὰ ἀπὸ θαῦμα ζοῦμε σὲ αὐτὴ τὴ χώρα», ἀναφώνησε ὁ νῦν δήμαρχος τῆς περιοχῆς τοῦ Ἑλληνικοῦ, μετὰ τὴν τυχαία ἀνακάλυψη 314 ἀποθηκευμένων βομβῶν, δύο μέτρα ἀπὸ τὴν ἐπιφάνεια τοῦ ἐδάφους, ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ 2ου Παγκοσμίου πολέμου. Δεδομένης τῆς πολυπληθοῦς περιοχῆς καὶ τῶν δονήσεων τοῦ ἐδάφους, λόγω τοῦ ἀεροδρομίου, πράγματι μποροῦμε νὰ μιλᾶμε γιὰ θαῦμα διαρκείας ὀκτὼ δεκαετιῶν, ποὺ δὲν θρηνήσαμε θύματα. Σίγουρα τὴν εὐθύνη γιὰ μία ἔρευνα ποὺ γίνεται τώρα, κατόπιν ἑορτῆς, τὴν ἔχει ὁ κρατικὸς μηχανισμός, ποὺ δὲν ἐρεύνησε ἕνα χῶρο ποὺ προορίστηκε γιὰ ἕνα διεθνὲς ἀεροδρόμιο, σὲ μία περιοχὴ μὲ μεγάλη πολεμικὴ δραστηριότητα, ὅπως μᾶς πληροφόρησε ὁ δήμαρχος καὶ σίγουρα ἤξεραν καὶ οἱ ὑπεύθυνοι. Ἀλλὰ τί δουλεύει σωστὰ στὸν κρατικὸ μηχανισμό, γιὰ νὰ δουλέψει καὶ ἐδῶ. Ἀκόμα καὶ τὸ διαμάντι τῆς Ἑλληνικῆς ἀεροπορίας, ἡ Ὀλυμπιακή, ἂν δὲν ἦταν ὁ Ὠνάσης δὲν θὰ ὑπῆρχε. Ἀλλὰ αὐτὰ εἶναι μία ἄλλη πονεμένη ἱστορία καὶ ὅσα καὶ νὰ εἰπωθοῦν, λίγα θὰ εἶναι.
Τὸ συμπέρασμα πάντως ἀπὸ ὅλη αὐτὴ τὴν ἱστορία, ποὺ εὐτυχῶς ἔληξε μὲ αἴσιο τέλος, εἶναι πολὺ βαθύτερο. Ἀλήθεια, ἔχουμε σταματήσει μία στιγμὴ νὰ ἀναλογιστοῦμε, πόσα παρόμοια θαύματα ζοῦμε καθημερινά, παίρνοντάς τα ὡς δεδομένα, ἐνῷ δὲν εἶναι, παρασυρμένοι ἀπὸ μία ὑλιστική, ἐλαφριὰ καὶ φθηνὴ καθημερινότητα, ποὺ σὰν ψυχολογικὸς ὁδοστρωτήρας, μᾶς στερεῖ τὴν πολύτιμη ἱκανότητα τῆς ἐνατένισης τοῦ ἀνώτερου, τοῦ ἤθους, τῆς ψὺχ-ἀγωγίας ἀντὶ τῆς ἐπιπόλαιας «διασκέδασης», τῆς διάκρισης, τῆς ἐνσυναίσθησης καὶ τόσων ἄλλων, διανοητικῶν, ψυχολογικῶν καὶ πνευματικῶν ἐργαλείων, ἀπαραίτητων γιὰ μία ἀνώτερη ποιότητα ζωῆς, καὶ τοῦ ἀτόμου ἀλλὰ καὶ τοῦ συνόλου, ὅπου ἡ δύναμη τοῦ λόγου, μέσα ἀπὸ τὴν διαδικασία τοῦ διαλόγου, μπορεῖ νὰ μᾶς ὁδηγήσει σὲ πραγματικὰ δημιουργικὰ θαύματα. Ἔχουμε πράγματι σκεφθεῖ τί ἀξία ἔχει ἡ ἴδια ἡ ζωή; Τί ἀξία ἔχει ὁ χρόνος, κατάλληλα ἀξιοποιήσιμος; Σὲ μία ἐποχὴ ὅπου ὅλα μετριοῦνται σὲ χρῆμα, ἀλήθεια πόσο θὰ ἔπρεπε νὰ πληρώναμε σὲ μία ἑταιρεία μία ἡμέρα ἀπὸ τὴν ζωὴ ἑνὸς ἀνθρώπου; Καμαρώνουμε μὲ ὑπερηφάνεια ποὺ πήραμε σῆμα ἀπὸ τὸ voyager1, ἀπὸ τὰ πέρατα τοῦ σύμπαντος, πόση χαρὰ θὰ παίρναμε ἂν καταφέρναμε νὰ φτιάξουμε ἕνα πραγματικό, ζωντανὸ ἔντομο!!! Πόση χαρὰ θὰ παίρναμε ἂν καταφέρναμε, ὅλη ἡ ἀνθρωπότητα ἑνωμένη, νὰ θεμελιώσουμε ἕνα παγκόσμιο σχέδιο, λειτουργικότητας ἑνὸς ὑγιοῦς πλανήτη, ἱκανοῦ νὰ συντηρήσει κάθε ἕνα πολίτη, νὰ ἐξαλείψει τὴν πτώχεια καὶ τὸ ἔγκλημα καὶ νὰ προάγει τὸ Ἦθος, στὴν ὑπηρεσία τῆς ἐπιστήμης, καὶ ὄχι στὴν ὑπηρεσία τοῦ πολέμου, τῶν συμφερόντων καὶ τοῦ πνευματικοῦ καὶ σωματικοῦ θανάτου.
Ἔβλεπα πρόσφατα κάποια ντοκιμαντὲρ ἀπὸ τὴν Κούβα. Νέοι ἄνθρωποι, μὲ ὅλη τὴ ζωὴ μπροστά τους, μορφωμένοι μὲ πτυχία, ποὺ λόγω τῆς στυγνῆς ἀντιπαράθεσης τῶν δύο ὑπερδυνάμεων, ἀντὶ νὰ ζοῦν, ὅπως πρέπει καὶ νὰ προσφέρουν ἀνάλογα μὲ τὴν ἐποχή μας καὶ τὶς δυνατότητές τους, ἁπλῶς ἐπιβιώνουν καὶ τὰ προσόντα τους πάνε χαμένα. Ὅλος ὁ σύγχρονος κόσμος εἶναι ἕνα τεράστιο «κρῖμα». Ἑκατομμύρια τὰ θύματα καὶ τοῦ παρελθόντος καὶ τοῦ παρόντος χρόνου, ἀπὸ τὰ ἐκτρώματα τῶν ὑλιστικῶν συστημάτων, τοῦ ἀνήθικου καπιταλισμοῦ καὶ τοῦ ἄθεου κομμουνισμοῦ, μὲ λίγα λόγια ἀπὸ τὴν ἀπομάκρυνση τοῦ ἀνθρώπινου πολιτισμοῦ ἀπὸ τὸν Νόμο καὶ τὸ Δίκαιο τοῦ Λόγου τοῦ Θεοῦ. Τὸ σύστημα αὐτὸ τῆς ἀνομίας ποὺ ἐπηρεάζει ἀρνητικὰ τὰ θαυμαστὰ δῶρα τοῦ Θεοῦ, τὴν ἀνθρώπινη ζωὴ καὶ τὴν Κτίση, στὶς μέρες μας, μὲ τὴν ἁλματώδη πρόοδο τῆς τεχνολογίας, ἔχει δημιουργήσει μία πρωτοφανῆ γιὰ τὰ ἀνθρώπινα δεδομένα, κούρσα ταχύτητας καλοῦ καὶ κακοῦ, μὲ ἀποτέλεσμα ὅλος ὁ πλανήτης «ἐν ἀπορίᾳ κείμενος», νὰ παρακολουθεῖ γιὰ τὸ ἀποτέλεσμα. Τί θὰ ἐπικρατήσει τελικά: Ἡ ποιότητα ζωῆς ἤ τὸ πυρηνικὸ ὁλοκαύτωμα; Κανεὶς δὲν ξέρει σίγουρα, καὶ ἂν κάποιοι ‘’ὑψηλὰ ἱστάμενοι’’ κάνουν σχέδια (καὶ πυρηνικὰ καταφύγια), καλὰ θὰ κάνουν νὰ τὰ ματαιώσουν, γιατί «ἄλλα ἄνθρωπος βούλεται, ἄλλα Θεὸς κελεύει».
