«Πνευματική φαρέτρα τοῦ Ὀρθοδόξου Χριστιανοῦ»
Δέν πρέπει νά συγχέουμε τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ μέ τόν Κλῆρο. Ὁ πατριάρχης Ἰουστινιανός συνέβαλλε στήν ἐγκαθίδρυση τοῦ ἀθεϊσμοῦ, ἐνῶ ὁ πατριάρχης Ἰουστῖνος συμβιβάστηκε στήν δουλεία τοῦ κομμουνισμοῦ. Ὁ Κλῆρος εἶναι τόσο πολύ ἐξαρτημένος ἀπό τόν ἀθεϊσμό, ὥστε ἀναγκάζεται νά τόν ὑπηρετεῖ. Ἡ ἐπίσημη Ἐκκλησία εἶναι μία ὑπηρέτρια στήν ἐξουσία τοῦ ἀθεϊστικοῦ κράτους. Σ᾿ αὐτές τίς περιπτώσεις ἡ Ἐκκλησία εἶναι προφανῶς ὁ λαός, ὁ λαός πού πιστεύει, πού θυσιάζεται, πού πολεμᾶ καί ὑποφέρει.
Μεταξύ τῶν ἐπισκόπων καί τοῦ λαοῦ ὑπάρχει πλήρης διχασμός. Αὐτοί ζοῦν ἔξω ἀπό τήν ψυχή τοῦ χριστιανοῦ. Αὐτοί ἀποτελοῦν τήν κρατική ἀφρόκρεμα. Ἐμεῖς πιστεύουμε στήν Χάρη τήν ὁποία φέρουν, ἀλλά δέν πιστεύουμε αὐτούς ὅτι εἶναι ἄνθρωποι. Ὁ λόγος τους δέν μπαίνει στίς ψυχές μας, διότι ἔχει πολιτική ὀσμή. Αὐτοί νομίζοντας ὅτι μ᾿ αὐτό τόν τρόπο ἀποκτοῦν ἐλευθερία τῆς πίστεως, ἀλλά ἐμεῖς νομίζουμε ὅτι τό μεγαλύτερο ἔργο τους, κατευθύνεται ἀπό τό ἀθεϊστικό καθεστώς.
Μέ αὐτούς εἴτε χωρίς αὐτούς ἡ πίστη θά ζήσει. Ἔστω καί διωκομένη ἡ πίστη θά ζήσει καί ἀπόδειξη εἶναι οἱ ἅγιοι καί μάρτυρες τῶν φυλακῶν. Αὐτοί ὅμως δέν ἀντιλαμβάνονται τήν πίστη μέσα ἀπό τήν θυσία, ἀλλά ἀπό τήν δουλοπρέπεια. Ἡ διχόνοια εἶναι παλιά σ᾿ ἐμᾶς, διότι ὁ ἀνώτερος Κλῆρος εἶναι ἀπό παλιά πολιτικοποιημένος ἀπό τίς κυβερνήσεις ὅλων τῶν ἀποχρώσεων.
Ἡ Ἐκκλησία πρέπει νά παραμείνει πιστή στόν Χριστό καί στόν λαό-σ᾿ αὐτούς τούς δύο στύλους πρέπει Αὐτή νά πορεύεται. Πρέπει νά εἶναι ἀνεξάρτητη ἀπό τό κράτος καί ἑνωμένη μέ τόν λαό. Δέν πρέπει νά μπαίνει στήν κρατική ἐξουσία, οὔτε νά ἔχει μία κρατική ὀργάνωση-ἡ τελειότητά της εἶναι μόνο στήν προσφορά της πνευματικότητας καί ὄχι νά ἀσχολεῖται μέ τά κυβερνητικά θέματα. Ἡ Ἐκκλησία δέν εἶναι τελείως ξένη ἀπό τήν πολιτική, διότι σκέπτεται καί ἐκφράζεται «πολιτικά»κατά τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ἡ «πολιτική»τοῦ Θεοῦ πρέπει νά κυβερνᾶ τόν κόσμο πνευματικά.
Τώρα περισσότερο ἀπό ἄλλοτε, ἡ Ἐκκλησία πρέπει νά ταυτίζεται μέ τόν προορισμό τοῦ κόσμου καί νά ἀπέχει κατηγορηματικά ἀπό τίς πλάνες. Πρέπει νά εἶναι δυναμική γιά νά ἐπηρεάζει τήν κρατική καί οἰκονομική ἐξουσία ἤ ὅποια ἄλλη ἐξουσία, τήν ὁποία δέν πρέπει νά ὑπηρετεῖ ὁ λαός. Ἡ Ἐκκλησία πού δέν ὑπηρετεῖ τόν λαό, δέν εἶναι πλέον τοῦ Χριστοῦ. Ἐνῶ ὁ λαός πρέπει νά ζῆ μέσα στούς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας τόσο μέ τήν πνευματική του ζωή, ὅσο καί μέ τήν ἠθική, πολιτιστική, διδακτική, κοινωνική καί οἰκονομική.
Πιστεύουμε στήν μεγαλειώδη δύναμη τῆς Ἐκκλησίας, πού εἶναι τό μυστικό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ὅπως ἐμεῖς πολλές φορές κοινωνήσαμε τήν Χάρη του στίς φυλακές, στούς ἐκτοπισμούς, στά βάσανα καί μπροστά στόν θάνατο. Ὁ Χριστός εἶναι ὁ μέγας διωγμένος, φυλακισμένος καί σταυρωμένος. Ὁ Χριστός εἶναι πού θά νικήσει, θά ἐλευθερώσει καί θά ἐπαναφέρει τόν κόσμο στήν Ἐκκλησία του, μέσῳ τῶν ἐκλεκτῶν Του καί τῶν μαρτύρων Του. Ὁ Χριστός ἔχει ἀνάγκη ἀπό «χριστούς», οἱ ὁποῖοι θά φέρουν τό μήνυμα τοῦ Σταυροῦ στόν σημερινό κόσμο, γιά τήν σωτηρία τῶν ἀνθρώπων. Δόξα στόν Κύριο!
Ἐμεῖς εἴμαστε φορεῖς τοῦ χριστιανικοῦ μηνύματος, τοῦ Σταυροῦ καί τῆς δόξης τοῦ Χριστοῦ. Πιστεύουμε στό ἀλάθητο τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀλλά διακρίνουμε μεταξύ τοῦ ἀλαθήτου δόγματος καί τοῦ κηρυγματικοῦ λόγου ἤ τῶν Κανόνων τῆς Ἐκκλησίας. Πιστεύουμε ὅτι τά δόγματα τῆς Ἐκκλησίας δέν τίθενται στήν τράπεζα τῶν συζητήσεων. Ζοῦμε ἀπό τήν Ζωοδόχο Πηγή τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τοῦ ὁποίου προσπαθοῦμε νά γίνουμε φορεῖς καί κατόπιν νά τό μεταφέρουμε στόν κόσμο.
Ἔκαμα αὐτές τίς διευκρινίσεις δεδομένου ὅτι ἐμεῖς ἔχουμε νά δώσουμε μία μεγάλη μάχη μέσα στούς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας. Πρῶτα ὁ Κλῆρος καί μετά ὅλοι ἐμεῖς πού ἐκπροσωποῦμε τήν δύναμη τῆς Ἐκκλησίας, διότι συμβάλλουμε μέ τήν προσωπική μας συμμετοχή καί ἐμπειρία στήν ὅσο τό δυνατόν χριστιανοποίηση τοῦ κόσμου. Ὁ Κλῆρος καί οἱ λαϊκοί χριστιανοί τοῦ 20ου αἰῶνα εὑρέθησαν ἀπροετοίμαστοι γιά τόν ἀγῶνα στόν ὁποῖον εἰσῆλθαν, δεδομένου ὅτι ἔχουν ἐγκαταλείψει τό εὐαγγελικό μήνυμα.
Ἐάν αὐτοί ζοῦσαν σύμφωνα μέ τόν λόγο τοῦ Θεοῦ, δέν θά ὑπῆρχαν τά αἴτια πού προκάλεσαν τήν κρίση σ᾿ αὐτόν τόν αἰῶνα. Ἄφησαν τά γεγονότα νά πορεύωνται σύμφωνα μέ τήν θέληση τῶν περιστάσεων, ὁπότε δίκαια καί οἱ μαθητές τοῦ σατανᾶ ἔγραψαν τήν δική τους ἱστορία καί ἐκτύπησαν τήν Ἐκκλησία.
Ἡ ἐσχατολογική πορεία τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ ἑρμηνεύθηκε λανθασμένα ἤ καί ὑποκριστικά, ἔτσι ὥστε ὁ Χριστιανισμός νά μή ὑπηρετεῖ τόν λαό, ἀλλά νά τόν ἀφήνει στά χέρια τῶν ἀπίστων, οἱ ὁποῖοι καί ἐστράφησαν ἐναντίον του. Ἐπίσης ἡ πίεση πού ἔγινε ἐπάνω στήν ἀτομική χριστιανική ζωή, εἶχε σάν ἀποτέλεσμα τήν ἀπουσία τοῦ μηνύματος στήν χριστιανική Κοινότητα, στήν ζωή καί στόν χριστιανικό κόσμο.
Ὁ Χριστός ἐργάζεται μέσῳ τῶν χριστιανῶν καί ἐάν οἱ χριστιανοί δέν ἐκπληρώνουν τίς ὑποχρεώσεις τους, Αὐτός ἀνυψώνει ἄλλους νά Τόν ἐκπροσωπήσουν, διότι μπορεῖ ἀκόμη καί ἀπό τίς πέτρες νά κάνει μάρτυρες...
Διά μέσου τῶν αἰώνων ἡ Ἐκκλησία ἀντιπροσωπεύθηκε στήν ἱστορία της τόσο ἀπό τόν ἀνώτερο Κλῆρο, τήν ἀφρόκρεμα, ὅσο καί ἀπό τόν χριστιανικό λαό, διότι ἡ δύναμη τῆς Ἐκκλησίας εἶναι οἱ λαϊκές μάζες, ἀλλά τό φύραμα τῶν λαϊκῶν μαζῶν εἶναι ὁ ἀνώτερος Κλῆρος.
Μέσα στόν 20ον αἰῶνα θραύεται καί πάλι ἡ ἱστορία σέ πολλά ἐπίπεδα καί πολλά κρατίδια. Ἡ κρίση αὐτή ἔφθασε στό ἀπόγειό της καί οἱ ἄνθρωποι ἐπιθυμοῦν νά συναντηθοῦν καί πάλι μέ τόν Θεό. Μέ τήν φωτιά τῶν διωγμῶν ὁ κόσμος καθαρίζεται ψυχικά καί ἐπιστρέφει στόν Χριστό. Ἡ Ἐκκλησία τήν περίοδο τοῦ κομμουνισμοῦ φαίνεται μηδαμινή, ἀλλά ἡ ἐξουσία της εἶναι τεράστια, τήν στιγμή πού ἡ δυτική χριστιανωσύνη ἐπιβάλλεται δικτατορικά πρός τά ἔξω, ἀλλά κατά βάθος εἶναι ὀργανωμένη καί ἐπιβλητική. Ἡ ταλαιπωρία της εἶναι φοβερή, ὅμως ἀπό τό ἄλλο μέρος ἡ παρουσία της παίζει ἕνα πνευματικό ρόλο: Εἶναι ἡ δυνατότητα ἁγιασμοῦ τῶν ἀνθρωπίνων ψυχῶν.
Ζοῦμε σέ μιά πλήρη θρησκευτική ἀναγέννηση, πού προέρχεται ἀπό τίς ζωντανές ἐμπειρίες τῶν φυλακῶν, ὅπου ὑποφέραμε τά πάνδεινα. Μᾶς ἐχρειάζοντο καί ἄλλα ἀκόμη χρόνια βασάνων γιά νά φανεῖ διαυγέστερα στήν μορφή μας ἡ Μορφή τοῦ Χριστοῦ, τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ καί μοναδικοῦ Σωτῆρος τοῦ κόσμου.
Ἡ γνῶση καί ἡ τεχνολογία ἀποδεικνύουν ὅτι μποροῦν νά κτίζουν μέ λίγες δυνάμεις πυραμίδες καί οὐρανοξύστες. Οἱ ἐμπνευστές τοῦ πνεύματος δείχνουν ὅτι εἶναι πολύ δύσκολο νά κτίσουμε ἕνα νέο κόσμο, μία δική μας κοσμοθεωρία γιά τήν ζωή. Ὁ ἐπαναπροσανατολισμός τῆς ἀνθρώπινης σκέψεως, ἡ ἐπανεύρεση τῶν πραγματικῶν νόμων τῶν ἀξιῶν καί ἡ νεκρανάσταση τῶν ἱερῶν πνευματικῶν ἐπιδιώξεων τοῦ ἀνθρώπου εἶναι τό πιό μακροχρόνιο, τό πιό δύσκολο καί τό πιό ἐπίπονο ἀνθρώπινο ἔργο. Ἀλλά μέ τόν Θεό τά πάντα εἶναι δυνατά.
Ὁ Θεός εἶναι ἡ πραγματικότητα ἡ ὁποία γεμίζει ἀναμφίβολλα μέ ἐλπίδα τήν ζωή τοῦ ἀνθρώπου τοῦ 20ου αἰῶνα. Δέν μποροῦμε νά συνεχίσουμε τήν ζωή μας χωρίς τόν Θεό.
Ἀπόσπασμα ἀπό: Ἡ ἐπιστροφή στόν Χριστό (ΤΑ ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΑ ΒΑΣΑΝΑ ΤΩΝ ΘΥΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΥ ΣΤΗΝ ΡΟΥΜΑΝΙΑ)
