"Ποτέ
δεν έχουν ειπωθεί πιο ιλιγγιώδεις λέξεις, εκτός από το: Πιστεύω, Κύριε,
βοήθησε την απιστία μου. Για την οποία λέω στον εαυτό μου ότι αν μόνο
αυτά έμειναν από ολόκληρη τη Βίβλο, θα ήταν αρκετό για να αποδείξω τη
θεϊκή ουσία του Χριστιανισμού. (.. .)
Δεν
το πιστεύω και όμως προσεύχομαι. Πιστεύω και όμως ξέρω ότι δεν πιστεύω
πραγματικά. Πιστεύω από τότε που λέω «Κύριε» στον Χριστό και δεν
πιστεύω αφού Του ζητώ να έρθει σε βοήθεια της απιστίας μου, ο νόμος της
διαδοχής, όπως και κάθε τι που είναι υλικό ή ψυχικό. Οπότε η συνείδηση
δηλητηριάζει τα πάντα όταν τα δίνουμε σκεπτόμενοι τα, τα μετατρέπουμε
σε απιστία γιατί σκεπτόμενοι την πίστη τα απομακρύνουμε από το άφατο,
από την ειλικρίνεια».
(Nicolae Steinhardt, Jurnalul fericirii, Εκδοτικός Οίκος Rohia Monastery, Rohia, 2005, σελ. 46)
